با بابام تنها اومده بودیم باغ زیر انداز رو برداشتم تو آلاچیقی که وسط باغ درست کرده بودیم پهن کردم و بابام سبد خوراکی هارو آورده بود
نشستیم ، نمیخواستم به این زودی بحث رو مطرح کنم ، اما همه چیز رو میگفتم
آدم پنهون کردن نبودم چون بابامو میشناختم ، میدونستم کمکم میکنه جا اینکه بخواد تنبیه ام کنه
دستامو دور زانوهام حلقه کردم زل زدم به فضای سر سبز رو به روم ، هیچوقت به اندازه امروز عشق رو ، دوست داشتن رو ، درک نکرده بودم ، به تازگی پی برده بودم به قدرت عشق ، به عشقی که همیشه مامان و بابا تو قصه ها برام تعریف میکردن
تو هر لحظه هر ثانیه به رادان فکر میکردم ، چشمام رو میبستم تصویرش جلوی چشمام نقش میبست ، دیشب در جواب پیامم فقط گفته بود جلساتی که جا موندمو خصوصی برگذار میکنه برام و راجب موضوعی که پیش اومده بود حرفی نزد ،
وظیفش که تدریس بود رو انجام میداد اما من داشتم دیوونه میشدم که نکنه ارتباطمون قطع شه ، تموم شه ، اونم زمانی که انقدر دلبسته و شیداش شده بودم.
دستای بابام دور شونم حلقه شد
_چی دختر بابارو انقدر به فکر فرو برده ؟ نگرانی رو تو چشماش ریخته ؟
_به دردت دچار شدم بابا ، چیزی که همیشه تو داستانا برام میگفتی ، عشق ، مهر ، محبت
نگاهش کردم ، کمی چهرش تو هم بود ، بالاخره مرد بود پدر بود غیرت داشت ، قطعا نگران دخترش میشد اما میدونستم سرزنش نمیشم .
این اطمینانم از حرف همیشگی خودش نشأت میگرفت :
_هر آدمی رو هرچقدر محدود کنی بیشتر سرکش میشه ، بیشتر میل پیدا میکنه به کاری که محدود شده
اگه کاری که میخوای رو اجازه ندم انجام بدی دور از چشم من ،پنهونی انجام میدی ، ازش آسیب ببینی جای اینکه بیای تعریف کنی میترسی ، پنهون میکنی و اون آسیب ذره ذره از درون خوردت میکنه
بدونم و مراقبت باشم بهتر از ندونستن و آسیب دیدنته .
این حرفش همیشه آویزه ی گوشم بود ، میدونستم هرچی هم که بشه من یه نفرو دارم که بیام باهاش حرف بزنم تصمیم درستی بگیرم
_چی باعث شده انقدر نگران باشی ؟ ناراحت باشی ؟
کمی تعلل کردم ، اما یاد گرفته بودم با منطق پیش برم ، تو شرایطی بودم که نمیدونستم چی درسته چی غلط ، چیکار باید کنم و چیکار نکنم و بهترین کار تو این شرایط کمک گرفتن از بابام بود ، میتونست همجنسشو درک کنه بفهمه ، بدون کم و کاست همه چیو گفتم و لحظه به لحظه اخماش بیشتر درهم شد
_نمیدونم چیکار کنم بابا ، اشتباه کردم ، ازت میخوام کمکم کنی مثله همیشه
نگاه شماتت بارش رو روی خودم احساس میکردم
_کاری که کردی قابل توجیح نیست ، من کاری که با اون دختر کردی رو درک نمیکنم، اگه همون فیلم درصورتی که تو جای دختره بودی پخش میشد ، چه حالی داشتی؟ از خانواده خودت خیالت راحت بود چون هم باورت داریم ، هم اعتماد داریم بهت ، اما فامیل چی؟ همسایه ها چی؟ این حرفارو میگم بلکه یکم درک کنی ، خودتو جای اون فرد بزاری و ما برای حرف مردم زندگی نمیکنیم درسته ، اینو همیشه خودم بهت گفتم ، اما جامعه ما اینجور چیزارو عیب میدونه ننگ میدونه ، اهمیتم ندی کل زندگیت تحت تاثیر قرار میگیره ،
اگه همچین چیزی میشد من کسی که اون فیلم رو پخش کرده و کسی که تورو بازیچه قرار داده رو تا دادگاه میکشوندم و مینداختم زندان ، اینکه چند روز جلوی اون پسر نباشی درسته اما از خشمش کم نمیکنه ، تورو دست قانون نمیسپاره باتوجه به حرفایی که گفتی ، اما اینکه بخواد تورو ببخشه یکم که نه خیلی سخته ، اینکه چی پیش میاد دو حالته که خودت میدونی با توجه به شناختی که نسبت بهش پیدا کردی شاید بتونی کاری کنی که ببخشت ، اما دست از پا خطا نکن ، اعتماد مارو هم بخاطر علاقت نسبت به اون پسر از بین نبر و هرکاری نکن ، مثل همیشه حد و چارچوب داشته باش.
کلی با بابام حرف زدیم مشورت کردیم و درنهایت قرار شد حرفا همونجا چال شه و تا من برگردم حرفی راجبش زده نشه .
دلم تاب بازی بچگیامو خواست ، تابی که بخاطر گریه های من تو بچگی ، توی باغ درست کرده بودن ، یه تاب بزرگ سه نفره برای من و خواهرام و با جفت جفت نشستن جوری که داداشمم جا شه ، با یاد آوری اون روزا لبخندی نشست رو صورتم هرچند کم و کمرنگ.

~~~

جلوی آینه به خودم نگاه کردم ، آماده شده بودم برای مهمونی خونه خالم و صد البته تیکه و کنایه ها
لگ کرم با پیرهن مردونه نسبتا گشاد که تا یه وجب بالای زانوم بود به رنگ سفید نارنجی یه شال طرح دار نارنجی کرم سفید با مانتو و کیف کفش نارنجی ، آرایش ملایمی کرده بودم و رژ نارنجی هم زده بودم که تیپم تکمیل شه ، اکثراً تو جو فامیلامون راحت نبودم و تیپای ساده نمیزدم چون بعدش میشدم نقل مجلس و متنفر بودم ، اما حاضر نبودم زیادی فخر بفروشم مثل آدمای اون مهمونی
حاضر و آماده روی مبل نشستم تا همه حاضر شن و بریم .

زنگ خونه رو زدیم و بلافاصله در باز شد رفتیم داخل خالم و شوهرخالم جلوی در ایستاده بودن ، بعد از خوش آمد گویی وارد شدیم ، همه اومده بودن و ما آخرین نفر شده بودیم