دختر شیطونی بودم اما همیشه بخاطر کنترل های خانواده این شیطنت رو اکثرا سرکوب میکردم ، شاهین بهم جرعت و جسارت داد ، تا خودم باشم ، اگه اخلاق بدی رفتار بدی دارم عوضش کنم، یه روز مشکلی توی پرونده کاریش ایجاد میشه و مجبور میشه بره اما من خونش گفتم منتظرش میمونم ، برام شده بود یه برادر ، همیشه بهم میگفت خواهری ، اینکه انقدر صمیمی شیم و باهم خوب باشیم سر یه برخورد کوچیک واقعا تعجب اور بود ، اما هیچ کار خدا بی حکمت نیست ، با رفتن شاهین اتاقش رو زیر رو میکنم و چندتا دفتر پیدا میکنم و تا اومدنش میخونم و با هر صفحه اشکام بیشتر از قبل شدت میگرفتند ، مشخص بود که تو بزرگسالی نوشته شده راجب گذشته ، شروع میکنم به خوندن .
« ناامیدی بزرگترین درده ، سختی زیاده اما کسی که امید داره موفق میشه ،
کلاس اول ابتدایی وقتی که هفت سال داشتم همه با خانواده به مدرسه میومدن و من تک و تنها ، موقعی که میپرسن شغل پدر و مادرت چیست ، از جواب دادن میترسم ، میترسم بگم خانواده ندارم و به صخره گرفته شم ، نه تنها من بلکه تمام کسایی که تو بهزیستی هستن همین مشکل رو دارن ، بخاطر همچین شرایطی معلما ترحم میکنند و نمره افتضاح رو عالی ثبت میکنند هرچه بزرگتر میشدم این ترحم ها بیشتر ، اما در کنار این ها مسخره تیکه و کنایه های بچه ها شروع میشه ،
با دست منو نشون میدن و میگن عه این همون پسره اس که معلوم نیس خانواده اش کیه ، معلوم نیست نامشروعه یا نه ، با تک تک این حرفا قلبم پاره پاره میشد و بزرگ میشدم برای خلاصی از این شرایط فقط درس میخوندم یه مربی داشتیم همیشه میگفت تنها راهه خلاصی از این شرایط از این تمسخر درسه و من این جمله رو آویزه گوشم کرده و درس میخونم تلاش میکنم اما هربار با قلبی تیکه تیکه و چشمای لبالب از اشک شبامو سر میکردم ، بخاطر شیطنای زیادم خانواده ها برم میگردوندن و شونه خالی میکردن از مسئولیت ، تک تک اینا شد یه دلیل که عادت کنم به تنهایی ، نمیدونستم عشق چیه محبت چیه علاقه چیه ، با تک تک این مشکلات دست و پنجه نرم کردم اما تو سن ۱۳ سالگی به سرپرستی گرفته شده بودم ولی یه آدم بی اعتماد بنفس ، یه آدم افسرده و گوشه گیر ، با کمک آدمایی که به سرپرستیم گرفتن ، معنی پدر و مادر رو فهمیدم ، معنی عشق ، محبت ، مهر رو فهمیدم ، کمکم کردن از افسردگی دور شم به خودم بیام و درنهایت رشته افسری رو انتخاب کردم بخش جنایی ….»
با صدای گرفته اما عصبی شاهین به خودم میام ، کمی میترسم هیچوقت عصبی ندیدع بودمش
_چرا دست زدی به وسایلم؟ به چه اجازه ای ؟
ترسیده لب باز کردم
_همش ..همش از روی … کنجکاوی بود … ببخشید ، دیگه دست نمیزنم
ترسیده بودم نمیدونستم چرا
_ ترسیدی ؟ از من ؟ چیه با خوندن اونا میخوای توهم ترحم کنی بخاطر سختیام؟
صداش رنجی که تو لحنش بود رو به نمایش میذاشت
_من آدمیم که ترحم کنم؟ نشناختی منو؟ من قبلش نمیدونستم وقتی فهمیدم کی اخلاقم فرق کرد که اینو میگی
_برو خزان برو نمون .
دلم واسه خزان گفتنش پر کشید ، معنی اسم رسپینا میشد پاییز و یه بار گفته بود من میگم خزان بهت و غر زده بودم اما خوشم اومده بود
با لجبازی رفتم نشستم کنارش
_نمیرم ، مگه اینکه بخوای کشون کشون بندازیم بیرون ، کنجکاوی کردم چیزاییم که خوندم همون حرفات بود چیزی نیست که بخوای فکر کنی ترحم میکنم
چشمای غمگینشو چرخوند سمتم
_ برو صورتتو بشور چشمات سرخه و ریز شده کمی هم دور چشمات سیاه شده.
فهمیده بود گریه کردم ، سر تکون دادم و رفتم سمت دستشویی و در رو بستم ،
با بستن در اشکام سرعت گرفت دستمو گذاشتم رو دهنم صدایی بیرون نره ، من بودم طاقت نمیوردم با این همه رنج غم درد ، خدایا خوشبختی حقشه لایقشه ، تنها آرزوم اینه خوشبخت شه ، شاد شه ، خندهاشو ببینم ، بابا شدنش دامادیش ، بزور خودمو کنترل کردم و آب پاشیدم به صورتم و زدم بیرون .

به خودم که اومدم دیدم تو اتاق شاهینم میون همون دفترا و غرق در گذشته شدم ، خدایا اصن با من بد شه ، دوسم نداشته باشه ، اما سالم باشه ، زنده باشه ، خوب باشه .
با روشن شدن هوا نگاهی تو آینه به خودم انداختم ، رنگم کمی پریده بود با چشمای سرخ که خیلی کوچیک شده بودن ، هرجای خونه رو نگاه میکردم یه خاطره جلوی چشمام شکل میگرفت
از هیچ لحاظی کم نداشت اخلاقی رفتاری و باطن عالی بود و از لحاظ ظاهری قد بلندش هیکل ورزشکاریش که بخاطر کارش و هنرهای رزمی که یاد گرفته بود ، چشمای قهوی ای تیره پوستی سفید دماغی که یه بار به طرز وحشتناکی شکسته بود و عمل شده بود اما معمولی لبای متناسب و صورتی بیضی شکل .
روزی که برمیگشت نمیخواستم غم و ناراحتیه دیگه ای براش رقم بخوره اما نمیدونستم چطور بهش بگم همون کسی که میگفتی شده خانوم قلبم پرونده طلاق غیابی باز کرده ، چطور میگفتم از طرف آگاهی فکر میکنن تو مردی و اجازه ازدواج مجدد دادن بهش
طاقت میورد ، بازم تحمل میکرد اما میدونستم اینبار دیوونه میشه اینبار بدتر میشه ..