– جسدی که به دست ما رسیده برای زنی حدودا بیست ساله است ………. که متاسفانه مرد تجاوز گروهی قرار گرفته و بعد از تجاوز فرد مورد نظر ، با ضربات چاقو از پا درش آوردن و صورتش و با اسید از بین بردن …….. که قابل شناسایی هم نباشه ………. در واقع چیزی از صورت این زن باقی نمونده و چهره زن کاملا از بین رفته ……… شما فقط می تونید از رو بدنش و آثار روی تنش ، مثل خال یا ماه گرفتگی ، یا یه سوختگی و بریدگی قدیمی ، شناساییش کنید .

تمام دنیا با تمام عظمتش دور سرش می چرخید ………. پلک بست و دست به دیوار کنارش گرفت تا تنها از واژگون شدن احتمالی اش جلوگیری کند …….. اگر خورشیدش باشد ……. چه ؟

پزشک که توقع بدتر شدن حال امیرعلی را داشت ، قدم دیگری جلو گذاشت .

– حالتون خوبه آقا ؟ ………. به نظر من بهتره برگردید …….. حالتون اصلا مساعد نیست .

امیرعلی در حالی که حس می کرد جانش دارد ذره ذره از پایش در می رود ، پلک گشود و به هر جان کندنی که بود سرش را تکان داد .

– نه ، می خوام ببینم …….. می خوام ببینم که اون زن خورشید من نیست .

– متاسفم که تو این شرایط قرار گرفتید …… من کاملا درکتون می کنم …….. اما به نظرم بهتره یک نفر دیگه برای شناسایی اقدام کنه .

امیرعلی دست روی قلبش گذاشت ……. انگار قلبش به هزار تکه تبدیل شده بود که ضربانش را در جای جای تنش حس می کرد .

– نه ، خودم باید ببینم ……… باید خودم مطمئن بشم که اون زنِ من نیست ، که خورشیدم نیست .

پزشک متاسف سر تکان داد و همراه با نفس عمیقی گفت :

– اگه خیلی اصرار دارید باشه ، بفرمایید .

و جلوی یخچال شماره ۳۸ ایستاد و مرد ضامن در کوچک و مستطیلی یخچال را کشید و در را کاملا باز کرد ……….. تمام تن امیرعلی به رعشه افتاده بود و حس می کرد نفس هایش آنقدر تند شده که دیگر اکسیژن کافی ای به ریه هایش نمی رسد ………. حتی شاید این سرگیجه مزخرفی که دست به گریبانش شده بود ، بخاطر همین نامنظمی در نفس کشیدن هایی بود که از اختیارش خارج شده بود .

پزشک تخت آهنی را بیرون کشید و امیرعلی توانست جسم قد کوتاه و لاغری که درون کاور مشکی رنگی پوشیده شده بود را ببیند …….. قد کوتاه و تن لاغری که بی شباهت به خورشیدش نبود .

مرد زیپ روی کاور را به آرامی کشید و روی جسد را باز کرد و عقب رفت و اجازه داد امیرعلی شناسایی کند .

– بفرمایید جلو و شناسایی کنید .

مرد از او چه می خواست ؟ که با این زانوان سستی که انگار به هر پایش وزنه هزار کیلویی وصل کرده بودند ، یک قدم دیگر جلو برود ؟؟؟

به هر جان کندنی که بود پایش را روی زمین کشید و یک قدم جلو تر رفت …….. صورت زن کاملا پوشانده شده بود و تنها تن زخمی و کبودی که به راحتی می شد جای گاز و مکیدن های وحشیانه را دید ، نمایان شد ………. دست لرزانش را جلو برد و دست زن را میان پنجه هایش گرفت و فشرد ………. سر تکان داد و به اشک هایش اجازه باریدن داد و برای اولین بار اجازه داد هق هق های بلند مردانه اش به گوش آدم دیگری برسد …….. هق هق های بلندی که انگار تمام ترس ها و وحشت هایش را ذره ذره بیرون می ریخت .

پزشک نگاهی به گردن خم شده و شانه هایی که با هر هق هق بلندش به بالا پرش می کرد انداخت و آرام و متأثر پرسید :

– خودشونن آقا ؟

امیرعلی تنها هق هق می کرد و انگار توانایی متوقف کردن این حجم از درد و غذابی که به واسطه این هق هق هایش داشت بیرون می ریخت ، را نداشت …….. دست یخ زده و سرد زن هنوز هم ما بین دستانش بود . سری تکان داد .

– نه ، نیست ……… زن من پوستش سفیدتره ………. دستش کوچیکتره ……. انگشتاش ظریف تره …….. دستاش و که می گرفتم ، تمام وجودم پر از آرامش می شد .

– نشونه دقیق تری یادتون نیست ؟ ……. مثل خالی روی شکم یا کشاله رون یا داخل گردن . یه نشونه که بشه دقیق روش نظر داد .

او هیچ وقت رابطه اش با خورشید آنقدر نزدیک نشده بود که بتواند شکم ، یا کشاله رانش را دقیق ببیند و بررسی کند ، یا لااقل خورشید هیچ وقت پوشش در خاله به صورتی نبود که چنین نقاطی در دید راس او باشد .

– یه سوختگی کوچیک روی قوزک پاش داشت ……… اما این زن من نیست . مطمئنم .

– بهتره حالا شما یه نگاهی بندازید .

امیرعلی چشمانش را پاک کرد تا نگاه تارش صاف گردد . پایین پای زن رفت و مچ پایش را نگاهی انداخت …….. هیچ خبری از هیچ سوختگی نبود .

– نیست ……… اون سوختگی نیست .

پزشک سری تکان داد و جلو رفت و جسد را داخل کاور درست کرد و خیلی عادی زیپ را بالا کشید و سینی را به داخل یخچال هول داد و در را بست و چفت کرد .

– خدا رو شکر که همسر شما نبود .

امیرعلی نفس عمیق دیگری کشید ………. حالش خراب تر از آنی بود که بتواند بیش از این استقامت به خرج دهد و خودش را سرپا نگه دارد ……… زندگی جهنمی ، دقیقا همین زندگی بود که امیرعلی میانش گیر افتاده بود و انگار دیگر هیچ شانسی برای خلاصی از آن نداشت .

دست به دیوار گرفت و آرام آرام قدم های سستش را به سمت خروجی هدایت کرد ……. انگار با تماس دستش ، به دست یخ زده آن زن ، سرمای شدید دستان مرده او یکجا وارد تن و بدن امیرعلی شده بود که الان احساس سرمای شدیدی می کرد .

با خروجش ، رضایی با دیدن حال بهم ریخته او جلو رفت و زیر بغلش را گرفت .

– چی شد آقا ؟

– چی شد آقا ؟

امیرعلی با همان شانه های افتاده و کمری که انگار کم کم داشت خمیده میشد ، دست به دیوار گرفته از در شیشه ای رد شد ……. رضایی بلافاصله دست زیر بغلش انداخت .

– نبود ……… خورشید نبود .

– اینکه خیلی خوبه آقا …….. خدارو صد هزار مرتبه شکر .

– بریم از اینجا رضایی …….. حالم بده ، فقط بریم .

– بریم آقا ، بریم .

همینکه پایش را از ساختمان پزشک قانونی بیرون گذاشت ، حس کرد تمام جانش دارد از حلقش بیرون می ریزد . به قدم های سستش ، سرعت داد و خودش را به کنار پرچین های محوطه داخلی پزشک قانونی رساند و زانو زد هر چه خورده و نخورده بود را بالا آورد .

– آقا ………. آقا حالتون خوبه ؟

امیرعلی تن سنگین شده اش را روی زمین انداخت و نشست . تمام جانش می لرزید و سرما سر تا سر وجودش را گرفته بود ………… رضایی زیر بغل امیرعلی را گرفت و سعی کرد بالا بکشدش.

– بلند شید آقا ……… بلند شید برسونمتون خونه .

***

رضایی ماشین را زیر سایبان پارک کرد و به سرعت پیاده شد و در سمت امیرعلی را باز کرد و کمک کرد تا پیاده شود ……… خانم کیان نگران بالای ایوان ایستاده بود و تمام جانش چشم شده بود و امیرعلی را با نگرانی رصد می کرد .

– امیر چی شد ؟ …….. خودش بود ؟

اما امیرعلی آنقدر حالش خراب بود که تکان دادن سر هم برایش ناممکن و سخت به نظر می رسید ، چه رسد به جواب دادن به سوال مادرش ……… الان تنها چیزی که اذیتش می کرد ، سرمایی بود که تمام جانش را گرفته بود ……… به سختی پا کشید و از پله ها بالا رفت .

رضایی بجای امیرعلی جواب داد :

– خدارو شکر نبود خانم .

خانم کیان با نگاهی نگران به پسر خمیده اش نگاهی کرد :

– پس چرا پسرم به این حال و روز افتاده ؟

– از پزشک قانونی که بیرون اومدن ، حالشون بهم ریخت ……….. مثل اینکه اون دختره حال و روز خوبی نداشته .

صدای لرزان مادرش را خوب می شنید ……. حتی نفس های مرتعش و نگرانش را هم حس می کرد ، اما آنقدر ضعف بر بدنش چیره شده بود که توان بالا آوردن سرش را هم نداشت ، چه رسد به جواب دادن .

خانم کیان عصا زنان جلوتر از رضایی که زیر بغل امیرعلی را گرفته بود راه افتاد و در یکی از اطاق های مهمان طبقه پایین را باز کرد و به رضایی اشاره زد امیرعلی را روی تخت بخواباند ……….. دیگر اجازه نمی داد امیرعلی با زندانی کردن خودش در اطاق خورشید ، خودش را شکنجه کند .

رضایی آهسته امیرعلی را روی تخت خواباند و چهره امیرعلی از درد در هم فرو رفت ………. خانم کیان بالا سر امیرعلی نشست و دست روی پیشانی و گونه های یخ زده او گذاشت .

– امیرجان …….. مامان ؟

امیرعلی میان پلک هایش را نصفه باز کرد .

– معدم مامان …….. معدم .

خانم کیان پنجه هایش را لا به لای موهای پریشان امیرعلی فرو کرد و شانه هایش لرزید و لبانش را بر هم فشرد و چشمانش به نم نشست .

– الان دکتر خبر می کنم عزیزم .

تا شب امیرعلی تب کرد و تمام جانش انگار میان شعله های آتش قرار گرفت …….. دکتر به دستش سرم وصل کرده بود و گفته بود تبش همانند خورشید عصبی است و تا زمانی که به لحاظ روحی آرام نگیرد ، تبش هم پایین نمی آید .

امیرعلی صدای دکتر که بالا سرش حرف می زد را می شنید ، اما آنقدر توان در بدن نداشت که او را از بالای سرش کنار بزند ……… خوابش می آمد و صدای دکتر روی اعصابش می رفت …….. انگار مسکن هایی که دکتر در سرمش خالی کرده بود کم کم داشت عصر می کرد و بعد از هفته ها شب بیداری ، حالا داشت در خلسه ای عمیق فرو می رفت .

سروناز به درخواست خانم کیان مجدداً به خانه امیرعلی برگشت ……… می دانست خانم کیان به هیچ وجه اهل خواهش و تمنا نیست ، و اگر الان به او زنگ زده و خواهش کرده به سر کار قبلی اش برگردد ، یعنی وضعیت امیرعلی و زندگی اش وخیم تر از این حرف ها است .

با سینی سوپ وارد اطاقی که این روزها محل استقرار امیرعلی شده بود ، وارد شد و روی صندلی کنار تخت نشست و آرام صدایش زد :

– آقا ……… آقا …….

امیرعلی با شنیدن صدای آشنای سروناز ، میان پلک هایش را باز کرد :

– سروناز خانم ……..

– سلام آقا .

امیرعلی نگاهش کرد ………. سروناز یاد آور خورشیدش بود ………. خورشیدی که انگار ……. دیگر قرار نبود داشته باشدش .

– باز برگشتید ؟ ……. بالاخره اومدید ؟

سروناز سینی را روی پایش گذاشت و نگاهش را به سینی داد و آرام سوپ را با قاشق درونش هم زد .

– بله ……. البته با اصرار های مادرتون برگشتم .

– شما برگشتید ، اما خورشید هنوز برنگشته .

سروناز نگاهش را از سوپ گرفت و از گوشه چشم به امیرعلی ای که به وضوح آب رفته بود نگاه کرد ……… انگار نبود خورشید ، بیش از این حرف ها این مردی که هیچ وقت فکرش را نمی کرد ، روزی کم بیاورد ، از پا در آورده بود .

– حالتون چطوره ؟

– نسبت به دو سه روز پیش خیلی بهترم ……… حدالعقل تبم یک مقدار پایین اومده …….. خودم می دونم این تبم همش عصبیه .

سروناز مستقیم در چشمان امیرعلی نگاه کرد و خیره شد ………. امکان نداشت آن صحنه ای که برای اولین بار با خورشید خونی و بیهوش روی تخت مواجه شده بود ، فراموش کند .

– روزی که شما تنهایی به کیش رفتید و خورشید و از خودتون روندید هم خورشید تب شدیدی کرد ………. تب اونم دقیقا مثل تب شما عصبی بود ……… من دقیق در جریان اون اتفاقی که اون روز صبح بینتون افتاد نیستم . اما مطمئنم شما اون و از خودتون روندید که دکتر گفت تب خورشید تماماً عصبیه .

امیرعلی عذاب وجدان گرفته نگاه از سروناز گرفت و به سقف سفید بالا سرش داد ………. عذاب وجدان الانش ، هزار بار بیشتر از روزهای گذشته بود ………. انگار حالا که درد جسمانی و ضعف روحی و تب را همزمان با هم حس و درک می کرد ، هی در سرش با خودش تکرار می کرد :

– خورشید هم اون روز مثل تو بی حال و نزار و تب کرده بود که توی وحشی اون شکلی به جونش افتادی .