از هامون دل کندم و داخل دفتر پرستاری رفتم و پرستاری صدا زدم تا به وضعیت هامون رسیدگی کنند. خودمم بدون توجه بهش به خونه رفتم؛ پس بود عذاداری برای هامونی که نمرده!

من بخاطر یه تب کردن هامون می‌مردم چه برسه به این تیراندازی و تیری که هامون خورده بود.

یک ربع بعد از تاکسی که گرفته بودم پیاده شدم؛ در و با کلید باز کردم و سمت اول از همه اتاق گیتی رفتم.

مامانش خونه بود؟
در و بستم و تقریبا داد زدم:
– کسی هست؟! گیتییی.

خودم از طرز صدا زدنم خندم گرفته بود انگار خواهرمه اینجوری صداش می‌زنم.

فرض رو بر این گذاشتم که کسی نیست و داخل رفتم؛ اگه مامانش خونه بود که صدام و می‌شنوید و چیزی می‌گفت.

اول از همه سمت اتاق هامون رفتم تا لباسی براش بردارم.

در و که باز کردم از ترس قدمی به عقب برداشتم و هینی گفتم. دستم و روی دهنم گذاشتم و ناباور چشمام گشاد شد.

مامان گیتی در تلاش بود در گاو صندوق و باز کنه؛ با شوک نگاهش می‌کردم و قدرت تکلمم و از دست داده بودم.

اینجا چی کار می‌کرد؟؟ برای چی مثل دزدا جای گاو صندوق و پیدا کرده بود.

گاو صندوقه هامون توی دیوار پنهان شده بود و حتی منم به سختی دیده بودمش.
مطمئنم هامون بهم اطمینان داشت که جلوم بازش کرده بود.
عصبی گفتم:
– چی کار دارین می‌کنین؟!

خجالت نمی‌کشید مثل دزدا اومدید تو خونه‌ی دخترتون؟؟

منگ بلند شد و چیزی پشتش قایم کرد.
– دخترم در جریانه این فضولیا به تو نیومده!

چشمام گشاد تر شد این دیگه عجب آدم پرویی بود؛ گیتی در جریان بود؟ مگه گیتی کاریم میتونه بکنه که درجریان باشه؟؟

گوشیم و از جیبم در آوردم و بدون معطلی به پلیس زنگ زدم که با ترس جلو اومد و همین طور که چیزی پشتش پنهان کرده بود لب زد:

– چی کار می‌کنی هان؟؟

– به پلیس زنگ می زنم پلیس!

گوشیم و از دستم کشید و اخم کرد این حد از بی شعوری برام عجیب بود.

– گمشو برو بیرون از خونه!

گفت: من گمشم؟ تو باید بری بیرون از خونه دختر من!

نیشخندی با حرص زدم که دستم و گرفت و در کمال تعجب از خونه پرتم کرد بیرون!

بعد از این چند وقت اومده بودم استراحت کنم و من و از خونه خودم انداختند بیرون!

با بغض به در کوبیدم ولی اون در و بهم زده بود و رفته بود. خدايا چرا همیشه بدبخت بودم؛ میدونم خونه من نبود ولی خونه هامون که بود.

این چه شانسیه من دارم؟؟

با بغض کتار در نشستم و زانوهام و توی بغلم گرفتم و قطره اشکی از گوشه چشمم چکید.
تا شب توی همون حالت موندم و اشک هام جای بود؛ کم کم هوا سرد سرد شد و من توان نداشتم.

اشکم که روی صورتم چکیده بود خشک شده بود و صورتم یخ بسته بود.
داشتم با چشمای نیمه باز به در خونه نگاه می‌کردم.

می‌گن آدما تا چیزی و دارن قدرش و نمی‌دونند من تا چند ساعت پیش قدر چیزایی که برام بودن و نداشتم.
مثل این خونه و مثل هامون و مثل حس خوبی که داشتم کنارش…

با این که اون عاشق کس دیگه ای بود ولی حتی بودنشم خوب بود.

چشمام داشت بسته می‌شد که صدای هامون از بالای سرم اومد.
اول فکر کردم دارم خواب میبینم و دوباره سرم و روی زانوهام گذاشتم.

– اینجا چی کار میکنی ساغر؟ چرا انقد یخی؟ ساغر عزیزم؟

دیگه مطمئن شدم که هامون نیست هامون هیچ وقت تا این حد با من عاشقانه حرف نمی‌زد.
پر از محبت و نگرانی و خشم!
اشکی از گوشه چشمم چکید و به این فکر کردم که چقدر تو این مدت کوتاه دلم براش تنگ شده و چقدر دلم می‌خوادتش.

با گریه گفتم: بسه دیگه نمیخوام خواب ببینم.
هامون با حالت عجیبی نگاهم کرد و با یه حرکت من و کشید تو بغلش.
نه این هامون نبود؛ هامون الان داخل بیمارستانه نه اینجا.

اینجا چه خبر بود؟
– هیس عزیزکم بخواب… آخه فسقلی تو بیرون چی کار می‌کنی.

سرم و به سینه اش تکیه دادم و از ضربان پر قدرت قلبش لذت بردم.
نفس عمیقی کشید و درخونه رو باز کرد چون خیلی سردم بده بود خودم توی بغلش جمع کردم و لب هام روی هم فشار دادم.

مثل بچه هايي كه تو بعد از يه دعواي طولاني با دوستشون كسي و پيدا كرده بودن كه طرفشون باشه، خودم و مچاله كردم و با چشماي نيمه باز به ته ريشش خيره شدم كه توي اين مدت بلندتر شده بود.

بي اختيار دستم و تكون دادم كه بالا بيارمش؛ اما از سرما انگشتام حالتي شبيه منجمد شدن پيدا كرده بود.

با سختي دستم و بالا آوردم و زير گلوش و نوازش كردم. نگاهش و پايين انداخت و خيره صورتم شد.

گره بين ابروهاش هركسي و مي ترسوند؛ اما منحني لبخند مانندي كه روي لباش بود ته دلم و قرص كرد كه به من اخم نمي كنه.