– من كاري ندارم با اينكه اين دختره رو از كدوم جوب پيدا كردي كه الان سه متر زبون درآورده.

وظيفه اش اينه كه كنيزيِ گيتي من و بكنه نه اينكه واسش دردسر بشه.

من بي كس بودم ولي كلفت زاده نبودم كه كار كردن واسه گيتي جزء وظايفم باشه. خودم خواسته بودم كه اين وظيفه رو قبول كنم.

پوزخند زد و با تمسخر گفت: حتماً دو روز ديگه ام كاري كه گيتي من واست نكرد و مي كنه و با يه بچه جاش و تو خونه ات محكم مي كنه.

اون وقت گيتيِ بي نواي من مي مونه و هوويي كه خدمتكارش بوده.

دستم و بلند كردم و جايي بين سينه هام فرود آوردمش. حس مي كردم از شدت درد حرفاش چيزي تو قفسه سينه ام تير مي كشه.

دستم و با شدت مچاله كردم و سرم پايين انداختم تا با ديدن اشكام ننگ مظلوم نمايي هم به حرفاش اضافه نشه.

صداي عصبي هامون رشته افكارم و پاره كرد و يه آن سر جام لرزيدم.

– دهنت و ببند! هرچي لياقت خودت بود بهش گفتي.

خانمي به خرج داده كه حتي سرش و بلند نكرده تا ببينه داري چي واق واق مي كني.

– آره ازش دفاع كن! از اين عفريته تو دفاع نكني كي دفاع كنه؟!

با داد هامون حس كردم ديواراي خونه مثل تن من به لرزه افتاد.

– از خونه گمشو بيرون تا خودم پرتت نكردم.

با حالت دلخوري كيفش و چنگ زد و سمت در رفت. در و محكم به هم كوبيد و من حتي نمي تونستم تكون بخورم.

– ساغر، خوبي عزيزم؟!

سرم و با دست بالا آورد و خيره اشك هاي روي صورتم شد

. اخم كرد و من خيلي خودم و كنترل مي كردم تا بغلش نكنم و واسه تك تك كلماتي كه بهم نسبت داده بود زار نزنم.

چونه ام مثل بچه ها لرزيد و نفهميدم كي اولين قطره ي اشك جلوي چشماي متعجب هامون، روي دستش چكيد.

سريع دستم و بالا آوردم و اشك هاي مزاحمي كه ضعفم و بيشتر از هر وقتي به رخ هامون مي كشيد پس زدم.

تك خنده ي تلخي زدم و زمزمه كردم: ببخشيد يهو ديدم از بيمارستان اومدي جلوي در، سردمم شده بود كلاً روحياتم بهم ريخته. الانم كه نمي دونم چرا دارم گريه مي كنم.

انگشت شستش و روي گونه هاي خيسم كشيد و با لحن تسلي بخشي گفت: گريه نكن.

همين حرف كافي بود تا كنترل اشكام از دستم در بره و بغض مثل يه تيكه سنگ تو گلوم جا خوش كنه.

دستش و روي قسمت برهنه ي گلوم كشيد و طوري كه انگار با خودشه، گفت: وقتي اين جوري بغض مي كني دلم مي خواد اون عوضي رو يه كاري بكنم كه تا عمر داره يادش نره حق نداره به كسي توهين كنه.

لبام و مثل نوزادايي كه چند ساعته مامانشون و نديدن جمع كردم و تصوير چهره جدي هامون به خاطر اشك جلوي چشمم تار شد.

صورتم و بين دو تا دستش گرفت و با لحن نگراني به حرف اومد:

– ساغر عزيزم گريه نكن.

بغض تو گلوم با صداي بلندي شكست و بين گريه هام و با هق هق گفتم: ها… هامون من… من هرزه نيستم… من…

انگشتش و روي لبم گذاشت و لبام از حسش گرماي انگشتش، بي اختيار غنچه شد.

– هيس! ادامه نده. ساغر من اگه به تو اعتماد نداشتم نمي ذاشتم صبح تا شب با گيتي تو خونه ام بموني.

نمي ذاشتم از تمام كارام خبردار باشي و اصلاً از اتفاقاي زندگيم مطلعت كنم.

دست خودم نبود كه چشمام و بستم و بوسه اي روي سر انگشتش نشوندم.

يه دفعه چشمام و باز كردم و خيره چشماي متعجب هامون شدم.

چي كار كردي ساغر احمق؟! نتونستي قلبت و كنترل كني كه اين جوري به بوسيدن انگشتش راضي شدي؟!

انگشتش همون جا موند و من هول شده سرم و عقب كشيدم.

– بب… ببخشيد… من نم…

اجازه حرف زدن بهم نداد و در كسري از ثانيه بدنم بود كه تو آغوش مثل آتيش هامون گرفته شده بود.

سرم روي قلبش قرار گرفت و موهاي توي صورتم و با دست عقب داد. سرم و بيشتر به قلبش فشرد و با آرامش چشمام و روي هم گذاشتم.

دستم و بالا آوردم و روي سيبك گلوش گذاشتم. دست مردونه اش بين موهاي نسبتاً بلندم رفت و نوازش دستاش قلبم و به آرامش عجيبي دعوت كرد.

بوسه اي روي سرم نشوند و من نمي دونستم دليل اين كاراش چيه.

اونم حسي به من داشت؟! چرا اين طوري بغلم كرده بود؟! اونم از بغل كردن من آرامش داشت؟!

دستاش و از دورم شل كرد و بي ميل از بغلش بيرون اومدم. چند ثانيه به چشماي هم خيره بوديم و مي تونستم قسم بخورم زمان براي يه مدت متوقف شد.

دستام بي اختيار بالا اومد و صورت مردونه اش و قاب گرفت. دستاش و روي ساعد دستم گذاشت و نگاهش براي لحظه اي از روم برداشته نشد.

چه لباي خوشگلي داشت! درشت و مردونه و قلوه اي.

ساغر چته؟! داري در مورد لباي هامون نظر ميدي؟!

نگاهشون نكن. همون كاري رو نكن كه همه بهت لقب هرزه بدن.

ما قبلا با هم بودیم… اون از از هرکسی بهم محرم تره! ولی نزار تو پیش قدم باشی.

این جز وظایف تو نیست!