بدنم از زمين جدا شد و حس مي كردم كسي داره تكونم ميده. دلم مي خواست از خواب وحشتناكي كه توش دوباره به خيانت متهم شده بودم و همه چيزم ازم گرفته شده بود بيدار شم؛ اما انگار خوابم بيشتر از اين حرفا واقعي جلوه مي كرد كه درد شديدي تو سينه ام اجازه بيدار شدن نمي داد.

– ساغر من بيدار شو…
ضربه نسبتاً محكمي به گونه ام خورد و انگار از رويا پرت شدم توي واقعيت.

چشمام و باز كردم و خيره سقف بالاي سرم شدم. من كجا بودم؟! درد گونه ام به خاطر چي بود؟!

– محض رضاي خدا يه چيزي بگو ساغر سكته كردم! داشتي خواب مي ديدي چيزي نيست.

نگاهم و از سقف گرفتم و به صورت مضطرب هامون انداختم. خواب بود… پس چرا انقدر واقعي بود؟!

جسم سردي به لبام چسبيد و متوجه ليوان آب شدم. چند قلپ از آب و خوردم صاف نشستم.

هامون موهام و از توي صورتم كنار زد و پشت گوشم فرستاد.
– جايي ات درد مي كنه؟! مي خواي بريم دكتر؟!

پاهام و توي شكمم جمع كردم و بغضم و قورت دادم.

– ميشه يه چيزي بگي؟!
نگاهم و بهش انداختم و زمزمه وار گفتم: خوبم.

تازه نگاهم به تيپ رسمي اش افتاد. داشت مي رفت دانشگاه. پس چرا اينجا بود؟!

– چرا نرفتي؟!
– داشتم لباس مي پوشيدم ديدم داري خواب مي بيني اومدم بيدارت كنم. الان حالت خوبه؟!

– خوبم.
لبخند زدم و سرم و روي زانوهام گذاشتم.
– برو ديرت ميشه. من حالم خوبه.

بوسه اي روي موهام زد و از جا بلند شد.
– هر چيزي احتياج داشتي بهم زنگ بزن. خودتم خسته نكن، بايد استراحت كني.

سرم و تكون دادم و لبخندي به روم پاشيد كه بيشتر حس اضطراب و منتقل مي كرد.

جديداً انقدر كه منزوي شده بودم حتي هامونم نگران كرده بودم. دست خودم نبود كه ثانيه به ثانيه زندگيم شده بود استرسي كه ذره ذره قلبم و مي جويد.

حتي دقيق نمي دونستم واسه چي انقدر استرس دارم! ناراحتي گيتي؟! اما اون كه درست و حسابي نمي فهميد. خيانت كردن؟! اما هيچي به زور نبود. از دست دادن هامون؟! اما هامون كه فعلاً كنارمه!

دستم و بين موهام فرو بردم و چنگي بينشون زدم. خودمم از دست خودم كلافه بودم؛ هامون طفلك كه ديگه واقعاً حق داشت.

از روي تخت هامون بلند شدم و تو اتاق خودم رفتم. يه دست لباس كامل برداشتم و توي حموم اتاق هامون رفتم كه اگه مامان گيتي سر زده اومد حداقل من و لخت نبينه و فكر بد كنه؛ همين جوري هم كلي حرف بارم كرده بود.

لباسام و توي سبد لباساي كثيف هامون انداختم تا همه رو بندازم توي ماشين لباسشويي.

وان حموم و پر كردم و بدنم و توي آب داغ رها كردم. آب تا گردنم بالا اومد و سرم به لبه وان تكيه دادم.

انقدري خسته شده بودم كه اگه توي آب بيفتم نگران زنده بودن يا نبودنم نباشم. همه عالم و آدم از من دل كندن، خودم كه سهله!

اه ساغر بس كن ديگه! انقدر گريه كردي چشات در نيومد؟! حداقل يه روز و بدون گريه شروع كن.

با دقت و آهستگي بدنم و شستم و وقتي كه حس كردم خستگي بيمارستان و اتفاقاي عجيب اين چند وقت از تنم پاك شده، حوصله تن پوش هامون و تنم كردم.

آستيناش تا زانوهام مي رسيد و قدش انقدر واسم بلند بود كه روي زمين ميفتاد.

حوله كوچيكي دور موهام پيچيدم و از حموم خارج شدم. قبلاً از سه ساعت حموم رفتن دو ساعت و چهل و پنج دقيقه اش و با حوله جلوي تلويزيون يا سر گوشي بودم؛ شايد الان افسرده شدم كه دلم مي خواد سريع لباسام و بپوشم.

تي شرت آستين كوتاه با طرح ميكي موس و تنم كردم و شلوار مشكي رنگم كه روي رونش يه طرح گربه داشت پام كردم. دمپايي روفرشي هام و پوشيدم و موهام و با سشوار هامون تا حد كمي خشك كردم.

از اتاق هامون بيرون رفتم تا يه چيزي بخورم چون كم كم داشتم ضعف مي كردم. همين كه پام و توي آشپزخونه گذاشتم صدايي باعث شد سه متر از جا بپرم.

– كلفت هاموني يا خانم خونه اش؟!
صداي نحس همون زنيكه رو مخ بود! يعني گيتي ام قبل از اينكه از دست و پا بيفته همچين زبون نيش عقربي داشته؟! هامون طفلكم چي كشيده از دستش!

اوهو! از كِي تا حالا مالك هامونم تو شدي ساغر؟!
سمت مامان گيتي برگشتم و خيلي خودم و كنترل كردم كه با اخم و عصبي ترين لحنم جوابش و ندم.

– اولاً كه سلام، دوماً من كلفت نيستم، فقط پرستار گيتي خانمم.

– پرستار گيتي خانم تو اتاق هامون حموم مي كنه يا تو يكي سوگولي خونه شدي؟!

دستام بي اختيار مشت شد. اگه هامون اينجا بود جرأت نمي كرد اين طوري بهم توهين كنه.

– جاهايي كه به نفعت نيست لال ميشي جالبه! صبحونه گيتي رو دادي يا پي علافي بودي؟!

– داشتم مي اومدم آماده كنم.
پوزخند زد و ازم رو گرفت.
– سريع باش. گيتي نبايد اُفت قند كنه.

پشت سرش اداش و در آوردم و چشم غره اي بهش رفتم كه حالا جلوي در اتاق گيتي وايساده بود.

از چيزايي كه هامون مخصوص گيتي گرفته بود تا به خاطر تحرك نداشتن چاق يا دچار مشكل نشه، براش صبحونه آماده كردم و توي سيني گذاشتم.

در اتاق و با آرنجم باز كردم و رفتم تو. صداي مامان گيتي باعث شد سه متر از جا بپرم و سيني از دستم ول شه.