به ترتيبي كه كنار هم وايساده بودن، شروع كرد به معرفي كردنشون.
– اين خانما حنانه، رها و فرزانه هستن. منم لعيام البته اينجا بچه ها و دخترا مامان لعيا صدام مي كنن. و تو؟!

سريع جواب دادم: منم ساغرم. خيلي از آشنايي باهاتون خوشوقتم و قول ميدم اذيتتون نكنم.

– مشكلي نيست. اگه كسي داره كسي و اينجا اذيت مي كنه دختران كه دارن فاطمه خانم و اذيت مي كنن كه خوابه.

لبخند كوتاهي زدم و بعد از اينكه بهم جاي خوابم و نشون داد، از اتاق بيرون رفت.

از چهره هاشون مي تونستم تشخيص بدم آدماي خونگرم و مهربوني ان كه مي تونم باهاشون دوست شم و غم امشب قلبم و باهاشون شريك شم.

افكارم و پس زدم و كوله ام و روي تخن طبقه بالايي گذاشتم. مانتو و شالم و درآوردم و روي چوب لباسي آويزون كردم.

دخترا مشغول حرف زدن بودن و دلم مي خواست منم انقدري از غم و غصه هاي قلبم فارغ مي بودم كه باهاشون هم صحبت مي شدم.

سرم و پايين انداختم و با تن صدايي كه خودمم به زور مي شنيدمش، به حرف اومدم:
– معذرت مي خوام. من يه كم خسته ام و سرم درد مي كنه. اگه مشكلي نيست يه كم استراحت كنم.

دختري كه فهميده بودم اسمش فرزانه است، لبخند مهربوني زد و سريع گفت: چه شكلي مي تونه داشته باشه؟! راحت باش. مي خواي بهت قرص بدم؟!

به خيلي چيزا عادت داشتم؛ مثل هامون كه امشب با بي رحمي ازش دل كنده بودم و نمي دونستم الان با اون وضعي كه تنهاش گذاشتم داره چي كار مي كنه.

دوست نداشتم عادت كردن به مُسكن و قرص هاي مختلف هم به يكي از بدبختي ها تكراريِ زندگي ام اضافه كنم؛ اما فعلاً فقط دلم مي خواست براي چند ساعت بخوابم و حداقل يادم بره كه همين امشب چه حرفايي از اين اين دهن وامونده در اومد كه قلب هامونم شكست.

– اگه لطف كنيد ممنون ميشم.
از پشت سرش كيف كوچولوي مشكي رنگي رو برداشت و بعد از گشتن زيپ پشتي اش، يه ورق استامينوفن سمتم گرفت.

قرص و ازش گرفتم و اونم از سر جاش بلند شد. يدونه قرص از توي ورق آلومينيومي خارج كردم و تا خواستم دنبال يه ذره آب براي پايين رفتن قرص از گلوم بگردم، ليوان شيشه اي جلوي صورتم قرار گرفت.

ليوان آب و از فرزانه گرفتم و جواب محبتش و با تشكر كوتاهي دادم. قرص و توي دهنم گذاشتم و با يه نفس سر كشيدن آب، مغزم و به آرامشي نسبي دعوت كردم.

به هر سه تاشون شب بخير گفتم و سريع از پله هاي تخت بالا رفتم تا سريع تر خودم و از شر افكار مثبت و منفي خلاص كنم.

پتوي نرم كه پايين تخت به مرتب ترين شكل ممكن تا شده بود باز كردم و روي بدن يخ زده ام كشيدم.

موهاي نسبتاً بلندم و از حصار كش رها كردم و سرم و روي بالش گذاشتم. براي چند ثانيه خيره سقف شدم و درست وقتي كه داشتم حس مي كردم كم مونده اشك ريختن و شروع كنم، چشمام و محكم روي هم فشار دادم تا اين اتفاق نيفته.

نمي خواستم گريه كنم! خود كرده را تدبير نيست ساغر. الانم حق گريه كردن نداري. تا تو باشي وقتي جونت به هامون وصله دايه عزيز تر از مادر نشي كه اين طوري بدبخت و فلك زده به ناكجا آباد پناه ببري.

اما قلب عاشق و بيچاره من اين حرفا حالي اش نبود. هر چه قدر قانعش مي كردم، باز فكرم و مي كشوند سمت لحظه اي كه اون قدر مظلومانه روي تختش نشسته بود و موهاي خوشگلش و چنگ مي زد.

يعني الان داره چي كار مي كنه؟! حالش بهتر شده؟! اگه نصفه شب حالش بد شه و كسي نباشه ببرتش دكتر چي؟!

اه بس كن ساغر! خودت گند زدي به همه چيز حالا غصه ام مي خوري؟! بهش فكر نكن… بهش فكر نكن…

نمي دونم چه قدر همه چي و مرور كردم تا خوابم برد.
پتو رو از روي بدنم كنار زدم و همون طور كه روي تخت نشسته بودم، با شدت كش اومدم. موهام و از توي صورتم جمع كردم و با دست پشت سرم مرتبشون كردم.

از روي تخت بلند شدم و نگاه كوتاهي به خودم توي آينه انداختم. بدون توجه به وضع آشفته ام، با ذوق كودكانه اي از اتاق خارج شدم و خيره در بسته اتاق رو به روم شدم.

با خوشحالي خنديدم و اولين قدم و به سمت اتاق هامون برداشتم. توي يه لحظه، راهرو به اندازه خيابون وليعصر كش اومد و و درهاي متعدد و كپي گرفته شده از روي همديگه توي مسير ظاهر شد.

اولين در و باز كردم و با خلأ عجيب و در عين حال ترسناكي رو به رو شدم. در بعدي رو با سرعت بيشتري باز كردم و دوباره همون نتيجه قبلي.

استرسم لحظه به لحظه بيشتر مي شد و فقط يه در باقي مونده بود كه هنوز بازش نكرده بودم.

اگه اينم خالي بود چي؟! اينجا كه خونه هامونه. پس خود هامون كجاست؟! چرا تو هيچكدوم از اين اتاقاي مشابهِ لعنتي نمي تونم پيداش كنم؟!

با ترس و نگراني، دستگيره فلزي در آخر و توي دستم گرفتم و به سمت پايين كشيدمش. آروم در و باز كردم و از لاي در، فضاي اتاق و نگاه كردم.

خالي نبود! سراميك و از نظر گذروندم و نگاهم افتاد به تخت گوشه اتاق؛ جايي كه هامون روي تختش نشسته بود.