از سرويس بهداشتي خارج شدم و موهام و با كش خودم دم اسبي بستم. از توي كوله ام، ليپ گلاسي كه رنگ صورتي ملايم داشت بيرون آوردم و روي لبام كشيدم بلكه يه كم صورتم و با انرژي و حداقل در حد سن خودم نشون بده.

لباسام و تنم كردم و همون طور كه رها گفته بود، تصميم گرفتم برم توي حياط پيش خودش و بچه هايي كه هيچ ايده اي ازشون نداشتم.

طبق آخرين تصويري كه شب قبل از اين ساختمون بزرگ توي ذهنم ثبت شده بود، خودم و به جايي رسوندم كه دو تا در بزرگ داشت.

يه در كه معلوم بود به حياط منتهي ميشه و در رو به روش كه كنارش نوشته شده بود «مديريت». به سمت در خروج و رفتم و به محض باز شدن در، صداي غلغله بچه ها توي گوشم پيچيد.

سرم و بلند كردم و با سيل عظيمي از بچه توي حياط مواجه شدم. از دختر و پسر تا بچه و بزرگ باهم بازي مي كردن و حالا مي تونستم درك كنم كه چرا اون وسايل بازي توي اين حياطن.

پام و بيرون گذاشتم و همين كه توي معرض ديد قرار گرفتم، رها پرانرژي برام دست تكون داد.

دستم و بالا آوردم تا بفهمه ديدمش و سمتش قدم برداشتم. از بين بچه هايي كه محو دنياي خودشون و بازي كردن بودن، خودم و به رها رسوندم و كنارش وايسادم.

– خوب كردي اومدي بيرون. بين اين بچه ها آدم حس زنده بودن بهش دست ميده. من هر وقت حالم بده شيفت اضافه وايميستم كه كنار اين بچه ها چند ساعت بيشتر معني واقعي زندگي رو بفهمم.

نگاهم و از صورتاي معصومشون گرفتم كه بعضيا با خنده بازي مي كردن و بعضيا فقط با مظلوميتي كودكانه بچه هاي ديگه رو نگاه مي كردن.

رها با اشتياقي بهشون نگاه مي كرد كه اگه چهره جوونش نبود فكر مي كردي مادر تمام اين بچه هاست.

– دلت نمي گيره وقتي مي بيني هيچكس و ندارن؟!

سرش و پايين انداخت و يه لحظه از اينكه همچين حرفي زدم تو دلم به غلط كردن افتادم؛ اما سرش و بلند كرد و لبخند تلخي به روم پاشيد.

– دروغ چرا؟! خيلي وقتا به اين فكر مي كنم. اما بعدش به خودم ميگم نيمه پر ليوان و ببين. اين بچه ها الان يه جايي رو دارن كه توش غذاي سالم بخورن. اگه خانواده هاشون توي خيابون ولشون كرده بود و مي شدن يكي از اين بچه هاي كاري كه هر روز هزارتاشون و سر چهارراه مي بيني چي؟!

بعد به زندگي اميدوار ميشم كه حداقل واسه يه تعداد بچه اي كه خانواده هاشون كفر نعمت كردن و انقدر بي احساس بودن كه ولشون كردن، يه جايي هست كه بتونن بهش تكيه كنن و خيالشون راحت باشه.

اين بار با ملايمت لبخند زد و گفت: نمي دونم تا چه حد منظورم و متوجه ميشي، اما خودخواهيِ اگه بگم بعضي وقتا دلم نمي خواد هيچ كدومشون به سرپرستي گرفته بشن كه مبادا غم نبود حتي يدونه شون بخواد قلبم و آزار بده.

تو نمي دوني وقتي كه يكي همه جوره سرپرستي شون و قبول مي كنه و اون بچه راضي به رفتن ميشه، بقيه شون چه طور اشك مي ريزن و واسه نرفتنش التماس مي كنن.

تك خنده اي زد و دوباره نگاهش و از من گرفت.
– بماند كه من و مامان لعيا و بقيه ام اگه گريه نكنيم حداقل تا چند ساعت افسرده ايم تا بتونيم خودمون و جمع و جور كنيم و به قول معروف به شرايط عادي برگرديم.

من بچه پرورشگاهي نبودم، ولي مادري كه همين الانشم بدون توجه به شرايط من مي خواست ازدواج كنه، طوري باهام رفتار نكرده بود كه باعث بشه از اين قضيه بي كسي به دور باشم.

– ببخشيد خيلي پرحرفي كردم. از نوزادا خوشت مياد؟!

– خوشم مياد.
– اينحا زياد نوزاد نداريم ولي پنج شش تايي هستن كه خيليم بانمك و شيرينن. دوست داري بريم بهشون سر بزنيم؟!

سرم و تكون دادم و دنبال رها به سمت در رفتم.

نوزاد… هامونم از نوزادا خوشش مياد. شايد اگه حرف گيتي نبود، رابطه من و هامون اون قدري پيش مي رفت كه الان به جاي به دوش كشيدن غم نبودش، بار شيشه اش و به دل بكشم.

اه اين چرت و پرتا چيه بهشون فكر مي كني ساغر؟! هامون سهم گيتي بود نه تو! هر طور فكر كني هيچيِ تو و هامون به هم نمي خورد كه بخوايد باهم بمونيد. اصلاً چه بهتر كه قبل از وابسته شدن بيشتر از هم جدا شديد.

وابسته شدن بيشتر؟! چه قدر حرفه اي به خودم دروغ مي گفتم تا قلب عاشقم و فريب بدم!

من همين الانشم مثل يه معتاد بودم؛ معتادي كه يه شب بدون نيازش سرش و گذاشته رو بالش و هر لحظه حس مي كنه از پرتگاه زندگي پرت ميشه پايين تا براي هميشه غزل خداحافظي رو بخونه.

نفهميدم چه قدر فرق افكار خودم بودم كه با وايسادن رها به خودم اومدم و با باز شدن در، اتاق رنگي اي چشمام و نوازش كرد.

– بفرمائيد. اينم اتاق فرشته كوچولوهاي خانه مهر. خاله ساغر خوش اومدي به بهشت اين مجتمع.

اينجا واقعاً خود بهشت بود!