_ شیشه رو بده بالا،طلوع سردشه….

_ باشه چشم….

دستش آروم رو پام میشینه و بالا پایین میشه…

_ خوابی؟…

چشم باز نمیکنم….کاشکی خواب بودم…کاش می مردم و همچین روزی رو نمی دیدم…کی فکر میکردم اینهمه بلا قراره سرم بیاد….

رو میکنم سمت در و شیشه رو میدم پایین…

نم نم بارون به صورتم میخوره و لرز میگیرم…پووف کلافه ی بارمان رو میشنوم ولی برام مهم نیست….انگار دیگه هیچ چیزی برام اهمیت نداره….قرار نبود دنیا اینهمه بهم سخت بگیره….ولی….

صدای رعد و برق میپیچه و شدت بارون بیشتر میشه….نگاهم بین آدمهای تو خیابون چرخ میخوره…هر کدوم با نهایت سرعتی که دارن خودشون رو به پیاده رو های سر پوشیده و مغازه ها می رسونن….

_ بده بالا سرما میخوری….

حرکتی که ازم نمی‌بینه خودش اقدام میکنه و شیشه رو بالا میده…..

_ مگه خودت نمیای؟…

_ نه…بیرون کار دارم….حواست بهش باشه…نذاری بره حموم تا خودم بیام….

دستشو از دور کمرم برمیداره و اینبار دست روژین دور شونم حلقه میشه….

وارد خونه میشم و چشمام دور تا دور سالن میچرخه….با دیدن مرضیه خانم و روژان متعجب میشم….

رو مبل نشستن و نگاه اونا هم به منه….چقد از همه چیز و همه کس بدم میاد….دیدن هر کدوم از رستایی ها مثل خنجری میمونه که قلبم و سوراخ می‌کنه…

بی توجه بهشون راهمو سمت اتاق ها کج میکنم….

شونم رو تکون میدم تا دست روژین رو برداره….من به کمک هیشکی احتیاج ندارم….

_ بذار تا اتاق کمکت کنم…..

سرم رو به معنی نه تکون میدم…..چند قدم برمیدارم و با دیدن اتاق بچه ای که اماده کرده بودیم وجودم آتیش میگیره….

چشمام به سرعت پر میشه و با هزار درد سمت اتاقش میرم….

_ خوبه والا….معلوم نیست کدوم گوری بوده و حالا طلبکارم هست….

روژین: مامان!…..

_ مامان و زهر مار، نمیبینی مگه….شعور سلام کردنم نداره…

روژین: خب، حالش خوب نیست…چند تا عمل داشته….بچه ش هم که نموند….

آره نموند…..چون نه من لیاقتش رو داشتم و نه بارمان….

وارد اتاق میشم ….بذار هر چی میگن بگن…..مگه مهمه؟…نه…نیست….

جلوتر میرم و رو تخت میشینم….

بخیه هام کش میان و دلم میخواد از درد جیغ بکشم….ولی سکوت میکنم و صدای ناله م رو تو گلوم خفه میکنم….

دستمو به گهوارش میرسونم و تکونش میدم‌…

آخ….دختر قشنگم….نموندی برام…منو ببخش عزیزم….ببخش قربونت برم…من مامان خوبی نبودم برات….خودخواه بودم که تو رو ندید گرفتم….ندیدت گرفتم که از پیشم اینجوری رفتی….من دوست داشتم….دوست داشتم….

( اگه با دیدن من پشیمون شدی…با دیدن خانوادم صد برابر پشیمون تر میشی..)…..

حرفای ساره تو ذهنم چرخ میخوره…..

_ پشیمون شدم ساره….پشیمون شدم……

با شنیدن صدای حاج رستایی از تو سالن با تموم جونم داد میزنم: پشیمون شدم….پشیمون شدم…..ساره من غلط کردم….اینا به دختر خودشون هم رحم نکردن….حاج رستایی من ازت متنفرم…ازت بیزارم….تو یه نامردی…شماها همتون نامردین..از خونه ی من برید بیرون…..با همتونم…برید بیرون…..

صدای بلند باز و بسته شدن در رو میشنوم و قدم های تندی که سمت اتاق میاد….بی اهمیت بلندتر از قبل داد میزنم: برید بیرون….

بارمان تو چهارچوب در قرار میگیره و تند سمتم میاد…..

میخواد بغلم کنه ولی این اجازه رو بهش نمیدم…..

_ شماها همتون قاتلین….قاتل بچه ی من….قاتل مادرم… از همتون بدم میاد…

دستام رو کنار میزنه و به زور بغلم میکنه….

_ آروم باش….آروم باش طلوع….این حرفا چیه میزنی؟….به خودت چرا فشار میاری دیوونه؟..

با صدای بلندتری روژین رو صدا میزنه….

_ روژین….روژین…..

روژین وارد میشه و نفس زنون میگه: بله….

_ این بود مراقبتت؟…چی بهت گفته بودم؟….

با خشم رو به روژین میتوپه…تنها کسی که این چند روز از دل و جون برام مایه گذاشت….ولی من دلم از همشون پره…حتی روژینی که داره با چشمای اشکی نگام میکنه……

_ به چه حقی همچین اراجیفی سر هم کردی دختره ی احمق….به خیال خودت کی هستی که منو از خونه ی پسرم بیرون میکنی؟!….

روژین: مامان تو رو خدا…..

_ برو اونور روژین….میزنم تو دهنتا…..معلوم نیست کجا…..

بارمان: تمومش کن مامان….میبینی که حالش خوب نیست….

بارمان بلند میشه و سمت مامانش و روژینی که جلوی مامانش رو گرفته تا به من نزدیک نشه میره…..

من اما از شدت خشم و درد بخیه هایی که مدام کش میان رو تختی رو با تموم وجودم تو‌ دستام فشار میدم….

_ یعنی چی بارمان…..مگه نشنیدی چی گفت؟…

_ بیا بیرون مرضیه…..بذار هر چی دلش میخواد بگه…..ما کاری نکردیم که الان بخوایم به کسی جواب پس بدیم…..

با حرف حاج رستایی دیگه نمیتونم خودخوری کنم و رو بهش به تندی میگم: کلاهتو بنداز بالاتر حاج رستایی….کسی که سکه هاتو دزدید مادر بیچاره من نبود….

_ طلوع…..

با هشداری که بارمان میده چشم از صورت بی حس پدربزرگ عزیزم میگیرم و رو به بارامان میگم: طلوع چی؟….چی؟….بازم خفه شم…..دیگه قراره چی رو از دست بدم؟….هاان؟…بچه ی من واسه چی الان زنده نیست…به خاطر پدر نامرد توعه…به خاطر اون عموهای بی وجدانته….

چشم از صورت آشفته ش میگیرم و باز خیره میشم به حاج رستایی‌….

_ پسر بزرگ تو….حاج حمید رستایی بزرگوار…با اصلان نامی ریختن رو هم و سکه هایی که تو فروشگاهتون بود رو دزدید…..وقتی هم اصلان رو دور زد اونم تلافیش رو سر ساره درآورد و بدبختش کرد…..