صدایش دیگر آن صدای گرم و پر مهر سابق نبود. از سرمای صدایش یخ بستم و نگاه خیسم که در چشمان بی روحش قفل شد، روح از تنم پر کشید.
خاک از میان انگشتان وا رفته و لرزانم سر خورد و دستم را به شکمم رساندم. اجازه نمیدادم سلامت کودکم به خطر بیفتد، دیگر نه…
آنقدر بدون پلک زدن خیره ی هم ماندیم که چشمانم به سوزش افتاد و با آهی عمیق نگاه دزدیدم.
_ عماد زندگی من بود…
صدای خش خش حاکی از تکان خوردنش بود و از تصور تکرار آن اتفاق قلبم هری پایین ریخت.
وحشت زده سر بلند کردم که صامت و بی حس پچ زد:
_ ولی کشتیش!
فین فین کنان و با پشیمانی سری به چپ و راست تکان دادم. کاش منِ سینه سوخته را قاتل نمی دانست…
نشسته بود، درست مقابلم.
رو به روی هم بودیم و نگاه او بر خلاف من، پر از نفرت بود.
شبیه دو انسانی بودیم که در دوئلی دو سر باخت شرکت کرده بودند و فرقی نمیکرد چه کسی میبرد، در نهایت هر دویمان بازنده بودیم.
لب زیرینم را داخل دهانم کشیدم و عاجزانه نالیدم:
_ من اینو نمی خواستم… نمی دونستم…
_ بهت گفتم لعنتی… گفتم…
نگو نمی دونستم… میدونستی و کردی کثافت…
با پیچیدن فریاد پر درد و دیوانه وارش در سکوت قبرستان، تکانی خوردم و تمنا دوان دوان سمتمان آمد.
دستش زیر بازویم قرار گرفت و حینی که سعی داشت بلندم کند، صدا بالا برد و به عامر توپید.
_ باوانم عزاداره، شوهرشو از دست داده، اینو بفهم…
آنقدر سست و ناتوان بودم که به راحتی بلندم کرد و من هنوز نگاهم خیره ی عامر بود.
_ داداشت رفت، اما بچش هنوز هست.
اگه دلت خنک میشه اونم تو بکش…
دهان باز شده ی تمنا بسته نمیشد…
یه دوست مثل تمنا🥹🤌
«غرق جنون»
#پارت_۸۳
نگاه گنگ عامر از صورتم کنده شد و نرم نرمک روی شکمم نشست. دستم مشت شد و گر گرفتن تنم را از خیرگی نگاهش حس کردم.
طوری عجیب و غریب نگاهم میکرد که انگار بارداری ام را فراموش کرده بود.
شاید هم کرده بود که آنطور بی رحمانه به تنم تاخت…
_ بچه…
آرام و بغض دار گفت و تکه ای از قلبم همانجا برای دلتنگیِ رسوخ کرده در صدایش کنده شد.
کودک عماد شاید میتوانست جای عماد را برایش پر کند.
تکخند آرامی زدم و با امید سری به تایید تکان دادم.
_ آره بچه… بچه ی عماد، داداشت.
عماد رفت عامر ولی بچش هنوز هست، میتونه جای خالیشو…
_ بندازش!
آن جمله ی تک کلمه ای اش همچون پتک بر سرم فرود آمد و ادامه ی حرفم در دهانم ماسید.
توقع داشت فرزندم را با دستان خودم بکشم؟ این عامر همان عامری نیست که من میشناختم.
_ چ… چی؟
لحن ناباورم نگاهش را از روی شکمم کند و اینبار به قاب عکس عماد زل زد. تپش های کند قلبش را از همین فاصله میشنیدم.
_ هیچکس جای عمادو نمیگیره، بندازش و دیگه هیچوقت اینجا نیا… اینو به عنوان یه تهدید در نظر بگیر.
احساس خطر کرده بودم که آن خوی درنده و وحشی ام سر بیرون آورد.
با چنگ و دندان نگهش میداشتم، تمام امید آن کودک من بودم…
_ من بچمو نمیکشم!
کف دستش را روی مزار عماد کشید و همان دست خاکی را روی چشمانش گذاشت. چند ثانیه در همان حالت ماند و با نفسی عمیق بلند شد.
_ واسه تو که راحته!
باباشو کشتی، خودشم میکشی…
دلم گرفت و دست حمایت گر تمنا روی کمرم بالا و پایین شد.
چقدر نامرد شده ای عامر…
«غرق جنون»
#پارت_۸۴
آن قامت خمیده را بلند کرد و پشت به ما ایستاد، با سر اشاره ای به مزار عماد زد و با لحنی که لرزه به تنم می انداخت گفت:
_ امروز هر غلطی که دلت میخواد بکن، ولی باد به گوشم برسونه دوباره سر و کلت اینجا پیدا شده ولت نمیکنم.
حق نداری با اون دستای خونی و کثیفت بیای سر خاک عمادم، شیر فهم شدی؟!
گفته بودم لجبازم نه؟!
اشک هایم همچون باران بهاری میریخت و زبانم اما برخلاف چشمانم تند و تیز شده بود.
_ هیچکس نمیتونه جلومو بگیره که نیام سر خاک بابای بچم!
به یکباره به عقب برگشت و تمنا با آن پررویی و تخسی اش ناخودآگاه قدمی عقب رفت.
اما من همچنان سفت و محکم، هم سر حرفم و هم سر جایم ایستاده بودم.
_ گوه میخوری حروم زاده ی قاتل…
با یک قدم بلند از روی آن تل خاکی گذشت و درست مقابلم بی هیچ فاصله ای ایستاد.
صورت سرخ و چشمان کاسه ی خونش تمنا را به هول و ولا انداخت و دستپاچه دستش را روی شانه ی عامر فشرد.
_ ولش کن چیکارش داری؟ برو راحتش بذار…
نه داد و بیداد های تمنا برایش مهم بود و نه حتی بچه ای که درون بطنم در حال رشد بود.
نمیدانم چه چیزی دست و پایش را بسته بود که همین حالا دست دور گردنم حلقه و خفه ام نمیکرد…
من در اعماق چشمانش دیدم که آرزوی مرگم را دارد…
پشت دستش روی گونه ام نشست و تمنا با کولی بازی مشتی به شانه اش کوبید.
_ ولش کن وحشی!
_ گوه میخوری اون بچه رو به دنیا بیاری و بکنیش آینه ی دق من…
گوه میخوری به دنیا بیاریش که وقتی بزرگ شد بفهمه مادرش یه قاتل عوضیه و زندگیش عین زندگی من سیاه شه…
نمیذارم یه نفر دیگه رو بدبخت کنی…
عامر و عماد گذشته سختی داشتن حتما و حالا عامر نمیخواد بچه عماد هم همون سرگذشت رو داشته باشه