بی بی اتاقمونو نشون داد و رفتیم داخل مائده روی لحاف گذاشتم

با مانتو گرمش میشد و بهتر بود درش بیارم

لباسشو با هزار بدبختی که بیدار نشه در اوردم و پتو رو انداختم روش خودمم لباس عوض کردم و خوابیدم

(مائده)

صبح که چشامو وا کردم دیدم تو اتاقم کم کم فهمیدم خونه بی بی ایم

محمد علی بغلم خابیده بود و دستش دورم حلقه بود

خجالت تموم وجودمو گرفت

_اقا؟

جابه جا شد و منو بیشتر به خودش فشرد داشتم خفه میشدم بلند تر گفتم:

_اقااا

بی حوصله و خابالو غر زد

_بله؟ یه دقه ساکت شو بچه

_بلند شین خفم کردین

چشاشو که باز کرد تازه فهمید چی گفتم و زود دستشو برداشت

منم خجالت زده چشامو بستم

_اتیش پاره لازم نیست خجالت بکشی، بلند شو یه چیزی بخوریم که بد گشنمه

لب گزیدم یعنی این مرد بیچاره از دیشب هیچی نخورده؟ خودمم خیلی گشنم بود و زود بلند شدم بعد از مرتب کردن خودم رفتم بیرون

به همه سلام کردم جمعیت زیادی نبودن، کسی رو نداشتیم

بی بی تا منو دید بغلم گرفت بغضم ترکید، هنوزم باورم نمیشد حاج بابام تنهام گذاشته

_مائده خانوم بیا یه چیزی بخور که جون داشته باشی گریه کنی

با صدای محمد علی به خودم اومدم و صورتمو شستم علی هم با بی بی صحبت میکرد و بی بی نگرانی های مادرانشو به علی گوشزد میکرد

چیزی از گلون پایین نمیرفت و چند تا لقمه به زور خوردم

_میخام برم پیش حاج بابام

اخمی کرد و گفت:

_یکم استراحت کن بعدا میبرمت

اشک تو چشام جمع شد وبا بغض گفتم:

_دلم براش تنگ شده خاهش میکنم

وقتی دید صورتم خیس از اشکه کلافه پوف کشید

اومد طرفم و بغلم گرفت

_باشه چشم میبرمت فقد اینقد گریه نکن

_ببخشید شما رو هم درگیر بدبختیام….

نزاشت حرفمو کامل بزنم

_این چه حرفیه؟ من شوهرتم هرکاری داشتی رو من حساب کن

یه ذره اروم شدم و از بغلش بیرون اومدم جدیدا خیلی بی حیا شده بودم

رفتم اتاق لباسامو بپوشم

(محمد علی)

کارام بهم گره خورده بود و باید میرفتم از یه طرفم این دخترو نمیتونستم رهاش کنم، بازم سر قبر اینقدر گریه کرد تا از هوش رفت، دختره دیوونه شده بلای جون من

تو مریض خونه روستا بودم که رضا زنگ زد، تازه صبح فهمیده بود حاج حسن فوت کرده

بدجوری دپرس شده بود

رضا ادم احساساتی بود و اگر تو محیط کار نبود حتما گریه میکرد

یه ذره باهاش صحبت کردم و قطع کردم

حال مائده بهتر بود و سرمش هم تموم شده بود، کمکش کردم بریم تو ماشین، تا برسیم یکم خابید، توی سرم هاش مسکن و خاب اور بود و باعث میشد برای چند ساعت از خیر گریه کردن بگذره

(مائده)

وقتی رسیدیم خونه بیدار شدم، کسی نبود جز بی بی بقیه هم هر از گاهی سر میزدن، اصلا میلی به غذا خوردن نداشتم و به زور علی چند قاشق خوردم

سردرد داشتم و خوابم میومد، محمد علی هم تو اتاق مشغول بررسی کاراش بود

منم تا سرم رفت روی بالشت خابیدم

صبح با صدای صحبت های محمد علی ازخاب بیدار شدم

_بیدار شدی؟

_سلام صبح بخیر

_بهتری؟

_بله خوبم

_بیا بریم بیرون رضا اومده

تعجب کردم، این مرد اینقدر مهربونه که بخاطر پدرم از تهران تا اینجا اومده

سلامی کردن و حال احوالی گرفتن از صورتش ناراحتی میبارید

_مائده خانم؟

_بله؟

_من باید برم

(محمد علی)

باید میرفتم کارام بدجور گره خورده بود و هیج جوره نمیشد نرم

دیشب تموم فکرم پیش مائده بود که چطور بزارمش و برم، اون همونطورم که من هستم مراقب خودش نیست وای به حال اینکه نباشم

وقتی بهش گفتم به طرز عجیبی جا خورد

حقم داشت این دختر بجز من کسی رو نداشت

_دارین میرین؟

_اره اتیش پاره، کارام پیچ خورده مجبورم

تو هم که نمیای؟

_نه من نمیتونن بیام اصلا

_باشه بمون تا چهلم منم سعیمو میکنم زودتر بیام

سری تکون داد

گوشی که به رضا گفته بودم براش بیاره رو سمتش گرفتم

_بفرما اینم بگیر هروقت کار داشتی بهم زنگ بزن

_نیازی نبود، دستتون درد نکنه

_نیاز که بود چون من اونطوری از بی خبریت دق میکردم

خجالت زده لب گزید، از اینهمه بکر بودنش خندم گرفت، موقع رفتن شده بود، محکم بغلش گرفتم، انکار میخاستم دلتنگی هامو که بعد رفتنم قراره بکشم تلافی کنم

با دلتنگی بهم نگاه میکردیم

رفتم و دلم موند پیشش، به رضا گفتم بشینه پشت رول و راه افتادیم…