– الو ……

– به به ببین کی زنگ زده بهم …….. پسر من فکر می کردم باید تا شب منتظر تماست بمونم ………. اما هنوز یک ساعت نشده زنگ زدی .

– آدرس بده بیام …….. فقط وای به حالت اگه که بخوای دروغ به نافم ببندی ……… مطمئن باش دیگه اجازه نمیدم زندگیت به راحتی که تا الان گذشته ، برات بگذره .

– شنیده بودم پسر خونسرد و آرومی هستی …….. و صد البته با جربزه و باهوش …….. اما پسر بهتره بدونی منم آدم کمی نیستم که بشه به راحتی تغییری تو روند زندگیم ایجاد کرد ……… انقدر هم بیکار نیستم که با این همه کار و دم و دستگاه ، دنبال سر به سر گذاشتن با یه پسر جوون بیست ساله باشم ………. برات آدرس می فرستم ، فردا ساعت نه صبح تو خونم منتظرت هستم ……… اونم تنها . فهمیدی ؟ فقط خودت تنهایی .

با بلند شدن صدای بوق اِشغال ، در حالی که نفسش از خشم نصفه و نیمه بیرون می آمد ، گوشی را از گوشش جدا کرد و پایین آمد و زمان آنچنانی نگذشت که صدای اِس اِم اِس گوشی اش بلند شد ………. مردِ ناشناس پشت گوشی ، آدرس را برای او فرستاده بود .

نگاهی به آدرس انداخت ………. آدرس برای جایی در بالا شهر تهران بود ……….. جایی که شاید در ماه ، یکبار هم گذرش به آنجا نمی افتاد و فاصله اش از جایی که او زندگی می کرد ، به اندازه فاصله زمین تا آسمان بود .

تمام آن روز را با اعصابی داغون و درهم گذراند …….. بی حوصله گی و ذهن مشغولی اش ، چیزی نبود که کسی نتواند آن را ببیند و یا نفهمد ………. و شاید همین امر باعث شده بود که بچه های دیگر ، با احتیاط بیشتری با او برخورد می کردند .

تا صبح حتی نتوانست برای ثانیه ای پلک روی هم بگذارد ……… سن آنچنانی نداشت که پدرش را از دست داد ، اما تصویر پدرش در ذهنش آنقدر واضح بود که انگار همین دیروز او را دید و بعد هم در یک حادثه تلخ ………. از دستش داد ……… و حالا فکر اینکه پدر ساده و بی گناهش ، نه به مرگ طبیعی ، بلکه به دست شخص و یا اشخاصی ، کشته شده باشد ، خونش را به جوش می آورد .

هفت صبح به سمت اطاق کاووس به راه افتاد ……… تمام این چند سال را خالصانه برای این مرد طماع کار کرده بود و جان گذاشته بود ……… و حالا نمی دانست ربط کاووس به این ماجرا کجایش است که آن مرد پشت تلفن ، کاووس را حروم زاده می خواند .

پشت در اطاق کاووس ایستاد و با زدن ضربه ای به در شیشه ای ، حضورش را اعلام کرد …….. تمام پنجره های این گاراژ با روزنامه پوشانده شده بود و نه دیدی به داخل وجود داشت و نه دیدی به بیرون .

– کیه ؟

– منم کاووس خان .

– بیا تو .

یزدان در را باز کرد و داخل شد ……… کاووس با آن شکم بزرگ و شل و ولش روی دشک بزرگ اما کثیف و قدیمی اش دراز کشیده به او که داخل شده بود نگاه می کرد.

– بگو یزدان .

– من الان می خوام برم بازار بزرگ ……… قراره برم آمار چندتا چیز و بگیرم . متاسفانه نمی رسم بچه ها رو تو سطح شهر پخش کنم …….. اگه میشه به میلاد بگید امروز اون مسئول پخش کردن بچه ها باشه .

– خب تو پخش کن بعد برو پیِ کارت .

یزدان کلافه ، در پیِ جفت و جور کردن بهانه ای برآمد ……… ذهن مشغولش ، آنقدر درگیر بود که حتی حوصله حرف زدن و سوال جواب کردن های کاووس را هم نداشت .

– نمی رسم . مثل اینکه کسبه های اصلی بازار تا نزدیک ظهر پشت دکون می شینن ، بعد دکون و می سپرن به شاگرداشون …….. بخوام بچه ها رو ببرم و پخش کنم ظهر شده و اون صاب کار اصلیه رفته .

– خیله خب ، برو . به میلاد میگم بچه را رو ببره پخش کنه .

یزدان سر تکان داد و از اطاق خارج شد و به سمت اطاق پسرها راه افتاد ………. باید مجهز می رفت . اینکه نشناخته و نامحتاطانه پا در جایی بگذارد که نه افراد حاضر در آن جمع را می شناخت و نه ، اطلاعی در رابطه با کسی که فرا خوانده بودتش ، داشت ، حماقت محض بود .

داخل رفت و از میام بقچه جمع و جور لباس هایش ، چاقوی ضامن دارش را درآورد و در ساق جوراب در پایش فرو کرد ……… دفاع از خود ، اولین شرط بقا بود .

قصد بردن پراید فکستنی کاووس را نداشت …….. دلش می خواست پیاده و با وسایل حمل و نقل عمومی به سمت محل قرار برود ……. بلکه بتواند به حال و روز خودش ، و چیزهایی که قرار بود بشنود ، فکر کند و اندکی هم ذهن آشفته اش را جمع و جور کند .

هیچ آشنائیتی با بالا شهر نداشت ……… خیابان ها با آن مغازه های پر ذرق و برق و خانه های لوکسش ، هیچ وجه تشابهی با جایی که او زندگی می کرد و شب را صبح می نمود ، نداشت . اینجا انگار معیار قدرت ، پول و درآمد افراد بود ، اما جایی که او زندگی می کرد ، معیار قدرت زور بازو و قلدر بودن بود .

پرسان پرسان آدرس را جویا شد و با رسیدن به ساختمان بزرگ و با آن دروازه سفید درندشتش ، لب هایش را روی هم فشرد و نگاهی به آدرس در موبایلش کرد …….. درست آمده بود .