سلاااااام چطور مطورین ؟

خوبین ؟

سلامتید ؟

چه خبر از مامان اینا …

وای ببخشید یکم هول شدم ، خب من اینجوریم دیگه ، لجباز ، دیوونه و جذاب

اوممممم از کجا شروع کنم ؟

من مارالم

۲۵ سالمه و پرستارم البته الان در کنار کار ، دارم برا فوق لیسانس میخونم

یه پسر عموی عاشق پیشه دارم به اسم ماهان که استاد دانشگاهه و هیچ جوره ، جور نمیشد بهم برسیم .

خب بگذریم دیگههههههه

امشب قراره بیان خواستگاریم

این وسط ، آروم بودن مامان زیادی عجیبه .

بابا همیشه آرزو داشت ماهان دامادش بشه ، برعکس مامان …

اگه بابا فوت نکرده بود …

با پس گردنی که خوردم از خیالاتم بیرون اومدم .

نگاهی به شتر آنگولایی پشت سرم که ترانه نام داشت انداختم و سری از روی تاسف براش تکون دادم :

تو آدم نمیشی ، نه ؟

– مگه فرشته ها هم آدم میشن ؟

حالا اینا رو بیخی ، به چی داشتی فکر میکردی ؟

وای ترانه ، خونه زیادی آرومه

از صبح مامان هیچی بهم نگفته ، حتی زنگ هم نزده …

– بد به دلت راه نده ، اون بنده خدا هم خسته شده از این همه مخالفت

بالاخره شما هفت ساله همو میخواین

از ۱۸ سالگی اون ماهان بدبخت اومده خواستگاریت تا الان که ۲۵ سالته و همسن خر شِرِک شدی .

خندم و گرفت و رفتم بالاسر مریض هام . گاهی وقتا با همین شوخی های کوچیک همدیگه رو دلگرم میکردیم .

– ببخشید خانوم ، بیمار نمیخواید ؟

با ناباوری برگشتم :

وای ماهان اینجا چیکار میکنی؟

– امروز اصلا تمرکز نداشتم واسه تدریس

آخر هم ده دقیقه زودتر کلاس رو تموم کردم

آخر هم که دلم طاقت نیاورد و اومدم دیدن شما .

بعد هم شاخه رز سرخی رو به طرفم گرفت که با خجالت قبولش کردم :

راضی به زحمت نبودم

– شما خود رحمتید بانو .

امشب دیگه تموم میشه این فراق

اوهو ، ماهان اصلا تریپ لاو بت نمیاد

– اه ، گند زدی تو حال عاشقانمون

عاشقانمون ؟ نخیر …

عاشقانتون . این درسته

– بله ، بله ؟ یعنی عاشق من نیستی ؟

معلومه که نیستم ، بعدشم کی گفته من قراره بهت جواب مثبت بدم ؟

– میترشی ها ، از من گفتن بود .

اینو گفت و با سرعت ازم دور شد

استاد دانشگاه مملکت رو ببین .

از بچگی همینطور بود‌

لذت میبرد از اینکه حرصم رو دربیاره

قلبم تند تند میتپید .‌

دستمو گذاشتم سمت چپ سینم و زمزمه کردم :

انقد بیجنبه نباش دیگه

میترسم همه صدای تپیدنتو بشنون .

::::::::::::::::::::::::: # پنج ساعت بعد :

با عجله داشتم موهامو خشک میکردم

اه ، امروز از همه ی روزا بیشتر گرفتار بودم و دیر تر از همیشه رسیدم خونه .

عادت به آرایش های غلیظ و آنچنانی نداشتم همیشه در حد خیلی خیلی کم آرایش میکردم .

این بار هم مثل دفعات قبل ، فقط کمی رژلب صورتی کم رنگ به لب های خوش فرمم زدم و خط چشمی نازک دور چشم های عسلیم کشیدم ‌

همین و تمام ‌

با شنیدن صدای آیفون ، با عجله رفتم بیرون …

با دیدن چهره ی خندون و مهربون عمو محمد گل از گلم شکفت .

با چشم دنبال ماهان گشتم که دسته گل بزرگی جلو صورتم گرفته شد

دسته گل رو گرفتم و بردم تو آشپزخونه

زخم زبون های مامان تمومی نداشت

و فقط صبوری عمو و سکوت زن عمو دلگرمم میکرد .

سینی چای رو ، پر استرس برداشتم و

رفتم تو پذیرایی ‌

اول جلوی عمو ، زن عمو ، بعد مامان و آخر از همه ماهان ‌ .

با نگاهی پر از آرامش ، بهم اطمینان داد که قرار نیست اتفاقی بیوفته .

– اگه اجازه بدید ، بچه ها برن یه گوشه بشینن و باهم حرف بزنن

گرچه این دوتا تو این سال ها ، خیلی خوب همدیگه رو شناختن .

این حرف عمو ، انگار جرقه ای بود بر انبار باروت مامان :

ببینید آقا محمد ، من تو این هفت سال ، از هر راهی که رفتم تا مارال رو منصرف کنم از تصمیم احمقانه ای که گرفته ، موفق نشدم .

بابا ، من با چه زبونی باید بگم

که مخالفم با این ازدواج

این دو تا اصلا به درد هم نمیخورن .

زن عمو : مریم خانوم …

ماهان حرف مادرش رو قطع کرد :

زن عمو ، اینجوری که شما دارین سنگ میندازین جلو پامون

ما به فضل خدا ، داریم پیش از ازدواج به پای هم پیر میشیم ‌ .

مامان : دِ آخه پسر جون حرف منم همینه . تو که اینهمه سال میدونستی من مخالفم ، چرا نرفتی سراغ یه دختر دیگه !؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

عمو : زن داداش این چه حرفیه شما میزنی ؟

خودت که خوب میدونی محسن خدابیامرز چقدر دلش میخواست عروسی این دوتارو ببینه .

خدا رو خوش نمیاد انقد اذیتشون کنی

مامان این بار من رو مخاطب خودش قرار داد :

ببین مارال این راهی که توش پا گذاشتی دیگه جای برگشت نداره

هر اتفاقی بیوفته هم پای خودته …

دلهره ای که افتاد به جونم با حرف ماهان فروکش کرد :

زن عمو بیشتر از جونم ، مراقب گل دخترتونم . قول میدم .

مامان : من که چشمم آب نمیخوره

اگه هم پافشاری های مارال نبود

این قضیه خیلی وقت پیش تموم شده بود .

عمو : پس اگه اجازه بدید بینشون یه صیغه محرمیت بخونیم تا نظر شما عوض نشده .

مامان : وا ، آقا محمد یه جوری میگید انگار من دمدمی مزاجم …

زن عمو : این چه حرفیه مریم جون ؟

منظور محمد آقا اصلا این نبود

هنوز باورم نمیشد

هفت سال ، انگاری واقعا هفت خان رستم رو رد کردیم .

بالاخره یه صیغه ی سه ماهه بینمون خونده شد .

ماهان برای پرواز ، فقط دوتا بال کم داشت . محبت رو تو چشم های زن عمو میخوندم

علاوه بر خوشحالی ، دلشوره ی بدی هم سر تا سر وجودمو اشغال کرده بود . علائم عشق ، چیزی جز این نبود

از زبان ماهان :

زیبایی حسی که داشتم انگاری قابل توصیف نبود .‌

مارال دیگه مال من بود ، ناموس من بود …

با صدای افتادن صندلی و بعدش هم ناله ی بابا دویدم سمت اتاق …

بی هدف پشت در ccu قدم میزدم

خدایا ، همین امشب ؟

همین امشب که تمام وجودم غرق خوشحالی بود ، باید این اتفاق برا بابا میافتاد ؟

سرم رو میون دستام گرفته بودم و منتظر وقت ملاقات بودم

مامان رو به زور فرستادم خونه

آخه مگه میرفت ؟ هرچی بهش میگفتم دِ آخه مادر من ، جای شما اینجا نیست گوش نمیداد

:::::::::::: # ۱ ساعت بعد

تا در باز شد ، رفتم داخل و بالا سر بابا :

خوبی قربونت برم ؟ چت شد یهو ؟

به سختی ، لب های خشکیده اش رو باز کرد :

– خوبم ، میخوام وصیت کنم …

زدم زیر خنده : بابای ما رو باش ، آقا طوری نشده که دکترا گفتن یکی از رگ های قلبت گرفته همین ‌‌‌‌‌..

– بزار حرفمو بزنم ماهان …

نویسنده : ترنج