با آرامش رفتم حموم و موهامو جلو آینه سشوار کشیدم ‌

یه مانتو آلبالویی با یقه حلزونی که آستین هاش مچ میخورد و شلوار سفید پاچه تنگ پوشیدم .

شال سفید رو عربی دور سرم بستم و کیف کوچیکی به همون رنگ روی دوشم انداختم و با لبخند و خونسردی ظاهری رفتم تو سالن .

با دیدن مامان و بابا که دستپاچگی مشهودی داشتن و مهرادی که بر خلاف همیشه خیلی آروم و بی حوصله و صد البته عصبی آماده شد

عزمم جزم تر شد واسه انجام کاری که ۱۵ سال انتظارشو کشیدم ‌

رویارویی با افرادی که متاسفانه خونشون تو رگ هام بود و بدبختانه خانواده ام تلقی میشدن .

بالاخره بابا ماشین رو روشن کرد و به راه افتادیم .

آهنگی که بابا گذاشته بود حسابی به دلم نشست و باهاش همخوانی کردم :

از همون اولش خیلی بینمون فرق بود

من عاشق بارون بودم اون عاشق برف بود

من خیلی آروم بودم اون خیلی پر حرف بود

ولی نگذریم از حق خیلی خوش قلب بود

نگاهی انداختم به برادرم ، برادری که این روزها شاهد کلافگی و بی خوابی هاش بودم .

دستش رو تو دستم گرفتم و بوسه ای روی انگشتر عقیقش زدم و دستش رو زدم .

متقابلا دستم رو فشرد و لبخند حزن انگیزی تحویلم داد .

راه طولانی نبود ، لا اقل برای من …

وقتی روبه رو شدم با خونه ای که ده برابر خونه خودمون بود و توی محله بالاشهر و خفن بود ..‌

خندیدم ، به روزگار و بازی هاش خندیدم .

خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است .

کارم از گریه گذشته است بدان میخندم .

با باز شدن در ، کنار مهراد و پشت سر مامان و بابا داخل شدم .

اولین کسی که دیدم …

همون پسری بود که اونروز دیدم

داشت با یه لبخند شیطون و مزخرف که میگفت دیدی بالاخره گرفتمت نگام میکرد .

منم خودمو نباختم و با نیشخند رو لبم اشاره ای به پاش کردم و ابرویی بالا انداختم که یعنی بخوای زر مفت بزنی ، یه کاری میکنم تا آخر عمرت ناقص بشی .

نفر بعدی ، زنی بود که به نظر میومد حدودا ده سالی از مامان بزرگ تر باشه و اونطور که شواهد میگفت سر عمر ، کسی بود که منو به دنیا آورده

یه مرد پیری هم که اصلا با قیافش حال نکردم ، آخرین نفر بود که استقبال کرد ازمون .

با آرامش روی مبل نشستم و منتظر شدم تا شروع کنن .

همون پسره که اومد روبه روم نشست و پرو پرو زل زد بهم ، ایششششش

نکبت انگار میخواد گوسفند بخره اینشکلی نگاه می‌کنه .

نگاهی به دور تا دور خونه انداختم و خیلی جلو خودمو و دیوونه بازی هامو گرفتم که سوت نزنم .

اوففففففففف لامصب عمارتی بود واس خودش ..

– خیلی خوش اومدین ، قدم رنجه کردید .‌

صدای همون زنه بود ، پوزخندی که رو لبم شکل گرفته بود دست خودم نبود ‌. تو دلم گفتم : بنده ی خدا ، اگه منو میشناختی الان اینجوری اظهار خوشبختی نمیکردی .

نفس عمیقی کشیدم .

مامان گفت : لطف دارید شما .

پسره با خوشرویی ازم پرسید : غزال خانوم ، شما چند سالتونه ؟

با لبخند حرص دراری گفتم : شما مامور سازمان آماری ؟

بابا ، با تحکم اسمم رو صدا زد ، ولی لبخند مهراد پهن تر از اینی که هست ، نمیشد .

بیتفاوت ترین و خونسرد ترین فرد این جمع ، همون مردی بود که ظاهرا پدرم بود ، البته فقط در ظاهر و بس .

خانومه ، با لبخند مهربونی گفت :

چه دختر خانوم‌ و نازی ، خدا براتون حفظش کنه ‌

با بی‌تفاوتی گفتم : مبارک صاحبم

مامان با عصبانیت گفت : مودب باش غزال

بی توجه به مامان ، با جدیت گفتم : خواهشا طفره نرید ، بگید چی از جونم میخواید ؟

آقایی که حالا فهمیدم اسمش محمده

با تبسم نگاهم کرد : خب ‌ خودت از قضیه خبر داری پس نیازی به مقدمه چینی نیست ‌‌

جوابی در مقابل حرفاش نداشتم که خودش ادامه داد ‌ :

میدونم تو این سال ها ممکنه چه تصویری از ما ساخته باشی و چجوری قضورتمون کردی …

ولی قبل از هرچیزی ، تو باید واقعیت رو بدونی دخترم .‌

با خشمی که سعی در کنترلش داشتم جواب دادم : اول اینکه من دختر شما نیستم آقا ‌. بعدشم ، شما بعد از ۱۵ سال اومدی ، چی از جونم میخوای ؟

پسره خواست بپره وسط حرفم ، که با نگاهم خفش کردم و ادامه دادم : شما هیچ حقی نسبت به من ندارید

خانومه ، با چشم هایی اشکی نگام کرد ، نمیدونم چرا ، اما یه لحظه دلم سوخت براش : تو رو‌ خدا بزار حرفمو بهت بزنم ، بزار واقعیت رو بگم

اگه حقیقت رو بدونی، شاید حق بدی بهم .

با بی حوصلگی منتظر شدم …

:::::::::::::::#یک ساعت بعد :

سرم درد میکرد ، هیچی رو درک نمی‌کردم .

چیزهایی که بعد این سالها میشنیدم

روبه مهراد و با صدایی ضعیف که خودمم دلم به حال خودم میسوخت گفتم : داداش میشه بریم خونه ؟ من اصلا حالم خ..

با سیاهی رفتن چشمام رو زمین افتادم و نمیدونم تونستم جملم رو کامل کنم یانه ؟

تنها چیزی که شنیدم ، فریاد نگران مهراد بود و تمام .

نویسنده : ترنج