#از زبان ماهان

زنگ در فشرده شد و سر انجام آمد آن یوسفی که ۱۵ سال گمگشته بود .

مامان ، با شتاب به سمت آیفون رفت و در رو باز کرد .

بابا ، با چشمانی شوق زده منتظر بود

با شنیدن گریه ی مامان ، به سمت صدا برگشتم و غزال را در آغوشش دیدم ؛ حرکتی نمیکرد

نه اعتراض و نه شوقی نشان میداد

بی حرکت ، یخ ، مسخ شده

مامان بالاخره رضایت داد و بابا ، دخترش را در حصار امن آغوشش اسیر کرد ، فقط برای چند ثانیه ..

من نیز بغلش کردم و زیر گوشش نجوا کردم : دیدی بالاخره گیرت انداختم ، غزال گریز پا ؟ دیدی رام شدی ؟

با خوی یاغی اش جواب داد :

اشتباه نکن و یادبگیرد روش شکنجه رو ، آماده کن شلاقتو .

چون این غزال ، تا ابد سرکش و نافرمان باقی میمونه .

رام شدنی در کار نیست

سردی نگاهش دلم لرزاند ، من در این چشمان دریایی امید بخشش داشتم

اما این برق نفرت …

با گذر زمان حل میشود؟ کسی چه میداند …

ساکش رو از دستش گرفته و دست دیگرم را پشت کمرش گذاشتم .

اتاقی در عمارت برایش خالی کرده بودیم ، توضیح دادم :

نمیدونستم چه جور دکوری رو دوست داری ، واسه همین چیزی نخریدیم تا امروز بریم و با سلیقه خودت خرید کنی .

– باشه .‌

بی تفاوتی اش آزارم میداد

با شیطنت گفتم :

میگم دست بزن خوبی هم داریاااااا

– خوبیش به مقدار پرویی تو نی

تو چقدر زبونت نیش داره .

– مار هم تا وقتی پا رو دوش نگذاری کاریت نداره .

نیشم قوی تر از مار نیست ، به پرو پام نپیچ که هدف نیشم نشی .

دستامو به علامت تسلیم بالا آوردم :

اوکی ، اینجانب به دلیل در امان ماندن از هرگونه آسیب جسمی ، روحی ، روانی و مادی از همین تریبون آتش بس را اعلام مینمایم .

نتوانست مانع آن لبخند زیبایش شود ولی خیلی زود ، دوباره در آن کالبد مغرور فرو رفت :

کی میخوایم بریم وسیله بخریم ؟

– حدودا یه ساعد دیگه

تا حاضر شیم و اینا یکم طول میکشه . توهم توی این فاصله بیا تو اتاق من ‌.

– نه ، میخوام یه تلفن بزنم همینجا راحت ترم

اوکی هرطور مایلی ..

:::::::::::::::::::::#سه ساعت بعد :

وای غزال یه چیزی انتخاب کن دیگه

دو ساعته داری از اینور پاساژ میری اونور ، از اونور میای اینور .

مامان با تشر گفت : خب میخواستی مثل بابات بمونی خونه ، انقد سر بچم غر نزن .

با چشمانی گرد شده نگاهم را به غزالی انداختم که بی تفاوت به حرف هایم ، مشغول گشت زدن بود :

مامان بخاطر این یه وجب بچه داری منه بدبخت رو میترکونی ؟

پشت چشمی نازک کرد : خوبه حالا

مثل دخترا ناز داره . از هیکلت خجالت بکش بچه

– انتخاب کردم .

با شنیدن این حرف ، به سمتش برگشتم : خب برید کارت بکشید بریم دیگه

مامان اما ، با خوشحالی گفت : خوشت اومد مادر ؟

– هعی ، بدک نبود .

هرچقدر هم که سعی میکرد نمیتوانست آنطور که میخواهد ذوقش را پنهان کند .

دختر نوجوانی که کوه احساس بود و امان از این غرور لعنتی …

در آخر ، ست کاملی که شامل :

تخت ، کمد ، کتابخانه ، دراور و عسلی میشد رو خریدیم .

سلیقش به مامان رفته بود ، همونقدر ستودنی

بعد از خریدن وسایل ، به کافه ی کنار پاساژ اشاره کردم و با درماندگی گفتم :

من دیگه جون راه رفتن ندارم

تو رو خدا بشینیم یه چیزی بخوریم بعدش بریم .

به طرز معجزه آسایی رو‌ حرفم حرف نیاوردن و رفتن سمت میز و صندلی هایی که بیرون از کافه و تو هوای آزاد بود نشستن .

وقتی رفتم داخل کافه ، یادم اومد که ازشون نپرسیدم چی میخورن

حوصله نداشتم دوباره برگردم ، راه طولانی نبود ولی انتخاب مامان حدودا ۴۸ ساعت طول می کشید .

به انتخاب خودم ، سه تا ذرت مکزیکی مخصوص سفارش دادم بعدشم رفتم پیش مامان و غزال .‌

رو به غزال پرسیدم :

ذرت مکزیکی دوست داری ؟

– اوهوم عاشقشم .

خوشحال از اینکه اولین خوراکی مورد علاقه اش رو پیدا کرده بودم گفتم : خب پس این وجه مشترک من ، تو و مامانه .

با بی تفاوتی گفت : آها ..!!!

و سرگرم گوشی اش شد

به همان نقطه ای رسیده بودم که شاعر میگفت :

اگر با من نبودش هیچ میلی

چرا ظرف مرا بشکست لیلی ؟؟

انتظار لطافت نداشتم از کسی که ۱۵ سال دور بودم از وجودش

پس طبیعی است دلخوش کنم به همین لذت های کوچک .‌

– راستی ، کی میارن وسایلمو ؟؟

طرف آشنای بابا بود ، بخاطر همین خیلی زود کارا رو راه میندازه ‌

احتمالا فردا برسه به دستمون .

– تازه آشنا بوده و دو ، سه روز دیگه میرسه ؟

خب عزیزم چیزی که شما سفارش دادی ، خاص بود ‌

اگه میخواست به روال عادی بیارنش یه هفته طول میکشید ..

– مگه میخوان بسازن ؟

نه ، ولی باید از اصفهان سفارش بدن بیاره .

چیز دیگه ای نگفت و مشغول خوردن ذرتش شد .‌

لذتی که داشت برای ذرت ، من رو هم به اشتها انداخت .

در همین حین موبایلش زنگ خورد و اسم شاهزاده ی من روش خودنمایی کرد .

کنجکاو شدم بدانم مخاطب کیست که کسی مثل غزال آنطور زیبا و عاشقانه سیوش کرده .‌

– الو مهراد سلام .

…

پس مهراد بود ، کسی که رقیبم بود در برادری و‌ چقدر تاسف بار که نمیکردم با او برابری .

از سر میز بلند شد و نتوانستم باقی مکالمه اش را بشنوم .

علاقه ای هم به شنیدن نداشتم

حتی دیگر دلم نمیخواست باقی ذرتم را بخورم .

مامان ، مغموم به دخترش زل زده بود .

خوشحالی های امروز به نوعی کوفتمان شد .

اما این حقیقت که خواهرم سال های زیادی را در آغوش امن و بی منت آن خانواده زیسته ، قابل تغییر نبود .