#از زبان مهراد

نگاهی به خونه انداختم ، خونه ای که بی غزال بیشتر به قبرستان شبیه بود

خونه ای که دختر سرکش و زیبایش را از دست داده بود .

اگه برنگرده چی ؟

اگه وابسته بشه بهشون چی ؟

چمیدونم مگه نمیگن خون ، خون رو میکشه ؟؟؟

امکان داره ؟

نه از غزال برنمیاد

+ تو این دنیا هرچیزی از هرکسی برمیاد .

تلنگری به افکار نابسامانم زدم :

غزال هرکسی نیست ، اون خواهر منه

با صدای پیامک ، بی حوصله موبایلم رو برداشتم

با دیدن اسم ماکان کمی آرامش گرفتم . برادرم بود تو تمام این سال ها … برادری که طعم داشتنش رو نچشیدم .

از دار دنیا فقط خواهری بود که تمام دنیایم بود و اکنون …

پیامش رو خوندم :

پایه ای فردا با بچه ها بریم کوه ؟

فکر بدی نبود برای خارج شدن از این کالبد تنهایی .

جواب دادم : آره اوکیه .

پیامک دیگرش روی صفحه آمد : راستی ، برا راهیان نور که پایه ای

– مگه میشه نباشم ؟

تو جونت بره این سفرت کنسل نمیشه

ببین فردا باید بیای تا بتونیم برنامه ریزی بکنیم .

بالاخره تو مسئول بسیجی

– باشه ، فقط بیزحمت با حاج عبدالله هادیان هماهنگ کن

حله داداش ، یا علی

– علی یارت .

بلافاصله فکری به ذهنم رسید

غزال عاشق سفر راهیان نور بود اما سال های قبل ، با توجه به اصرار و گریه زاری های مداومش ، اجازه نمیدادم همراهم بیاد

خب دلیل منطقی هم داشتم ، آب و هوا و سختی های سفر کار هرکسی نبود . ولی الان … خب ..‌ اوضاع چه فرقی کرده ؟ غزال هنوز بچه است ؟

نه … آره .. نمیدونم

ولی خب با این سفر یک هفته ای دور میماند از کسانی که چشم دیدنشان را نداشتم ‌ .

و من از کی اینقدر خودخواه شده بودم ؟

خودم را اینگونه قانع کردم :

خب طبیعی ست انسان برای چیز های مورد علاقه اش خودخواه میشود .

قبل از اینکه شماره اش رو بگیرم منصرف شدم : من نمیتونم این رو عوض کنم که اونها خانواده واقعی خواهرم هستن .

ولی خب ، با این سفر کوتاه که حقی ضایع نمیشه ، میشه ؟

با سرعت میگ میگ تماس رو وصل کردم که مبادا فکر های جدید به ذهنم برسه و منصرفم کنه …

با اولین بوق خوردن جواب داد

الو سلام مهراد

– سلام ، دختر بی معرفت

داداش هنوز یه روزم نشده که رفتما

با حرص ساختگی گفتم : اِ ؟ خب منم نمیگم واسه چی زنگ زدم

– داداش اذیت نکن دیگه ، چیکارم داشتی ؟

اینجوری نمیگم که …

– مهرااااااااد

خب ، دلم به رحم اومد .

– مگه تو هم دل داری ؟

نه پس ، فقط تو داری .

اصن قطع کن منصرف شدم ، من بدبختو بگو که میخواستم ببرمت سفر .

– ها ؟ چی میگی تو ؟

هیچی ، فقط یادمه یه خواهر کوچولو داشتم که هرسال آویزونم میشد ببرمش یه جایی …

جیغش ، حرفمو برید : راهیان نور ؟ شلمچه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

سرفه ای کردم : البته اگه بخوای

– وای داداش ، خیلی خوبی ،

خیلی ماهی ، خیلی جیگرییییییییی

بعدش بی هیچ حرفی تلفن رو قطع کرد .

رفتم سر کمد لباسیم‌ و یه شلوار جین سورمه ای پوشیدم و تیشرت سفیدم حسابی عضله های بازوم رو به نمایش میذاشت .

بند کفش های آدیداس سفیدم رو‌ بستم و سوار ماشین شدم .

صدای زنگ گوشیم بلند شد بدون نگاه کردن به اسم تماسو وصل کردم و صدای غزال تو ماشین پیچید :

سلام داداش

– سلام ، جونم کاری داری ؟

میگم ، میشه زهرا هم بیاد ؟

– آره مشکلی نی توهم تنها نیستی دیگه ، البته باید فرم رو پر کنه رفیقت

خب اوکی خداحافظی

– خداحافظ

ماشین رو پارک کردم و وارد مسجد شدم .

صدای جیغ و داد های دخترونه ای کل مسجد رو برداشته بود .

سریع رفتم تو پایگاه و با دیدن علیرضایی که از شدت خشم میلرزید و دختری که منبع صدا بود با تعجب گفتم : چه خبره اینجا ؟ کل مسجد داره میلرزه از داد و بیدادتون

دختره که وضعیت حجابی خیلی بدی داشت گفت : از این برادر مزخرف بسیجیتون بپرسید

با خونسردی گفتم : سلام خانم

خب خودتون بفرمایید ، چیشده ؟

– هیچی این آقای محترم میگه من نمیتونم برم راهیان نور

با تعجب به علیرضا گفتم : چرا نمیتونن ؟ ما که هنوز ظرفیت داریم

علیرضا با بهت خیره ام شد : داداش شما یه نگاهی به تیپ این خانوم بکن

ایشون با این وضع پاشه بیاد شلمچه که تن هرچی شهیده تو گور میلرزونه

زودتر از دختره جواب دادم : علی جان ما تو فرم ننوشته بودیم که فقط خواهران بسیجی واجد شرایط هستن

همه میتونن شرکت کنن برادر من .

دختره با لبخند پیروزمندانه ای نگاه میکرد که بی تفاوت رد شدم و رفتم تو حیاط .

#از زبان غزال

بعد از شنیدن این حرف مهراد رفتم سر میز و با خوشحالی رو به ماهان گفتم : من قراره چند روز دیگه برم راهیان نور

قاشق ذرت تو دستش خشک شد

رو به نغمه خانوم گفتم : وای هنوز باورم نمیشه مهراد اجازه داده برم .

ماهان : غزال قرار بود تو پیش ما بمونی

– همش یه هفتس . این سفر سالی یه باره ، ولی خب فرصت زیاده بیام پیشتون .‌

با چیزی که گفت رسما خشک شدم :

پس من و مارال هم میایم

– ها ؟

واضح نبود جملم ؟

کمی از شک در اومدم و گفتم : اوکی ، با مهراد هماهنگ میکنم .

و همونطور که گوشیمو میزاشتم تو کیفم گفتم : بریم دیگه ؟

نغمه خانم : بریم عزیزم .

خیلی برام سخت بود بهش بگم مادر

اصن نمیتونستم کسی رو بجز مامان آسیه رو با این اسم صدا کنم