::::::::::::::::# سه روز بعد

دانای کل :

در دل همه خانواده غوغایی به پا بود

ماهان ، از ترس رنجیدن مارال

مارال ، از وحشت رویارویی با کسانی که اصلا شبیه او و اطرافیانشان نبودند .

غزالی که دلهره داشت از رویارویی دو برادرش . یکی همخون بود و دیگری از جانش عزیزتر .

مهراد اما برای جنگ آمده بود .

شخص اول داستان بود و سازنده ی بازی . روحیه ی مبارزه طلبی اش مانع از باخت دادن میشد .

او سر کوچک ترین مسائل برنده بود

حال امکان داشت سر غزال کوتاه بیاید ؟

عمرا … این شاید تنها احتمالی است که به نظر غیر ممکن می آید .

غزال ، برای آخرین بار ساکش را چک کرد و بعد از اطمینان از اینکه همه وسایلش را جمع کرده ، مشغول پوشیدن لباس هایش شد .

یک شلوار جین راسته یخی

و یک مانتوی کوتاه لی به همان رنگ

شال سفیدش را عربی بست و به یک برق لب ساده اکتفا کرد .

چادر ساده اش را برداشت و روی سر انداخت و از اتاق بیرون رفت .

همزمان در اتاق ماهان هم باز شد .‌

شروع کرد به سئوال پرسیدن از خواهرش و همه ی جملاتش به این مفهوم بود :

چی بپوشم ؟

چی بیارم ؟

چی بگم ، چی نگم ؟

غزال به نظرت این شلواره زشت نیست ؟

اون لباس کوتاه نیست ؟

غزال خنده ی کوتاهی کرد و با یک جمله ، جواب بیست سئوالی ماهان را داد :

ببین ، اولا تموم کسایی که همسفر ما هستن جوون و صد البته با تیپ های امروزی هستن .

دوما ، قرار نیست خودتو تغییر بدی

چون لازم نیست ، فقط سعی کن خودت باشی . که البته این از همه چیز سخت تره .

بوقلمون صفت نبودن و یکرنگی سخته ، خیلی سخت …

این جواب غزال کافی بود برای اینکه ماهان مطمئن شود از تصمیمش و بی حرف پیش ، سوار ماشین شود و غزال هم کنارش .

مهراد همه ی کار ها را انجام داده بود و ماکان هم مثل همیشه بخش عمده ای از مسئولیت را به عهده گرفته بود

پسری با پوست گندمی ، موهای قهوه ای و چشم های میشی رنگ .

در کل چهره ای جذاب داشت و آن پیراهن خردلی آستین کوتاه و شلوار کتان مشکی ، زیبا تر هم شده بود .

با آمدن غزال ، ماهان ، مارال و زهرا

اتوبوس به راه افتاد .

غزال در کنار زهرا آرامش داشت

لا اقل مجبور نبود به فکر جدال هایی باشد که میان عزیزانش افتاده بود و از نظرش مقصر همه شان خودِ خودش بود .

سرش را صندلی تکیه داد ، چشم هایش را بست و به موسیقی آرامی که پخش میشد گوش سپرد :یه پلاک..! که بیرون زده از دلِ خاک…●♪♫

روی اون، اسمیه از یه جوون…●♪♫

یه پلاک… از دلِ خاک…●♪♫

یه پوتین، فقط مونده از یه جوون، که خوابید روی مین…●♪♫

استخون!●♪♫

یه کلاه، با یه عکسِ وصیت نامه، غرقِ خون…●♪♫

یه جوون که پدر شد و پَر زد و دخترکش رو ندید●♪♫

دختری، که پدر رو ندید و آغوشِ پدر نچشید●♪♫

یه پدر…●♪♫

بیست و چند ساله و چند ماهه، چشماشوُ دوخته به در

نفهمید کی به خواب رفت و با صدا زدن های پی در پی زهرا بیدار شد

با صدایی دورگه و نگاهی که خمار خواب بود گفت : هاااااااااااا

چرا انقد جیغ میزنی ؟

– انگل جامعه ، به فکر من بدبخت نیستی به فکر اون شیکمت باش بابا لامصب

سه ساعته مثل خرس قطبی خوابیدی .

غزال نتوانست قهقهه اش را مخغی کند . حرصی شدن زهرا درست مثل بچه ای بود که کمبود توجه دارد

کل اتوبوس به طرف آن دو برگشتند و هر دو کمی خود را جمع و جور کردند .

حدودا چهل و پنج دقیقه بعد روبه روی سفره خانه ای توقف کردند و زهرا و غزال جزو اولین نفراتی بودند که پیاده شدند .

– غزال بیا یه سلفی بگیریم میخوام استوری کنم .

باش بیا کنار این فواره قشنگتره .

مهراد خصمانه به ماهان نگاه میکرد از کنارش رد شد و زمزمه وار در گوشش نجوا کرد : خیلی سعی نکن نه میتونی خودتو عوض کنی ، نه عقیده غزال رو .

فرصت جواب دادن را به ماهان نداد و به سمت ماکان رفت :

کم پیدایی مهندس

– نه داداش ، کارای شرکت خیلی زیاد شده وقت سر خاروندن هم ندارم

این سفرم جونم بندش بود وگرنه نمیومدم .‌

تو که همیشه سرت شلوغه ولی خب الان نزدیک عیده و ..

– آها راستی مهراد می‌خواستم یه چیزی بهت بگم

بگو

– ببین نمیخوام دخالت کنما به قول خودت رفیق میگه بهت گفتم

دشمن میگه میخواستم بگم

از من میشنوی انقد این ماهانو با خودت دشمن نکن .

مهراد عصبی خواست حرفی بزند که ماکان پیشدستی کرد : میدونم چی میخوای بگی . درسته تک فرزندم و خواهر / برادر نداشتم ولی ناموس سرم میشه . میفهمم چقدر غزال خانم برات عزیزه ولی تو بدتر داری سردرگمش میکنی .

مهراد خواست کلافه چیزی بگوید که پشیمان شد . ماکان نمیدانست مهراد سر چیز های دوست داشتنی اش خودخواه میشود ؟؟؟؟؟؟