از جا بلند شه و به سمتش رفتم :

چیه ؟ چرا انقد کلافه ای ؟

– دلم میخواد برم با خواهرم حرف بزنم ولی …

ولی چی؟

– میترسم بهش آسیب بزنم ، اون الان تو سن حساسیه .

نوجوونه ، پر از احساس های کنترل نشده ‌ . از طرفی هم گریه های شبونه مامانم و بهم ریختگی آشکار بابا …

هممون شدیم یه انبار باروت که نیاز به یه جرقه داره برای آتیش گرفتن .

یعنی نمیخوای هیچ کاری بکنی ؟

– چرا . وقتی آقای معینی و خانومس دیشب اومدن خونمون قرار شد ما یه شب دعوتشون کنیم و اینجوری مثلا خانواده ها باهم آشنا بشن

یه وقت چیزی از واقعیت نگیدااااا

– نه بابا مگه دیوانه ایم ؟ قراره مثلا بگیم بابا ، دوست آقا فرهاد هس همین ‌ .

توی دلم گفتم بخیر بگذره و در حالی که کت ماهان رو از رو دوشم برمیداشتم گفتم :

ماهان بریم ؟ من واقعا دیرم شده هااا

با تخسی نگام کرد :

یعنی همینجوری بری؟

دیگه محرم شدیمااا . نباید حق شوهرتو بدی ؟

قبل از اینکه معنی حرفشو بفهمم ، داغی لب هاشو رو گونم حس کردم و مطمئن بودم سرخ شدم

توی گوشم ، جوری که نفس هاش قلقلکم میداد گفت :

فدای خجالت کشیدنات مارالم

بدون حرف و با شرم ، سوار ماشین شدم. کل راه در سکوت سپری شد و تنها حرفی که زدم تشکر و خداحافظی بود که در حال پیاده شدنم بود .

دوستش داشتم ؟

نه ، من عاشق این مرد و چشم های وحشی اش بودم .

# از زبان غزال

با غر غر کردنای مهراد بالاخره رضایت دادم که دیگه از پاساژ بریم بیرون . پلاستیک های خریدم رو گرفته بود و دنبال خودش میکشوند

آخی بمیرم بچم خستگی از سر و روش میبارید

خریدا رو تو ماشین گذاشتیم و رفتیم داخل رستوران روبه روی پاساژ .

مهراد رو اولین میز و صندلی ولو شد و منم رو به روش نشستم

– وای بمیری غزال ، بخدا دیگه نای بلند شدن ندارم

اومدن گارسون نذاشت مانع جواب دادنم شد ‌‌.

وقتی سفارش های میت برگرمون رو دادیم ، یهو یاد رفتار صبح مامان افتادم :

مهراد ، میگم تو نمیدونی مامان چش بود ؟ خیلی بیحال بود

شونه ای بالا انداخت :

– نه ، من از کجا بدونم ؟!..

منم دیگه بیخیال شدم و چیزی نپرسیدم .

با اومدن برگر ها هوش از سرم پرید و مشغول خوردن شدم

چشمم به مهراد افتاد که چنان به غذاش زل زده بود که انگار مقصر همه بدبختی هاشه ‌

مهراد ، چرا نمیخوری ؟

انگار به خودش اومده باشه ، سری تکون داد و مشغول خوردن شد .

چرا همه امروز یه جوری شدن ؟

الله و علم .

باقی غذا با شوخی های من برای سرحال آوردن مهراد سپری شد که البته هیچ نتیجه ای نداد .

موقع سوار شدن طاقت نیاوردم و حرفی که تو دل گنجشکی ام سنگینی میکرد رو به زبون زدن :

مهراد چت شد یهو ؟ تا حرف از مهمونی شد ، بهم ریختی .

مامانم امروز یه طوریش بود

بابا هم ناراحت بود ولی به روی خودش نمیاورد ‌

معلوم بود میخواد یه چیزی بگه ولی این دست و اون دست میکنه

آخرش دلو به دریا زد :

یادته وقتی نه سالت بود ، درست روز جشن تکلیفت بابا چی بهت گفت ؟

دلم لرزید ولی خودمو خونسرد نشون دادم :

مگه میشه رازی که شیش سال پیش داغونم کرد رو فراموش کنم ؟

– قراره فرداشب بریم خونه ی کسایی که ممکنه خوانواده ی واقعیت باشن

خشم و نفرت وجودمو پر کرد چشم هام سیاهی رفت

مهراد که حالمو دید ، سریع زد بغل و سرمو تو آغوش گرفت :

غزال ، هیچوقت نمیزارم کسی خواهر کوچولومو ازم بگیره ، الانم فقط به احترام بابا چیزی نگفتم وگرنه خودت میدونی که میزدم دهن شونو سرویس میکردم که دیگه هوس نکن بعد از ۱۵ سال بیان سراغت و اذیتت کنن .

با حرفاش آروم شدم ولی چیزی هم نگفتم ، من به این آرامش قبل از طوفان نیاز داشتم

چشم هامو بستم و نیم ساعت بعد ، وقتی خودمو تو حیاط خونه دیدم ، با آرامش خرید هامو از صندوق عقب در آوردم و بی صدا تو اتاقم رفتم

با شنیدن زنگ موبایلم به خودم اومدم . اول خواستم جواب ندم اما با دیدن اسم ملیکا نتونستم بیتفاوت بمونم .

سعی کردم با نشاط قبل جواب بدم :

به سلام داداش چطوری

– چته ، رو مود خوبت نیستی

خوبم بابا

– ببین من تو رو نشناسم که باید برم …

ول کن ، چه گیری دادی

صدای تهدید آمیزش بلند شد :

تا یک ساعت دیگه تو اتاقتم و به نفعته مثل بچه ی آدمیزاد حرف بزنی وگرنه تو رینگ بوکس به حرف میارمت

بعد هم بدون اینکه منتظر جوابی از سمتم باشه گوشی رو قطع کرد .

تک خنده ای کردم به دیوانگی و معرفت این بشر .

یه زنگ به زهرا زدم ، دوتا بوق نخورده جواب داد :

– جونم ، چیشده ؟

سلام ، ممنونم منم خوبم . تو چطوری ؟

– خب بابا ، برا من لفظ قلم حرف میزنه .

میگم زری تا یه ساعت دیگه بیا اینجا

– چیشده خبریه ؟

بیا بت میگم

خدا بخیر کنه ، اوکی تا یه ساعت دیگه اونجام .

:::::::::::::::::::::#یک ساعت بعد :

با زنگ آیفون ، به خودم اومدم و دویدم سمت آیفون و درو باز کردم

مهراد هم داشت میرفت بیرون

در ورودی رو باز کرد و محجوب ، سلام کرد و از کنار زهرا و ملیکا گذشت .

رفتم به استقبالشون که زهرا پیش قدم شد :

ملیکا راست میگفت ، خدایی رو مود خودت نیستی ، چی شده ؟

– بابا بزار برسین بعد شروع کنین

مشتی تو پهلوم خورد که از درد خم شدم و با داد گفتم :

چته وحشی ؟؛

زهرا : عین آدم حرف میزنی یا نه ؟

– شما آدم نمیشین نه ؟

ملیکا : ما آدم بشیم که تو تنها میمونی

دل رو به دریا زدم و کل ماجرا رو تعریف کردم ، اونها از همه چیز زندگیم خبر داشتن پس دلیلی برای پنهان کاری نبود ‌

همیشه ، هروقت که حالم بد بود و داشتم له میشدم خودمو تو آغوش امنشون دیدم و هرکدوم شدیم سپر بلای اونیکی .

در رفاقت رسم ما جان دادن است

هر قدم را صد قدم پس دادن است

هرکه بر ما تب کند ، جان میدهیم

ناز او را هرچه باشد میخریم

نویسنده : ترنج