بهار نیشخندی زدم و در حالی که سعی میکردم به عقب هولش بدم گفتم : _ بکش کنار بزار باد بیاد ..وسط بیابون ولم کردی اومدی اینجا لم دادی حالا که رسیدم واسه من خودتو باد میکنی کدوم گوری بودی؟ فاصله ای که به زور سعی میکردم رعایت بشه

  مچ دستمو گرفت و خواست دنبال خودش بکشونه که دستشو پیچوندم و خواستم با پا ضربه فنیش کنم که هدفمو فهمید جا خالی داد. زیر بازوم و گرفت و با خشونت دنبال خودش کشوند. با تقلا گفتم _پیدات کردن دیگه…الکی فرار نکن… دستت رو شد امیر خان. سرعت قدماشو

قد بلندی کردم و برای خودم یه دونه سیب سبز از درخت باغ ارباب کندم و دوباره به راهم ادامه دادم. چه بهتر که برای ساعتی هم شده زدم بیرون. اهورا نبود زخم زبونای مادرش داشت دیوونم می‌کرد. دو شب بود که درست حسابی نخوابیده بودم. انگار زهر ریخته بودن

  آریا بهم خیره شد و با صدای صاف و رسایی گفت: _ذهنت رو اصلا درگیر این چیزا نکن رویا هم واقعیت ها رو بشنوه حق رو به تو میده تو داخل هیچکدوم از اینا مقصر نیستی الانم نمیخواد اینجا بشینی زانوی غم بغل بگیری پاشو برو اتاقت! به چشمهاش

  بهار خودش رو از روم کنار کشید و پایین مبل نشست پشتش رو به مبل تکیه داد ، طبق عادت همیشه اش دستاشو لای موهای خوش حالتش فرو برد.. از تصور اینکه اشتباه کرده باشم بغض به گلوم چنگ زد و هق زدم .. کلافه پشت دستشو روی لباش

  ابرو بالا داد و گفت _فکر میکردم به خاطر لاله هر کاری میکنی. لعنتی خوب بلد بود چه طوری حرف بزنه. با خشم گفتم _من بازیچه ی دست تو نمیشم. خواستم پیاده بشم که مچ دستمو گرفت و گفت _گفتم تا وقتی نخوای کاریت ندارم.فقط میخوام مطمئن بشم مال

  صندلی کنارم و عقب کشید. نشست و دستم و توی دستش گرفت. با صدای لرزونی گفتم _منو میخوای ببری که چی؟کم شب عروسیت عذاب کشیدم؟حالا بیام جلوی زن دومت وایستم و از اینکه از شوهرم حامله ست بهش تبریک بگم؟ _تو میدونستی که… با عصبانیت وسط حرفش پریدم _آره

  _ یه روزی پشیمون میشی بابت تموم حرف هایی که بهم زدی اما اون روز من هیچوقت تو رو نمیبخشم مطمئن باش بابت امروز پشیمون میشی با شنیدن این حرف من سرش رو بلند کرد نگاه عمیقی بهم انداخت و با صدای خش دار شده ای گفت: _ لخت

  اشک از هر دو چشمم بارید و گفتم _چرا انقدر بهم بی اعتمادی که با دو تا حرف امیر این کارو باهام میکنی؟ پوزخندی زد و گفت _حرف؟ موهام و با قدرت رها کرد. روی زمین افتادم. به سمت اتاق رفت و به لحظه نکشید با چند تا عکس

بهار با سری زیر افتاده به صندلی چسبیده بودم دایی کلافه و بی قرار به بیرون نگاه میکرد ..لب پایینم رو بین دندونام فشردم و با تته پته گفتم : _ ببخ.. وسط حرفم پرید و گفت : _ نیومدم که عذرخواهی کنی ..فقط میخوام ذاتشو بهت نشون بدم ..من

ماشینش و یه جا نگه داشت و پیاده شد و درو محکم به هم کوبید و به سمت خونه مون رفت. از تک تک رفتاراش معلوم بود تا چه حد عصبیه! چمدونم و برداشتم و از غفلتش استفاده کردم و تند به سمت جاده رفتم. با چمدون دویدن سخت بود

بهار خلاص شدن از بین خورده شیشه ها کار چندان سختی نبود..فوقش کمی زخمی میشد انقدر مسئله حیاتی نبود که بمونم ..حرفاش و نگاهش هر لحظه خطرناک تر میشد ادعا میکرد کاری بهم نداره اما مگه میشد به حرف ادمی گوش داد که با چشماش داره قورتت میده ..! قدمی