دو قطره اشک از چشماش پایین ریخت و سرش و به چپ و راست تکون داد..

– من.. نمی دونستم! اون موقع هیچ کدوممون هیچی نمی دونستیم. فقط می خواستیم یه جوری خودمون و خالی کنیم.. فقط می خواستیم وجدانمون راحت باشه و بگیم.. ما هم یه کاری کردیم.. نذاشتیم خون اون بچه رو زمین بمونه.. ما هم بلدیم یه جاهایی زورمون و به آدم هایی که به خاطر پول و موقعیتشون فکر می کنن هر کاری ازشون بر میاد.. نشون بدیم.

پوزخندی زدم و با تلخی گفتم:

– تو همچین آدمی نبودی.. همین الآنشم نیستی! اون عوضی اینا رو تو گوشت خونده!

– کوروش فقط چشم من و باز کرد.. همین! وقتی دید انقدر رو نمردنت.. پافشاری می کنم گفت باشه.. نمی کشیمش.. ولی کاری می کنم به خاک سیاه بشینه.. گفت اینم از رگ و ریشه اون عوضیه.. که تمام این سال ها.. وقتی ما داشتیم تو بدبختی دست و پا می زدیم و بعضی وقتا فقط می تونستیم با چایی شیرین خودمون و سیر نگه داریم.. بهترین زندگی رو داشت.. نمی گم اگه آیدین بود.. ما هم خوشبخت می شدیم.. ولی حداقل.. خانواده امون این جوری لت و پار نمی شد که هیچ کس ندونه باید چی کار کنه.. حداقل بذار یه کمم.. اونا بفهمن بدبختی یعنی چی.. بی پولی و بی کس و کاری یعنی چی.. بذار به جایی برسن که حتی نتونن از دست آدمی که این بلا رو سرشون آورده شکایت کنن.. درست مثل ما که این همه سال ساکت موندیم چون قدرت شکایت کردن نداشتیم! چون می دونستیم صدامون به هیچ جا نمی رسه و کسی اصلاً ما رو داخل آدم حساب نمی کنه.. انقدر گفت تا بالاخره راضیم کرد که به عنوان کارمند.. تو شرکتت استخدام بشه و انقدری اعتمادت و جلب کنه.. که بتونه به وقتش.. زیر پات و خالی کنه! دیگه به من کاری نداشت.. خودش باید این کار و انجام می داد و تا یه جایی هم موفق شد.. ولی فهمید به همین راحتی هم نیست.. گفت این یارو خیلی تیزه.. خیلی حواس جمعه.. گفت مهلت زیرآبی رفتن و به هیچ کس نمی ده و منم اگه یکی دو بار دیگه اشتباه کنم.. بهم شک می کنه. من طبق معمول.. زود جا زدم.. گفتم ولش کن.. بذار زندگیش و بکنه.. شاید همه اینا یه نشونه اس که ما نباید این کار و بکنیم.. کوروش هم داشت نرم می شد..

خندید و گفت:

– ازت خیلی خوشش اومده بود.. می گفت خیلی با عرضه اس.. خیلی با معرفته.. می گفت این همه سال.. هرجا کار کردم مثل این بهم میدون ندادن.. می گفت ازم کوچیکتره ولی.. خیلی از چم و خم کار و کاسبی رو اون به من یاد داد.. می گفت کاش پسر اون آدم نبود.. وگرنه رفقای خوبی برای هم می شدیم.

نگاه پر از خشمش و دوخت به صورتم..

– انقدر تعریف می کرد که ندیده و نشناخته ازت خوشم اومده بود.. می گفتم اگه واقعاً.. انقدری که کوروش می گه.. آدم خوبی باشه.. حیفه که جای اون پدر.. تاوان پس بده.. بذار همین جوری خوب بمونه.. کوروش هم با من هم نظر شد.. گفت من که بیکارم.. تا این سن.. علی رغم اون همه سگ دو زدن.. هنوز هیچی برای خودم ندارم.. به هیچ جا نرسیدم.. شاید کار کردن با این آدم یه شانس باشه برام.

شونه ای بالا انداخت و ادامه داد:

– می بینی.. ما منصرف شدیم.. از خون برادرم گذشتیم.. اون لحظه ای که فهمیدیم تو نمی تونی آدم بده این قصه باشی و حیفه به جای یکی دیگه قصاص بشی گذشتیم. ولی تو نذاشتی.. توی عوضی نذاشتی همه چیز همون جا تموم بشه و هیچ کس آسیب نبینه.. یه روز کوروش بهم زنگ زد.. عصبانی.. داغون.. گفت اشتباه کردم.. گفت اینم پسر همون پفیوزه.. گفت یه روی دیگه داره که من ندیده بودمش.. گفت یکی از دوستام و گذاشتم تعقیبش کنه.. یه روز از آسایشگاهی که مادرت توش بستریه سر درآورده.. یه روز از خونه ات.. یه روز از دانشگاهت.. یه روز از هتل.. بعدشم که اصرار داشتی.. قرارهای کاریت و.. حتماً تو همون هتلی که من توش کار می کنم بذاری و اون جا بود که فهمیدیم.. تو هم دنبال منی! دلیلشم که واسه ما مشخص بود.. طبق حدسیاتمون.. مادرم معشوقه بابات بود.. مادرت این و فهمیده و تو هم می خواستی.. تلافی کار مادرم و سرم دربیاری. همین که اول از آسایشگاه شروع کردی و بعد به من رسیدی.. دستت و رو کرد! چون.. مسیر خودمونم دقیقاً همین شکلی بود..

خشم توی نگاهش.. حالا دیگه به حسرت تبدیل شده بود.. حسرتی که خیلی راحت می تونستم حسش کنم چون.. مشابهش توی وجود خودمم بود..

حسرتی که شبانه روز تو گوشم می گفت کاش زمان به عقب برمی گشت.. به اون روزی که درین و برای اولین بار توی هتل دیدمش..

کاش همون شب.. همه چیز و بهش می گفتم.. کاش با حرف زدن.. همه چیز و بین خودمون حل می کردیم..

شاید اون شب اگه.. من می فهمیدم که توی اون اتفاق درین برادرش و از دست داده.. بیخیال این انتقام کوفتی می شدم..

شاید اگه درین می فهمید.. مادرش معشوقه بابام نبوده و.. با کاراش.. باعث مرگ خواهر و مادرم شده.. از خون برادرش می گذشت..

ولی هیچ کدوم از این اتفاقا نیفتاد و.. کار به جایی رسید که ما این شکلی رو به روی هم قرار بگیریم و هر کدوم به یه شکل.. تو شعله های آتیشی که پدر و مادرمون روشن کردن.. بسوزیم!

نزدیکم شد و رو به روم نشست.. با نگاهی که هیچ حس آشنایی بهم نمی داد.. این نگاه درین من نبود.. من این آدم و.. نمی شناختم..

– از اون جا به بعد.. دیگه تموم شد! عذاب وجدان و دلرحمی و گذشت.. تموم شد! کاری کردی یه دور دیگه.. عزممون و جزم کنیم.. واسه گر گرفتن اون آتیشی که داشت خاموش می شد.. ولی تو نذاشتی! حالا دیگه خودمم می خواستم وارد عمل بشم.. کوروش طبق معمول مخالفت کرد.. گفت تو دخالت نکن.. این آدم ثابت کرد چه پست فطرتیه.. پس هر کاری ازش برمیاد.. ولی من کوتاه نیومدم. گفتم مگه نگفتی خیلی حواس جمعه؟ مگه نگفتی نمی تونی زیرآبش و تو شرکت بزنی و کاری کنی که نفهمه؟ خب.. من می شم یه عامل برای حواس پرتیش. گفت نه که نه! نمی ذارم.. اصلاً خودم کارش و تموم می کنم تا به هدف کوفتیش نرسه. برای این که این کار و نکنه.. قبول کردم. بهش قول دادم که اون شب اصلاً تو هتل نمونم و زودتر برم خونه که تو وقتی اومدی من و نبینی. ولی دور از چشم کوروش.. منم وارد این بازی شدم..

خنده تلخی کرد و با لحن عصبی غرید:

– تو اون شب فکر کردی.. من سوژه اتم که مدام زیر نظرم داشتی و ریز به ریز حرکاتم و رصد می کردی و از هر طریقی که می تونستی.. سر حرف و باز می کردی.. غافل از این که تو.. از خیلی قبل تر.. تارگت من بودی!

سرش و پایین انداخت و با انگشت.. کف زمین یه دایره بزرگ فرضی کشید..

– همیشه این و توی ذهنم می کشیدم.. یه دایره قرمز..

یکی دایره کوچیک تر وسطش کشید..

– یه دایره سفید.. دوباره یه قرمز.. یه سفید..

اینبار انگشتش و تو مرکز دایره نگه داشت..

– تا می رسیدم به این نقطه قرمز..

چند ضربه به اون نقطه زد و سرش و بالا گرفت..

– تو این جا بودی.. درست وسط این نقطه.. تو ذهنم بارها و بارها نشونه گیری کردم و هربار.. تیرم درست خورده رو همین نقطه.. همین جایی که تو وایستادی.. خیلی جاها دستم لرزید.. خیلی جاها پام لرزید.. خیلی جاها..

بغض کرد و با چشمای پر شده ادامه داد:

– دلم لرزید! ولی.. ولی خودت نخواستی که از مرکز اون دایره بیرون بری و منم.. نتونستم تارگتم و از روت بردارم.. نذاشتی که بردارم!

حالا دیگه چشمای منم پر شده بود و تصویر درین برام تار بود.. چقدر دلم می خواست همین جا.. تو همین لحظه بغلش کنم و جفتمون یه دل سیر تو بغل هم زار بزنیم..

ولی در عین حال می دونستم که از این به بعد.. دیگه همه چیز توی این رابطه محاله.. در واقع.. اصلاً رابطه ای نیست که بخواد.. من و وادار به همچین کاری بکنه!

بعد از چند ثانیه خیره شدن تو چشمای خیسم که با یه کم دقت می تونست.. شدت درموندگی و عجزم و از توشون بخونه.. روش و برگردوند و با یه نفس عمیق.. دوباره به خودش مسلط شد!