دو روز با وانمود کردن من گذشت، دو روزی که کیمیا هم آمد اما باز هم چیزی نگفتم، با این حال لاله انگار مشکوک شده بود به آن روز، مدام با شوخی هم که شده بحثش را پیش میکشید…

شوکه بودم هنوز، نتوانستم به درستی هضم کنم، او را کثیف دیده بودم، اما نه در این حد که با کس دیگری همبستر شود…

به قباد خیانت کند!

انقدر که پیگیر قباد بود و ادعای عاشقی میکرد، حقیقتا اخلاق‌هایش با خودم را بر پای حسادت یا رقیب عشقی میدیدم، نه اینکه فقط برای گول زدن کسی و سپس فرار کردن…

باید میگذاشتم فرار کند؟ هرگز…

قطعا قبل از به دنیا امدن بچه کاری میکرد، فرار یا هرچه، شاید اصلا خودش را به مرده بزند! مثل همین فیلم‌ها…

کلی فکر و خیال در سرم بود تا اینکه قباد برگشت، برگشت و برخلاف رفتنش که اصلا محل نگذاشتم، اینبار دست خودم نبود که مدام، منتظر فرصتی بودم تا با او تنها شوم!

تنها شوم و برایش توضیح دهم، اما باز هم اضطرابی درونم شکل گرفته بود، میترسیدم باور نکند، اگر نمیکرد؟ خب…حماقتی دیگر بر حماقت‌هایش اضافه میشد!

روی مبل خیره به قبادی بودم که لاله از دستش او را چسبیده بود و ابدا قصد رها کردنش را نداشت!

با پایم روی زمین ضرب کرده فقط خیره‌ی قباد بودم، باید با اشاره‌ای به او میفهماندم که باید حرف بزنم!

از وقتی امده بود، لاله تا اتاق و حتی تا دم توالت هم همراهی‌اش کرده بود، انگار قصدم را فهمیده باشد…

کیمیا هم بود، مشغول چای ریختن!

با سینی داخل شد و لبخند به لب به سمتمان آمد:

_ لاله ول کن داداشمو یکم راحت باشه، خسته‌س!

پوزخندی زدم، لاله با ان لبخند کریهش نیم نگاهی به سمت من انداخت و گفت:

_ عزیزم دلم براش تنگ شده خب، میدونی دو روزه ندیدمش؟ تو دو روز وحیدو نبینی چه حالی میشی؟

نگاه پر از چندش بودن را از کیمیا دیدم، طرز نگاهش طوری تاسف‌بار بود که لب‌هایم را به دهان کشیدم تا مبادا بخندم!