نفس عمیقی کشیدم و کف دستان عرق کرده ام را به لباسم مالیدم.

سلام آرامی دادم و با لبخندی که به زور به لبهایم سنجاق کردم، خودم را بینشان انداختم.

تا جای ممکن سعی داشتم واکنش هایم طبیعی باشد.

که البته برای زنی که در مراسم ازدواج همسرش بود این کار، کاری عبث و بیهوده بود.

هر چه قباد از من دوری میکرد و نگاهم نمیکرد، لاله اصرار داشت به من بچسبد.

_ عزیزم، غریبی نکن…

چشمانم تازه فرصتی برای دیدنش یافته بودند که دست دور گردنم انداخت و بوسه ای مثلا روی گونه ام اما در هوا پراند.

_ عروسی شوهرته، تنها کست!

باید سنگ تموم بذاریا، ازت انتظار داریم!

همانطور که کنار گوشم طعنه هایش را پچ زده بود، سرم را به گوشش نزدیک کردم.

دستم را به کمرش رساندم و ضربه ی آرامی زدم.

_ عزیزدلم، واسه یه صیغه ی چند ماهه زیادی خوشحالی.

البته حق داری، به بزرگترین آرزوت رسیدی!

قبل از جدا شدنش از من و راه افتادن سمت اتاق عقد، جمله ای گفت که خون را در رگهایم منجمد کرد.

پس بالاخره آن نقاب بی خبری را از روی صورتش برداشت و کاملا مستقیم به رابطه اش با قباد اعتراف کرد.

_ این ماه پریود نشدم، شاید توام داری به بزرگترین آرزوت میرسی!

گویی روح از تنم پر کشیده و به آن چند روزی که قباد در خانه نبود سفر کرده بود.

دیگر هیچ چیز را نمیدیدم جز تصویری واضح از رابطه ای متعفن!

رابطه ی همسرم و زنی که آن زمان تنها نسبت دخترخاله را یدک میکشید.

آن تصاویر به قدری واضح بود که حتی دانه های ریز عرق را روی تنشان میدیدم.

قبادم همیشه حین رابطه عرق میکرد…

صدای کوبیده شدن تن هایشان به هم به مغزم رسوخ کرده و داشت از درون نابودم میکرد.

با یک حساب سرانگشتی، میشد حدس زد که احتمال بارداری وجود داشته باشد.

در آن چند روز مدام رابطه داشتند و لابد یکی از تلاش هایشان حالا به ثمر نشسته بود.

هر چه نفس میکشیدم انگار نه انگار، باز هم کم بود.

ته دنیا کجاست؟ قطعا همینجا…

_ وا دختر مگه کری؟ آبرو برامون نموند چرا عین مترسک سر جالیز وایستادی وسط خونه؟

در این خانه حتی مرگ هم حرام بود و گناه.

حتی اجازه نمی دادند در تنهایی خود دست در دست مرگ بی صدایم بگذارم…

_ ب… ب…

صدایم چرا گرفته بود؟

احمق! تو کل زندگی ات گرفته، نگران صدایت هستی؟!

سرفه ای کردم و اینبار کمی واضح تر پرسیدم.

_ بله؟

پشت چشمی نازک کرد و با چندش به صورت رنگ پریده ام خیره شد.

_ موندم قباد چطور سه سال تحملت کرده، انگاری عقل درست درمونم نداری!

گیجی ام را که دید، سری به تاسف تکان داد و به بازویم چنگ انداخت.

_ بیا بریم تو اتاق، لاله میخواد تو بالاسرشون قند بسابی!

کاش این مسابقه ی «کی میتونه بیشتر خون به دل اون یکی کنه؟» ی بینمان همینجا خاتمه میافت.

کاش من هم تمامش کنم. هر چه سوز و غصه دارم در دل خود پنهان کنم و بروزش ندهم که او اینگونه پاسخم را دهد.

آهی کشیدم و همچون برده ای مطیع و سر به زیر دنبالش کشیده شدم.

_ واه این دختره چه دلی داره، چه آلاگارسونم کرده دختره ی بی عار!

نکنه زده به سرش حالیش نیست شوهرش داره زن میگیره!

_ خب اجاقش کوره، اینکارو نکنه چیکار کنه؟

_ ولش کن خواهر، به ما چه؟!

فقط اگه من بودم زیر بار خفت نمیرفتم، طلاق میگرفتم.

تعجبم از دخترست که خندشم به راهه!

مکالمه ی دو زنی که حتی نسبتشان با قباد را نمیدانستم، قلبم را به تکاپو انداخت.

من بی عار نبودم، زیر بار خفت هم نرفتم، فقط این تنها راهی بود که برای حفظ باقیمانده ی غرور و زندگی ام داشتم.

کاش هیچکس، در هیچ کجای دنیا، جای من نباشد…

_ بیا بیا عزیزم، دوست دارم قندمونو تو بسابی!

بی جان و با نگاهی کدر به لاله زل زدم. این تن تکه و پاره دیگر نایی برای تحمل ضربات سهمگین او نداشت.

_ واه چه حرفا!

زن نازا ببری بالا سر سفره ی عقد داداشم؟!

سه سال خون به جیگرمون کرد بس نبود؟

دستان لرزانم مشت شد و نفسم رفت. جمع برای چند ثانیه در سکوت رفت و همه با نگاهی کنجکاو به من زل زده بودند.

زیر نگاه خیره شان معذب بودم. قباد سر پایین انداخته بود، انگار که این حقارتی که به جانم نشانده بودند برایش مهم نبود.

کیانا با نیشخند نگاهم میکرد و لاله با این که سعی داشت عادی باشد، اما نتوانسته بود آن لبخند مضحک گوشه ی لبش را پنهان کند.

_ راست میگه، شگون نداره!

با اجازه ای گفتم و از آن قفس تنگ و رنج آور بیرون زدم.

دیگر تحمل نداشتم…

دیگر بسم بود…

هر چه دورتر شدم، پچ پچ هایشان کم و کمتر شد تا جایی که دیگر صدایشان را نشنیدم.

به درک که آبرو ریزی شده و تا مدتها حرف مرا خواهند زد…

خودم را داخل اتاق مشترکمان انداختم و تمام مقاومتم شکست.

بغض هایی که بلعیده بودم، همه دست به دست هم داده و به یکباره خودشان را از کاسه ی چشمانم نجات دادند.

وسط اتاق آوار شدم و میان ضجه هایم، صدای دست زدن را شنیدم.

صدایی که میگفت همه چیز تمام شده…