کار که تمام شد، کیمیا هم برای اینکه نکاهی دیگر به سر و رویش بکند به اتاقش برگشت، البته که حدس من چیز دیگری بود، مثلا میخواست با وحید شاید چند پیامکی رد و بدل کنند!

نگاهی به خود در اینه انداختم، لب‌هایم بخاطر ان برق لب درشت‌تر و تو چشم‌تر شده و اندامم بخاطر ان نیم تن مجلسی آستین بلند و دامن پلیسه‌ای که تا لبه‌ی نیم تن را میپوشاند بیشتر خودنمایی میکرد.

آهی کشیدم و به خودم لعنتی فرستادم، اگر ان حماقت را نمیکردم الان در چه وضعی بودیم؟ قباد می‌امد، از پشت در اغوشم میگرفت، میبوسید و شیطنت میکرد.

شاید شب هم بعد از میهمانی، بوسه‌ها و نجواهایش را نصیبم میکرد و تک تک همین لباس‌ها را از تنم میکند تا شبی زیبا را داشته باشیم…

و بعد از ان هم، دعا و التماس برای بچه‌دار شدن، دعوا سر ازمایش دادن قباد، حرف‌های رکیک مادرش و بدتر، وجود لاله‌ای که سعی دارد بیشتر از دیروز خودش را به قباد نزدیک کند!

و من هم بیشتر خون دل میخوردم، بیشتر گریه میکردم، بیشتر دعوا میکردم تا که بدتر از چشم قباد بیفتم! شاید بد هم نشد، نه؟ حداقل حالا جز غصه‌های یواشکی چیزی نیست که عذابم دهد.

مثلا دیگر لاله‌ای نیست که در تخت خواب من، برای همسرم که صرفا پسرخاله‌اش است، عشوه بیاید. و قبادی که از روی سادگی و حماقت بگوید که کاری نکرده و دخترخاله‌اش است…

حتی دیگر از ان روز، چیز زیادی برای بچه‌دار نشدنم نشنیدم، شاید هم به نفعم بوده، نه؟ حالا که نازا هستم و لاله باردار است، دست از سر من برداشته‌اند…

هرچند این فقط اولش است، قطعا منتظر روزی که دادخواست طلاق قباد را ببینم هستم، چرا که با دنیا امدن فرزندش، لاله متوقع‌تر خواهد شد، و بیشتر من را دور میکند!

سر تکان دادم تا این افکار ازار دهنده را بیرون کنم، بس بود هرچقدر اذیت شدن، امشب نباید ناراحت باشم، نباید غصه بخورم، چرا که خاستگاری کیمیاست، و او درحال حاضر تنها کسیست که در این خانه من را پذیرفته!

لبخندی زدم که صورتم را شادتر نشان دهد، شالم را مرتب کرده از اتاق خارج شدم، در راهرو کسی نبود، از پله‌ها پایین رفتم و صدای حرف زدن مادر جان را شنیدم:

_ ماشاالله هزار ماشاالله، پسرم که داره روی خوشبختیو میبینه، خدارو هزار مرتبه شکر، دخترمم داره سر و سامون میگیره…

با ذوق حرف میزد، نمیدانم با چه کسی، اما از سکوتی که برقرار بود حدس زدم که تلفنی باشد:

_ حالا این پسره، رفیقتو میگم، وحید بود دیگه؟ خونواده‌ش چطورن؟

با مخاطب قرار دادن کسی، فهمیدم منظورش قباد است اما…داشت با قباد حرف میزد، پس در خانه بود!

_ پسر خوبیه مامان، اما نمیدونم چرا یهویی اومد گفت، یعنی گفتش که خیلی وقته کیمیا چشمشو گرفته، ظاهرا منتظر بوده سن کیمیا به سن مناسب ازدواج برسه بعد خاستگاریش کنه…اونطور که حرف زد هم، انگار با کیمیا حرف زده خودش که کیمیا هم گفته برو با داداشم حرف بزن!

لبخندی کنج لبم نشست، از اینکه وحید اینگونه هوای کیمیا را داشت خوشم امد! پله‌های باقی مانده را پایین رفتم که با صدای کفش‌هایم به سمتم برگشتند.

مادرجان پشت چشمی نازک کرد و رو گرفت، قباد هم فقط نگاهم کرد. لبخندم را حفظ کرده سلامی زیرلب دادم، که در جواب…علیک سلامی از مادرش، و تکان دادن سری از خودش شد جوابم!

جلو رفته روی یکی از مبل‌ها جای گرفتم، سکوت برقرار شده بود که قباد خشک پرسید:

_ کیمیا حاضر شده؟

حرفی نزدم و هردو منتظر جواب از مادرش بودیم که قباد اینبار بلندتر گفت:

_ حورا، کیمیا حاضره؟

به سمتش برگشتم، با من بود؟ بی اراده ذوقی زیر دلم پیچید، اما خود را کنترل کرده لبخندی زدم:

_ فکر کردم با مادرجونی، اره گمونم حاضره اما استرس داشت…حق داره منم روزی که قرار بود با خونواده‌ت اشنا شم همینقدر استرس داشتم!

مادرجان درحالی که دست به زانو میگرفت تا برخیزد ایشی کشیده گفت:

_ ایششش، کاش هیچوقت اشنا نمیشدی…

لبخند از لبم پر کشید، سر به زیر انداختم تا بغض و چشمان نمناکم دیده نشود، قباد هم چیزی نگفت و مادرش به اشپزخانه رفت.

_ کیمیا اون روز گفت وقتی به ما نیاز داشته و بهش توجه نکردیم، تو کنارش بودی…

صدایش که با سردی و خشکی خاصی همراه بود را شنیدم، دروغ چرا، ترسیدم، ترسیدم که بو برده باشد:

_ اهوم…چطور مگه؟

_ چرا خواهرم باید به تویی که باهاشون خوب نبودی بها بده؟ چیکار کردی؟ خودت مشکل ساختی براش و ادای فداکارا رو دراوردی؟

متعجب به سمتش برگشتم، قصدش از این حرف‌ها چه بود؟ میخواست من را مقصر کند، که بگوید آدم بده‌ی این زندگی منم، نه کسی دیگر؟

بغض گلویم سعی داشت به چشمانم راه پیدا کند. دیدم داشت تار میشد و نگاه او منتظر برای جواب به چشمانم خیره بود. لب‌هایم را با زبان خیس کردم، اب دهانم را قورت داده تا شاید بغض را عقب برانم.