با تعجب نگاهش کردم و گفتم
_چطور میتونستم پیدات کنم؟
سرش را برگرداند و از شیشه بیرون را نگاه کرد و گفت
_بیخیال، دیگه مهم نیست

انگار از من دلگیر بود و من نمیتوانستم بفهمم چرا… چرا فکر میکرد که من میتوانستم پیدایش کنم در حالیکه خودش دیده بود پدرم گوشی ام را گرفت و آنقدری تیز بود که بفهمد شماره ی او را قطعا پاک کرده است. شاید هم فکر میکرد شماره اش را حفظ بوده ام و تماس نگرفته ام.
گیج و مستاصل نگاهش میکردم و نمیدانستم بگویم که با خانجان نصف تبریز را دنبالش گشتیم یا نه. ولی مودش تغییر کرد و سر جایش صاف نشست و گفت
_راستی خانم جان چطورن؟ چقدر دلم تنگ شده براشون
_بد نیست، با فوت مادرم نصف روح و جسمش همراه اون رفت ولی من و بابا خیلی مواظبش بودیم که اونو هم از دست ندیم
_خیلی سختی کشیدی، اصلا فکرشم نمیکردم مادرتو از دست داده باشی، سنی نداشتن که، واقعا ناراحت شدم

اگر میدانست به خاطر خودش هم کم نکشیده ام و ماهها در تب عصبی و بستر بیماری مانده ام چه میگفت. چقدر سخت بود که از سختترین روزهای زندگیم و خوابها و افسردگی هایم که عاملش او بود حرفی برایش نزنم. آنگونه که گویا اتفاق نیفتاده اند.

_اگه خانجان بفهمه تو پیدا شدی
خندید و گفت
_مگه گم شده بودم؟

نگاهش کردم و ته دلم گفتم تو چه خبر داری از حجم نبودنت و گم شدنت!

_منظورم اینه که اگه بفهمه تو رو دیدم خیلی خوشحال میشه بعد از رفتنتون همش میگفت مهراچ مهراچ
_بازم به معرفت خانم جان که به یادم بوده و دلتنگم شده

خدایااا… از اینکه از دلتنگی های عذاب آور من خبر نداشت و من هم نمیتوانستم بگویم قلبم تیر میکشید.
_یه روز وقتی بابات خونه نباشه منو ببر ببینمش

معراج برگشته بود و زندگی زیبا شده بود!
میخواست بیاید خانه ی ما و مود من “من و اینهمه خوشبختی محاله” بود.
_آره بایدم بیای ببینیش، اگه بفهمه میگه همین الان بگو بیاد

به منطقه ی ارامنه نشین تبریز، بارون آواک رسیدیم و من پیاده شدم و قهوه ای که میخواستم را خریدم و سمت رستورانی که معراج گفت در بازار قدیم تبریز است رفتیم.
ماشین را در پارکینگ طبقاتی اطراف بازار پارک کردیم و وارد بازار قدیمی و بزرگ تبریز شدیم. همیشه فضا و بافت سنتی بازار را دوست داشتم و وقتی آنجا بودم حس میکردم در زمان سفر کرده ام و قدم به گذشته های دور گذاشته ام. مثل همیشه خیلی شلوغ بود و مسیر تنگ و باریک وسط فقط برای گذشتن سه نفر مناسب بود و همه به هم برخورد میکردند. معراج پشتم می آمد و بدون اینکه به بدنم برخورد کند حصار شده بود برایم و از برخورد دیگران حمایتم میکرد و متوجه دقتش بودم.
قشنگترین حس دنیا بود حمایتش… و منی که از یک مرد فقط حامی و پشت بودن میخواستم از مردانگی ها و محافظتش لذت میبردم.
از دور تابلوی چلوکبابی حاج علی را نشانم داد و گفت
_بریم که بهترین چلوکباب تبریزو بخوریم

دوشادوش معراج وارد مغازه ای که سبک سنتی و فضای دلنشینی داشت شدیم، همه ی میزها پر بود و معراج به طبقه ی بالا اشاره کرد و از پله های کناری بالا رفتیم.
از کنار معراج بودن سرمست بودم و انگار پاهایم به زمین نمیخورد و بالاتر از زمین حرکت میکردم. دوشادوش معراج راه رفتن بعد از سیزده سال حسرت!
آن لحظه یقینا کسی خوشبخت تر و خوشحال تر از من در دنیا وجود نداشت.

(دوستان بعد از این برمیگردیم به روال قبل و سه روز یکبار پارتی سه برابر این پارتهای روزانه خواهیم داشت چون خیلیا گفتن پارت کوتاه لذت نمیده و من هم دیگه نمیدونم باید چیکار کنم)