آهنگ بوی پیراهن یوسف

۲۱۲)

وظایفمو انجام داده بودم و وقت خرابی خودم بود..
سیگاری روشن کردم و روی تختم دراز کشیدم..
چشم دوختم به سقف و تا شب انقدر سیگار کشیدم که پاکت خالی شد..
به علیرضا پیام داده بودم که امشبو دیگه نزاره لیلی تنها بمونه و حتما کسی بره پیشش..
نمیخواستم بازم خودم برم.. چون از طرفی همسایه ها متوجه میشدن که مردی تا صبح جلوی درشون توی ماشین نشسته، و از طرفی هم میترسیدم نتونم خودمو کنترل کنم و برم پیشش و چشمهای غرق خونش رو ببوسم..

شبی که دیدمش انقدر گریه کرده بود که رنگ چشمای عسلیش مشخص نبود و مویرگهای چشمش از فشار گریه پاره شده بودن و دو کاسه ی خون بود..

آهنگ بوی پیراهن یوسف رو که غم خالص بود، با صدای بلند گوش میکرد و میدونستم که چه حالی میشه..

من چه کرده بودم با دختر رویاهام.. ای کاش توی همون دیوونه خونه میموندم و تا آخر عمرم همونجا میپوسیدم ولی لیلی بخاطر من به این حال و روز نمیفتاد..

یاد اون شعر فروغ افتادم که میگفت

قلبم از فرط اندوه لرزید
وای بر من که دیوانه بودم
وای بر من، که من کشتم او را
وه که با او چه بیگانه بودم
او به من دل سپرد و بجز رنج
کی شد از عشق من حاصل او
با غروری که چشم مرا بست
پا نهادم به روی دل او
من به او رنج و اندوه دادم
من به خاک سیاهش نشاندم
وای بر من خدایا.. خدایا
من به آغوش گورش کشاندم

وضع و حال خرابش یک لحظه از جلوی چشمام نمیرفت و هر لحظه بیشتر از پیش از خودم متنفر میشدم که باعث اون حال بدش بودم..

علیرضا گفته بود که لیلی میخواد تو خونه ی خودشون بمونه و قرار شده تا وقتی که مادرش برمیگرده مینو پیشش بمونه..

خیالم از تنهاییش راحت شد و فقط نگران حالش بودم که میدونستم خودشو زجر میده و عذاب میکشه..
در اون مورد هم امیدم به بهرام بود که کاری کنه که لیلی بهش جواب مثبت بده و مرهمی بشه روی زخم دلش..

ساعت حدود ۱۱ شب بود که گوشیم زنگ زد.. شماره ی لیلی بود..
دستپاچه شدم و با صدایی که سعی کردم گرفته نباشه گفتم بله..

از دادی که زد شوکه شدم و گوشی رو عقب تر گرفتم..

_تو.. توی لعنتی.. تو میخوای منو شوهر بدی؟.. هان؟.. دیگه کارت به جایی رسیده که خواستگار جور میکنی برای من؟.. خدا لعنتت کنه کامیار.. خدا لعنتت کنه که گند زدی به هر چی حس و خاطره ی خوبی که داشتیم.. بهرامو فرستادی که از من خواستگاری کنه.. منو با این کارت با خاک یکسان کردی نامرد

نفس نمیگرفت و با گریه و خشم داد میزد سرم.. هیچی نمیگفتم و مشت هامو میفشردم و ناخنهام میرفت تو گوشت دستم..

چی میتونستم بهش بگم..

_بهرامو برام در نظر گرفتی؟.. میخوای زن بهرام بشم؟.. یعنی انقدر ازم بیزاری که خواستی ازدواج کنم و از شرم خلاص شی؟.. باشه لعنتی.. باشه.. با بهرام ازدواج میکنم تا دلت مثل دل من خون بشه.. ولی باید خودتم باشی و ببینی.. باید تو هر مراسمی باشی و پا به پای من زجر بکشی.. ولت نمیکنم که منو بندازی تو آتیش و خودت تو خونه قایم بشی.. سوزوندیم کامیار.. میسوزونمت که با هم بسوزیم

تماسو قطع کرد و گوشی تو دستم موند و حس کردم خون توی رگام منجمد شده..

دستام و زانوهام میلرزید و فشاری به قلبم میومد که فکر کردم شاید دارم سنکوپ میکنم و راحت میشم..

میخواست با بهرام ازدواج کنه!
قبول کرده بود.. از لج من و بخاطر ضربه زدن به من تصمیم گرفته بود با بهرام ازدواج کنه..

سرم داشت میترکید و فکر میکردم رگهای روی سرم متورم شده..
لیلیِ من داشت با مرد دیگه ای ازدواج میکرد!

خودم اینو خواسته بودم ولی حالا که قطعی شده بود داشتم خفه میشدم از بی نفسی..

با هول بلند شدم و در تراسو باز کردم و نفس عمیقی کشیدم..
فکر ازدواج لیلی با بهرام داشت دیوونه م میکرد..
از من خواسته بود توی مراسمشون باشم و مخفی نشم..
میدونست که شرکت توی عقد یا عروسیش برای من مرگ مطلقه..
ولی میخواست باشم و حس مرگ رو تجربه کنم..

نشستم روی تخت و دستمو مستاصل گذاشتم روی سرم..
چیکار میتونستم بکنم..
بقول مرحوم حسین منزوی:

ز خود چگونه گریزم
که بار خویشتنم…

نه چاره ای داشتم.. نه مفری.. نه امیدی به خودم و بهبودیم..
از خودم متنفر و بیزار بودم..
هرگز فکر نمیکردم یه روز دردی توی زندگیم داشته باشم که باعث بشه عذاب گرگها کمرنگ بشه..

درد و رنج جدایی از لیلی و کاری که باهاش کرده بودم، با عذاب حادثه ی گرگها برابری میکرد..

وقتی لیلی با بهرام ازدواج میکرد من چیکار میکردم.. چطور میتونستم تحمل کنم..
چقدر میتونستم با داروهای قوی خواب آور خودمو بخوابونم و از دنیا فارغ بشم..

کاش اصلا لیلی رو نمیشناختم.. کاش نمیومد تیمارستان..

یک نفر آمد صدایم کرد و رفت
در قفس بودم
رهایم کرد و رفت..

کاش میزاشت توی قفس خودم بمونم و آسمان آبی و بی انتهای لیلی رو نمیشناختم..
پرنده ای که از اولش توی قفس باشه و پرواز توی آسمونو تجربه نکنه، درد پرواز نکردنو نمیدونه..
ولی وای بر پرنده ای که توی آسمونها اوج گرفته باشه و
بعد آسمونو ازش بگیرن و بندازنش توی قفس..

من بدون لیلی به قفس تنهایی خودم برمیگشتم ولی با این تفاوت که دیگه حسرت پرواز ذره ذره خاکسترم میکرد..

چه تفاوت عمیقیست
بین تنهایی قبل از تو
و تنهایی بعد از تو…

فقط امیدوار بودم که لیلی به اندازه ی من زجر نکشه و بهرام بتونه با جادوی عشق التیام ببخشه به دردهاش..

لیلی

وقتی که بهرام اومد در خونمون و ازم خواست که برم توی حیاط و چند دقیقه به حرفاش گوش بدم، یه چیزی توی قلبم گواهی بد داد..
انگار فهمیدم که این صحبت شگون نداره و برای من پیام آور اتفاقات تلخه..

خارج از ادب بود که نرم پایین و پشت در بزارمش..
با اخم و تخم رفتم پایین و گفتم بفرمایید امرتونو..

من و من کرد و بعد گفت
_آقای کیان لطف کردن بهم زنگ زدن و گفتن که شما اومدین خونه و موافقین که من بیام باهاتون حرف بزنم

با حرفی که زد احساس کردم فشارم افتاد و دارم از پا درمیام..
کامیار بهرامو فرستاده بود که با من در مورد ازدواج حرف بزنه!!!

صدای شکستن قلبمو شنیدم.. کامیار داشت چیکار میکرد با ما..
یعنی تا اون حد جلو رفته بود که با دست خودش داشت منو عروس مرد دیگه ای میکرد؟

هنوز هنگ و گیج بودم و به کار کامیار فکر میکردم و از خشم لبریز میشدم که بهرام بدون توجه به حالم ادامه داد

_خانم ستوده.. من قول میدم شما رو خوشبختترین زن دنیا کنم.. قسم میخورم که هیچ مردی نمیتونه انقدر که من شما رو دوست دارم دوستتون داشته باشه.. جسارتمو ببخشین ولی مجبور شدم دیگه حرف دلمو بعد از سه سال بهتون بگم

بهرام از عشقش به من میگفت و من به چشمهای کامیار فکر میکردم که با چنان عشقی بهم نگاه میکرد که بین عاشقای دنیا نظیر نداشت..
و حالا اون آدم عاشق انقدر عوض شده بود که کمر به قتل من بسته بود و خواستگار فرستاده بود در خونه م..

یه لحظه از خودم بیخود شدم و چنان خشمی از کامیار توی دلم زبانه کشید که به بهرام گفتم

_آقای قاسمی لطفا صبر کنید مادرم بیاد بعد با خانواده بیایید حرفامونو بزنیم.. اینبار ردتون نمیکنم

توی چشماش صدتا چراغ روشن شد و با تته پته گفت
_یعنی باور کنم که بالاخره قبول کردین؟.. باید از آقای کیان تشکر کنم نمیدونم چطوری محبتشون رو جبران کنم که شمارو راضی کرده

درسته.. آقای کیان راضیم کرده بود.. آقای کیان با این کارش منو سوزونده بود و منم کاری میکردم که اونم همراهم بسوزه..

رفتم بالا و بهش زنگ زدم و هر چی از دهنم در اومد بهش گفتم..
دیوونه شده بودم و انگار رسما عقلمو از عصبانیت از دست داده بودم که اون تصمیم رو گرفتم..
ازدواج با بهرام فقط به بهای زجر دادن کامیار..

دیوانگی بود و من از ازل دیوانه بودم.. دیوانه بودم که عاشق یه بیمار روانی توی تیمارستان شدم.. دیوانه بودم که خونه و زندگیمو ول کردم و رفتم پرستارش شدم.. دیوانه بودم که شبانه از دیوار دیوونه خونه بالا رفتم و روی شیشه ش شعر نوشتم..
دیوانه بودم و از لج کاری که کرد تصمیم به ازدواج با مردی گرفتم که هیچ حسی بهش نداشتم..
رفتم توی اتاق کتابخونه ی بابام و تا وقتیکه مینو اومد و به زور از اونجا درم آورد ضجه زدم..

دو روز بعد مادرم برگشت و از دیدن شکل و قیافه ی من جا خورد..
برای اولین بار توی بغلش گریه کردم و جای خالی پدرمو که تو اونجور مواقع تنها ماَمن و پناهگاهم بود، توی بغل مادرم جستجو کردم..

مامانم هم همراه من اشک ریخت و من تعجب کردم که اون چرا گریه میکرد.. اون که از هیچی خبر نداشت..
وقتی سبک شدم و گریه م قطع شد بهش گفتم که به آرزوش رسید و میخوام ازدواج کنم..

حرفی نزد و فقط با نگرانی توی چشمام نگاه کرد..
گفتم که میخوام پیشنهاد ازدواج بهرامو قبول کنم و منتظر اومدن اون بودیم تا با خانوادش بیان خواستگاری..

مادرم نگاهشو ازم گرفت و با ناراحتی گفت
_میدونم

با تعجب گفتم
_از کجا میدونی

_کامیار بهم زنگ زده بود.. اون گفت

دیگه تو دلم طوفان خشم غوغا میکرد.. کامیار حتی به مادرم هم زنگ زده بود و فکر همه جاشو کرده بود..

_تو بهرامو دوست نداری لیلی.. این کارو نکن.. من دوست داشتم تو ازدواج کنی، ولی نه اینجوری.. با قلبت با رضایتت میخواستم بری خونه ی بخت

اشکامو پاک کردم و با نفرت و سنگدلی عجیبی که بخاطر کامیار تو دلم حس میکردم گفتم
_من دیگه قلبی ندارم مامان.. بعد از این فقط با عقل و منطقم تصمیم میگیرم.. اونیکه صاحب قلبم بود منو پیشکش کرد به مرد دیگه ای

رفتم توی اتاقم و به چشمهای گریون مادرم هم توجهی نکردم..
هرگز توی زندگیم حس نکرده بودم که توی سینه م، جایی که قلبم قرار داشت اونقدر سفت و سنگی بشه..
پس دلِ سنگی که میگفتن این بود.. مرگ احساساتم کاملا مشهود بود و انگار در عرض یک شب تبدیل به آدم آهنی بی احساسی شده بودم..
درست مثل فیلمای پلیس آهنی که پلیسی میمرد و تبدیلش میکردن به ربات و کل احساساتش از بین میرفت..
کامیار زندگی رو از من گرفته بود و منو تبدیل به ربات کرده بود و من انتقاممو ازش میگرفتم..

رفتنت
آنقدرها هم که فکر میکنی
فاجعه نیست
من مثل بیدهای مجنون ایستاده میمیرم…

مادر بهرام زنگ زد و اجازه خواست که فردا شب بیان..
مامان مردد نگام کرد و من با اشاره ی سر بهش گفتم که بگه بیان..

رفتم توی اتاقم و به کامیار اس ام اس زدم و نوشتم که فردا شب بهرام و خانواده ش برای خواستگاری میان و باید اونم بعنوان برادر دلسوزم کنارمون باشه..

جواب نداد ولی تونستم دقیق تصور کنم که چه حالی شده..
تازه این اولش بود و باید تاوان پس میداد..

شبی که بهرام و پدر و مادر و خواهرش اومدن، هیچ شباهتی به دخترایی که مقابل خواستگار درمیان نداشتم..
ساده و رنگ و رو پریده بودم و از اول تا آخر حتی یه بارم لبخند نزدم و همش حواسم به در بود که کامیار کی میاد..

مادر و خواهرش با تعجب و خیره نگام میکردن و لابد توی دلشون میگفتن این برج زهرمار چیه که پسر شاخ شمشاد ما عاشقش شده..
ولی من عین خیالمم نبود و تنها چیزی که بهش فکر نمیکردم حفظ ظاهر بود..
انگار نمیدونستم چیکار دارم میکنم و حرص و عصبانیت از کامیار وجودمو فرا گرفته بود..
از قدیم گفته بودن هنگام عصبانیت تصمیم نگیرید.. و من گرفتم و عواقبش دامنمو گرفت..

کامیار نیومد و چشم من به در موند و عصبانیتم بیشتر شد..
در اوج ناراحتی و کینه از کامیار، به بهرام و خانواده ش بله گفتم و مادرش با شوق گفت که بلند بشم و شیرینی ای رو که آورده بودن باز کنم تا دهنمونو شیرین کنیم به مبارکی این وصلت..

بهرام فقط میخندید و کم مونده بود برقصه.. ولی من منگ بودم و نمیفهمیدم چه گوهی دارم میخورم و دور و برم چه خبره..
انگار اختیار زبونم دست خودم نبود و کس دیگه ای به جام حرف میزد..

وقتی شنیدم که مادرش گفت پس خانم ستوده با اجازه تون قرار بله برون رو بزاریم، به مبلی که بابام روش مینشست نگاه کردم و توی دلم گفتم بابا کجایی که اگه تو بودی نمیزاشتی من این کارو بکنم..

مامان رو به من کرد و گفت
_لیلی جان تو حرفی نداری؟

و بعد آهسته تر گفت
_رنگ به رو نداری دختر.. اگه نمیخوای بگو هنوز دیر نشده انقدر غدبازی درنیار

سرمو بلند کردم و رو به پدر و مادر بهرام گفتم
_هر چی که بزرگترا صلاح بدونن.. زمانش برای من فرقی نمیکنه

با حرفی که من زدم بهرام چیزی به پدرش گفت و اونم با خنده گفت
_پسر ما خیلی عجله داره، اگه شمام موافقین همین پنجشنبه رو تعیین کنیم برای بله برون

پنج شنبه سه روز دیگه بود.. بهرام به آرزوش رسیده بود و میخواست همه مراسم زود برگزار بشه و به مراد دلش برسه..

نگاه سردی بهش کردم و نتونستم شادیشو درک کنم..
این آدم کی بود؟.. چه اتفاقی داشت میفتاد؟..

سه روزی که گذشت من یا کرخت و منگ بودم و نمیفهمیدم داره چی میشه و همش حواسم پیش کامیار بود که چرا شب خواستگاری نیومد و باید کاری میکردم که برای بله برون حتما میومد..
و گاهی هم سرشار از خشم و کینه بودم نسبت به کامیار و هر چقدر که مادرم میگفت بعدا پشیمون میشی نکن، تو کتم نمیرفت و عاصی تر میشدم..

یک روز مونده به بله برون به کامیار زنگ زدم..
جواب نداد و منم بیخیال نشدم و شماره ی خونه رو گرفتم..
خجالت میکشیدم و روی حرف زدن با نگار جون و منیره رو نداشتم چون بعد از اون شبی که از خونشون رفته بودم بهشون زنگ نزده بودم..

منیره جواب داد و با شنیدن صدای من ذوق کرد..
گفت که بعد از رفتن تو نگار جون مریض شده و از خورد و خوراک افتاده..
گفت که خیلی دلشون میخواسته بهم زنگ بزنن ولی نگار جون شرمنده بوده از کارای کامیار و نتونسته بهم زنگ بزنه..
به زور خنده ای کردم و گفتم
_دیگه حالم خوبه و ناراحت نیستم از کاراش.. زنگ زدم که یه خبر خوش بهتون بدم.. دارم ازدواج میکنم

منیره با شنیدن این حرفم بغض کرد و با صدای گرفته ای گفت
_ولی لیلی…

ولی رو گفت اما بقیه شو ادامه نداد..
میدونست بین من و کامیار چی شده و نتونست بگه ازدواج نکن..

منم بغض کردم و گفتم
_بعدا میام تو و نگار جونو میبینم.. الان میخوام با کامیار حرف بزنم

_کامیار بالاست.. خیلی وقته که دیگه کامیارو نمیبینیم.. نه میاد پایین نه چیزی میخوره.. هر وقت که میرم بالا یا سیگار میکشه یا دور از جونش مثل مرده دراز کشیده روی تختش و هر چی صداش میزنیم بیدار نمیشه

دلم به درد اومد از حرفای منیره.. اونم مثل من داغون بود..
ولی وقتی یادم اومد که باعث و بانی این جدایی اونه و برای من خواستگار جور کرده دلم پر از خشم شد و گفتم
_لطف کن گوشی رو بده، باهاش کار دارم

یکم بعد صدای منیره رو شنیدم که کامیارو صدا میکرد..
تو اتاق کامیار بود.. اتاقی که معبد عشق بود برای من..
اتاقی که گوی برفی رو بهم داده بود و گفته بود که عاشقمه.. و طولانی همو بوسیده بودیم..

دلم پر کشید که توی اون اتاق باشم و چشمام پر از اشک شد.. ولی با صدای منیره به خودم اومدم..
_لیلی، بازم قرص خورده و هر چی صداش میکنم بیدار نمیشه

تا خواستم چیزی بگم صدای ضعیف کامیارو شنیدم که گفت
_لیلی اومده؟

_میبینم که اسم لیلی رو شنیدی بیدار شدی.. نخیر نیومده، پشت خطه.. بگیر حرف بزن

دلم اومد تو دهنم تا وقتیکه گوشی رو گرفت و با صدای خفه ای گفت الو..

دو سه ثانیه نتونستم حرف بزنم و بعد به زور گفتم
_سلام

اونم چند لحظه مکث کرد و بعد گفت
_خوبی؟

چه سئوال عجیبی.. من؟.. خوب؟.. بدون اون؟.. مگه ممکن بود؟..

_خوبم.. تو خوبی؟

به زور گفت
_آره

_فردا بله برونمه.. زنگ زدم که بگم باید بیای

حدود ۱۰_۲۰ ثانیه حرفی نزد و هردومون به صدای نفسهای نامنظم و ناراحتمون گوش دادیم..

بالاخره گفت
_باشه.. میام

طوری بغض داشتم که نتونستم حتی خداحافظی کنم و صدای اونم بدتر از من تابلو بود که حالش خوب نیست..
لعنتی.. نابودمون کرده بود..
و من داشتم خاکسترمون میکردم..

کامیار

روزها بود که فقط قرص خواب آور میخوردم و خودمو بیهوش میکردم..
تحمل هوشیاری و درک ازدواج لیلی رو نداشتم..

با فکرش دیوونه میشدم و پاهام ناخوداگاه حرکت میکردن به سمت و سوی لیلی..
با ترس و لرز سریع قرص رو برمیداشتم و میخوردم تا نتونم برم پیشش، و بیفتم و بمونم روی تخت تا همه چی خوب پیش بره..
من یه عنصر اضافی و مزاحم بودم که باید حذف میشدم..

وقتی لیلی زنگ زد و صداشو شنیدم دلم به لرزه افتاد و چشمامو بستم و صداشو به اعماق روحم کشیدم..

گفت که فردا بله برونشه و باید برم.. باید رو طوری گفت که خشم و کینه ش رو کاملا حس کردم و فهمیدم که کل این ازدواج رو بخاطر زجر دادن من ترتیب داده..

نمیدونستم چیکار کنم.. سردرگم بودم.. مامان هم باهام حرف نمیزد و گفته بود نیا تو اتاقم.. از اونم نمیتونستم راهنمایی بخوام..
تا شب مثل مرغ سرکنده بیقرار و سرگردان اینور و اونور رفتم و صبح که شد از خونه زدم بیرون و رفتم تیمارستان..

تا صبح فکر کرده بودم و تصمیم گرفته بودم برم پیش دکتر محمدی و اتمام حجت کنم..
ازش میپرسیدم که من میتونم کاملا بهبود پیدا کنم یا نه.. اگه میگفت آره، دست لیلی رو میگرفتم و نمیزاشتم مراسم بله برون انجام بشه.. بهش میگفتم منتظرم بمونه تا درمان بشم و ازدواج کنیم.. میخواستم برای آخرین بار به خودم و لیلی شانس زندگی بدم و اتمام حجت کنم با خودم..

دکتر محمدی توی اتاقش بود و با دیدن ظاهر آشفته م نگران شد و گفت
_بازم دچار حمله شدی؟

گفتم نه و نشستم روی مبل مقابلش.. گفت چرا اینقدر پریشونی؟.. چرا لاغر شدی؟.. گفتم این چیزا مهم نیست و اومدم چیزی بپرسم..
به جون بچه هاش قسمش دادم که راستشو بهم بگه چون پای زندگی کسی در میونه..

گفت باشه و من ازش پرسیدم که آیا تضمینی به بهبودی کامل من هست یا نه..
من و من کرد و من محکم و جدی گفتم که فقط میخوام راستشو بدونم..