وارد خونه شدم با دیدن انیسا لحظه ای شک شدم. او با استرسی ک میتوانستم ب راحتی حس کنم ایستاده بود. با خستگی تمام شنلمو در اوردم ک ب لطف سینره گلی شده بود روی کاناپه انداختمش بعد هم با خستگی تمام شد خودمو روی کاناپه انداختم. حال و حوصله
خودمم نداشتم چ برسه ب حرف زدن با ی نگاه سر سری ب خونه متوجه نبود گتی شدم ب زور زبون باز کردم و گفتم
-گتی کجاست
-داداش اون بعد شما رفت اصلا بعدش چیه با شما رفت.
هیچی نگفتم اما ته دلم گواهی میداد افتادن سینره عادی نبود.
-داداش میدونم اصلا ب من ربطی نداره میدونم اصلا نباید ت کارات فضولی کنم ولی سینره ب خاطر بی عقلب من این اتفاق براش افتاد میشه بگی کجاست؟
نگاهی ب صورتش انداختم نگرانی از چشمان پف کرده اش میبارید. بیچاره نمیدونست ک سینره تقریبا امروز و فردا رو کامل ب همراه مادربزرگش میخوابه تا ما از این جنگل کوفتی گورمون رو گم کنیم اما برای اطمینان خواهرمم ک شدع گفتم
-بردمش خونش
نفسی ارام کشید. بعد بلند شدن و ب سمت اشپزخانه رفت چشمانم را بستم. ترس دارم، ترس از مسیری ک انتخاب کردم ترس از کاری که میخوام انجام بدم ترس ترس ترس. چ کلمه مزخرفی
با صدای پاهای انیسا چشمانم را باز کردم خواهرکم پا ب پای من در این چند روز بیدار بود چشمانش متورم بود، لیوانی ب دستم داد. لیوان را ازش گرفتم لیوان خنکتر از اون چیزی بود ک فکرشو میکردم لیوان ابی گوارا. در این چند سال دوری فکر میکردم روزی ک با سینرع صحبت کنم قطعا انقدر بهم نزدیک میشیم ک دوری ازم براش سخت باشه فکر میکردم ب جبران تموم اون اب های گوارایی ک مثل زهر مار بودن برام با وجود سینره با لذت زیادی اونا رو مینوشم
اما اشتباه بود همه فکرا اشتباه بود الان ن تنها من بلکه سینره هم تو دوزخی گیر افتاده بودیم ک من درست کرده بودم دوزخی ک ی طرف عشق بود طرفی دیگر انتقام ک سینره تنها طرف عشق این دوزخ رو دیدیه
اون نه تنها یک طرف این دوزخ رو دیده بلکه از گذشت خودش هم هیچ چیزی نمیدونه یا حداقل چیزایی ک میدونه چیزایی نیست ک باید بدونه
من رئیس وم پایرز ها (خون اشام ها) و رئیس قبلیه بت پایرز ها اکنون تو دوزخی گیر کرده بودم ک خودم با دست هام اونو ساختم.
{دوستان ی نکته خون اشام ها یا وم پایرز ها ب چهار گروه بت پایرز ها، کت پایرزها، اسنیک پایرز ها، ولف پایرزها تقسیم میشن ک هر کدوم بر حسب قرار گیریشون ت این گروها قدرتی دارن مثلا بت پایرز ها مهربون تر از بقیشون هستن یا مثلا اسنیک پایرز ها بی رحم هستن و…. هر کدام خصوصیات مربوط ب قبیله خودشون رو دارن}
مسخرست. باید ب انیسا میگفتم باید میگفتم ک وقت رفتن اما چجوری رو نمیدونستم. انیسا روب روی من نشسته بود و از خستگی چشمانش را بسته بود. چیزی نگفتم من هم باید کمی استراحت میکردم.
سرجایم دراز کشیدم دستمو روی چشمانم گذاشتم و نفهمیدم کی اما ب خواب عمیقی فرو رفتم.

چند ساعتی گذشت. متوجه نشدم چگونه اما با حس سنگین نگاهی چشمانم را باز کردم و با دیدنش نفسم در سینه حبس شد او………
وارد خونه شدم با دیدن انیسا لحظه ای شک شدم. او با استرسی ک میتوانستم ب راحتی حس کنم ایستاده بود. با خستگی تمام شنلمو در اوردم ک ب لطف سینره گلی شده بود روی کاناپه انداختمش بعد هم با خستگی تمام شد خودمو روی کاناپه انداختم. حال و حوصله
خودمم نداشتم چ برسه ب حرف زدن با ی نگاه سر سری ب خونه متوجه نبود گتی شدم ب زور زبون باز کردم و گفتم
-گتی کجاست
-داداش اون بعد شما رفت اصلا بعدش چیه با شما رفت.
هیچی نگفتم اما ته دلم گواهی میداد افتادن سینره عادی نبود.
-داداش میدونم اصلا ب من ربطی نداره میدونم اصلا نباید ت کارات فضولی کنم ولی سینره ب خاطر بی عقلب من این اتفاق براش افتاد میشه بگی کجاست؟
نگاهی ب صورتش انداختم نگرانی از چشمان پف کرده اش میبارید. بیچاره نمیدونست ک سینره تقریبا امروز و فردا رو کامل ب همراه مادربزرگش میخوابه تا ما از این جنگل کوفتی گورمون رو گم کنیم اما برای اطمینان خواهرمم ک شدع گفتم
-بردمش خونش
نفسی ارام کشید. بعد بلند شدن و ب سمت اشپزخانه رفت چشمانم را بستم. ترس دارم، ترس از مسیری ک انتخاب کردم ترس از کاری که میخوام انجام بدم ترس ترس ترس. چ کلمه مزخرفی
با صدای پاهای انیسا چشمانم را باز کردم خواهرکم پا ب پای من در این چند روز بیدار بود چشمانش متورم بود، لیوانی ب دستم داد. لیوان را ازش گرفتم لیوان خنکتر از اون چیزی بود ک فکرشو میکردم لیوان ابی گوارا. در این چند سال دوری فکر میکردم روزی ک با سینرع صحبت کنم قطعا انقدر بهم نزدیک میشیم ک دوری ازم براش سخت باشه فکر میکردم ب جبران تموم اون اب های گوارایی ک مثل زهر مار بودن برام با وجود سینره با لذت زیادی اونا رو مینوشم
اما اشتباه بود همه فکرا اشتباه بود الان ن تنها من بلکه سینره هم تو دوزخی گیر افتاده بودیم ک من درست کرده بودم دوزخی ک ی طرف عشق بود طرفی دیگر انتقام ک سینره تنها طرف عشق این دوزخ رو دیدیه. اون نه تنها یک طرف این دوزخ رو دیده بلکه از گذشت خودش هم هیچ چیزی نمیدونه یا حداقل چیزایی ک میدونه چیزایی نیست ک باید بدونه
من رئیس وم پایرز ها (خون اشام ها) و رئیس قبلیه بت پایرز ها اکنون تو دوزخی گیر کرده بودم ک خودم با دست هام اونو ساختم.
{دوستان ی نکته خون اشام ها یا وم پایرز ها ب چهار گروه بت پایرز ها، کت پایرزها، اسنیک پایرز ها، ولف پایرزها تقسیم میشن ک هر کدوم بر حسب قرار گیریشون ت این گروها قدرتی دارن مثلا بت پایرز ها مهربون تر از بقیشون هستن یا مثلا اسنیک پایرز ها بی رحم هستن و…. هر کدام خصوصیات مربوط ب قبیله خودشون رو دارن}
مسخرست. باید ب انیسا میگفتم باید میگفتم ک وقت رفتن اما چجوری رو نمیدونستم. انیسا روب روی من نشسته بود و از خستگی چشمانش را بسته بود. چیزی نگفتم من هم باید کمی استراحت میکردم.
سرجایم دراز کشیدم دستمو روی چشمانم گذاشتم و نفهمیدم کی اما ب خواب عمیقی فرو رفتم.

چند ساعتی گذشت. متوجه نشدم چگونه اما با حس سنگین نگاهی چشمانم را باز کردم و با دیدنش نفسم در سینه حبس شد او………
چند ساعتی گذشت. متوجه نشدم چگونه اما با حس سنگین نگاهی چشمانم را باز کردم و بادیدنش نفسم در سینه حبس شد او سینره بود هراسیمه از جایم بلند شدم و نشستم او با لباسی ک شکل و شمایل عروس داشت رو ب رویم نشسته بود. ناگهان زبان باز کرد و گفت
-خوبی ساندر
و بلند شد و به ارامی کنارم نشست. دستش را جلو اورد و پیشانیم را ب لبهایش نزدیک کرد و بوسید سرم را بلند ک کردم با چشمان اشکی او روب رو شدم خواستم حرفی بزنم اما انگار قدرت سخن گفتن را ازم گرفته بودند او را برانداز کردم لباس سفید عروسی ارایش ملیحی ک او را زیباتر کرده بود و موهایش ک ب ودرش ریخته بود و تلی ک از گل های صورتی و زرد درست شده بود بر روی انها داشت
نگاهم را ارام ارام ب لبهایش سر دادم جلوتر رفتم اما لبانش تکان خورد و گفت
-ساندر جان منو ول میکنی؟ میخای بری؟ اگه بری من داغون میشماااا اگه بری من دیگه کامل نیستمااا میدونم کارت اشتباه بوده میدونم گذشته خوبی برام نساختی اما اما من دوست دارم نرو ساندر نرو الکساندر
خوردن بدنم هراسیمه از خواب بلند شدم
-ساندر الکساندر ساندر بلند شو دیگه
نگاهی گنگ بهش انداختم. انیسا گفت
-بلند شو عزیزم خواب بود داداشم
او حرف میزند و من هنوز درگیر خوابی هستم ک دیده ام درگیر حرکاتم حرف های سینره نداشتن صدایم.
سرم را کمی ب چب مایل میکنم و بادیدن جای خالی اش میفهمم ک او رفته است
من نیز بلند میشم ب سمت سرویس رفتم صورتم را اب زدم بیرون می ایم انیسا با لبخند حوله را ب دستتم میدهد.
حوله را از دستش میگیرم صورتم را خشک میکنم و میگویم
-باید با هم حرف بزنیم
-در مورد چی داداش
-در مورد مکان زندگیمیون
-مکان زندگیمون؟
-ببین حالا ک سینره ما رو دیده بهتر از اینجا برین نمیخامـ….
وسط حرف میگوید
-این اتفاق دوباره تکرار شه درسته؟
با سرم جوابش را میدهم
-باشه داداش امر کنی کنار درخت هستیم
-پس بریم انیسا
-قبلش ی چیزی بخوریم بعد بریم. چون مسیرمون طولانی هست
-چقدر خوابیدم؟
-حدود ۵ساعت
-اها
با این حساب ما کلن یک روز برای دور شدن وقت داریم چون یک روز ک گذشت اما فردا شب سینره بیداره
ب سمت اشپزخانه رفتیم معمولا گوشت میخوریم تا از خوردن خون پرهیز کنیم.(بله درسته خون برای خون اشام ها یک عنصر جدا ناپذیر اما اینو هم در نظر داشته باشید این فقط یک رمان هست و گه گداری برای جذابیت بیشتر مجبور ب تغییر اصول ها میشم)
ز خوردن غذا با انیسا ب سمت دختر راه افتادیم. جنگل سرسبز بود از اینجا میتوانستم با بستن چشمام مثل همیشه اونور رو هم ببینم ت شهر همه چی امن و امانه ت سرزمینم همینطور کنار جاده تابی وصل شده تابی ک برای سینره هست و همه جایی ک بخام این قدرت مختص من نیست تمامی خون اشام ها این قدرت رو دارن.
ـ

بلاخره بعد از کمی راه رفتن و رسیدن ب درخت موقعش شد. انیسا گفت
-داداش میدونی ک من چقدر این جنگل رو دوست دارم اجازه میدی یکم اینجا بگردم بعد بریم
با اینکه خواستش کمی نابجا بود اما خب این اخرین بار بود پس گفتم
-باشه اما سریع لطفا عزیزم
-ممنونم داداشی خوبم
امد جلو و صورتمو بوسید و کمی رفت من نگاهی ب اطراف کردم درختی کنار دره هعی جالب بود زندگیم ب این وصل شده بود رفت و امدم و……
روی سنگی نشستم اما با شنیدن جیغ انیسا دوان دوان ب سمتش رفتم و بادیدن……