بهت زده به بابا نگاه کردم و گفتم:
_چرا این کاررو کرده؟ مگه چی شده که پیاز داغشم زیاد کنن؟ اصلا.. اصلا… کدوم بیمارستانه؟
_نمیدونم باباجان.. علت این احمق بازی هارو باید خودش بیدار بشه توضیح بده..
_بیدار بشه؟ مگه به هوش نیست؟ کدوم بیمارستانه بابا؟ میخوام برم اونجا!
_بیمارستان لقمان ولی من نمیذارم تو بری اونجا.. اونا تورو مقصر کار احمقانه ی کوهیار میدونن و رفتن تو اصلا به صلاح نیست!
قطره های اشکم بی وقفه صورتم رو خیس میکرد.. به طرف اتاق رفتم و دوباره لباس های بیرونمو پوشیدم..
_نمیتونم نرم.. باید برم.. واسم مهم نیست خانواده اش چه فکری میکنن.
هرکاری میخوان بکنن.. هرفکری میخوان بکنن.. اما من میرم..
مامان اومد روبه روم ایستاد وبا عصبانیت گفت:
_توهیچ جا نمیری بروبشین سرجات ببینم!
میخوای بری چیکار؟ هان؟ مگه تو نامزدیتونو بهم نزدی؟ مگه خواست خودت نبود که دیگه بااون پسر نباشی؟ مگه نگفتی نمیخوایش؟
زندگیشو خراب کردی به این حال وروز کشوندیش الان داری اشک میریزی؟ والا بخدا من اگرجای مادرش بودم توی دهنت میکوبیدم ! حالا که گند زدی به همه چی گریه کنان هِلک و تَلِک پاشدی برم اونجا برم اونجا؟
باباباصدای بلند و پرتحکم مامانو صداش زد..
مامان عصبی تر به طرف بابا برگشت وگفت:
_چیه؟ اگه یک کلمه از حرفام دروغه یا ناوراست بگو تا دهنمو ببندم!
#513
بابا_ بهت اجازه نمیدم وقتی ازهیچی خبرنداری دخترم رو محکوم کنی!
بی توجه به مامان روبه سمت بابا کردم وبا گریه گفتم:
_بابا توروخدا منو ببر پیش کوهیار.. من نمیخوام باعث مرگ کسی بشم من هرگز راضی به مرگش نیستم بابا نیستم…!
سارگل هم درحالی که آماده شده بود از اتاق اومد بیرون وگفت:
_منم باهات میام.. اجازه نمیدم هیچکس به خواهرم از گل نازکتربگه..
مامان_ پس این وسط فقط من زیادیم و حرفهام هیچ ارزشی نداره!
بابا_ بزار برن خانوم.. خواهرش باهاش میره.. اگه سارا اینجوری آروم میشه اجازه بده بره.. منم برای شما حرفهایی برای گفتن دارم که دیگه وقتشه بیان بشه..
ریزش اشک هام دست خودم نبود..
من نمیخواستم بلایی سرکوهیار بیاد.. اون همبازی بچگیم، عشق بچگیم، عشق اولم بود.. قسمت نبود باهم بمونیم اما اون قسمتش مرگ نیست.. خدایا این کارو بامن نکن..
باترافیک لعنتی همیشگی تهران دوساعت طول کشید تا به بیمارستان رسیدیم..
قدم های بلندم.. ترس وحشتناک توی دلم.. سیاهی رفتن چشمام.. نشونه های خوبی رو بهم نمیداد..
اومدم برم از قسمت پرستاری اسم و اتاقش رو بپرسم که با دیدن کتی (خواهرکوهیار) بیخیال پرسیدن شدم وبه طرفش پرواز کردم..
چشماش کاسه خون بود..
از صورتش متورم و حالت غمگین چهره اش معلوم بود اندازه تموم عمرش گریه کرده و نخوابیده!
_کتی؟
با بدخلقی و بی ادبی تو سینه ام کوبید و باصدای خفه ای گفت؛
_تواینجا چه غلطی میکنی؟ هان؟ اومدی باچشم های خودت ببینی چه بلایی سرش آوردی و دلت خنک بشه آره؟
سارگل_ هی هی.. هوای دهنت رو داشته باش حرمت بزرگ بودنت رو نگهدار وگر…..
میون حرفش پریدم وگفتم:
_بسه سارگل.. هیچی نگو…
#514
روبه کتی کردم و ادامه دادم:
_چرا کتی؟ چرا این کارو بامن میکنید؟
اون روزا که با التماس وگریه ازتون میخواستم یه نشونه از کوهیار به من بدید هم من مقصربودم؟
خوده تو! تویی که واسه برادرت جونتو میدی وقتی اونجوری با خونسردی میگفتی ازش خبر نداری فکرمیکنی من باور میکردم؟ من با کوهیار چیکار کردم جز اینکه التماسش کردم تنهام نذاره و ازعشقم نگذره؟
آخه لعنتی ها شماها کجابودین وقتی من التماس میکردم؟
_توقع داشتی بعداز خیانت بزرگی که بهش کردی تورو ببخشه؟
توقع داشتی بخاطر توی پول پرست غیرت و مردونگیش رو زیرپا بذاره و جام بی غیرتی رو سر بکشه؟
_باشه.. قبوله.. من یه عوضی پول پرست خیانتکارم.. قبول!
الان من نیومدم باتو بحث کنم.. اومدم کوهیار رو ببینم! فقط همین!
_متاسفانه باید بگم به مراد و آرزوی قلبیت نرسیدی و برادرم خداروشکر سالمه و به زودی هم مرخص میشه…
دیگه داشتم قاطی میکردم.. گریه والتماس جلوی این خانواده که از یک رگ و ریشه هستن بی فایده بود..
کتی هم مثل کوهیار درمقابل خواهش وتمنا مقاوم وسنگ دل بود
دندون قروچه ای کردم و با نفرت گفتم:
_کتی.. از سرراهم برو کنار.. وگرنه حرمت هارو کنار میذارم.. دستمو روی پهلوش گذاشتم و محکم به طرف مخالفم هولش دادم و پله هارو بالا رفتم..
کتی اومد جلومو بگیره سارگل مانعش شد و خداروشکر سارگل زبونشو داشت از پس کتی بربیاد…
توی بخش داشتم دنبال یه پرستار میکشتم که بادیدن خاله سوسن خودمو واسه یه تحقیر دیگه آماده کردم…
سرش پایین بود و حواسش به من نبود..
_سلام..
سرش رو بلند کرد و غمزده نگاهم کرد و گفت:
_بالاخره اومدی؟
جدا خودتو مسخره کردی با این رمان نوشتنت؟؟۵ماه پیش پارت گذاشتی، خبری نشد تاااا۲ هفته پیش و بعد از ۲ هفته ۱پارت.
خیال میکنی من خواننده اصلا یادم مونده موضوع رمانت چی بوده؟