آرش اومد داخل و به همه سلام کرد.. چقدر خوش این بشر خوش تیپ بود!
دلم میخواست مثل بچه ها ازش فرار کنم یه گوشه خودمو مخفی کنم و یواشکی نگاهش کنم!
خجالت زده سلام کردم که با مهربونی گفت:
_سلام.. خوشحالم که برگشتی!
لبخند خجولی زدم و زیرلب یه جوری که خودمم به زور شنیدم گفتم:
_ممنون!

آمنه روبه آر‌ش گفت:
_ما فکرکردیم ناهار نمیای و غذا خوردیم! اگه ناهار نخوردی واست گرم کنم پسرم؟!!
آرش نگاهشو ازمن گرفت وگفت؛
_چیزی نخوردم اما اشتها ندارم! ممنون اگه گرسنه ام شد خودم یه چیزی میخورم!

آمنه_پس من میرم یه چرتی بزنم، سرم درد میکنه!
آرش بدون حرف سری تکون داد واومد بره تو اتاقش که ارسلان گفت؛
_حواست هست این روزا نه غذا میخوری نه میخوابی؟ چیزی شده پسرم؟ اوضاع رو به راهه؟
آرش نگاهی به من که بهش زل زده بودم انداخت و گفت:
_من خوبم بابا.. یه کم سرم شلوغه!
فورا نگاهمو ازش دزدیدم و خودم رو مشغول گوشیم کردم!

آرش هم رفت توی اتاقش و وقتی دیدم با ارسلان که داشت دنبال فیلم جنگی میگشت تنها شدم، ازجام بلند شدم و گفتم:
_با اجازتون من برم یه کم درس بخونم!
_برو دخترم موفق باشی!
رفتم تو اتاقم و روی تختم دراز کشیدم که صدای اسمس گوشیم اومد!

شماره ی آرش بود.. پیام رو باز کردم..
_چه خوب که اومدی! خونه بدون تو صفا نداشت!

نمیدونم دلیل اون پیامش چی بود اما هرچی که بود به خودم اجازه ندادم که جوابشو بدم! دلم میخواست ازش بپرسم چرا این کارهارو میکنه اما کار درست این بود که خودمو از این ماجرای مسخره که سرانجامی نداشت بیرون بکشم وهمین کار رو کردم!

آینده ی این ماجرا مشخص بود و بالاخره آرش میرفت ومن هم به خونه برمیگشتم! شایدم به زندون…!!
پیامش رو نادیده گرفتم وسعی کردم به درس هام برسم!
تا بیدار شدن آمنه خودم رو مشغول درس خوندن کردم و آرش هم دیگه ندیدم..

تاشب فکرمیکردم خونه باشه اما وقتی دست تو دست نسیم اومد خونه فهمیدم وقتی من درس میخوندم رفته و متوجه نشدم!
بعداز مدت ها نسیم رو میدیدم و واسم عجیب بود که هیچ حسی نسبت به اون دختر نداشتم!

بهش نمیومد دختر بدی باشه و من هم دلم نمیخواست باخود خواهی دید خودم رو نسبت بهش بد کنم!
ازش بدم نمیومد اما نمیدونم چرا موقع شام حتی نتونستم یک لقمه غذا بخورم، درحالی که قبل از اومدنشون داشتم از گرسنگی میمردم!
ازش بدم نمیومد اما نمیدونم چرا تموم مدت دست هام میلرزید و بدنم یخ زده بود!

ارسلان تمام مدت اخم کرده بود و آمنه محبت های دروغین و لبخند های ظاهری اما پراز کینه به نسیم میزد!
اما آرش بی تفاوت بود..
بانسیم مهربون بود اما نگاهش نمیکرد!
نسیم هم یه کوچولو بی پروا بود و رعایت حضور خانوده رو نمیکرد و برای عشوه های زیرکانه میومد همه بجز آرش متوجه کارهای نسیم شده بودن!

بعداز شام آرش و نسیم به اتاق آرش رفتن و من موندم و ارسلانی که کارد میزدی خونش درنمیومد!
دلم میخواست از زیر نگاه های سنگینش فرار کنم اما راه فراری نبود و فقط تونسته بودم سرم رو پایین بندازم!

باکوبیده شدن دست ارسلان روی میز، ترسیده تکون خفیفی خوردم و بهش نگاه کردم!
_من تورو واسه اینکه این روزهارو ببینم آوردم اینجا؟ پس تو داری چیکار میکنی؟

_عذرخواهی میکنم آقای پندار.. اما دوست داشتن آدم ها زوری نیست و من نمیتونم کسی رو اجبار کنم! همونطور که روز اول بهتون گفتم!
_یعنی چی؟ اگه ازپسش برنمیای تا با یک روش دیگه اززندگی آرش حذفش کنم!

باحرفی که زد نمیدونم چرا یک دفعه تموم وجودم رو ترس گرفت.. یاد حرف های گیسو و خودکشی شوهر نسیم افتادم..
آب دهنم رو باصدا قورت دادم و گفتم:
_ی.. یه کاریش میکنیم حالا.. اگه اجازه بدید من برم توی اتاقم!

بدون اینکه منتظر حرفی باشم رفتم توی اتاقم و گوشیمو برداشتم..
دو دل بودم که با آرش حرف بزنم یانه.. میتر‌سیدم نکنه گوشیش دست نسیم باشه و شر درست بشه!
اما نمیدونم امشب چه مرگم شده بود خودخواهی افسار مغز و قلبم رو دربر گرفته بود!

بهش پیام دادم:
_اصلا معلوم هست داری چیکار میکنی؟ چرا من رو توی شرایط های سخت قرار میدی؟