اما وقتی جوون از پاهاش رفت روی زمین افتاد و منم باهاش آوار شدم.
به خاطر چراغی که بالایی در خونه بود صورتش میتونستم ببینم رنگ پریده و بی جون بود
معلوم بود خیلی خون از دست داده روی پیشونیش عرق نشسته بود با دستم عرق پیشونیش رو پاک کردم و گفتم
این چه حالیه؟
چه اتفاقی برات افتاده ؟
اصلا چرا اومدی اینجا؟
بایدمیرفتی بیمارستان…
با اون همه بی حالی لبخندی زد و گفت
_دکترمن اینجاست من هیچ جای دیگه خوب نمی شدم اما الان که اینجام تو بالای سرمی خوب میشم.

.:
نباید بترسی اشکام دست خودم نبود گریه امونم رو بریده بود اشک از چشمام قطره قطره سر می خورد و روی صورتش می افتاد .
با بیحالی دستشو بالا آوردهم اشکام از روی صورتم پاک کرد و گفت
_نریز این اشکارو..
نریز آشکاتو لیلیه من…
صورتم و پاک کرد و اروم زمزمه کرد

_من همه چیرو کنار گذاشتم.
همه چیمو باختم هرچی داشتم و دادم تا تو فقط منو بخوای !
منو میخوای لیلی؟
منو میخوای؟
باز گریه ام گرفت و گفتم

به خدا می خوام…
میخوامت توخوب میشی .
چیزیت بشه .
باشه؟ میرم تو اینجوری حرف نزن .
بهت قول میدم به خدا به جون پسر مون باهم زندگی خوبی شروع میکنیم.
م تو باید خوب بشی ما هنوز برای پسرمون ا نداشتیم منتظر تو بودم.

لبخندش از شنیدن این حرفم کش اومد و گفت
_ اسمشو تو باید بزاری قرار بود دختر بود من اسم بذارم پسر بود تو حالا تو بگو میخوای اسمشو چی بزاری؟

با پشت دستم اشکامو پاک کردم و گفتم امیرسام می خوام اسمش بذارم امیرسام…

از شنیدن اسمی که گفتم خندش کش اومد دستشو بالا تر آورد روی موهام کشید و گفت
_ پس میخوای اسم منو روش بذاری؟
دوست داری همیشه که صداش می کنی یاد من بیوفتی ؟

پیشونیم رو روی پیشونیش گذاشتم زمزمه کردم
اره می خوام هر بار که صداش می کنم یادت بیفتم .
من میخوام دوتا امیرتوی زندگیم داشته باشم…

دیگه منتظر شدن بس بود با صدای بلندی داد زدم یکی بیاد کمک کجایین شماها؟
یکی بیاد کمک!
زیاد طول نکشید که هر دو نفر اون مردایی که همراهم بودن خودشون و بیرون رسوندن و با دیدن امیر سریع از جاش تکونش دادن و بلندش کردن و داخل خونه بردن.

بهشون گفتم
دکتر چیزی پیدا کنین بیاد اینجا دیگه داره از دست میره از بس خون ازش رفته…

یکیشون سراسیمه از اتاق بیرون رفت و اون یکی کنار من توی اتاقم موند .

امیر چنان دستم محکم گرفته بود که انگار قرار بود من ترکش کنم آروم کنار گوشش زمزمه کردم

بذار پسر تو بیارم ببینی…
خیلی خوشگله صورتش؛ چشماش همه چیزش به تو رفته.

به زحمت زمزمه کرد و گفت

_ من نمیخوام شبیه من باشه…
می خوام شبیه تو باشه.

اشکامو با پشت دستم پاک کردم از کنارش بلند شدم پسرم رو بغل کردم و نزدیکش آوردم.
نگاهش که به صورت پسرکمون افتاد سایه اشک و میشد توی چشم هاش دید.
طوری به بچه نگاه می کرد و می گفت
_ این بچه ی منه؟
پسر منو تو؟

تند تند سرم و تکون دادم و گفتم
تو حالت خوب میشه میریم یه جای دور من و تو پسرمون ….
مگه همین و نمیخواستی امیر؟
با یه دستش دست منو گرفته بود و با انگشت دست پسرمونو لمس میکرد.
نگاهش رو به من داد و گفت

_ منو فراموش نکن لیلی …
راجبه من چیزی به پسرم نگو نمیخوام بفهمه من کی بودم و چیکار میکردم.

دستشو پس زدم چشمام و بستم و سعی کردم اروم بگیرم.
صورتش رو با دستام گرفتم و گفتم از این حرفا نزن دیونه…
خوب میشی…
تو یه پدر خوبی همین طور که یه شوهر خوبی…
تو بی نظیری امیر پسرمون افتخار می کنه بهت…
به سختی نفس می کشید چند بار سرفه کرد واز دهنش خون بیرون زد…
اروم زمزمه میکرد گوشم و نزدیک دهنش بردم و تا حرفاش و بشنوم.

_سعی کردم ولی پدر خوبی نیستم شوهر خوبی هم نبودم …

منو ببخش لیلی بخاطر همه چیز منو ببخش خواهش می کنم…
هیچ وقت خودمو نمیبخشم به خاطر کارهایی که با تو کردم ….

با گریه خون کنار لبش و پاک کردم و گفتم
اروم باش حرف نزن امیر

تو همه چیزو جبران کردی من دیگه لیلی سابق نیستم همه چیز عوض شده من دیگه اون آدم سابق نیستم من ازت متنفر نیستم امیر…

امیر تو رو خدا از این حرف ها نزن ما پسرکوچیک داریم که قراره با هم بزرگش کنیم…
کنار هم تو اینو بهم قول دادی…
سرفه امانش و بریده بود صورتش از درد توی هم رفت و گفت

_ فقط برای این اومدم اینجا آخرین بار ببینمت.
من نمیتونم خلاص بشم از این جهنمی که توش گیر افتادم لیلی…
میدونم به خاطر کارهایی که کردم باید تقاص پس بدم حقم نیست زندگی اینو باور دارم….
اما بخاطر تو و پسرمون سعی کردم جبران کنم اما من یه تنه از پس این همه ادم بر نمی اومدم …

داشتم از شنیدن این حرفات جون میدادم نمیخواستم هیچ اتفاقی براش بیفته
دکمه های پیراهنش و تند تند باز کردم یه تیکه از لباسای پسرم و چنگ زدم و روی زخم گلوله فشاردادم اما انگار از یه جای دیگه هم خونریزی داشت.
وقتی کمی برش گردوندم و با دیدن زخم روی کمرش که جای یه تیر دیگه بود با گریه و التماس نالیدم

من الان باید چیکار باید چ کنم ؟؟
رو به اون پیر مرد گفتم
تو رو خدا یه کاری بکنید داره از دستم میرع…

با دست یخ زده اش دستم و گرفت به سمت خودش کشید و گفت

_ آروم باش ملکه ی من …
چیزی نیست آروم بگیر…
تو نباید اینطور بی تابی کنی..
تو اینطور بی تابی کنی من چه غلطی بکنم؟؟
حتی با این حال عصبی میشد چقدر لجباز بود این ادم.

_ فکر نمیکردم وقتی بمیرم کسی برام گریه کنه اما خوشحالم که تورو دارم و دیگه تنها نیستم.

دستم روی صورتش گذاشتم و گفتم

خواهش می کنم خواهش می کنم حرف نزن…
چیزی نمی شه هیچی نمیشه .
تو بایدکنار من و پسرمون بمونی از این حرفا نزن…

دستمو کشیدم سعی کرد منو به سمت خودش ببره.

سریع سرمو نزدیک صورتش بردم و اون لبامو بوسید چشمام از این بوسه ی داغ بسته شد و شروع کردم به همراهی کردنش.
اما وسط راه دیگه نفس هاش توی صورتم نمی خورد
دیگه هیچ تکونی نمیخورد.

پلکام و بهم فشار میدادم نمی‌خواستم بازشون کنم بوسیدمش وبوسیدمش
صورتش را با دستم گرفته بودم و پیشونیم روی پیشونیش بود.

نفس نفس میزدم و قلبم داشت از جا کنده میشد

نگاهمو به صورتش دادمو وقتی چشماشو بسته دیدم ترسیده دستم و نزدیک بینیش بردم و وقتی نفساشو حس نکردم
با صدای بلندی فریاد زدم تورو خدا تورو خدا به دادم برسید امیر نفس نمیکشه…
امیرمن نفس نمیکشه …

سراسیمه خودشون رو کنارم رسوندن …
نگاهم به اطراف بود هیچ خبری از دکتر یا کسی که بخواد کمک کنه نبود.

روبه عادل کردم و گفتم برادرت کجاست؟
کجاموند؟
عادل که سرش و روی سینه امیر گذاشته بود گفت

_نترس خانم نترسین قلبمش هنوز میزنه .
نفسم رو بیرون دادم واحساس کردم جون به تنم برگشت..

گفتم نمیتونم اینجا منتظر بمونیم پاشید ببریمش بیمارستان.

بلند شدم و عادل گوشه ی لباسم و کشیدگفت
_خانم اگه بریم بیمارستان گیر می‌افته بریم اونجا میگیرنش ..

به جهنم می گفتم و از جام بلند شدم مهم نیست مهم اینه که حالش خوب بشه فقط بلندش کنین تا بریم دیگه نمیتونم اینجا صبر کنم تا کی باید بشینمو منتظر بمونم و ‌اینطور جون دادنشو ببینم؟

از روی زمین بلندش کردیم و روی صندلی عقب خوابوندیمش و من کنارش نشستم و سرش روی پام گذاشتم رنگش مثل گچ دیوار بودو چشماش بسته بود .

اشکام بند نمیومد اگه اتفاقی براش می افتاد من می‌خواستم چیکار کنم؟

انقدر ترسیده بودم که حتی پسرم یادم رفته بود ماشین و که روشن کردیم تا خواستیم حرکت کنیم پیرمرد بیچاره با صدای بلندی صدامون زد و گفت

_ بچه یادتون رفته …
در وباز کردم و بچه رو ازش گرفتم و بغلش کردم سرامیر روی پام بود و پسرم توی بغلم.

امیر نمیتونست منو تنها بزاره حتی شده فقط و فقط به خاطر این بچه ای که به خاطر اون به دنیا اورده بودم.

گریه هام تمومی نداشت .
بچه ام هم داشت گریه میکرد و می کرد آرام و قرار نداشت.

امیر حتی پلکاش تکون نمیخورد هیچ عکس العملی نشون نمیداد هر چند ثانیه دستمو روی قلبش میذاشتم تا شاید حرکت تپش قلبش و احساس کنم اما هیچی حس نمیکردم.

وقتی بلاخره جلوی بیمارستان ماشینو نگه داشتیم عادل سراسیمه به سمت اورژانس رفت و با یه برانکارد وچند تا پرستار برگشت
امیر را روی برانکارد گذاشتن داخل بردن من کنارشون قدم های بلند میرفتم وقتی دکترا دورش کردن و شروع کردم به معاینه کردنش از کنارشون جم نمیخوردم تمام حواسم بهش بود نمی خواستم تنهاش بذارم اون تنها نبود اون منو داشت که باید کنارش میموندم …

یکی از دکترا گفت

_شما چه نسبتی باهاش دارین؟

با گریه جواب دادم من خانمشم.
حالش خوب میشه مگه نه دکتر؟

_ حالش خیلی وخیمه خونریزی داخلی کرده باید جراحی بشه…
باید هرچه زودتر ببریمش برای جراحی.

اینو گفت و برانکاردو به سمت اتاق عمل بردند پشت سرشون با قدم های بلند راه میرفتم تا دست امیر و از بین پرستارا بگیرم اما اونقدر باید عجله داشتن می بردنش که نمیتونستم…

بالاخره بدون اینکه بتونم
دستشو بگیرم از من جداش کردن و توی اتاق عمل بردنش.
به در تکیه دادم و پسرم بیشتر بغل کردم و محکم تر به خودم فشار دادم شروع کردم به دعا کردن.
🍁🍁
🆔 @romanman_ir