با چشم و ابرو اشاره ای به جایی میکند و میگوید:
-همین اول برم سراغ اصل کاری دیگه؟
خوشم می آید بچه ی باهوشی ست! اشاره اش مستقیم دیوار کناری، یعنی خانه ی آن موجودِ لات و مشکل دار…موضوع بحثمان!
با لبخند سر به تایید تکان میدهد:
-برو سرِ اصل مطلب!
و او هم با گفتنِ یک:
-باشه بریم…
شروع میکند به تعریف کردن خاطراتِ یک داعش!!
-خاله اصل مطلب اینه که هرکی اومد تو این خونه، به چند روز نکشید که چهار دست و پا فرار کرد! یعنی جوری فرار کرد که دیگه پشت سرشم نگاه نکرد و دیگه به کل محو شد!
لرزی از تیره ی کمرم میگذرد. رادین با حالت خاصی نگاهم میکند:
-بگم چرا؟ بگم؟ نمیترسی بگم؟!
الله اکبر از دست این بچه!
-درست تعریف کن ببینم چرا؟!
سرش را نزدیک می آورد و آرام و پرهیجان میگوید:
-چون عمو بهادر فراریشون داد…
خب این را که متوجه شدم! چطوری و چرایش را…میدانم؟!
-خب؟!
به حالت نفهمی سر به اطراف تکان میدهد. با اخم و جدی میگوید:
-بقیه ش!
با ژست خاصی میگوید:
-آهّاااان…بقیه ش…
چهارزانو میشود، درست رو به من. و با هیجان میگوید:
-بگم چرا فراریشون داد؟
هیچی نمیگویم. عمومنصور گفته بود که این عتیقه چشم به این واحد دارد!
رادین منتظر جوابم نمیشود و خودش میگوید:
-چون از همسایه خوشش نمیاد! مزاحم نمیخواد…کلا از دختر جماعت خوشش نمیاد! به خصوص دخترایی که تو این خونه مستاجر میشن.
-مگه چندتا دختر قبل از من تو این خونه مستاجر بودن؟!!
مکثی میکند. غرق فکر میشود…دارد میشمارد؟!!
-رادین؟!
-من که…چهار پنج تاشونو دیدم!
چشمهایم از حدقه بیرون میزند. چهارپنج تا؟!! عمو منصور چهارپنج تا دختر قبل از من به این خانه آورده؟!
-شما چند وقته اینجایید؟!
کمی فکر میکند و میگوید:
-دو سال ایناست…
مغزم سوت میکشد. در این دو سال چهارپنج تا فقط رادین به یاد دارد! قبل از آنها هم…بوده؟!
-خونه ی خودتونه؟
-خونه ی عمو منصوره…داده به ما…
با مکث اشاره ای به دیوار بغلی میکنم:
-این…خوشتیپه…چند وقته اینجاست؟!
-نمیدونم…خیلی وقته…
بازدم عمیقی بیرون میفرستم. سوال دیگری به ذهنم میرسد:
-اینجا خیلی وقته خالیه؟
میخندد.
-چند ماه بود! آخرین بار دختره پاش شکست…رفت دیگه تا الان اینجا خالی بود…که باز یه دختر دیگه اومدددد!
چشم به رویش تنگ میکنم.
-خنده ت دیگه واسه چیه؟
خنده اش بیشتر از قبل وسعت میگیرد.
-آخه ایندفعه نوبت توئه که بهادر فراریت بده…
قلبم هری میریزد. با اخم تذکرم را میدهم:
-تو نه رادین جان، شما!!
-خب همش منتظرم ببینم شما… چی میشه که فرار میکنی!
اخم میکنم:
-نخند!
به سختی خنده اش را فرو میدهد. نفس عمیقی میکشم تا از حالت عادی خارج نشوم. چند ثانیه ی بعد میپرسم:
-چرا پای دختره شکست؟!
هیجان در صورت و صدایش بیشتر میشود وقتی میگوید:
-از پله ها سُر خورد…ده تا پله رو پایین اومد. ولی من دیدم! یه سوسک بالدار اندازه انقدر!
کف دستش را برای اندازه گیری نشانم میدهد و ادامه میدهد:
-افتاد رو صورتش! اونم از ترس یه جیغی کشید که کل ساختمون لرزید…خودشم از پله ها همچین سُر خورد که من گفتم مُرد! ولی فقط پاش شکست…
با بهت میگویم:
-فقط؟!!
سر تکان میدهد.
-آره بابا چیزیش نشد…فقط پاش شکست..
با حرص میغرم:
-نیم وجبیِ دَی…
چشمهایش که درشت میشوند، به خودم می آیم و ادامه نمیدهم!
-نیم وجبیِ…بی ادب!
-خاله میخواستی فحش بد بدی!
عمرا! حورای باکلاس که از این حرفهای بی ادبی بلد نیست! حرف را عوض میکنم:
-فحش؟! من؟! ولش کن…داشتی میگفتی…سوسک بالدار؟!
او هم زود فراموش میکند و با هیجان ادامه میدهد:
-آره یه سوسکِ بالدارِ قهوه ای به چه گُندگی!
حتی تصورش هم وحشتناک و چندشناک است!
-از کجا اومده بود؟!
با حالت خاصی میگوید:
-نمیدونم!
یعنی دقیقا میداند و من دقیقا حدس بزنم!
-کارِ اون بود نه؟!
-نه..
و این یعنی بله!
-پای دختره رو زد شکست!!
-خودش ترسید خب…عمو بهادر که نمیخواست پاشو بشکنه…
آن چشمهای سیاه و آماده ی حمله را به یاد می آورم و چقدر یک آدم میتواند مزخرف و…وحشی و…سنگدل و خشن باشد؟!
-چرا؟!! دختره فهمید کار کیه؟! چی شد بعدش؟!
شانه ای بالا میدهد:
-فکر کنم فهمید که رفت و دیگه نیومد!
آه حتما فهمیده بود! مثل من که خوب فهمیده ام با چه جانور خطرناک و دیوانه ای طرفم!
-حالا اون که خوبه…یه دختره موهاش سوخت!
نگاه وحشت زده ام روی رادین مانده است:
-موهاش…
وای چتری هایم!!
رادین میگوید:
-عمو بهادر فندک زد، گیسای دختره آتیشو گرفت و نصف موهاش سوخت. اگه عمو بهادر آبِ کفترا رو نمیریخت روش، کلا آتیش گرفته بود!
تمام بدنم مور مور میشود. کابوس است به خدا!
-آبِ…کفترا…دیگه چیه؟!
-ظرف آب دارن دیگه…
حواسپرت میگویم:
-موهاشو با فندک سوزوند؟!!
سر تکان میدهد، با خنده!
-سوخت! البته عمو بهادر میخواست باهاش شوخی کنه!
ناز شود این عمو بهادر با شوخی های خرکی اش!
-دختره وایساد که این دیوونه موهاشو با فندک بسوزونه؟!
شانه ای بالا می اندازد:
-خودش میخواست شوخی کنن دیگه…
باورم نمیشود. یک نفر انقدر احمق باشد که بخواهد با این آدم شوخی کند؟!
-دیوونه بود مگه؟
با خنده ی موذیانه ای میگوید:
-نه عاشق بود!
بینی ام به طرز متعجب و پر چندشی چین می افتد.
-چی؟!
رادین به خاطر اینکه هیجانش را بیشتر کند، صدایش را پایین تر می آورد:
-فکر کنم میخواست مخ عمو بهادرو بزنه…فکر کنم میخواست خودشو بندازه بهش!
نیم وجب بچه را چه به این حرفها؟!
-اینا رو از کجات میاری رادین؟
با افتخار میگوید:
-خودم کشف کردم!
صحیح!
-تازه اون روزم رفته بود پشت بوم واسه عمو بهادر چای و شیرینی برده بود…کلی هم خوشگل موشگل کرده بود…انقدر عشوه میومد خاله! یه لباس پوشیده بود تا اینجا!
روی زانویش را نشان میدهد و من فقط خیره ی این گودزیلا مانده ام.
-داشتن باهم حرف میزدن که عمو بهادر فندک رو موهاش گرفت. موهاشو بافته بود. موهاش تا اینجا بود خاله!
اینبار روی باسنش را نشانم میدهد!
-هوم…
-عمو بهادر گیسِشو گرفت و گفت: آتیشش بزنم؟ دختره فکر کرد شوخیه دیگه! با صدای ناز نازی گفت اگه دلت میاد آتیش بزن…
با پوزخند ملیحی میگویم:
-عمو بهادُرِتم که دلش میره واسه این کارا!
-ایول خاله! هنوز نیومده شناختیش ها، خوشم اومد!
لبخندی مثل دهن کجی نثارم میکنم و او ادامه میدهد:
-عمو بهادر که فندکو روشن کرد، موهای دختره آتیش گرفت. جیغی زد که من سکته کردم! دور خودش میچرخید و داد میزد که موهام سوخت موهام سوخت. بهادرم آب کفترا رو که دم دستش بود برداشت و خالی کرد رو سر دختره! دیگه همونجا فاز عشق و عاشقی دختره پرید. رفت که رفت!
این هم از این!
-اونی که موش گازش گرفت چی؟
با تعجب میخندد:
-خاله حوری تو خیلی تیزی!
-خاله حورا شما خیلی تیز هستید! هوم؟!
بدون توجه به تذکر دادنم، میگوید:
-بیخیال بذار اونو تعریف کنم! بیچاره دختره تازه دو روز بود که اومده بود…یه موش افتاد تو خونه ش…فکر کنم رو تختش افتاده بود…آخه نصفه شب جیغ زد و همونطوری لخت و پَتی خودشو انداخت بیرون!
