_ این چیه، بها؟

_گفتم هیچی نداری بندازی… نترس، قرض می‌دم بهت؛ امشب‌و باهاش بگذرون.

دهانم از حرفش باز می‌ماند. نمی‌توانم شوخی یا جدی بودنش را درک کنم.

_ من نیازی به ترحمت ندارم. اینارم بردار ببر.

تلخ می‌شوم. در جعبه را می‌بندم. پهلویم از بغض درد می‌گیرد.

داخل اتاق نمی‌مانم.

از دیدن فرامرز و همسرش خوشحال می‌شوم.

ستاره‌خانم با مانتوی زرشکی سنتی‌اش، مثل همیشه زیبا به‌نظر می‌رسد.

دختر‌ها نیستند. لحظه‌ای بعد بهادر با در آغوش داشتن شاپرک به پذیرایی می‌آید.

سعی می‌کنم نگاهش نکنم.

من هیچ‌وقت از او هیچ‌چیز نخواسته و نخواهم خواست، اما انتظار چنین رفتاری را هم ندارم.

شوخی یا جدی، حرفش برایم سنگین است.

از حالا تا ابد، هرگز آن سرویس را نخواهم خواست.

بلند می‌شوم تا از آن‌ها پذیرایی کنم، بهادر با فرامرز و شاپرک مشغول شده است.
_ بچه‌ها خوبن، مهگل جان؟ اذیتی، برو بشین. انتظاری ازت نیست.

چای را می‌ریزم و با شیرینی‌، داخل سینی می‌گذارم.

_ نه ستاره خانم، خوبم. یکم ورجه‌وورجه دارن. ولی خوبه، دوست دارم.

‌ دست روی شکم برآمده‌ام می‌کشد.

بلوزم به‌وضوح، شکمم را نشان می‌دهد. به این فکر نکرده بودم.

_ خدا حفظ‌شون کنه… لذت‌بخشه واقعاً.

موهایم را پشت گوش می‌برم. از این فاصله هم نگاه بهادر را حس می‌کنم، اما مصرانه، نگاهم را از او پنهان می‌کنم.

مگر من از او جواهر خواسته بودم؟ من این موضوع که هر زنی حداقل یک سرویس طلا کادو می‌گیرد یا دارد را فراموش کرده بودم.

تابه‌حال، حتی کوچک‌ترین چیزی درخواست نکرده‌ام.

_ بده من ببرم سینی رو.

‌ با حواس‌پرتی، سینی را می‌گیرم. انتظار حضور او را ندارم.

قبل‌از آن‌که سینی از دستم سر بخورد، آن را می‌گیرد.

_ برو سرویس‌و بنداز بیا، گلی.

تحکم صدایش هیچ تاثیری در من ندارد.

_ وقتی مردم، می‌تونی آویزون جنازه‌م کنی… هیچ‌وقت اونا رو نمی‌ندازم.

با دهان باز نگاهم می‌کند. از کنارش رد می‌شوم.

تمام شب به خنده و شوخی‌های مردها می‌گذرد و من برای هزارمین‌بار، آرزو می‌کنم کاش پدرم زنده بود… یا کاش فرامرز، پدر من بود.

شاپرک با لذت از توجه همه، هر لحظه با لبخند بقیه را نگاه می‌کند.

می‌دانم چیز خاصی متوجه نمی‌شود جز آهنگ‌های ماهواره که دوست دارد با آن‌ها برقصد.

آن‌چه بیش‌تر حالم را بد می‌کند، گوشی دست بهادر است و پیام‌هایی که می‌فرستد.

این اولین مهمانی رسمی ماست. نباید حساس شوم. نمی‌فهمم شام چه می‌خورم.

نباید شب عیدمان خراب شود. نمی‌دانم چرا او با من چنین رفتاری را دارد.

قبل‌از رفتن مهمان‌ها، به فرامرز دربارهٔ وکیل می‌گویم.

متفکر نگاهم می‌کند. هیچ حرفی نمی‌زند؛ فقط آرزوی سالی خوش برایم دارد.
…………
_ چرا این‌جوری می‌کنی، مهگل؟

مهمانان را بدرقه کرده است و من مشغول جمع کردن وسایل هستم.

لحن جدی و دلخورش، چیزی از ناراحتی من کم نمی‌کند.

_ من حق ندارم با تو شوخی کنم؟ باید حتماً پاچهٔ من‌و بکنی، سنگ‌رو‌ی‌یخم کنی؟

ظرف‌ها را از دستم به‌ضرب بیرون می‌کشد.

شاپرک مشغول تبلت است و بازی‌ای که بهادر برایش گرفته.

_ سر من داد نزن… شوخی داریم تا شوخی.
این‌که من هیچی ندارم آویزون کنم، درحالی‌که تو توی پول غلت می‌زنی، مقصر من نیستم که لایقم ندیدی …بخری، می‌ندازم، نخری، نمی‌ندازم. پس حق نداری مسخره کنی یا متلک بگی.

‌نگاهش را با خشم به من می‌دوزد.

_ زبونت مثل خنجر می‌شکافه تا ته…
یه لحظه همه‌چی عالیه، یه لحظه می‌خوای من‌و بکشی.

_ من نمی‌خوام بکشمت. نمی‌خوام تو هیچ آسیبی ببینی، ولی حرف زدنت درست نیست.
حتی اگه امانته، بهتره یه‌جور بهتر بهم بگی.

توی صورتم می‌غرد.

_ کدوم امانت؟ می‌دونی اون مال چند نسله که تو خاندان من چرخیده؟
می‌دونی به‌خاطرش چقدر پیاده شدم تا حق خودمو بگیرم برای زنم؟
خواستم شوخی کنم. مگه چندبار تو عمرم به زنی هدیه دادم که رسم‌شو بلد باشم…
اون‌قدر تندی که حتی یه لحظه‌ام حرف رو نمی‌ذاری رو هوا بمونه. انگار دشمنتم، لعنتی!

من این حجم از دلخوریمان را نمی‌خواهم. ما هردو اشتباه کردیم.

_ باشه، تو تند گفتی، منم تند جواب دادم… متأسفم… ولی واقعاً نه اون‌و و نه هیچ سرویس و طلای دیگه‌ای رو ازت نمی‌گیرم، بها…
تو همیشه می‌دونی چه‌جوری غرور و قلب آدم‌و نشونه بگیری.

سکوت می‌کند. از کنارش می‌گذرم، اما بازویم را می‌گیرد.

_ بیا و کشش نده، گلی. بحث غرور رو ننداز وسط.
هیچ‌کس اندازهٔ من مغرور نیست و تو داری راه‌به‌راه، می‌رینی بهش…
نخریدم تاحالا؛ اشتباه از من بوده. می‌خرم ازاین به‌بعد.
شوخی بدی کردم؟ باشه، ببخشید؛ ولی این‌که بگی برای مرده‌ت آویزون کنم‌و از کجات درآوردی؟
تا نندازی‌شون، باهات حرف نمی‌زنم؛ به خاک مادری که ندیدم، قسم…

یعنی واقعاً می‌خواهد با من حرف نزند؟

به‌نظر جدی می‌آید، اما من‌هم از آن‌ها دیگر بدم می‌آید.

بی‌اختیار زیر گریه می‌زنم.

این واقعاً انصاف نیست که هم حرفش را بارم کند و هم مجبور باشم آن را قبول کنم.

کلافه به‌سمتم می‌آید.

_ گریه نکن گلی‌. باشه، ننداز… ای بابا!

به‌سوی اتاق پا تند می‌کنم. قفل اتاق را می‌زنم.

میان اشک و ناراحتی، جعبه را نگاه می‌کنم که درش باز است.

از این سرویس متنفرم. از تنهایی خودم، از این ناسپاسی، از همه‌چیز.

_ عزیزم، این درو باز کن…
نمی‌خواد بندازیش؛ منم دیگه دوستش ندارم…‌
گلی جانم… حق با توئه. این کادوی تو بود برای عید. به کامت تلخش کردم… در‌و باز کن.

اشک‌هایم را پاک می‌کنم.
سرویس را بدون نگاه کردن داخل آینه، می‌اندازم.

او خاک مادرش را قسم خورد.
لعنت به این علاقه‌ای که به او دارم. در را محکم‌تر می‌زند.

_ بچه می‌ترسه، گلی…

در را باز می‌کنم.

_ بیا، انداختم. خوبه؟

وقتی به تخت سینه‌اش می‌کوبدم و دستانش را محکم به‌دورم می‌پیچد، اشک‌هایم بیش‌تر می‌شوند.

این‌بار برای بد بودن خودم در قبال او.

_ عشق منی تو… آخه چرا این‌قدر شوخی‌هامو به‌دل می‌گیری؟
کِی من‌و می‌شناسی آخه… کی آخه؟ من‌و پیر کردی، تو… یعنی پیر شدما تا تو یه روی خوش نشون بدی.

سرم را بیش‌تر در سینه‌اش فرومی‌کنم.

_ ببخشید… فک کردم مسخره‌م می‌کنی. آخه آدم این‌جوری هدیه می‌ده؟ تو که می‌دونی اخلاق گوهِ من‌و.

آرام می‌خندد، بم و مردانه. دستانش نوازشگرانه کمرم را طی می‌کنند.

_ زن گنداخلاق من… اگه یه شبانه‌روز پاچهٔ من‌و نکنی و سرویسم نکنی، زندگی بهم مزه نمی‌ده دیگه…
آخه زنم این‌قدر آتیشی…
بیا بریم جمع‌وجور کنیم. سال تحویل نزدیکه… وحشیِ من.

خجالت‌زده نگاهش می‌کنم. کمی طول می‌کشد تا یاد بگیرم زن صبوری باشم.