جلوی اتاق سروش احساس کردم اکسیژن خونم تحلیل رفته برای همین دوباره نفس عمیقی کشیدم و در رو باز کردم از لای در نگاهی بهش انداختم سر جاش روی تخت نشسته بود و به پشتی تکیه داده بود

خیلی دلم میخواست بفهمم توی اون همه سکوت و تنهایی به چی فکر میکنه! کامل وارد شدم و در رو پشتم بستم حتی نگاهمم نکرد توقع هم نداشتم

فضای تاریک اتاق که دفعه ی پیش هم منو اذیت میکرد به خاطر پرده های ضخیمی بود که به پنجره زده بودن برای کنار زدن پرده ها باید از جلوی سروش رد میشدم و این خیلی خوب بود

چون هم من میتونستم اونو ببینم و هم اون میتونست بدون انجام ری اکشنی متوجه بشه که کی توی اتاقش وارد شده..

همون طور که به صورت نامحسوس رفتار هاش رو زیر نظر داشتم کنار پنجره رفتم

در همون حال با صدای بلند به صورت مصلحتی غر میزدم
_وای چقدر اینجارو تاریک کردن آدم افسردگی میگیره دلم سیاه شد والا..
نگاه خیرشو از دیوار جلوش برنداشت خب اینم طبیعی بود

همون طور که پشتم به سروش بود پرده رو توی دستم گرفتم و کشیدم
آفتاب مستقیم ساعت یک بعد از ظهر تو چشمش خورد و من که کاملا حواسم بهش بود

متوجه شدم که یه لحظه چشماشو تنگ کرد و اخم کرد و سریع به حالت عادی تغییرش داد
فکر میکرد ندیدمش.. لبخند نا محسوسی زدم.. پسره ی لجباز

به سمتش چرخیدم و با شیطنت گفتم:
_نظرت چیه؟ حالا بهتر نشد؟
مطمئنا چیزی جز سکوت جوابم نبود منم با اینکه میدونستم این نور اذیتش میکنه

ولی از سکوتش استفاده کردم
_پس مشکلی نداری که عقب نمیکشی یا سرتو جابه جا نمیکنی؟نه؟ عجیبه این نور واقعا اذیت کننده است اما خب..

هرطور خودت راحتی
این دفعه عزمش رو جزم کرده بود که باهام مقابله کنه!
اما مشکلی نبود چون من آماده بودم
مسلما خیلی نزدیک شدن بهش عاقلانه نبود

اما من عاشق خطرکردن بودم… لبه ی تختش نشستم و با شیطنتی که بی اراده با دیدنش تو وجودم نشسته بود گفتم:

_ خب آقای میلانی.. تعریف کن ببینم امروز چطوری؟
جوابی نداد و دوباره گفتم:
_راست میگیا.. بایدم جواب ندی.. ماکه هنوز با هم آشنا نشدیم!

صاف ایستادم و باجدیدت ادامه دادم:
_من دلارام یاقوتیان هستم.. ازآشنایی باشما خوشبختم آقای سروش میلانی…

تودلم باخودم ادامه دادم: اره ارواح خیکت چقدرم از آشنایی خوش بختی!
وقتی سکوتش رو دیدم لب هامو توی هم مچاله کردم و گفتم:

_اوممم نمیخوای جواب بدی خب اشکالی نداره من میرم روی همون صندلی میشینم

چون الان اینجام و مجبوریم یه کم وقت با هم بگذرونیم
بعد از جام بلند شدم صندلی رو عقب کشیدم و کنار دیوار نشستم بهش خیره شدم

میدونستم قرار نیست مثل دفعه ی قبل خیره شدنم اذیتش کنه فقط میخواستم ببینم بالاخره نسبت به نور مستقیمی که تو صورتش خورده چه واکنشی میخواد نشون بده

از دور به صورت جذابش نگاه کردم این پسر فوق العاده خوشگل بود و زیباییش حتی از زیر نقاب غمی که روی صورتش گذاشته بود هم قابل دیدن بود

کاش مریض نبود و میتونست راحت زندگیشو بکنه حیف بود عمرشو تو این دیوونه خونه حروم کنه
اشعه ی آفتاب جوری تو چشمش بود

که فکر میکردم هر لحظه صورتشو سوراخ میکنه ولی سروش بی توجه بهش به همون نقطه ی قبلی خیره بود

ابرویی بالا انداختم و گفتم
+ چشمات اذیت نمیشه؟
بعدم خندیدم و اضافه کردم
_نکنه من اشتباهی انتخاب کردم و نور خورشید رو دوست داری؟

راحت باش.. بگو دلارام خانوم ضایع شدی وبازم تر زدی و اشتباه انتخاب کردی.. بگو… به هرحال تو هم آدمی دیگه حس داری خب.. اما بازم
اگه دیدی داره اذیتت میکنه یکم جا به جا بشی حل میشه

حرفی نزد و حتی تکون نخورد.. حس میکردم دارم با دیوار حرف میزنم! شونه بالا انداختم و نگاهش کردم!
سماجت و لجبازیش قابل تحسین بود هر کاری کردم حتی یک میل هم تکون نخورد که نخورد!

تا اینکه بعد از ده یا بیست دقیقه خود به خود نور از تو صورتش کنار رفت.. من از اون صد برابر سمج تر بودم برای همین از جام بلند شدم و بلند گفتم

_عه آفتاب جا به جا شد ولی نگران نباش الان خودم درستش میکنم

سمت تختش رفتم و یکم جلو تر کشیدمش تا دوباره نور تو صورتش باشه.. بالذت و شیطونی ادامه دادم:
_بفرمایید…

حل شد نگران هیچی نباش عزیزم من متوجه شدم چقدر خورشید رو دوست داری.. تا من رو غمت نباشه خودم کمکت میکنم!

قطره های ریز عرق کنار پیشونیش نشون میداد گرمش شده اما مقاومتش رو دوست داشتم
این کار رو چند باری تکرار کردم و هر دفعه جلوتر کشیدمش

بار آخر که نزدیک تخت شدم با یه عصبانیت و حرص واضحی سمتم چرخید و جوری بهم نگاه کرد که دست از کارم کشیدم..