***

 

خورشید کاملاً غروب کرده و دامن شب روی سر شهر پهن شده بود .

 

پیاده روی عریض و سنگفرش شده مقابل باغ بهشت پر از رفت و آمد رهگذران بود … و بساطِ فروشِ هنرمندان باعث شده بود محیط رنگی رنگی شود .

 

بعد از مدت ها وقت کرده سراغ بساط رزینم رفته بودم … مثل بقیه ی دستفروش ها کنار پیاده رو نشسته و دستبندها و گوشواره های دست سازم را برای فروش گذاشته بودم .

 

کمی دورتر از من دختری جوان بوم های نقاشی کوچکش را می فروخت … و دورتر از او، کسی بساط نقاشی روی سی دی داشت . گروهی نوازنده ی خیابانی هم مشغول نواختن قطعه ای محلی بودند .

 

خوشا فصلی که دور از غم

همه که شونه وا شونه

دست وا دست

سایه وا سایه

شا رفته خانه وا خانه

 

کف دست هایم را روی زانوهایم گذاشته بودم و با ریتم موسیقی بدنم را تکان می دادم .

 

بدو پیشم بدو پیشم

بدو ای نوشم و نیشم

بدو ای آخرین عشقم

دوا دار دل ریشم

 

بعد از مدت ها احساس خوبی داشتم … نوعی خوشی و سبکبالی ! فارغ از تمامِ دغدغه هایم … تمام بغض ها و ترس هایم ! … نسیمِ خنک به صورتم می خورد و موهایم را نوازش می کرد .

 

نگاه پر محبتی به آثار هنری ام که درون یک چمدانِ قهوه ای و طرح قدیمی چیده بودم ، انداختم .

 

بعد از چند وقت فرصت کرده بودم سراغشان بیایم ؟ چقدر بی وفا بودم ! … با این حال این گوشواره های رزینِ رنگارنگ و ست های سوزن دوزی شده دوباره به من حس شوق و زندگی انتقال داده بود .

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_596

 

 

حتی چند تایی از گوشواره ها و دستبندهایم را به توریست ها و مسافرها فروخته بودم و بعد از مدت ها درآمدی برای خودم داشتم .

 

– وای اینا چه قشنگن !

 

با صدای پر از ذوق و شوق دختر بچه ای که پای بساطم ایستاده بود … لبخند زدم .

 

– چشمات قشنگ می بینه، خوشگلم !

 

دختر بچه خم شد تا به گوشواره های داخل چمدان دست بزند . مادرش به او تذکر داد :

 

– دست نزن مامان جان !

 

با لحنی صمیمی گفتم :

 

– عیبی نداره ، بذارید راحت باشه !

 

و یک جفت گوشواره ی رزین، طرح گل بابونه به سمتش گرفتم و گفتم :

 

– ببین اینا رو ! … خوشت میاد ؟!

 

دختر بچه با تردید پرسید :

 

– من اگه از اینا بندازم توی گوشام … عین شما خوشگل میشم ؟!

 

– مطمئنم از من خوشگل تر میشی ! آخه موهات بلنده !

 

دستی به موهای بلند و باز دخترک کشیدم . مادرش با لحن یخی تذکر داد :

 

– النا جان شما به بدلیجات حساسیت داری !

 

خیلی سخت جلوی خودم را گرفتم تا چپ چپی نگاهش نکنم . این زن لابد از آنهایی بود که تصور می کرد هر فروشنده ی خوش برخوردی دنبال این است تا اجناسش را به او غالب کند !

 

به دختر بچه که دمق شده بود، مجدد لبخند زدم و گفتم :

 

– ای وای النا حساسیت داری ؟ … عب نداره ! من یه هدیه برات دارم که مطمئنم خوشت میاد !

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_597

 

 

از بین وسایلم یک دستبندِ باریکِ سوزن دوزی شده که رنگ های شاد داشت، در آوردم و به او نشان دادم . دخترک از شادی هورایی کشید … و مادرش باز گفت :

 

– النا جان پول نقد همراهم نیست ! خانم هم کارت خوان ندارن گویا !

 

همانطور که بند نخیِ دستبند را دور مچِ ظریف النا گره می زدم، با بی اعتنایی گفتم :

 

– گفتم که … این هدیه است ! … به شرط اینکه النا هم به من یه عکس خوشگل هدیه بده !

 

النا با صمیمیتی کودکانه روی زانوی هم نشست و گونه ام را بوسید . آن وقت مادرش هم تازه یخش آب شده بود … گفت :

 

– خیلی کاراتون شیک و قشنگه !

 

همانطور دست های النا دور گردنم حلقه خورده بود و صورتش را چسبانده بود به صورتم … موبایلم را در آوردم و یک سلفی از خودمان گرفتم . از بعد از ظهر با چند نفر از مشتری ها عکس گرفته بودم . می خواستم ریلز کوتاهی درست کنم و در پیجم به اشتراک بگذارم .

 

بعد از سلفی بوسه ای از گونه ی النا گرفتم و موبایلم را از مقابل صورتم پایین اوردم … که با دیدن تصویرِ مقابلم یخ بستم !

 

درست آن طرف پیاده رو … زیر درختهای سپیدار بلند … عماد شاهید روی نیمکت چوبی نشسته بود … .

 

پای راستش را روی پای چپش انداخته بود … کف دست راستش روی سطح نیمکت … به من نگاه می کرد … .

 

حتی از آن فاصله ای که داشتیم، برقی که در تیرگیِ چشم هایش می رقصید را می دیدم !

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_598

 

انگشتانم لرزید … نفسم گیر کرد زیر جناق سینه ام ! احساسی در من سقوط کرد …

 

عماد لبخند زد … و من بیشتر و بیشتر سقوط کردم !

 

دیگر متوجه اطرافم نبودم . النا را که هنوز روی زانویم نشسته بود، تقریباً به زور پس زدم … و موبایلم را کنار گذاشتم .

 

احساسی باعث شده بود راه نفسم مسدود شود . عماد شاهید باز سراغ من آمده بود … و زمین زیر پایم را سست و ناامن می دیدم !

 

این سایه کِی قرار بود از سرم برداشته شود ؟!

 

مستقیماً به عماد نگاه نمی کردم ‌… شاید بهتر بود خودم را به کوری می زدم ! اما متوجه بودم که او کاملاً حواسش به من است . آنقدر صبر کرد تا النا و مادرش خداحافظی کردند و رفتند … آن وقت از روی نیمکت برخاست و صاف به طرف من آمد .

 

گوشتِ تنم شروع کرده بود به گزش . انگشتانم بی اختیار دنبال شالم گشت تا روی موهایم بکشم … .

 

مقابلم ایستاد .

 

– خانم … ببخشید شما از کره ی ماه اومدین ؟! … آخه اینهمه قشنگ بودنت طبیعی نیست ! یه جورایی فضایی می زنی !

 

انگشتانم پارچه ی نخیِ شال را به چنگ گرفت . نگاهم لحظه ای روی کفش های اسنیکرز کفه سفیدش ثابت ماند … سعی کردم نفس عمیقی بکشم .

 

– آقای شاهید !

 

صدایم ارتعاش خفیفی داشت که امیدوار بودم از گوش او پنهان بماند . گفت :

 

– خانمِ سلطانی جاویدِ نازنین !

 

صدایش مشتاق و سر کیف بود … و سپس کاری کرد که اصلاً از او انتظار نداشتم !

 

درست مقابل من … چهار زانو کف زمین نشست ! با حالتی گرم و صمیمی … انگار دوستِ دیرین من بود !

 

 

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_599

 

سرم را عقب کشیدم و به حالتی تدافعی نگاهش کردم . نمی دانستم چرا … اما اصلاً انتظارش را نداشتم .

 

اما انگار آن شب تغییر کرده بود !

 

– شما اینجا چیکار می کنید ؟

 

کاملاً عادی پاسخم را داد :

 

– همون کاری که بقیه می کنن ! خیابون رو خریدی مگه خانم ؟!

 

لبخندی تصنعی و حرصی زدم … حرف حساب، جواب نداشت !

 

– کاملاً درسته ! من که باید برگردم خونه … به شما خوش بگذره !

 

قصد کردم از جا برخیزم … اما او دستش را مقابل من تکان داد !

 

– بشین ! بشین !

 

دستم که برای بستنِ در چمدانم دراز شده بود را عقب کشیدم … عماد ادامه داد :

 

– تازه سر شبه ! حیفت نمیاد ؟ … هوا اینقدر خوب ! منظره عالی و چشم نواز !

 

و به من نگاه از بالا به پایینی انداخت !

 

دستم باز به لبه ی شالم رفت … و توجه عماد جلبِ دست سازه های من شد .

 

او به گوشواره ها و دستبندها با دقت نگاه می کرد … و من بی اختیار نگاهی به سر تا پای او انداختم .

 

شلوار جین تیره و تیشرت سفید یقه گردی به تن داشت و پیراهنِ سورمه ای که روی تیشرت پوشیده بود … .

 

حس می کردم حتی ظاهرش تغییر کرده بود آن شب !

 

 

 

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_600

 

یک گوشواره برداشت … طرح نیم دایره سوزن دوزی شده با رنگ های پرتقالی و سبز بود . لنگه ی گوشواره را میان دو انگشت مقابل صورتش گرفت و با دقت به جزئیاتش نگاه کرد .

 

انگشتانم بی اختیار روی زانوهایم ضرب گرفت .

 

– امیدوارم چیزی که دنبالش می گردین رو توی اون گوشواره پیدا کنید !

 

– من به جزئیات خیلی علاقمندم ! در مورد هر چیزی !

 

آن گوشواره را به چمدان برگرداند و یکی دیگر برداشت . این یکی رزین بود و طرح گل کانولای شیری رنگی داشت .

 

– ولی مطمئنم جزئیاتی که دنبالش هستید رو اینجا پیدا نمی کنید !

 

روی میخ نشسته بودم انگار ! می خواستم از جا بپرم و از آنجا فرار کنم !

 

– چطور ؟!

 

به گوشواره ی در دستش اشاره کردم .

 

– اونی که دستتون گرفتید، الماس نیست ! فقط یه تیکه پلاستیک بی ارزشه !

 

کاملاً جدی و دقیق پاسخ داد :

 

– امکان نداره کسی این رو با الماس اشتباه بگیره ! قطعاً نیست ! اگر هم باشه به خاطر رنگ کدرش قیمتی نیست !

 

باز نگاهش را به من تاباند و ادامه داد :

 

– من تازگی ها به الماس آبی علاقمند شدم ! هر چند ممکنه برام بدبیاری بیاره ! …

 

لنگه ی گوشواره را جلو آورد و کنار گوش من گرفت … و با نگاهی جدی و ارزیابانه مشغول برانداز کردنم شد .

 

– تو چیزی در مورد الماس آبی امید می دونی ؟!

 

 

 

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_601

 

دستش را تند پس زدم و گفتم :

 

– نه ! … راستش من دیرم شده ! بابام یه خرده روی ساعتا حساسه …

 

بر خلاف حرکات هیستریکم … لحنم هنوز کنترل شده بود ! به هیچ عنوان نمی خواستم با او دعوا راه بیاندازم … دیگر تاب تحمل دلهره ی بعد از آنش را نداشتم !

 

– الماس امید اولین الماس آبیه که توی هندوستان کشف شد ! اندازه ی اولیه اش صد و دوازده قیراط بوده که حقیقتاً حیرت انگیزه … رنگ آبی ملایمش هم بسیار منحصر به فرد و کمیابه ! …

 

بی خیال کند و کاو میان دستسازه های من شد … آرنج هایش را روی پاهایش گذاشت و کمی به طرف من خم شد . با لحنی که انگار می خواست راز مهمی با من در میان بگذارد … ادامه داد :

 

– معروفه که این الماس نفرین شده است … هر کی مالکش شده یه بلایی سرش اومده !

 

بی اختیار خندیدم … مثل خودش روی ران هایم خم شدم به جلو و به طعنه گفتم :

 

– پس باید روی علاقه تون به الماس های آبی تجدید نظر کنید ! ممکنه گرفتار نفرینش بشید !

 

– اما من دنبال اون الماس نفرین شده نیستم ! دنبال خواهرِ دو قلوش می گردم !

 

– خواهر !

 

– اینکه الماس امید اولین بار کجا بوده هنوز اختلاف نظر هست . بعضی ها میگن از چشم مجسمه ی خدا توی یکی از معابد هندوستان جدا شده ‌! … اگر این نظریه درست باشه قطعاً باید این الماس یک جفت هم داشته باشه … که هنوز پیدا نشده ! … البته فکر می کنم که من تصادفاً پیداش کردم !

 

و چشمکی زد و پشتبند آن … لبخندی روانه ام کرد .

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_602

 

 

کاملاً متوجه بودم که داشت از چه چیزی حرف می زد … بر افروخته پاسخ دادم :

 

– از کجا می دونید … اون یکی الماس هم نفرین شده نیست ؟! …

 

شانه ای بالا انداخت :

 

– نمی دونم ! باید امتحان کرد !

 

– شاید عواقبش خیلی سنگین باشه ! بهر صورت احتیاط شرط عقله !

 

آهسته خندید و گفت :

 

– عقل کجا بود ؟ … بعضی چیزا اینقدر قشنگن که آدمو مدهوش می کنن !

 

پشت پلکی برایش نازک کردم … گفتم :

 

– خدا همه ی مدهوشا رو سر عقل بیاره !

 

نرمشی بی نظیر در نگاهش پدید آمد … و من ناگهان به سرفه افتادم ! داشتم چه غلطی می کردم ؟ باورم نمی شد ! شهاب در خانه افتاده بود … با دنده های ترک خورده و کف دست مجروحش ! … و من آنجا نشسته بودم و به لاسِ علمی فرهنگی هنریِ عماد گوش می کردم ؟

 

صورتم تا بناگوش داغ شد . حس تلخ عذاب وجدان در کامم پیچید … از شدت ناراحتی گلویم گرفت ! دیگر صبر نکردم و در چمدانم را بهم کوبیدم . این بار با لحن فوق العاده رسمی و سردی گفتم :

 

– البته … داشتم می گفتم ! پدرم روی ساعتا حساسه ! خودمم همینطور !

 

خیلی جلوی خودم را گرفته بودم که به طرفش چشم غرّه نروم . قفل چمدان را بستم و از جا برخاستم . او هم پشت سرم از روی زمین بلند شد و خاک شلوارش را تکاند :

 

– چه بی مقدمه یاد ساعتا افتادی ! اما مهم نیست … من در خدمتم ، بفرمایید برسونمتون !

 

پشت سرم ایستاده بود … گفتم :

 

– نه ! متشکرم

 

لبم را کشیدم بین دندان هایم . خیلی سخت جلوی خودم را گرفته بودم تا چیپ بازی در نیاورم و نگویم برو در خدمت عمه ات باش !

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_603

 

راه افتادم به سمت خیابان . هنوز لبم را بین دندان هایم گاز گاز می کردم . خاک بر سر من ! شهاب نازنینم داشت درد می کشید … و آن وقت من مثل یک ابلهِ تیتاب خورده نیشم را برای حرف های عماد شل کرده بودم !

 

یک بند خودم را سرزنش می کردم . متوجه بودم که پشت سرم می آمد .

 

– کجا میری ؟ …الماسِ آبیم ! آیدا جان ! … صبر کن حرف بزنیم !

 

کنار جدول خیابان ایستادم و با شدت چرخیدم به طرفش :

 

– چه حرفی ؟ مگه ما خداحافظی نکرده بودیم ؟!

 

– نه ! کِی ؟!

 

کاملاً خودش را به آن راه زده بود . نفس تندی کشیدم . او ادامه داد :

 

– بیا برسونمت … سر راه …

 

پریدم وسط حرفش … با لبخندی کاملاً مصنوعی و حرص زده :

 

– خیلی ممنون ! اما خداوند اسنپ رو آفرید تا مزاحم دیگران نشیم ! شب خوش !

 

می خواست چیزی بگوید، اما صدای زنگ موبایلش که بلند شد … برای ثانیه ای حواسش را پرت کرد . من هم دیگر تامل نکردم … پریدم آن طرف جدول و در مسیر خیابان شروع به قدم زدن کردم . کمی که از عماد دور می شدم … می توانستم اسنپ بگیرم .

 

اما هنوز زیاد دور نشده بودم … که صدای گاز وحشتناک موتوری خیابان را برداشت … و قبل از اینکه بفهمم چه اتفاقی افتاده، کسی موبایلم را از بین انگشتانم قاپید .

 

جیغ بلندی که کشیدم دست خودم نبود … و متعاقب با آن صدای فریاد عماد :

 

– مراقب باش !

 

اما دیر گفته بود … موبایلم را قاپیده بودند و داشتند با سرعت می رفتند !

 

هنوز در شوک بودم … بدنم عین بید می لرزید . حس می کردم هر آن ممکن است زانوهایم خم شوند … که عماد خودش را به من رساند و دست هایش را روی شانه هایم گذاشت .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_604

 

– خوبی ؟

 

صدایش را سخت می شنیدم . گوش هایم سوت می کشید و رعشه ای در تنم افتاده بود که مهار شدنی نبود . نفس های عمیق و پی در پی کشیدم .

 

– خوبم ! خوبم !

 

کمی چرخیدم به طرف او و نگاهش کردم … نگاه تند و تیز عماد به انتهای خیابان بود … جایی که آن موتور سیکلت از ما دور شد و از چشممان محو شد .

 

– گوشیمو زدن !

 

عماد با مکث پاسخ داد :

 

– فدای سرت !

 

نزدیک بود گریه ام بگیرد . تا یکی دو ساعت دیگر وقتی از شوک خارج می شدم، حتماً به گریه می افتادم ! او می توانست بگوید فدای سرم ، ولی من نه ! موبایل عزیزم را از دست داده بودم که لااقل ده میلیون ضرر مالی بود … و آن همه عکس و اطلاعات شخصی که به فنا رفت ! با لحن تلخی حرفش را تایید کرد :

 

– آره، فدای سرم !

 

و خودم را کاملاً کنار کشیدم و از بین دست هایش خارج شدم . عماد بلاخره بی خیالِ انتهای خیابان شد و نگاهش را به سمت من برگرداند .

 

– رنگت پریده !

 

بدون اینکه جوابش را بدهم، موهای ریخته جلوی چشم هایم را پس زدم . باز پرسیدم :

 

– دستت آسیب ندید ؟ … کاملاً خوبی ؟!

 

داشت کلافه ام می کرد !

 

– خوبم ! گفتم خوبم ! باید برم خونه !

 

نگاهی به سر تا پایم انداخت . انگار می خواست مطمئن شود که راست می گویم … بعد خم شد و چمدانم را که روی زمین افتاده بود، برداشت .

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_605

 

– برسونمت !

 

بزاق دهانم را قورت دادم . سعی کردم مخالفت کنم :

 

– ممنون، من …

 

اما وسط حرفم پرید :

 

– نپرسیدم ازت ! فقط گفتم ! …

 

لحنش یکدفعه جدی و سخت شد … و من جانی در تنم نداشتم که با تعارفات مسخره آن لحظات را بدتر کنم . با حرکت سر به جلو اشاره کرد :

 

– ماشین من دو سه متر جلوتر پارکه … راه بیفت !

 

بدون اینکه حرفی بزنم، راه افتادم … او با یک قدم فاصله، پشت سرم من را همراهی می کرد . بلاخره به ماشینش رسیدیم . یک خودروی غول پیکرِ مشکی رنگ که جایگزین ماشین قبلی اش شده بود و من حتی اسمش را نمی دانستم . با خودم فکر کردم لابد این به خاطر شاهکار شهاب بود ! درگیری اش با عماد و شکستنِ شیشه ی ماشینش … به او یک خودروی بهتر و به ما کوهی از درد و رنج و نگرانی داده بود !

 

اما آنقدر حالم بد بود که نمی توانستم به این چیزها بپردازم . عماد خودش در را برایم باز کرد و من سوار شدم . بعد چمدانم را روی صندلی عقب گذاشت و سپس پشت رل نشست . چند ثانیه ای مکث کرد تا با موبایلش پیامی بفرستد … و بعد بلاخره راه افتاد .

 

دست هایم را درهم گره زده بودم و از شیشه به خیابان نگاه می کردم . ساعت تقریباً نه شب بود و اوجِ فعالیت و رفت و آمد مردم ! سکوت داخل ماشین را دوست داشتم … خیلی بهتر از ابراز نگرانی ها و دلداری های بی مفهوم بود ! با خودم فکر می کردم تقصیر خودم شد … نباید موبایلم را آنطور در دسترس قاپ زنها قرار می دادم ! بی عقلی کرده بودم !

 

پوست لبم را می جویدم و مشغول سرزنش کردن خودم بودم … که بلاخره عماد چیزی گفت .

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_606

 

– حالا مدل گوشیت چی بود ؟!

 

با صدایش … از عالم افکارم به سختی خارج شدم و به طرفش چرخیدم . پشت چراغ قرمز توقف کرده بودیم . دست های عماد هنوز روی فرمان بود و انگشتانش روی چرمِ سیاه دور فرمان ضرب گرفته بود .

 

– ای پنجاه و یک !

 

هوومی گفت … و من ادامه دادم :

 

– برای چی می پرسی ؟!

 

– فکر کردم شاید بشه پیداش کرد !

 

آهی کشیدم و ناامیدانه گفتم :

 

– نمیشه ! یکی از دوستای من چند ماه قبل تبلتش رو دزدیدن … رفت شکایت کرد ! حتی پیگیری نکردن !

 

سری تکان داد و چون چراغ سبز شده بود، دوباره به راه افتاد .

 

– این دفعه پیگیری میشه !

 

لب هایم را روی هم فشردم . مطمئناً در حالت عادی پیگیری نمی شد … مگر اینکه این مرد یکی از آن سوپرایزهای عجیب و غریبش را از آستینِ جادوگری اش در می آورد و رو می کرد ! یادم نرفته بود که آن شب نحس چطور من و شهاب را از کلانتری نجات داد ! او دوست های زیادی بین پلیس ها داشت … و انگار شریکِ دزدها هم بود !

 

– اگه بشه که خیلی خوبه ! … ولی اگر نشد هم مهم نیست !

 

شانه ای بالا انداختم . وسوسه ی پیدا کردن موبایلم واقعاً قوی بود … اما نمی خواستم دوباره زیر دِین این آدم بروم .