*سلدا*

لم دادم روی کاناپه ی خردلی رنگی که رنگش ست با پرده های حریر بود و بعد لنگهامو روی دسته کاناپه دراز کردم.
مچ پاهامو روی هم انداختم و کارتها و شماره هایی که گرفته بودم رو بعد از اینکه به نوبت نگاه انداختم،یکی یکی توهوا پرت کردم و خطاب به یلدا که پشت سرم بود گفتم:

-چ چ چ ! نیگاش کن تورو خدا! این یکی زنش همراش بودااا اما بازم به من شماره داد…اه! اسمشو! کسری! کسری بیشتر بهش میاد تا کسرا!

یلدا که عین من لم داده بود رو یه مبل تک نفره و پاهاش رو دراز کرده بود رو میز و توت فرنگی میلونبوند و همزمان تی وی می دید، گفت:

-کس*خلن دیگه! چی فکر کردی! مردا همشون سروته یه کرباسن! از اون بچه بسیجی های ریشوشون گرفته تا اون زلف تافت زده های سوسولشون و حتی اونایی که تیریپ هیکل ورزشگاری ان و یه اخم چاشنی نگاهشونه و مثلا درو دافهارو محل نمیزارن این رل گاد هستن…
گه ان همشون بابا گهههه!

کارتهای بعدی رو انداختم توهوا و با تاسف گفتم:

-پووووف! اینو باش! با پراید درب و داغونش میخواست مخ منو بزنه! ولی حداقلش این بود که کرایه تاکسی بهش ندادم!

خندید و یه توت فرنگی پرت کرد سمتم و گفت:

-خاک تو سرت! از راننده تاکسی ها هم نمیگذری!؟

به کارتهای بعدی نگاهی انداختم و همزمان جواب دادم:

-نه بابااا…من یکی رو میخوام بتیغمش اونکه معلوم بود پول بنزینشم به زور درمیاره…با ا ن پراید قراضه اش!

چشمهام با دیدن کارت بعدی درخشید.
لبخند طمع کارانه ای زدم و گفتم:

-آهااان…این خوبه! شماره شا هم رونده

ار این شوق و ذوقم چند دقیقه هم نگذشته بود که یارویی که این شماره رو بهم داده بود تو ذهنم مجسم شد.
از این تصور صورتم بدجور توی هم رفت و همین باعث شد مایوسامه اون کارت رو هم پرت کنم توی هوا و بیخیالش بشم و بگم:

-نچ! اینم بدرد نمیخوره…یارو یک گنده دماغی بود.حاضر نبود به اون پارک بان بابت کشیک دادن ماشبنش ده هزاری بده!
از مردای خسیس متنفرم…

خیلی یهویی یلدا وسط حرفهام لنگهاشو جمع کرد و گفت:

-وااای! دیدی یادم رفت شماره ی پسره رو بهت بدم!

خیلی یهویی یلدا وسط حرفهام لنگهاشو از روی میز جمع کرد و گفت:

-وااای! دیدی یادم رفت شماره ی پسره رو بهت بدم!

متوجه ی حرفش نشدم واسه همین یکم کج شدم که بتونم یه کوچولو بهش دید داشته باشم و همزمان پرسیدم:

-پسره!؟؟ کدوم پسره ؟

خودش رو جمع و جور کرد و چهار زانو روی مبل نشست.سرش رو نمادین و متفکرانه خاروند و بعد جواب داد:

-چند مدت پیش رفته بودم بیرون بعد یهو یه یارو اومد پیشم.
یه پسر قد بلند هیکلی چشم ابرو مشکی…ناکس بد خوشتیپ بوداااا…اولش فکر کردم شاید مشتریه بعد دیدم نه داره چرت و پرت میگه…آخه هی میگفت بیا بریم یه جا بشینیم صحبت کنیم و فلان و بهمان…
به ظاهرش نمیومد از این بچه سوسالا باشه آخه لامصب بد سگ دار بودن چشمهاش و جذبه اش ام که دیگه الله اکبر….اولش محلش نذاشتم ولی بعدش دیدم خیلی سیریش منم که میدونی…پسر خوشتیپ میبینم، سست میشم واسه همیم رفتیم کافه!

نیشخندی زدم و گفتم:

-تا اینجای ماجرات که خیلی جذاب نبود.بعدشم ربطش به من چیه؟!

دستشو آورد پایین و با مرتب کردن کش کج شده ی سوتینش ، جواب داد:

-ربطش اونجاست که وقتی رفتیم قهوه خونه گفت میخواد تورو ببینه!

تا اینو گفت خودمو جمع و جور کردم و نیم خیز شدم.
پاهامو آوردم پایین و چرخیدم سمتش و پرسیدم:

-منو !؟

سرش رو به نشانه ی مثبت بودن جواب سوالم تکون داد و گفت:

-اهووووم!تورو…

یکم رفتم توفکر.زخمی خورده تر از شفیق سراغ نداشتم.احتمالا هنوزهم دنبال این بود گیرم بیاره و کاری که باهاش کردمو تلافی بکنه واسه همین گفتم:

-اسکل یه وقت بهش آدرس و شماره تلفنمو که ندادی ها؟

اخم کرد و گفت:

-نه بابا مگه گاگولم!

لب گزیدم و آهسته گفتم:

-احتمالا از دارو دسته ی شفیقه!

لبخند زد.ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:

-نوووچ! از برو بچ شفیق نبود!

لبخند زد.ابروهاش رو بالا انداخت و گفت:

-نوووچ! از برو بچ شفیق نبود!

به حرف یلدا اعتنایی نکردم.در عین زرنگی گاهی زیادی گاگول میشد مثل الان که حس میکردم دسته گل به آب داده واسه همین گفنم:

-چرا خنگول خود ناکسشه…بازم با نقشه آدم فرستاده که بلکم از طریق تو منو پیدا کنن…امیدوارم فقط تعقیبت نکرده باشن!

چشماشو باحرص بازو بسته کرد و گفت؛

-ای باباااا…چه گیری دادی تو به شفیق آخه…میگم شفیق نبود! بعدشم من صدبار ایستگاه عوض کردم تازه شبشم رفته بودم پیش یکی از بچه ها اصلا اینجا نیومدم ولی شفیق نبود میدونی چرا…

بی حوصلا پرسیدم:

-پس کی بود؟ ننه ی بروسلی!؟اسمش؟

فی الفور جواب داد:

-امیرسام!

امیرسام…امیرسام…یادم نمیاد صاحب همچین اسمی رو حتی بشناسم!
در وهله ی اول که اصلا به گوشم آشنا نبود برای همین گفتم:

– اصلا ولش کن هرکی که بود.شاید از مشتری های قدیم باشه در هرصورت بیخیالش!

نی نی چشمهاش درخشید.خودشو یکم کشید جلو و جواب داد:

-نه خره…مشتری نبود چون حتی نمیدونست کارو بار تو چیه آخه وقتی بهش گفتم مشتریشی اصلا نگرفت چی میگم…

کلافه پرسیدم:

-وای پس کی بود..یج کردی تو!

با آب و تاب جواب داد:

– وقتی به روش آوردم که شاید از آدمای شفیق باشه به نظرم شبیه کسی میومد که حتی یه بار هم اون اسم رو نشنیده…واسه همین نام و نشونشو ازش پرسیدم اونم بهم گفت اسمش امیرسام…گفت دوست دوران بچگی توئہ …یه چیز دیگه هم گفت…آهان
گفت پسر امیرارسلان مرصاده و تو وقتی بچه بودی با مادرت تو خونه ی اونا زندگی میکردی!

اسم امیرسام که اومد خشکم زد و رفتم تو عالم و بحر فکر.
پرت شدم تو دورانی کودکیم که خاطرات کمرنگی ازش تو ذهنم باقی مونده بود.
به دورانی که خیلی واضح نبود برام.
اما امیرسام رو میشناختم.یه پسر تخس و اخمو که با من مهربون بود.
پسر مردی که هنوز نگاه های نافذ و مقتدرش تو ذهنم تداعی میشدن.
مردی که همیشه دلم میخواست پدر منم باشه!
امیرسام…امیرسام….
فکر کنم اون متعلق به بخش قشنگی از زندگیم بود.
به زمانی که مادر داشتم.
به زمانی که توی یه خونه باغ خوشگل تو ارتفاع و دور از هیاهوی شهر زندگی میکردیم…
اما آخه چطور ممکنه خودش باشه!؟
نه این امکان نداشت.یلدا حتما اشتباه میکرد.
اون پسر اصلا نباید تو خاک این سرزمین باشه.
اگر هم باشه محاله من تو ذهنش مونده باشم چه برسه به اینکه بخواد بیاد سراغم…