با بغض به موهای بهم ریخته ش که بخاطره خم شدنش توی دیدم بود نگاه کردم….

دست هام رو محکم فشرد و سرش رو بلند کرد و با چشم های قرمز و نگرانش نگاهم کرد…

به سختی لبخند محوی روی لب هاش نشوند و اروم گفت:

-حالا اروم باش و برام تعریف کن چی شده..

اب دهنم رو همراه با بغضم بلعیدم و دست راستم رو از توی دست هاش در اوردم…

با انگشت هام چند بار به شقیقه ام کوبیدم و بغضم دوباره ترکید و با وحشت و بیچارگی نالیدم:

-یادم اومد..یادم اومد..

سورن سریع فهمید منظورم چیه و از این متوجه شدنش تکون سختی خورد…

چشم هاش گشاد شد و رنگش پرید..

کمی نگاهم کرد و بعد یهو دست هاش رو حمایتگرانه دورم پیچید و از جاش بلند شد و من رو هم با خودش بلند کرد….

یک دستش رو پشت سرم گذاشت و صورتم رو محکم به سینه ش چسبوند…

سینه ش زیر سرم با شتاب بالا و پایین می شد..

سرم رو محکم تر به خودش فشرد و با صدایی لرزون و نگران و پر از حمایت، برای بار چندم لب زد:

-من اینجام..

کمی تن لرزونم رو توی بغلش نگه داشت تا اروم تر بشم و بعد بی طاقت سرم رو بلند کرد…

موهام رو کنار زد و با جفت دست هاش دور صورتم رو گرفت و سرش رو خم کرد و مستقیم تو چشم هام خیره شد…..

#پارت2001

نگران و مضطرب و با لحنی که انگار داشت التماس می کرد جواب منفی بدم پچ زد:

-کاوه؟..

چونه ام لرزید و نگاهم لرزید و اشک بی حرف از گوشه ی چشم هام فرو ریخت…

نفسش حبس شد و پلک هاش روی هم افتاد و پیشونیش رو روی پیشونیم گذاشت…

جوابش رو گرفته بود..

صورتش داشت گلگون میشد و انگار تب کرده بود..

چشم هاش رو محکم می فشرد و اب دهنش رو تند تند پایین می داد…

داشت عذاب می کشید اما ازم فاصله نمی گرفت…

انگار می خواست باهام تماس داشته باشه تا خیالش راحت باشه الان اونجا بودم و امنیت داشتم….

کمی تو همون حال موند و بعد بدون باز کردن چشم هاش، با صدایی دو رگه و گرفته لب زد:

-معذرت می خوام..

صورتش رو گرفتم و با گریه روی لب هاش رو بوسیدم و بغض الود گفتم:

-تقصیر تو نیست..

نفس ناامیدی کشید و با حال داغونی اهسته گفت:

-نتونستم ثابت کنم دست اونی..نتونستم زودتر نجاتت بدم تا اونقدر اذیت نشی و به اون حال نیوفتی….

دست هام رو دور گردنش حلقه کردم و گونه ی خیس از اشکم رو به گونه ی داغش چسبوند و زار زدم:

-تو مقصر نیستی..سورن..عزیزم تو هرکاری تونستی کردی..تورو خدا به خودت بیا..باید بریم…..

#پارت2002

با مکث دست هاش رو از دورم باز کرد و با صورت جمع شده و لحنی که انگار داشت درد می کشید اروم گفت:

-لباس بپوش بریم..

سرم رو تکون دادم و سورن داشت از کنارم رد می شد که بازوش رو گرفتم و مصمم تکرار کردم:

-تو هرکاری از دستت برمیومد کردی عشقم..

غمگین و با درد سرش رو تکون داد و رفت سمت توالت..

نگاهی به ساعت کردم..چهار صبح بود..

پاهام ضعف کرده و سست شده بود..قبل از اینکه پخش زمین بشم، خودم رو به تخت رسوندم و روش نشستم….

با همون حالم داشتم خداروشکر می کردم که کنار سورن همه چیز یادم اومده بود…

اگر تو این لحظه تنها بودم، چی می شد و باید چیکار می کردم…

دستم رو روی صورت خیسم کشیدم و یک بار دیگه خداروشکر کردم که پیش سورن بودم…

با صدای در سرویس بهداشتی سرم رو چرخوندم و با دیدن سورن تو اون حال لبم رو گزیدم….

انگار سرش رو زیر شیر اب کرده بود چون تمام سر و صورت و گردنش خیس بود و حتی یقه تیشرتش هم خیس شده بود….

همینطور که اب از سر و صورتش می چکید نگاهش رو چرخوند و به من نگاه کرد…

با همون لحن پرعذاب که سعی می کرد مخفیش کنه گفت:

-چرا لباس نپوشیدی؟..

با بغض سرم رو به چپ و راست تکون دادم که محبت هم به حالت نگاهش اضافه شد و گفت:

-بهت کمک کنم بپوشی؟..

دوباره بی حرف و با چونه ای لرزون سرم رو به مثبت بالا و پایین کردم…

#پارت2003

نگاهش از حالت مظلومانه ام تیره شد و دندون هاش رو بهم فشرد…

دستی به موهای خیسش کشید و از داخل کمد لباس هایی که اونجا اویزون کرده بودم رو اورد…

بدون اینکه چیزی بگه دست هام رو بالا برد و تیشرت خودش رو از تنم دراورد…

چشم هام رو با گریه بستم و سرم رو پایین انداختم و سورن خیلی مهربون و با ملایمت لباس هام رو تنم کرد….

اول تاپ و شلوارم رو و بعد مانتوم رو بهم پوشوند و دکمه هاش رو بست…

شال رو که روی موهام انداخت، خم شد روی سرم رو بوسید و لب زد:

-برم زنگ بزنم به سرگرد بگم داریم میریم پیشش..

دوباره فقط سر تکون دادم و سورن گوشیش رو برداشت و از اتاق بیرون رفت و کمی بعد صداش رو می شنیدم اما متوجه نمی شدم چی میگه….

داشت تمام تلاشش رو می کرد که صداش بالا نره و با عصبانیتش من رو بیشتر نترسونه….

نمی دونم سرگرد چی گفت و چی شد اما وقتی برگشت داخل اتاق احساس کردم هرلحظه ممکنه سکته کنه….

با نگرانی و صدایی گرفته گفتم:

-سورن خوبی؟!..

با چشم های به خون نشسته سر تکون داد و لب زد:

-پاشو بریم..

اشک هایی که با یاداوری اون چند روزه سختی که گذرونده بودم قطع نمی شد و مثل ابر بهاری از چشم هام فرو می ریخت رو پاک کردم و بلند شدم…..

در ‌کسری از ثانیه دوباره صورتم خیس شد..

کاش هیچوقت یادم نمیومد..تمام اون کتک ها و فحاشی ها و اذیت و آزارها مدام تو ذهنم مرور میشد و داشت جونم رو می گرفت….

قلبم درد می کرد و انگار گنجایش این همه درد رو نداشت و می ترسیدم هر لحظه از حرکت بایسته….