روی صندلی نشستم و دستمو روی قلبم که توی حلقم می تپید گذاشتم..
_پس بیخودی ریتم تند نگرفته بودی.. اون لعنتی اینجا بود..

دستمو به صورتم کشیدم و سعی کردم با کشیدن نفس های عمیق خودمو آروم کنم..
چند ثانیه بعد رضا اومد توی اتاق..

بادلخوری نگاهش کردم وگفتم:
_توکه گفتی اون نمیاد.. گفتی مرخصیه! واقعا داره باورم میشه که دروغ گفتن واست آسونه..!

_معذرت میخوام.. توروخدا نپرسیدع قضاوت نکن گلاویژ جان!
بخدا خبرنداشتم میاد شرکت وهمین پیش پای تو اومد..

صفحه گوشیشو طرفم گرفت و ادامه داد:
_ببین حتی میخواستم بهت زنگ بزنم و خبربدم که عماد اومده!
پوووف کلافه ای کشیدم و دندونامو روی هم فشاردادم..

_مهم نیست.. نه خودش واسم مهمه نه بود ونبودش..
_خواهش میکنم ازمن ناراحت نباش واقعا خبرنداشتم عماد میاد..

کلافه میون حرفش پریدم و باحرص گفتم:
_میشه اسمش رو نیاری.. دلم نمیخواد حتی اسمش هم بشنوم.. اصلا مهم نیست دیگه گذشت.. نیومدم اینجا از اون حرف بزنم!

_میخوای بریم بیرون؟ اونجوری هم حرف میزنیم هم حال وهوات عوض میشه!
موافق بودم.. با رضایت سری تکون دادم وگفتم؛

_آره بریم.. اصلا دلم نمیخواد توفضایی که عماد نفس میکشه حتی نفس بکشم!
_خیلی خب آروم باش.. پوشه ای رو بالا گرفت و اضافه کرد:

_فقط چند ثانیه فرصت بده یه پرونده مهمه به عماد بسپرمش فوری برمیگردم باشه؟!
باتایید سر تکون دادم..
_لطفا سریع تر.. حالم اصلا خوب نیست!
_چشم.. همین الان برمیگردم..

رضا رفت ودوباره نشستم روی صندلی منتظرشدم برگرده..
حدود ده دقیقه اومدنش طول کشید وداشتم عصبی میشدم..

مدام خودمو لعنت میکردم که چرا به حرف گوش ندادم و اومدم..
گلوم هرلحظه خشک تر میشد و کلافه ام میکرد..
با اومدن رضا از جام بلند شدم وحرصی گفتم؛

_خوبه قرار شد چندثانیه ای برگردی و دقیقه ای نبود وگرنه فکرکنم قرار بود تا شب اینجا بمونم!
_معذرت میخوام.. با عماد حرفم شد..

بادیدن گره محکم بین ابروهاش و صورت رنگ پریده اش مطمئن شدم فقط یه حرف ساده نبوده و دعواشون شده!
_چی شده؟ چرا؟ دعواتون شد؟

اومد کتش رو از پشت صندلیش برداشت و همزمان که میپوشید باهمون اخم جواب داد:
_چیزی نیست.. بریم..
اومد ازکنارم رد بشه که جلوشو گرفتم و مانعش شدم..

_بخاطر اومدن من عصبی شد و دعوات کرد؟
_مگه من بچه ی دوساله ام که کسی دعوام کنه؟ اینجا شرکت منم هست.. هزار برابر بیشتر از عماد واسش زحمت کشیدم ومیکشم

هیچکس حق نداره برای چیزی که معطلق به من هم هست یک طرفه تصمیم بگیره.. فرقی نداره اون آدم کی باشه.. حتی اگه برادرم باشه..!

_کاش قلم پام میشکست و اینجا نمیومدم

_این حرفا چیه؟ چرا همه چی رو به خودت میگیری!
_دلم نمیخواد بخاطر من باهم دعواتون بشه!
_بخاطر تونیست.. عمادهم یه کم زیادتر از حد معمول دور برداشته

لازم بود تذکر بدم به خودش بیاد… حالاهم بریم که یه کم دیگه اینجا بمونم کنترل رفتارم رو تضمین نمیکنم!

سرم رو پایین انداختم و باصدایی که از ته چاه درمیومد گفتم:
_باشه بریم..
بی رمق شدم.. دیگه جون نداشتم حتی راه برم…

دلم خیلی شکسته بود.. اونقدر که دلم میخواست همونجا بمیرم و زندگی نحسم تموم بشه..
ازاتاق اومدیم بیرون که چشمم به آشپزخونه افتاد..

روبه سمت رضا کردم و آهسته گفتم:
_گلوم خیلی خشکه.. میتونم برم یه ذره آب بخورم؟
سری به نشونه ی تایید تکون داد وگفت‌:
_راحت باش..

از منشی خجالت میکشیدم.. حتی روم نمیشد سرم رو بلند کنم.. مطمئنا صدای دعواشونو شنیده بود چون فاصله ی میز منشی تا اتاق عماد خیلی کم بود..

وارد آشپزخونه شدم و بادیدن عماد که روی صندلی نشسته بود مثل برق گرفته ها شدم..
خدایا این چه شانس مزخرفیه که من دارم؟

آخه واسه چی باید درست وقتی که عماد توی آشپزخونه هست من تشنه ام بشه!!
سرجام میخکوب شده بودم.. بادلخوری وپر ازنفرت نگاهموازش گرفتم و به طرف رضا برگشتم..

_چی شد؟ چرا برگشتی؟
منتظر نموندم وبدون اینکه جواب سوالش رو بدم به طرف درخروجی شرکت رفتم ودکمه آسانسور رو زدم..