پشت بند حرفش، قبل ازاینکه من یا نسیم حرفی بزنیم، دست نسیم رو کشید و باقدم های بلند به طرف در خروجی رفت و تا به خودم اومدم از اونجا رفته بودن!

بی اراده بغض کردم… روی صندلی نشستم و اجازه دادم اشک هام گونه هام رو نوازش کنه!
همه ی اتفاق هایی که تواین مدت به سرم اومده بود از جلوی چشمم گذشت و مثل آوار روی سرم فرو ریخت!

تموم غم و دلتنگی ها به یک باره توی دلم نشست و هرلحظه گریه هام شدت بیشتری میگرفت!
همه رو مثل یه فیلم مرور کردم و از خاطرم گذروندم..

ازرفتن کوهیار و خیانتش گرفته تا سرد شدن رفتار خانواده ام و دل باختنم به مردی که همین چنددقیقه پیش دست توی دست زنش از کنارم عبور کرده بود!

داشتم بیصدا و از ته قلبم زار میزدم که باصدای ارسلان به طرفش برگشتم..
_ساراجان؟ چی شده دخترم؟ چرا گریه میکنی؟ اتفاقی افتاده؟
اتفاق؟ تنگ شدن دل آدم ها واسه گذشتشون جز اتفاق ها محسوب میشد؟

تحقیرکردن و دل شکستن چطور؟ اگه کسی دلش واسه بغل گرفتن مامانش پر بکشه چی؟
بدون اینکه ذره ای از شدت گریه ام کم بشه سرمو به نشونه ی منفی تکون دادم که کنارم نشست…

بالحن کش دار و آرومی اسمم رو صدا زد ..
_چی شده بابا جان؟ داری من رو میترسونی.. خواهش میکنم آروم باش!
_چیزی نیست آقای پندار.. نگران نباشید، هرچی که باشه به خانواده ی شما مرتبط نیست و فقط به خودم مربوطه!

_باشه دخترم.. اینشو که خودم فهمیدم.. مشکلی واسه خانواده پیش اومده؟ حال بابات خوبه؟ همگی در سلامت هستند؟
باگریه سرمو به نشونه ی مثبت تکون دادم و گفتم:
_همه خوبن.. آروم تر زمزمه کردم؛ بجز من!

انگار حرفم رو شنید.. با آرامش بیشتری گفت:
_میخوای بریم بیرون و یه کم قدم بزنیم؟
صدای آرش از پشت سرمون باعث شد جفتمون به طرفش برگردیم!

_اینجا چیکار میکنی بابا؟
پندار به طرفش برگشت و با اخم گفت:
_ازکی تاحالا باید به تو جواب پس بدم؟
آرش بی توجه به من دستشو سمت اتاقی که مادرش بستری بود، دراز کرد وگفت؛

_ازوقتی که مادرم رو به این روز انداختی!
چی شده که بعداز چندین ساعت یادت اومد زنت بیمارستانه؟
_حرف بیخود نزن.. آمنه قبل ازاینکه مادر توباشه زن من بوده وهست!

حق نداری تا وقتی که حقیقت رو کامل نمیدونی قضاوت کنی!
واسه اینکه حرف هاشونو راحت بزنن و خودمو از ماجراشون بیرون بکشم، ازجام بلند شدم و به طرف راه خروجی قدم برداشتم!

اما هنوز چند قدم نرفته بودم که دستم توی دست های گرم آرش اسیر شد و با تعجب وچشم های گرد شده به دستمون نگاه کردم!
نیم نگاهی به من انداخت و روبه باباش ادامه داد؛

_من میرم بیرون و دلم میخواد وقتی برگشتم شمارو اینجا و کنار مادرم نبینم!
بدون حرف دیگه ای همونطور که دستم توی دستش بود به طرف خروجی به راه افتادیم!

به حیاط که رسیدیم دستمو کشیدم وگفتم:
_میشه دستمو ول کنی؟ این کارهات چه معنی داره؟
_معذرت میخوام.. بخاطر رفتار زشت نسیم ازت معذرت میخوام!
چقدر این آرشی که روبه روم ایستاده بود با آرش چند ماه پیش فرق داشت!

کسی که حتی اگه آسمون به زمین میرسید معذرت خواهی نمیکرد و اخلاق گندش حالم رو بد میکرد حالا حتی به جای نامزد بیشعورشم عذرخواهی میکنه و این همه مهربون شده!
چی عوض شده بود؟ نکنه چون دلم بند دلش شده اینجوری به نظر میرسه؟!

_مهم نیست! نیازی نیست بجای نامزدت عذرخواهی کنی!
اومد نزدیکم ایستاد و توی فاصله ی کم از صورتم گفت؛
_چرا گریه میکردی؟ بخاطر حرف های نسیم؟
نیشخندی زدم و با کنایه گفتم:

_نه.. مگه چی گفته که اشکم دربیاد! هرچی که بود یادآوری خوبی بود واسه پیدا کردن خودم وجایگاهم…
حرفمو قطع کرد و گفت:
_پرت وپلا نگو.. اولا جایگاه تو واسه مامانم حتی بالاتر ازمنه که پسرشم، دوما با حرف اون دیونه خوبی ها و مهربونی های تو پایمال نمیشه.. بهت قول میدم بیاد وازت معذرت خواهی کنه!

آرش سعی داشت سنگینی بغضی که نسیم توی گلوم کاشته بود رو کم کنه اما موفق نمیشد چون تنهاصدای نسیم بود که توی گوشم مدام زمزمه وتکرار میشد!
_نیازی نیست! گفتم که چیز مهمی نبود وبهتره که راجع بهش حرف نزنیم!

_اوکی.. میخوای ببرمت خونه یه کم استراحت کنی اعصابت آروم بشه؟
دلم میخواست.. خیلی هم دلم میخواست تنها باشم و یه کم واسه خودم خلوت کنم اما دلمم نمیخواست آمنه رو تنها بذارم…
نگاهی به دیوار اتاقش انداختم و اومدم بگم نه

که آرش رد نگاهمو دنبال کرد و قبل از اینکه چیزی بگم گفت؛
_نگران مامان نباش، بابا پیشش هست و فکرنمیکنم حالا حالاها بخواد ازاونجا پاشو بیرون بذاره!

بیا بریم یه کم استراحت میکنی دوباره برت میگردونم!
بدون حرف سرمو به نشونه ی مثبت تکون دادم که دستشو بافاصله توی کمرم گذاشت وادامه داد:
_اول بیا بریم صورتت رو بشور بعد می برمت..