اما حامی گوشش بدهکار نبود و مدام از کار اشتباه پدرش میگفت. آنقدر که سراب را کلافه و صدایش را درآورد.
_ وای وای، مرد انقدر خاله زنک نوبره به خدا!
پاشو برو بیرون مغزمو خوردی حامی، برو بیرون تا یه بلایی سرت نیاوردم!
حامی تای ابرویی بالا داده و گوشه ی لبش طرح پوزخند گرفت.
بینی سراب را میان انگشتانش فشرد و او را وادار به تقلا کرد.
_ تویی که دماغتو بگیرم جونت درمیاد واسه من وحشی بازی درمیاری توله؟!
او را رها کرده و سراب با چند مشت و لگد حرصش را نشانش داد.
تنش را روی تن حامی کشیده و عمدا چانه اش را با فشار زیادی به سینه ی حامی چسباند.
_ تو چرا نگفتی مامان و بابات پلیس بودن؟
حامی در حالی که سعی میکرد درد قفسه ی سینه اش را به روی خود نیاورد، بیخیال سری تکان داد.
_ خودمم یادم نبود، انقدر اتفاقای مهم تر افتاد که این پیششون مهم نباشه.
سراب لب به دندان گرفته و ریز خندید.
_ هر کاری میکنم نمیتونم مامانو تو لباس پلیس تصور کنم، فکرشو کن!
حامی دهان کجی کرده و با چسباندن ابروهایش به هم غرید:
_ چشه مگه مامانم؟!
سراب چانه اش را بالا برده و محکم به سینه ی حامی کوبید. چشم غره ای رفته و گفت:
_ خبه خبه، مامان دوست شده واسه من!
انگار نه انگار تا دیروز التماس آقا رو میکردم با مامانش حرف بزنه.
آخه مامان خیلی گوگولی و مهربونه، واسه منی که کل زندگیم پلیسا واسم مثل هیولا بودن و باید ازشون میترسیدم تصورش سخته که یه پلیس بتونه مثل مامان باشه.
حامی اَه کشیده ای گفته و در همان حال دست دور تن سراب پیچید.
_ ول کن اینا رو دختر بد، یذره به شوهرت برس!
هر ور میریم حرف گذشته ی گوه این جماعته، خسته شدم بابا… یه بوس بده به شوهر جونت ببینم!
