ایران / تهران
ضربه ی آخر و بوم !
صدای تشویق ها پایانی نداشت . نیم دستکش های چرمش را در پوشید و به حریفش نزدیک شد .
حریفش نیمه جان به رینگ تکیه داده بود . خون از بینی و لبش جاری شده بود .
و دانه های عرق از پیشانی اش سرازیر می شد .
آرام به حریفش نزدیک شد . زانو زد چشم های خمار قهوه ای اش را به حریفش دوخت و زمزمه کرد: روحت شاد !
میان تشویق ها از رینگ پایین پرید . از میان جمعیتی که برایش دست می زدند رد شد . باز هم برنده شد …
نیشخندی به شهراد زد و زیر نگاه شوکه ی او ، سوار موتورش شد .
فرهاد بود و بوکس …
حریفش مسعود بود . شاخ محله که چندین بار جرات کرده بود برای فرهاد شاخ و شانه بکشد .
بخاطر همین به مسعود لقب شاخ محله را داده بودند . از بس قلدر بود و شاخ و شانه می کشید .
با فرهاد شرط بسته بود . با کی ؟ فرهاد !
دیوانه ی محله ، همه ی محله از روانی شدن فرهاد می ترسیدند .
فرهاد تعادل نداشت رفتار های مرموز و عجیب غریب بود .
حال مسعود را با یک ضربه منهدم کرد و خونسرد و بی توجه به داداش بزرگه سوار موتورش شد و رفت !
اهالی محل کم کم متفرق شدند . کسی به داد مسعود نرسید اینجا محله ی گم و گور ها بود .
کسی به کار کسی کار نداشت . عاقبت شاخ و شانه کشیدن برای فرهاد همین بود .
شهراد دستی به صورتش کشید .
فرهاد کی می خواست دست از این دنبال شر بودن بردارد ؟
با قدم هایی آرام به سمت رینگ رفت و رو به روی مسعود ایستاد .
_ خوبی ؟
مسعود بی حال لب زد . از دهانش خون می آمد و با هر کلمه خون ها به پیرهن شهراد می پاچید : دا…دا…داداشت
سرویسم کرد …ب…ب.بعد می ..می پرسی خوبی ..
شهراد سری به نشانه ی تاسف تکان داد : خب حالا ، دستمو بگیر پاشو مرد گنده !
شهراد دستمالی از جیب شلوار پارچه ای اش در آورد و به سمت مسعود گرفت .
مسعود خون های بینی و لبش را با دستمال پاک کرد و با بی حالی زمزمه کرد : حالا کجا رفت این خان داداشت ؟
شهراد شانه ای بالا انداخت _ نمی دونم…فرهاد حتی به بابا هم توضیح نمی ده می خواد چیکار کنه بعد اینجا جار بزنه ؟
مسعود با یادآوری مشت محکمی که از فرهاد خورد گفت : داداشت بهم گفت روحت شاد !
شهراد سری تکان داد : باشه ولی امیدوارم برات درس عبرت شده باشه که دور و بر فرهاد زیاد نچرخی .
مسعود بی حال سری تکان داد و هر کسی رفت سوی خودش .
شهراد راه خانه را پیش گرفت .
خانه ها همه قدیمی بودند . پسر بچه ها فوتبال بازی می کردند و دختر بچه ها در حالی که دست مادر هایشان را گرفته بودند قدم می زدند .
محله گم و گور ها پر سر و صدا بود .
در حالی که رد می شد هر کس سلامی به شهراد می کرد . هر چه نباشد پسر ارشد محمد خان بود .
او نیز طمیمانه جواب سلام ها رامی داد و در حالی که تسبیح سبز رنگ را در دستانش می چرخاند به سمت خانه می رفت .
نزدیک خانه بود که ناگهان دختری چادری را دید که صورتش را با چادرش پوشانده بود و از سوپر فرشاد بیرون می آمد و با عجله به سمت خانه ی محمد خان می رفت .
سیمین !
اینجا چه غلطی می کرد ؟ با فرشاد جیک تو جیک بود ؟
مگر قرار نبود از زهرا خانم مادرشان مراقبت کند ؟ چرا از خانه بیرون آمده بود ؟ چرا صورتش را پوشانده بود ؟
تسبیح را در دستش مشت کرد و با سرعت بیشتری به سمت خانه رفت .
سیمین …وای …خدا به دادت برسد …
دستش را روی زنگ قدیمی خانه فشرد . عصبانیت در چهره ی شهراد بی داد می کرد .
سیمین با همان چادر آمد و در را باز کرد .
با عجله و من و من گفت : س..سلام خا…خان داداش!
شهراد ابرویی بالا انداخت _ علیک .
سیمین پا تند کرد و مسافت حیاط به خانه را طی کرد .
شهراد دست و صورتش را در حوض شست .
تسبیح هنوز در مشتش بود .
وای بر حالت سیمین اگر دروغ بگویی …وای بر حالت …
وارد خانه شد . زهرا خانم خواب بود . سیمین در آشپزخانه بود .
وقتش بود که سر در بیاورد .
سیمین با دست هایی لرزان در استکان شهراد از سمار چای می ریخت .
می خواست از کابینت قند بیاورد که سینه به سینه ی شهراد شد .
سیمین با ترس خنده ای کرد : عه خان داداش اینجا چیکار می کنی ؟
شهراد ابرویی بالا انداخت : حق ندارم بیام تو اشپزخونه ؟
سیمین تته پته کرد : ن..نه ا…این چ..چه ح..حر..حرفیه ؟
شهراد با دقت به سیمین زل زد : کجا بودی ؟
رنگ از رخسار سیمین پرید : م..من ؟ ت..تو خونه از مامان مواظبت می کردم .
_ دروغم که می گی !
_ وا خان داداش دروغم کجا بود ؟
شهراد نزدیک سیمین شد .
_ من فرامرز نیستم که منو بپیچونی خودم دیدم از سوپری فرشاد بیرون اومدی داشتی چه غلطی می کردی اونجا ؟
_ هی…هیچی به خدا !
شهراد داد زد : اسم خدا رو به دروغ نیار حیووون !
سیمین لرزان چشم بست .
_ می دونی اگه فرهاد می دیدت چیکارت می کرد ؟ امروز زد مسعودو داغون کرد !
_ مسعود شاخو ؟
شهراد بی حوصله گفت : مگه ما چند تا مسعود شاخ داریم ؟ زد با یه مشت پسررو غرق خون کرد !
_ ا..الان ک…کجاست ؟
شهراد شانه بالا انداخت: چمی دونم شانس آوردی من دیدمت سیمین این غلط کاریا به تو نیومده این وصله ها به خاندان مستوفی نمی چسبه حد خودتو بدون تا فرهاد حالیت نکرده ! چایی منم بده !

آمریکا / سان فرانسیسکو
آرس نگران بود . دقیقا دو هفته بود که از دیاتا خبری نداشت .
دستی به موهای مواج دارش کشید و آنها را به بالا هدایت کرد .
هر چقدر که به گوشی اش زنگ می زد ، جواب نمی داد . به خانه اش رفته بود و در را روی آرس باز نکرده بود.
چه بلایی بر سر دیاتا آمده بود ؟
روی مبل آبی رنگ نشسته بود و کانال های تلویزیون را بالا و پایین می کرد .
تلفنش زنگ می خورد .
نگاهی به اسکرین گوشی می اندازد …
نباید خودش را ببازد ، یک گزارش ساده است دیگر …
_ بله ؟
_ پیداش کردی ؟
_ نه انگار آب شده رفته تو زمین صبح رفتم دم در خونه اش باز نکرد . از سرایدار هم پرسیدم گفت من خبر ندارم .
_ تلفنش هم لابد جواب نمی ده !
_…
_ آرس ببین ، من تو رو کردم مدیر برنامه ی دیاتا که ببینی لحظه به لحظه چیکار می کنه ، با کیا معاشرت می کنه ، چی می پوشه تو رو مسئول کردم که حتی رنگ لاکش هم بهم بگی اونوقت تو دو هفته ازش خبر نداری ؟
_ می دونم مهراب ، می دونم …انقدر گذشته رو نکوبون تو سرم .
_ باید بکوبم تا سر عقل بیای و بفهمی هر چی داری از من داری . اگه من نبودم تو هنوز هم تو هلفدونی داشتی
آهنگ فرار از زندان سر می دادی !
_ می دونم …می دونم پیداش می کنم خب ؟
مهراب انقدر منو روانی نکن خب ؟ پیداش می کنم .
_ زود تر ! ….
آلمان / برلین
مهراب داشت قهوه اش را سر می کشید .
آیپدش را روی پاهایش گذاشت و به چشم های کهربایی دیاتا خیره شد .
با دستش موهای دیاتا را از همان آیپد ناز و نوازش کرد .
شومینه ی رو به رویش هیزم ها را به طرز عجیبی می سوزاند .
آتش شومینه ، مثل برق چشمانش بود .
موقعی که دیاتای سرکش را نگاه می کرد …چشمانش برق می زد .
دیاتا کوچولو کی انقدر بزرگ شد که بشود آفرودیت ؟
کی انقدر بزرگ شد که موهایش را هایلایت آبی رنگ کند ؟
الان کجا بود ؟
اخمی از این موضوع کرد .
آرس باید دیاتا را پیدا می کرد . هر چه باشد آرس نوچه ی مهراب بود …
دیاتا چه فکری کرده بود ؟ در این زمانه کسی بی دلیل مدیر برنامه ی یک دختر رپر که در کاباره می رقصید نمی شود .
آرس ؟ مدیر برنامه ؟
همه ی این ها نقشه ای برای نزدیک شدن به دیاتا بود .
هیچ وقت دیاتا نمی تواند از دست مهراب فرار کند …
_ گفته بودم مال من می شی …یادته ؟
خب ، الان وقتشه که خودتو نشون بدی دیاتا کوچولو !
ایران / تهران
محله ی گم و گور ها ؛ از ده شب به بعد ساکت بود . زیادی ساکت…
سیاهی شب بر محله ی گم و گور ها غلبه کرده بود…
اینجا کسی نمی ترسید …ترس ؟ نه اینجا همه مادرزادی جنگ بلد بودند . همه مادرزادی کلاه بردار بودند .
چاقو رفیق همیشگی اشان بود …
تسبیح های رنگارنگ در مشت های همه می چرخید …
ذکر نمی گفتند . نه …اینجا کسی واقعا مومن نبود …شاید هم بود ولی موضوع موقعی یک لقمه نان برای خوردن در سفره نبود تغییر می کرد .
از میش های مظلوم به گرگ های وحشی تبدیل می شدند . اینجا غارت کردن عادی بود .
رینگ های بوکس سرگرمی بود .
همه چیز در محله ی گم و گور ها عجیب است .
مردم اینجا نازک نارنجی بودن را کنار گذاشتند .
اینجا ابرو مهم است ، ناموس مهم است ، اما رحم ؟
نه کسی اینجا نمی داند معنی رحم چیست …
کسی اینجا نمی داند معنی خواب راحت چیست …
کسی اینجا نمی داند معنی اعتماد چیست …
نه تنها اعتمادشان حاجی ، محمد خان است و بس .
سیمین داشت شاه های پدرش را مالش می داد . فرامرز داشت دارو های مادرش را می داد و شهراد هم داشت طبق معمول با آن زبان چرم و نرمش با تلفنش حرف می زد .
ساعت از ده شب گذشته بود و کسی هنوز نمی دانست فرهاد چرا نیامده .
برای کسی مهم نبود اینجا در اصل زندگی بیرون از چهاردیواری است …
فرهاد بعد از نفله کردن مسعود در رینگ بوکس گویی غیب شده بود .
همیشه همین بود . از یازده به بعد سر و کله اش پیدا می شد . با همان چشم های خمار قهوه ای ، حاله ی قرمز زیر چشمانش و موهای تیره رنگش که مدلی ساده داشت …
فرهاد ، از آن پسر های سوسول نبود که سر یک دعوا بخواهد برود و پیدایش نشود . پررو بود ، دنبال شر بود …
اما حال ، کسی از خانواده ی محمد خان مستوفی نمی دانست که فرهاد کجاست .
سیمین از بعد اینکه شهراد او را هنگامی که از سوپری فرشاد می رفت دیده بود زنگ بر رخسار نداشت .
هر یک دقیقه یک بار شهراد را نگاه می کرد تا مبادا چیزی به حاجی بگوید .
یک چشمش به شهراد بود و یک چشمش به ساعت …نگران فرهاد نبود نه نگران خودش بود .
می ترسید فرهاد باز روانی شود . هیچ کس از محله ی گم و گور ها نمی خواست دم پر فرهاد شود مخصوصا موقعی که روانی بود .
سیمین خوب یادش است فرهاد چطور استاد دانشگاهش را با موتورش زیر گرفت !
آن هم سر چی ؟
سر توهین به فامیلی اش !
فرهاد مستوفی زیادی بی اعصاب بود ! حساس نبود ، اما عزت نفس داشت . دوست نداشت توهین بشنود .
اما اگر می شنید ؛ روحت شاد !
شهراد داشت زبان می ریخت و یک بند مثل دایره دور خانه راه می رفت : چشم ، چشم رو تخم چشمم ، حتما شما نگران نباشید…زود می رسه به دستتون ، ای جان ؛ سلام به فیروزه خانم برسونید …
چاکرم ، چاکرم خداحافظ…
بعد از اینکه قطع کرد فحش ناموسی بار مرد پشت تلفن کرد : مردک دیو…
_ عهههه دختر اینجا نشسته ها مواظب حرف زدنت باش .
شهراد سر تکان داد _ چشم حاجی .
محمد خان : سیمین بسه دیگه نمی خواد مادرتو ببر تو اتاقش .
سیمین مطیعانه در حالی که آخرین نگاه را به شهراد می انداخت زمزمه کرد : چشم آقا جون .
بعد به سمت مادرش رفت و با ویلچر ، زهرا خانم را به سمت اتاق کوچکش برد که روزی اتاق مشترکش با محمد خان بود برد .
خانه ی حاجی یک اتاق بیشتر نداشت .
آن هم برای زهرا خانم بود تا در آنجا استراحت کند . بقیه ؟ هر جا که گیرشان کی آمد می خوابیدند .
در پذیرایی ، آشپزخانه ، راهرو ، حیاط …
در محله ی گم و گور ها این چیز ها ذره ای مهم نبود .
شهراد و حاجی و فرامرز در پذیرایی می خوابیدند و سیمین در راهروی کناری‌ و گاهی کنار زهرا خانم …
که اگر چیزی لازم داشت برای مادرش فراهم کند .
و فرهاد ؟
کسی تا به حال خوابیدن فرهاد را به چشم ندیده بود . خیلی کم پیش می آمد که می دیدند .
بیشتر در بهار خواب بود یا اصلا خانه نبود …
شاید قرمزی چشمانش بخاطر همین بود اما نه چشمانش از همان بچگی خمار بود .
محله ی گو و گور ها جای خواب نبود اگه خواب بمونی ، گلوتو می برن !

فرهاد کلاه هودی مشکی رنگش را روی سرش گذاشت. نوک موهای قهوه ای شکلاتی رنگش بیرون کلاه بودند .
شب ، یعنی آرامش …شب یعنی خفه شدن روز …
شب یعنی صدای درونت را ساکت کن و تمرکز کن …
شب های تهران و دید زدن برج میلاد …
خیلی از شب ها می آمد اینجا …
اینجا دور از محله ی گم و گور ها بود ، خیلی دور …
همیشه نیمه های شب را در اینجا ، اکباتان می گذراند . اینجا اکباتان بود .
پاتوق علی و امیر و فرهاد …
نگاهی به علی و امیر انداخت . علی سر تکان داد . امیر دستش را به نشانه ی شروع تکان داد .
اسپری رنگ را تکان داد .
اسپری مشکی رنگ را گرفت و شروع کرد …دیوار اول !
فرهاد یک گرافیتی کار بود .
روی دیوار نقش و نگار می کشید . دیوارنگاری می کرد .
پوزخندی زد و ادامه داد .
علی و امیر دوستانش بودند . گرافیتی یک کار است یک عادت غیرقانونی …
خودش هم غیر قانونی بود اصلا کدام کار فرهاد با قانون جور در می آمد ؟
شش بار از دست پلیس فرار کرده بود . چهار بار بخاطر دعوا و زیر گرفتن استاد دانشگاهش و دو بار هم بخاطر این دیوارنگاره ها .
حاجی روحش هم خبر نداشت که پسرش یک گرافیتی کار است .
یک گرافیست فارس !
علی اسپری بنفش را تکان داد و خطوطی در هم می کشید و امیر هم با رنگ آبی و قرمز خطوط معروف گرافیتی را می کشید …
فرهاد با همان چشم هایش به اسپری مشکی نگاه کرد روی خطوط علی و امیر با خط مخصوص گرافیتی می نوشت .
فرهاد دل و جرات داشت . این کار جرم بود ولی کی بود که گوش کند ؟ فرهاد ؟!؟!
دست هایش رنگی بود . با اسپری آبی کلتی را کشید که داشت یک گلوله ی خونی را شلیک می کرد .
علی لبخندی به شاهکارشان زد و به امیر چشمک زد .
فرهاد نیز نیمچه لبخندی زد . این بیستمین دیواری بود که با شاهکار های فرهاد نقاشی می شد .
دیوار نگاره های باحالی که می کشید …
امیر یک آدمک چوبی را کشیده بود که جای قلبش خالی بود و به جای قلبش سنگ کار گذاشته بودند.
علی هم روی همه ی آنها خطوط درهم و برهم می کشید و فرهاد با دست خط گرافیتی که یک خط درشت و پیچیده به هم بود روی آنها می نوشت .
اسم هایشان را نمی نوشت از نظر فرهاد نوشتن اسم روی نقاشی سوسول بازی بود .
دوست داشت گمنام باشد مثل اسم محله ی گم و گور ها !
فحش هم نمی نوشت . خز بود !
کلماتش خاص بودند مثل رفتارش …
گرافیتی یک حرفه بود . و او هم یک گرافیتی کار حرفه ای !
نیم دستکش های چرمش مانع این می شد که دستانش با اسپری های رنگ رنگی شود .
امیر : هوم ، دوسش دارم !
فرهاد نیم رخ جوکر را بغل کلت آبی کشید که انگار گلوله ی خونی داشت به دهان جوکر شلیک می شد .
و علی فکر کرد چه هوشمندانه !
انگار این گلوله بود که لبخند معروف جوکر را می ساخت . لبخندی که از خون بود و کلت آبی نمادی از غم و غصه بود .
چون ابی در فرهنگ گرافیتی نماد غم بود . کلت غم شلیک گلوله ی خونی می کرد و جوکر درد گلوله را با لبخند خونی نشان می داد .
علی به شانه ی فرهاد زد : داداش عجب چیزی شد ! ایده اش از کجا در اومد ؟
فرهاد با نیشخند به سرش ضربه زد : از اینجا !
کارشان تمام شده بود . علی یک کف دست را کشیده بود که رویش یک صورت بود …یک صورت که چشم سوم داشت و بنفش بود و امیر هم خطوط دست و انگشتان را برجسته می کرد …
کارشان که تمام شد اسپری ها را علی جمع کرد و در کوله اش گذاشت .
امیر سیگاری گوشه ی لبش گذاشت و با فندک نقره ای رنگ روشنش کرد .
علی سیگار را کشید و زیر پایش مچاله اش کرد .
_ خسته نشدی از بس این لعنتیو کشیدی ؟ می رینی به ریه هات احمق ! به خدا این گ..و…ه خوری ها کلاس نداره !
امیر فحش رکیکی داد .
علی رو برگرداند سمت فرهاد .
فرهاد آرام و سرد گفت : امشب برنامه داریم .
علی _ آخه داداش من چه برنامه ای نصفه شبی ؟
امیر سر بالا کرد و سیگار دیگری اتش زد : ناموسیه ؟
علی غرید : ناموسیه ؟
فرهاد آرام غرید : ناموسیه !
امیر قولنج گردنش را شکست: اسم ؟
فرهاد سرو و آرام گفت : کیان .
علی این بار در حالی که کوله ی حاوی اسپری را در صندوق عقب تیبا می ذاشت گفت : فامیل ؟
_ کوشان .
امیر پک محکمی زد : تا چه حد ؟
فرهاد نیشخند زد و دست در جیب هودی اش کرد : بره پیشواز مرگ و برگرده !
علی ترسناک گفت : آدرس ؟
فرهاد هم سیگاری گوشه ی لبش گذاشت و آتشش زد : اندرزگو !
علی و امیر سر تکان دادند .
امیر چند ضربه به تیبای علی زد و گفت : ردیفه فردا از به دنیا اومدنش پشیمون میشه !
علی سری از تاسف برای امیر و فرهاد تکان داد و گفت : بریم پیست ؟
فرهاد نیشخند زد .
یک کار ناتمام داشت .
_ نه ، شما برید . کار دارم .
علی لوتی وار گفت : کار داداش کار ما هم هست . تو کار بگو اماده تحویل بگیر کارت چیه ؟
که ناگهان صدای دادی را شنیدند . سه چهار تا پسر بیست و هفت ، هشت ساله داشتند ه سمتشان می آمدند .
و مدام داد می زد . تا اهالی اکباتان را از وجود این سه نفر با خبر کند .
از بین ساختمان های پیچ در پیچ و قدیمی اکباتان که پر بود از دیوارنگاره های فرهاد و امیر و علی به سمتشان می آمدند
فرهاد سرش درد می‌کرد برای دعوا . پسرک کله شق ، لوتی دعوا می کرد سوسول بازی در کارش نبود .
حساسیت در کارش نبود . جرات داشت . درس هایش را در دعوا پس می داد .
پسرک و روشن فکری ؟
سه پسر بودند .
هر شش نفر شانه به شانه ی هم ایستادند .
امیر دود سیگارش را توی صورت پسر وسطی فوت کرد : فرمایش ؟ نصفه شبی اون صدای خروسکیتو انداختی رو سرت جوجه ماشینی ؟
پسرک زد به سینه ی امیر و او را هل داد که علی دست های پسر را گرفت : هووش ، آرام حیوان .
فرمایش رو بنال و هری !
پسر سمت چپی دست های علی رو کنار زد : خوش ندارم سه تا کودک درون رو دیوارای خونمون نقاشی بکشن زوره ؟
امیر یقه اش را گرفت : هر موقع تونستی شلوارتو بکشی بالا بیا اینجا واق واق کن توله !
سیگار فرهاد هنوز کنج لبش می سوخت .
خونسرد به سه پسر رو به رویش چشم دوخت .
گفته بودم دنبال شر است و خونسرد ؟

محله ی گم و گور ها ، در نزدیکی البرز بود . یک آبادی که مختص آدم های فقیر است . نزدیک یک زندان .
همه ی آدم ها از در قرض و قوله غرق بودند .
همه اشان از دم در جرم و جنایت…همه قاتل بودند . قاتل رویا هایشان …
قاتل احساس و رحمشان …همه ی مغز ها اینجا کوچک بود از فرط نداری زنگ زده بود . مغزی که در فشار روانی باشد مثل یک تکه آهن زنگ زده می شود ، به درد نخور و پوچ و لایق سطل زباله…
آهن زنگ زده مفید نبود . هیچ کدام از آدم های محله ی گم و گور ها مفید نبودند .
هیچ کس خودش نمی خواست جوانی اش با فقر گذر کند ،هیچ کس نمی خواهد در فقر بمیرد …
این آدم ها جز همین هیچ کس ها محسوب می شوند . بلند پرواز و تنوع طلب ، حریص …
اینجا کسی حتی نمی دانست گوشت بوقلمون یا بره چه مزه ای دارد …
اینجا جای کرکس ها و لاشخور هاست . همه از باقی مانده ی غذای پولدار ها تغذیه می کنند .
تعجب نکن این ها واقعی است ، فقر واقعی است …درد واقعی است …همیشه همه ی داستان ها در اوج پولداری رخ نمی دهند …؛ یکم طعم نداری بکش …
یک بچه پولدار صبحانه خاویار می خورد و اینجا ، همین جا در محله ی گم و گور ها روزی یک بچه از گرسنگی می مرد .
فرهاد ؛ یکی از همان آدم هایی بود که رحم و احساسش را نذر گرگ بودنش کرد .
یکی از همان آدم ها که دیگر مثل بچگی اش دنبال عدالت نبود .
عدالت و اصالت در محله ی گم و گور ها جایی نداشت .
قصه ی این مردم با مقدار نان شبشان متغیر بود . اگر نان در سفره بود ، عدالت و اصالت برایشان ارزشمند بود ولی اگر نبود ، قصه عوض می شد . عدالت و اصالت تبدیل به وقاحت و جنایت می شدند …
فرهاد سیگارش را در دستش مچاله کرد و روی زمین انداخت.
علی با پسر سمت وسطی درگیر شده بود .
پسر سمت چپی برای امیر شاخ و شانه می کشید و داشت قلدر بازی در می آورد .
( مارو از مشت می ترسونن نمی دونن ما برای ما مشت مقدسه ! )