در خیابان گویی خاک مرده پاشیده بودند . کسی نبود . دریغ از حس یک تنفس به غیر از خودش … داشت با دست خودش به پیشواز مرگ و شاید آن پسرک شیطان صفت می رفت .
سربالایی خیابان ها برایش طاقت فرسا بود . باید سه تا خیابان را بالا می رفت تا به آن ماشین متالیک مشکی رنگ می رسید و او الان در اواسط خیابان دوم بود .
بوی نمی که در هوا بخاطر باران بود استرس و نگرانی اش را دو چندان می‌کند .
لمس چاقوی ضامن دارش از نگرانی اش می‌کاهد و به راه با اطمینان ادامه می دهد .
بالاخره می رسد به خیابان سوم و ماشین متالیک را می بیند با همان پلاک . مردی مشکی پوش که انگار با سیاهی شب
لباسش ادغام شده بود ، را دید . کنار ماشین ایستاده بود و عینک زده بود ! آن هم در این ساعت شب …
کدام آدم سالم یا شاید نرمالی ساعت سه نصفه شب عینک می زد .
دیاتا آرام به سمتش رفت . مرد مثل یک مجسمه بود . نه حرکتی می کرد و نه حرفی می زد . مثل یک ربات که آماده ی اطاعت از دستورات پسرک بود …
در را برای دیاتا باز کرد . دیاتا در حالی که چاقو را در دستش محکم گرفته و پنهان کرده بود ، سوار شد .
مرد قبل از اینکه در را ببندد نزدیک دیاتا شد . دیاتا چاقویش را محکم تر گرفت . می خواست چه کار کند ؟ تله بود ؟
پسرک می خواست دیاتا را ، آفرودیت معروف را بکشد ؟!؟! به همین سادگی ؟
ترس وجودش را فرا گرفت .
مرد نزدیک صورت دیاتا شد …. با همان عینک … با همان حس ربات بودن ….
دیاتا چشمانش را که حلقه هایی از اشک حاصل از وحشت داشت را به مرد دوخت . اختیارش را از دست داد ….
چاقو را سریع به طرف مرد گرفت و سعی داشت با همان چشم هایش پیامش را به چشمان مرد که با نقاب عینک پوشیده شده بود ، برساند . بدون هیچ حرفی فقط با نگاه چشمانش : جلو نیا …می تونم با همین چاقو بکشمت …
مرد پیام چشمان دیاتا را گرفت . آرام و خونسرد از توی کتش همانطور که دیاتا چاقویی را به سمتش گرفته بود کلتی
درآورد و به دیاتا نشانه گرفت … دیاتا از شوک چاقو در دستش خشک شده بود اما نترسید این یک دوئل بود … یک بلوف ساده بود … درست مثل پوکر … از کی تا حالا دوئل بر سر جانش مثل پوکر شده بود ؟
مرد در کمال ناباوری کلتش را در جیب کتش دوباره گذاشت و گفت : بی حساب شدیم !
بعد از تعجب و شوک دیاتا استفاده کرد و چاقویش را‌گرفت …
پارچه ای سیاه به دور چشمان دیاتا بست تا مسیر را نبیند دستانش را هم با یک طناب سفت بست تا نتواند پارچه را باز کند و یا دست به کار غیر عقلانی نزند … بعد در را بست و خود نیز پشت رل نشست .
حرف مرد در سر دیاتا تکرار شد … بار ها و بار ها با همان لحن خشک و جدی…بی حساب شدیم !!!
هر عملی عکس العملی دارد و مرد این را به شکل قابل توجهی به دیاتا فهمانده بود . پارچه ی سیاه دیدش را سیاه
پوش کرده بود .
سیاهه سیاهه دنیای رنگی !…
آیا کار درستی انجام داده بود ؟ آیا تله ای در کار نبود ؟ آیا واقعا می توانست تارا و لنا ، برادر زاده ی کوچکش را نجات دهد ؟ پسرک از او چه می خواهد ؟ نکند نوچه ی مهراب باشد ؟
نکند همه ی این کار ها زیر سر مهراب ، ناپدری هوس بازش باشد !؟!
خوب لحظه ی فرارش را به یاد دارد . که چطور از دریچه ی انباری بالا رفت و به اتاق لباسشویی رسید … که چطور به کوروش زنگ زد …
در همین فکر ها بود که ماشین یک دفعه ترمز کرد …
فهمید که مرد در ماشین را باز کرد و پیاده شد . طناب زبر پوست دستش را اذیت می کرد . تقلا هایی برای باز کردن دستش بی فایده بود. یک دفعه در ماشین باز شد . مرد بازویش را گرفت و بی ملایمت پیاده اش کرد .
هنوز پارچه ی سیاه به چشمانش بود و طناب پیچیده شده به دستانش .
مرد از قصد دست هایش را پشت بدنش بسته بود و دیاتا حس می کرد دستانش مثل پنیر پیتزا کش آمده است !
_ رسیدیم ؟
_ حرف نزن ، راه بیفت !
_ کی چشمامو باز می کنی ؟ رسیدیم دیگه چشمامو باز کن !
_ کار نکن یه چسبم به دهنت بزنم تا نتونی حرف بزنی .
این به این معنی بود که صدایش را در خود خفه کند تا مرد مجبور نشود از راه زور عمل کند …
مرد بازویش را گرفته بود و می کشید . راه رفتن با چشمان بسته زیادی سخت بود . حس کور بودن را به خوبی درک کرده بود…
هیچ نمی توانست تشخیص دهد کجاست …مردک عینک پوش او را به کدام جهنم دره ای آورده بود ؟ ولی مثل اینکه باید از پلکانی پایین می رفتند . ولی پایین رفتن از پله ها برای کسی که چشمانش بسته بود زیادی سخت بود نه ؟
تا اینکه بالاخره مرد قانع شد تا آن پارچه ی روی اعصاب را از چشمانش بردارد .
ذهنش شروع به کنکاش کرد … صورتش را اینور و آنور چرخاند . تمام چراغ ها ممتد خاموش و روشن می شدند .
زیادی ترسناک بود . دیوار ها با رنگ مشکی رنگ شده بودند .
گویی پسرک علاقه ی زیادی به رنگ های تیره و مشکی داشت .
نور چراغ ها چشمان دیاتا را اذیت می کرد . اگر به آنها برای چند دقیقه زل می زد رسما روانی می شد .
روشن ،خاموش، روشن ، خاموش ،روشن… کار لامپ ها مثل کار پمپاژ قلب بود .
از پله ها پایین رفتند … یک جایی که شبیه به یک راهرو بود … پر از اتاق های در بسته . و کنار این اتاق ها پر از آکواریوم بود . آکواریوم هایی که اندازه اشان مثل هم بود . اما چیزی که باعث وحشتش شد این بود که تمام ماهی های
آکواریوم ها مرده بودند . تمامشان … دریغ از یک حس زندگی در آکواریوم ها …
نمی خواست از مرد بپرسد که چرا ماهی ها مرده اند نمی خواست دهانش را چسب کاری کند .

از همان دور ، صدایی شنید … کمی دقت کرد … خودش بود ! صدای آهنگش !
همان قطعه ای که هر بار با خواندنش خاطرات به طرز بی رحمانه ای از گوشه و کنار مغزش بیرون می آمدند و جولان می دادند …
اما یک فرقی داشت . کسی که داشت آهنگش را می خواند ، پسر بود …. با یک صدای بم و خش دار تحریر های آهنگ را می خواند . اما ، از صدا دور بود …صدا ضعیف به گوشش می رسید . اما خواندن پسر گوش هایش را علاوه بر نوازش سوراخ می کرد . این آهنگ نقطه ضعف دیاتا بود … با همان جمله ی آخرش سر تا سر بهم می ریخت …
یک آهنگ نفرین شده … ( دوستان متن های آهنگ توسط خودم ترجمه شده و به رمان ربط داره لطفا ازشون نگذرید مرسی )
Ohhhhh dont take my heart
( قلبمو برندار )
Listen close , what is it ?what is sound like
( با دقت گوش کن این چیه ؟ چجوریه )
Is it a heartbreak? Is it truly what it feels like ?
( صدای شکستن قلبه ؟ واقعا چه احساسی داره ؟ )
Sharp teeth in the chest cancer all the breast
( دندون های تیز توی قفسه ی سینمه ، سرطانی که کل سینه امو گرفته )
Cause a nigga made you leave with your heart in between different pains
( چون یه آدم باعث شد که بری با قلبی که بین دردای مختلفه )
The depressed and the lost damn it’s
( یه آدم دپرس و نفرین شده اس )
نزدیک تر شدند . صدا قوی تر و قوی تر شد . درد در صدای پسرک هویدا بود . با کمی دقت می شد فهمید که این همان پسرک شیطان صفت است . صدایش مثل آدم های سی ساله بود ولی پر از درد و گرفتگی…
Guess I’m in the loss words
( حدس می زنم کلمه ها رو دارم از دست می دم ( دیگه نمی تونم توضیح بدم ))
نزدیک و نزدیک تر شدند . باز هم نفرت در صدای پسرک شدت گرفته بود. لامپ های راهرو خاموش و روشن می شدند قلبش لحظه به لحظه برای دیدن پسرک مرموز تند تر می تپید .
حسش مخلوطی از ترس ، خشم ، کینه و کنجکاوی بود .این پسرک که بود که آهنگش را انقدر با کینه و نفرت و درد می خواند ؟
مرد در زد صدای پسرک از پشت در خیلی واضح بود . گرفته و خش دار ..
To feel so close to someone and for them to be gone next day
( اینکه احساس کنی زیادی به یه نفر نزدیکی و فرداش از دستش بدی )
در خود به خود باز شد .
نفس هایش از فرط هیجان به شماره افتاد دستانش یخ زد .
پسرک مکث پر دردی برای بیان کردن جمله ی آخر قطعه کرد .
پشت یک میز نشسته بود . پشت به دیاتا روی یک صندلی چرخ دار چرم مشکی .
سرش را نچرخاند تا ببیند این اتاق نمور چه شکلی است .تنها می خواست قیافه ی پسرک را ببیند . پسرک شیطان صفته
رنج کشیده…
And I guess
( و من حدس می زنم …)
ناگهان صندلی را چرخید و پسرک ،در حالی که با برق چشمانش مثل ستاره شده بود ، جمله ی آخر را خواند :
And I guess you never realize how permanently damaging that is
( و من حدس می زنم تو هیچ وقت نمی فهمی این چه آسیب همیشگیه)

پسرک روی صندلی نشسته بود . آرام بود اما چشم هایش … اقیانوس چشم هایش خروشان بود … دریای چشمانش طوفانی بود … موج های خروشان خشم و کینه در چشمانش دیدنی بود . آرام به چهره ی وارفته ی دیاتا زل زد …
تا به حال برایت پیش آمده است که زمان برایت متوقف بشود ؟ قفل بشوی ؟ نتوانی گذر زمان را حس کنی ؟ این همان حسی بود که دیاتا داشت .
قیافه ی پسر برایش آشنا بود …او را یکجا دیده بود . اما کجا ؟ او که بود !؟! خوب این چشمان وحشی و زیبا را بخاطر داشت … اما نمی داند کی و کجا ؟
پسرک زیادی جوان بود . آنقدر جوان که دیاتا از پختگی صدایش که به مردان سی ساله می خورد تعجب کرد .
موهای پسرک شکلاتی بود …چشمانش وحشی بودند چشمانی به رنگ آبی و سبز . دست راستش باند پیچی شده بود و دیاتا می توانست لکه های خون های خشک شده را روی بانداژ ببیند . پسرک با یک پوزخند که روی لبان قلوه ای اش جا خوش کرده بود گفت : شناختی ؟
صدایش … از نزدیک کمی ترسناک بود . گرفتگی و خش دار بودن صدایش دیاتا را بیمار می کرد … بیمار صدایش…
زبانش لکنت گرفته بود ، مغزش قفل کرده بود و دیاتا رمز عبور یا کلیدی برای باز کردن قفل مغزش نداشت .
_ ن..ن..نه .
_ بایدم نشناسی ..آخرین باری که دیدمت پشت میز قمار نشسته بودی یادته ؟
چشمانش خبیثانه رنگ مغز پسته ای گرفت …لبانش به زدن پوزخند تمسخرآمیزی گشوده شد : ۱۸ سالت بود نه ؟
اون موقع همه چیزو پای قمار باختی .یادته ؟
دیاتا به خود لرزید . این پسر که بود ؟ از کی او را زیر نظر گرفته بود ؟
حالت جنون آمیزی به پسر دست داد . چنگی به موهای قهوه ای شکلاتی اش زد … چشم هایش باز هم خبیث تر شد .
شاید می خواست با یادآوری این خاطرات درد های دیاتا را زنده کند … شاید ؟ نه قطعا می خواست همین کار را کند .
با صدای ضعیف اما مقتدرش ادامه داد : خیلی دوست داشتم عکس العملت رو موقعی‌ که بفهمی بخاطر من توی قمار باختی ببینم … هوم شرط بندی سر چقدر بود ؟
به صورت نمایشی با دست سالمش چند ضربه به شقیقه اش زد : آهان یه میلیارد بود …تو به من باختی رپر کوچولو!
ظالمانه صبری برای دیاتا نکرد تا از شوک در بیاید و شوک بعدی را به دیاتا وارد کرد …
آرنحش را روی میز گذاشت و به دیاتا ی لرزان که اختیاری روی اشک هایش نداشت خیره شد . هنوز مرد بازوان دیاتا را گرفته بود …
_ اوم ، رپر کوچولو ؟ هیچ فکر نکردی چرا آدرین درست بعد ناپدید شدن مهراب افتاد اوین ؟
لامپ های مضحک هنوز هم روشن و خاموش می شدند . بخاطر باران هوا بوی نم میداد …
پسرک با بی رحمی ادامه داد : چون من انداختمش زندان ! البته اگه احمق نبود اینجوری نمی شد مگه نه خاله ی لنا ؟
پسرک زیبا بود …آنقدر زیبا که شکلش مثل یک اسطوره بود . اما حیف که باطنش مثل ظاهرش نبود او یک شیطان بود.
همه را با وعده وسوسه می کرد آخر کار گمراه …پسرک از کی انقدر تباه شده بود ؟ از کی باطن پاکش شیطان صفت شده بود ؟ از کی از زجر دادن آدم ها لذت می برد ؟ از کی به انتقام علاقه مند شده بود ؟
نه ؛ بهتر است اصلاح کنم از کی بخشش را فراموش کرده بود ؟
دیاتا دیوانه شد …نمی توانست این حجم از شوک را در خود جای دهد …
چشمانش سیاهی رفت ، دیدش تار شد و زندگی آنقدر از نظرش دور شد که مرگ را در یک قدمی خود حس کرد .
اگر پسرک یک کلمه ی دیگر حرف می زد دیاتا را می کشت … او می توانست بدون هیچ سلاحی دیاتا را بکشد …
بدنش را آرام آرام سلاخی کند …تنها با حرف زدن …تنها با تکان دادن آن زبان چند گرمی !
حرف ها بیشتر از گلوله ها آدم ها را می کشند !
پاهایش تحمل نگه داشتن تعادل و وزنش را نداشتند داشت از حال می رفت که مرد محکم تر گرفتش .
با سردرگمی لکنت وار زمزمه کرد _ چطو… چطور این…این ک..کارو
پسرک با یک لبخند مرموز جمله اش را کامل کرد : چطور این کارو کردم ؟ هه آدرین طمع کورش کرده بود .بعد اینکه مهراب ثروت خونوادگیتون رو بالا کشید حریص تر شد . نوچه ام نادر بهش یه اسپانسر معرفی کرد که شرکت رو ساپورت مالی کنه . اونم چاره ای نداشت پیشنهاد نادر رو قبول کرد .
دیاتا با بیحالی زمزمه کرد : او…اون اسپانسر …تقلبی بود …نه ؟
_ انتظار داشتی واقعی بود ؟ اسپانسر برادر نادر نیما بود . ولی نادر اسپانسر رو یا همون نیما رو یه تاجر آلمانی معرفی کرد و خب طبیعتا همه ی قرارداد ها بخاطر اینکه نصف سهام شرکت باید به نام اسپانسر می بود به زبان آلمانی نوشته می شد . آدرین هم چون فقط می خواست یه شبه پولدار بشه نسخه ی ترجمه ی قرارداد رو که به زبان فارسی بود کپی نکرد .نادر رو کرد مترجم و نادر هم الکی یه چیزایی برای گول زدن آدرین سر هم می کرد .
آدرین اونقدر به نادر اعتماد داشت که نخواد این کار رو کنه .
_ او…اون ..قرارداد ها …چی بود ؟
_آدرین با توجه به توضیحات نادر همه رو امضا و اثر انگشت می زد . در ضمن همه ی اون ها مجوزی برای تولید قاچاق روغن ماشین بود .تنها کاری که نادر باید انجام می داد این بود که به آدرین نزدیک بشه و نیما رو اسپانسر و سهام دار شرکت بکنه .
آخرش هم به دلیل قاچاق روغن ماشین غیر قانونی دستگیر شد …
_ مان..مانا ؟
_ هه اون منتظر یه فرصت بود از آدرین جدا بشه آدرین دیگه پولی نداشت زندان هم که بود . با پوزخند ادامه داد : با نیما فرار کردن .
نیشخندی زد : البته می دونی که نیما هم نوچه ی من بود … علاقه ای هم به مانا نداشت …گذاشتم کلکش رو بکنه !
لنا رو هم نیما بخاطر اینکه ناپدریش محسوب می شد می تونست حضانتش رو داشته باشه . اومد آمریکا و اینه که
لنا الان پیش منه !
به صورت نمایشی چند ضربه ی کوتاه به شقیقه اش زد : اوم چی رو یادم رفت ؟
آهان ! فکر کنم برات جالب باشه که بدونی اونی که بهش تو قمار باختی نادر بوده ! خیلی جالبه نه ؟ با دو تا آدم تر زدم تو زندگیتون !
البته می دونی که خود حوا سیب رو برداشت شیطان نقشه اش رو کشید!

دیاتا درمانده و نالان به پسرک زل زد .
ناگهان دیوانه می شوی عقلت را از دست می دهی ، در خود بی صدا می شکنی و هیچ کس صدای درونی شکستنت را نمی شنود …مثل مفقودالاثر ها می شوی و بعد آرام آرام می میری …در خود می شکنی و حتی خود هم صدای شکستنت را …نمی شنوی
و تو هیچ وقت نمی فهمی که این چه آسیب همیشگیه…قلبت کر می شود از صدای تکه تکه شدنت …
مغزت تمام خاطرات بد را نذر خوشی ها می کند …
کنترلش را از دست داد تقلا کرد تا خودش را از میان دستان قدرتمند مرد رها کند …
جیغ می زد و خود را به مرد می کوباند تا رهایش کند …باید می رفت و این پسرک شیطان صفت را می کشت .
نسخه ی مرگ پسرک به دست دیاتا پیچیده می شد . لگدی به مرد زد و …
بالاخره موفق شد تا خود را رها کند . پسرک آرام روی صندلی چرخ دار لعنتی اش نشسته بود .حتی با وجود
جیغ و داد های دیاتا واکنشی از خود نشان نداد . زیادی بی احساس و آرام بود . مثل یک جنازه زل می زد ..
دیاتا آنطرف میز رفت . حال رو به روی پسر بود .
با گریه جیغ و داد کرد _ لعنتی چرا ؟ چیکارت کردم ؟ چیکارت کردیم ؟ تو اصلا کی هستی ؟ هان ؟!؟! جوابمو بده کی هستی ؟ از جون منو خانواده ام چی می خوای ؟
پسرک با صدای آرام جوابش را داد . هنوز هم روی صندلی چرخ دارش نشسته بود …
_ از جونت چیزی نمی خوام ، جونت رو می خوام !
دیاتا هنوز گریه می کرد و جلوی پسر آنقدر دیوانه شده بود که از شوک می خندید _ تو کی هستی ؟
مرد خشمگین از غفلتش به سمت دیاتا آنطرف میز آمد آمپولی به گردن دیاتا تزریق کرد : زیادی لگد می پروندی دختره وحشی …
دیاتا در کسری از ثانیه بیهوش شد و مرد او را گرفت تا روی پارکت های سرد سقوط نکند …
_ آقا ، چیکارش کنم ؟
_ ببرش توی اتاق قرمز .باهاش کار دارم !
_ چشم آقا ..
بعد هم دیاتا را بغل گرفت و از اتاق پسرک خارج شد …
پسرک زمزمه کرد : آروم بکپ رپر کوچولو !
سرآغاز فصل دوم :
مرگ کسب و کار من است