اگر بگوید تمام چه ؟

لرز برم می دارد .

در دل عابد را لعنت می کنم . پسره خیره سر دیوانه .

 

صدای احوالپرسی اش با مادرم را می شنوم .

اثری از خشم در صدایش نیست ضعف اما چرا . دلم بدرد می آید .

 

می خواهم پنهان شوم ولی این اتاق محقر جایی برای پنهان کردنم در خود ندارد .

 

زمین هم مرا به قعر خودش نمی کشد .

 

تو می آید و من آب دهان قورت میدهم .

 

نمی توانم چشمانم که به تشنه آب ندیده می ماندند را کنترل کنم که به دنبال مهبدم . کسی که عاشقانه می پرستمش ندود .

 

بزور سر پا است .‌پیشانی اش نم دارد . یک دستش روی پهلو است و قوز دارد.

 

بغض می کنم . من مسبب حال و روز بدش هستم . لعنت به من . لعنت به عابد .

 

گام به جلو برمی دارد مادرم و ترلان هم پشت سرش داخل شده اند .

 

سلانه سلانه به من نزدیک میشود .‌

 

در همان وضعیت هم در عین خونسردی می گوید :

– مادر . ابجی ترلان یه پنج دقیقه ما رو تنها می دارید ؟

 

 

 

می خواهم برای آن مادر سراسر احترامی که می گوید ذوق کنم ولی مضطرب تر از این حرفا هستم .

 

 

مادرم و ترلان ترکمان می کنند .

به زحمت کنار لحاف پهنم می شنیند .

 

از گوشه چشم می بینم که صورتش چطور از درد درهم می رود .

 

به زمین نگاه می دوزم . به موکت طوسی قدیمی .

 

خشدار می گوید :

– نگام کن .

 

خشدار می گوید و به دلم خش می اندازد . خط می اندازد .

 

فکم می لرزد . سر بالا نمی گیرم .

 

پنجه های پر صلابت مردانه ‌اش پیش می ایند . چانه ام را می گیرد و من نگاه می دزدم .

 

– مگه نمی گم نگام کن .

 

– بب ….خش …ید .‌.

با سر انگشت اشکم را می گیرد و رک می گوید .

– نمی بخشم .

 

– من سر و سری با اون ندارم به جون خود ….

انگشت روی لبم می گذارد .‌دهانم را می بندد :

– هیش ….

 

ساکت نمی مانم . می نالم .

– همش دروغ بود …دروغ گفت …

 

لبم را بهم می دوزد . چشمانم گرد میشود .

لبانم را داغ می گذارد .‌به بازیم می گیرد .

 

 

پر حرارت می بوسد .‌به تیشرت جذب مردانه اش چنگ میزنم . تپش بی امان قلبم شدید است .

 

 

 

 

با گاز کوچکی از گوشه لبم عقب می کشد . حرارت میانمان بالاست می سوزم .

 

با آنکه شب پیش تنم را فتح کرده اما رو می گیرم خجالت می کشم.

 

بی حال می خندد و من دلم ضعف میرود برای حال بدش ‌.

 

– سرتو بالا بگیر .

 

سر بالا می گیرم . رنگش زرد است .‌چشمانش هم خمار است .

 

– با این حالت چرا اومدی تا اینجا ؟

 

پشت دستم را نوازش می کند خودش هم خوب می داند به نوازش هایش بد معتادم .

 

– با این حالم چرا تو مریض خونه ولم کردی خاله ریزه؟

 

– مادرت ….

 

– اون بگه برو نباش تو باید میدونو خالی کنی ؟

 

حق با اوست . ولی بی سرو زبانی ام ذاتی است .

– فکر کردم دیگه منو نمی خوای !

 

– نخوام ؟

 

با بغض سر تکان می دهم .

ناباور می خندد :

– خیلی خری دختر .

 

اخم می کنم ولی بدتر قهقهه میزند .

 

خنده اش به ناله یواش مبدل میشود .روی پهلوی زخمی اش خم میشود .

 

می گویم :

– درد داری ؟

 

– خیلی .

– بمیرم همش تقصیر منه .

 

 

 

 

– نشونم ازت .

 

لبم می گزم و او تخس تشرم میزند .

-لباتم همچین نکن واسه من .

 

خودم را لوس می کنم . با لب های ورچیده می گویم :

– پس چرا خودت گاز می گیری ؟

 

لپم را می کشد و به شلوارش اشاره محسوسی میزند .

 

– من حق دارم .‌نیستی جای من بفهمی . لباتو گاز می گیری این صاب مرده خبردار میاسته .

 

 

گر می گیرم .

– مهـبد .

– جان مهبد ؟

 

– خیلی دوستت دارم .

گونه رنگ پریده ام را می بوسد .

-نوکرتم به مولا . پاشو بریم .

 

خودش نیم خیز میشود .

– کجا ؟

– خونه امون .

 

آمادگی رویارویی با آن زن را ندارم . نیش و کنایه هایش را نمی توانم دفع کنم .

 

– نه .

-نـه ؟

 

– میشه امشب اینجا بمونم ؟

 

– نه خیر . از چی میترسی وقتی من عینهو کوه پشتتم ؟

 

 

نه روی حرفش نمی آورم . با آن حالش تا اینجا امده بود این حقش نبود که با او لجبازی کنم .

 

 

 

سرم در یقه ام فرو رفته است .‌حس می کنم خدمه بد نگاهم می کنند . با نگاهشان طعنه میزنند .

 

می گوید :

– سرتو بالا بگیر توکا .

 

سر بالا می گیرم اما نگاهم زیر است .

دست دور بازوی او که به سختی روی پا بند است و درد را زیر زبان خفه می کند حلقه می کنم .

 

حالش هیچ خوب نیست . خودش سرخود خودش را مرخص کرده است . و این هم تقصیر من است .

 

 

به سمت خانه خودمان میرویم که زرین تاج خانوم مقابلمان قد علم می کند .

 

طلبکار می توپد :

– نگفتم این دختره حق نداره دیگه پاشو بذاره اینجا ؟

 

اخم های مهبد درهم می رود .‌پنجه ام را میان پنجه مردانه اش جا می دهد و در سینه مادرش در می اید .

 

– این دختره زنه منه اسم داره توکا . هرکس هم به زن من بی احترامی کنه انگار منو انک کرده زرین تاج خانوم .

 

– چه وردی خوندی . چی به خوردش دادی دختره اکله که پسرم تو روم وایمیسته ؟

 

– طرف حساب شما منم . در ثانی خوش ندارم کسی صداشو سر زنم بلند کنه .

 

– به خاطر این دختره تو روی من وامیستی ؟

 

– مادری . سروری سالاری احترامت واجب زرین تاج خانوم . اما اگه بی حرمتی به زنم ببینم ساکت نمی شینم الان هم حالم خوش نیست میخوام برم خونم استراحت کنم اگه اجازه بدین .

 

 

 

 

زرین تاج خانوم پشت چشم نازک می کند و با دلخوری از سر راهمان کنار می رود .

 

متوجه نق نق زیر لبی اش می شوم . دشنام ناسزا یا حتی نفرین هر چه هست بلاشک سهم من است .

 

جانش هست و مهبد .

دل نفرین کردنش را ندارد هرچند برای من دیو است ولی برای پسرش کم از فرشته ندارد .

 

 

به خانه خودمان داخل میشویم .

 

بی حال تن کوفته اش را روی کاناپه اوار می کند .

 

می گویم :

– اینجا اذیتی . برو تو اتاق بخواب .

 

سر در کوسن فرو می برد نیم رخ سرخش از نظرم دور نمی ماند .

 

لب می گزم :

– درد داری ؟

 

– یه لیوان آب به من میدی ؟ قربون دستت .

 

چشمی می گویم و به آشپزخانه میروم .

کاملاً تجهیز است حتی ماشین ظرفشویی هم دارد .

 

تازه یادم می آید که من به آشپزخانه خانه ام سر نزده ام .

 

لیوانی اب پر می کنم .

 

در بخچال سرک می کشم .پر است . از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در آن پیدا میشود .

 

با مسکن و آب نزدش برمیگردم . ناله اش زیر زبانی است ولی میشنوم.

 

– الهی بمیرم درد نکشی .

سر از کوسن بلند می کند . اخم می کند .

– کشت و کشتار راه ننداز .

 

 

 

خودش را بالا می کشد . میخواهد لیوان را از دستم بگیرد ولی اجاره نمی دهم .

 

خودم مسکن را به خوردش میدهم . آب به او می نوشانم .

 

بوسه به پشت پنجه ام میزند . می گویم :

 

-داغی .

 

عرق کرده است . می نالد :

– پنجره رو وا می کنی ؟

 

– سرما می‌خوری .

 

کمکش می کنم تا لباس از تن در بیاورد . و به شرم چشم از عضلات شش تکه شکمش می گیرم .

بیحالی اش عذابم میدهد .

 

با بالا تنه عریان روی کاناپه دراز می‌کشد .

– سینه پهلو نکنی ؟

 

تخس چانه بالا می اندازد .‌شبیه پسر بچه ها شده است .

 

لبخند میزنم که ای جان ضعیفی می گوید .

 

می گویم :

– گرسنه نیستی ؟

 

پنجه ام را به بازی می گیرد و هومی می کشد و من نیم خیز میشوم .

 

دستم را ول نمی کند .

– کجا ؟

– برم شام بار بذارم دیگه .

 

– بلدی ؟

– تو فکرکن بلد نباشم .

– دست و پنجه اتو نسوزنی بچه .

 

 

تشر میزنم : عه مهبد .

 

با درد میخندد : جان قناری مهبد ؟

 

– اذیت نکن دیگه .

 

– چشم .

 

میخواهم بروم ولی کماکان دستم را گرفته است .

– نمیذاری برم ؟

 

با انگشت به گونه اش ضربه میزند .

– سهممو اول از لبات بده .

 

دلم ضعف میرود . سهمش را از لبانم میدهم و بعد اجازه میدهد که به آشپزخانه بروم .

 

ذوق عجیبی دارم .‌

در رویاهای دخترانه ام خودم را کم درحال آشپزی در اشیانه ای که متعلق به خودمان است تصور نکرده ام .

 

 

جای دقیق هیچ چیز را در این آشپزخانه بلد نیستم .

یک به یک کابینت ها را باز می کنم .

 

مهبد عاشق ته چین مرغ است . میخواهم. کدبانوگری ام را نشانش دهم .

 

 

مرغ را می گذارم یخش باز شود .‌دور خودم می چرخم .

حس و حال عجیبی دارم .

 

تا شام اماده شود چندباری به او هم سر میزنم . تبش را می سنجم . تماشایش میکنم .

 

 

تخسی از صورت برنزه اش می بارد حتی در خواب.

 

 

همه چیز را روی میز عسلی میچینم . و در تمام مدت سعی میکنم بی سروصدا وسایل را جابه‌جا کنم که بیدارش نکنم .

 

 

 

بیدارش میکنم . چشمانش را می مالد ‌. خمار نگاهم می کند .

 

خشدار می‌گوید :

– ساعت چنده .

– نُه .

 

خمیازه ای می کشد و نگاهش متوجه میز عسلی مقابل کاناپه میشود .

 

قلبم تپش می گیرد از هیجان . از آنکه میز شامی که برایش چیده ام به چشمش امده است .

 

ابرو بالا می اندازد :

– شام بخوریم یا خجالت خانوم ؟

 

نخودی میخندم و او لپم را میان پنجه می گیرد و می کشد .

 

– دستت درست . اونقدر گشنمه میتونم تورو خام خام بخورم عوض شام.

 

نیشگون ریزی از پهلویش می گیرم .

 

– دیوونه .

– دیووونه من دیوونتم مگه نمی دونستی ؟

 

غش غش میخندم .

– نه .

– عب نداره از حالا به بعد بدون .

 

نیم خیز میشود .

– برم دست به آب بیام .

– کمک نمیخوای ؟

 

– میخوای سر پام بگیری تو دشورری ؟ بلدماا .

 

لب می گزم از خجالت . دیوانه دوست داشتنی من ‌‌.

– خل و چل .

 

تا برگردد شمع هم روشن می کنم .

با گوشی موبایلم عکسی هم از اولین شام دو نفره امان در خانه خودمان می گیرم .

 

 

 

اولین قاشق را که در دهان می گذارد به به و چه چه می کند و قند در دل دلم آب می کند .

 

قاشق دوم را به دهان نبرده صدای زنگ در می آید.

 

رنگم می پرد اصلا خاطره خوشی از به صدا در آمدن زنگ این خانه ندارم .

 

رو پا میشوم .

– من باز می کنم .

 

به سمت در میروم و در را باز میکنم .‌

زن برادر مهبد است بُشرا سینی در دست دارد .

 

سوپ پخته . آبمیوه طبیعی هم در سینی است.

 

سلام نمی دهد . سلام مرا هم جواب نمیدهد. افاده ای است .

از بالا به پایین نگاهم می کند .

 

و زیر دستم میزند و در کمال تعجب خودش ، خودش را دعوت می کند .

 

– صاحب خونه یالله .

 

صدای مهبد هم می اید:

– بفرما تو زنداداش دم در بده ‌

 

نمی دانم چرا حس خوبی نسبت به این زن ندارم . پشت سرش راه میافتم .

 

– احوال مریض ما چطوره ؟

– به لطف شما .

 

به میز شامی که تدارک دیده ام با دیده تحقیر نگاه می کند .

– وا وا واسه مریض ته چین می پزن اخه ؟ اونم چرب و چیلی ؟

 

 

از آنکه می خواهد مرا پیش چشم مهبد کنف کند بدم می آید .

معلوم است که از ان سیاس هاست . برعکس من که سیاست ندارم .

 

مهبد می گفت همسر برادرش خواهرزاده زرین تاج خانوم است . نور چشمی است .

رگ خواب مادرش دستش هست ‌.و او را روی انگشتش می چرخاند .

 

مهبد قاشق از ته چینی که من پخته ام پُر می کند و می گوید :

_ خودم ازش خواستم . شما هم می‌خوری بشین بسم الله تعارف نکن.

 

با ادا اطفار و منظور دار می گوید :

_ ضرر داره . شما خودت بفکر نیستی خانمت که باید باشه ‌!

 

مهبد می گوید :

_ خانم من یه دونه است واسه نمونه است زنداداش.

 

کیلو کیلو قند در دلم آب میشود . زن برادرش پشت چشم نازک می کند و سینی خودش را پیش می کشد .

 

_ زرین تاج جون گفتن براتون سوپ بیارم . خودم پختم با آب قلم .

 

_ دست شما هم درست . ولی از قدیم گفتن جایی که آبه تیمم باطله ! این سوپ هم ببرید مرتضی سوپ دوست داره !

 

بُشرا که به نیت سنگ رویخ کردن من امده است خودش سنگ رویخ می‌شود و من لبخندم را پنهان نمی کنم .

 

زن برادرش دست پر آمد و دست پر هم رفت . با رفتنش و لرزش در در چهارچوب نفس راحتی می کشم .