#لیلی

تمسخر آمیز گفت
_وای چه خشن!
عصبی به سمتش رفتم و روی پنجه های پام ایستادم تا قدم بهش برسه.
با حرص یقه پیراهنشو بین مشتام گرفتم و غریدم
_به خدا می کشمت امیر…می کشمت…تو کاری کردی که روزی هزار بار آرزوی مرگ کنم…کاری کردی روزی هزار بار بمیرم و زنده بشم…آخه تو چه قدر بی رحمی لعنتی…چه قدر ظالمی!
نگاه معنا داری بهم انداخت و خونسرد زمزمه کرد
_پس خیلی بهت بد گذشت عسلم؟! من که حسابی سفارشت رو کرده بودم!
یقه پیراهنش رها کردم و محکم مشتمو به تخته سینش کوبیدم.
با خشم از لای دندونای به هم کلیک شدم گفتم
_حالا که می دونم زنده ای محاله بیخیالت بشم…تا نفرستمت بالای طناب دار ولکن نیستم.
سرشو نزدیک گوشم آورد و آروم پچ زد
_تو پات به ایران نمی رسه پلیس کوچولو.
با چشمای درشت شده نگاهش کردم که ادامه داد
_من همیشه یه قدم ازت جلو ترم لیلی…اینو تا حالا چندبار بهت گفتم؟ تو الان درست توی چنگ منی!
به عقب هلش دادم و گفتم
_جلوی این همه ادم نمی تونی کاری کنی امیر کیان فرهمند!
مطمئن یه تای ابروش رو بالا انداخت و لب زد
_واقعا؟!
دهن باز کردم تا چیزی بگم که زنی توی بلندگو اعلام کرد
_مسافران عزیز…متاسفانه مشکلی در باند به وجود اومده و پروازها با کمی تاخیر انجام میشه.
با تموم شدن جمله اون زن،همهمه بدی کل فرودگاه رو پر کرد.
کاره امیر بود!
از قصد این نقشه رو کشیده بودش!
وحشت زده نگاهمو به سمت امیر سوق دادم که ناگهان با قرار گیری دستمالی روی بینیم، دیگه چیزی نفهمیدم و چشمام سیاهی رفت!

***********************
با حس گرمی دستی که داشت آروم گونم رو نوازش می کرد چشمام رو باز کردم.
با دیدن امیر که لبخندزنان بالای سرم ایستاده بود؛ برای یک لحظه خواستم مثل دیوونه ها جیغ بزنم اما خودم رو کنترل کردم.
نگاه پر از نفرت و خشمم رو بهش دوختم که لبخندش پر رنگ تر شد و گفت
_خوب خوابیدی ملکه ی من؟
خواستم از جام بلند بشم و مشتی نثار صورتش کنم اما درحین ناباوری دیدم که دست ها و پاهام به تخت بستس!
عصبی غریدم
_چرا دست و پاهام رو بستی؟
کنارم روی تخت نشست و گفت
_برای اینکه فکر فرار به سرت نزنه
با حرص بازدمم رو بیرون فرستادم و گفتم
_اینبار دیگه از جونم چی می خوای امیر؟ اینبار دیگه برام چه نقشه ای کشیدی؟ آخه لعنتی من مگه چه بدی در حقت کردم که اینقدر عذابم میدی!
خونسرد لب زد
_جواب سوال آخرت رو خوب می دونی
مثل دیوونه ها داد زدم
_نه! نمی دونم…تو بهم بگو
با اخم گفت
_تو داری تاوان بدی پدرت رو پس میدی.

با انزجار چشمامو بستم که ادامه داد
_اما نگران نباش خانومم…از حالا به بعد دیگه نمیزارم بهت سخت بگذره… البته اگه به حرفام گوش بدی!
چشمامو باز کردم و که خم شد و پیشونیم رو بوسید و از روی تخت بلند شد.
به سمت دره اتاق قدم برداشت که با حرفی که زدم میخکوب سره جاش ایستاد
_کاش همون شب مرده بودی امیر.
به طرفم برگشت و چشمکی زد و گفت
_دلت میاد برای بابای آینده بچت آرزوی مرگ کنی؟!
متعجب چشمامو درشت کردم که گفت
_خوب استراحت کن لیلی چون خیلی باهات کار دارم.

#هانا

************************
با صدای زنگ گوشیم،کاغذ های به هم ریخته مقابلم رو کنار زدم و به سمت گوشیم خیز برداشتم.
با دیدن شماره ی پرستاری که مراقب آیلا بود تند تماس رو وصل کردم که صدای گریش توی فضا پیچید.
متعجب زمزمه کردم
_چیشده؟ چرا داری گریه می کنی!
میون هق هقش گفت
_خانم…همین الان یه آقایی اومد و آیلا رو با خودش برد.
تقریبا داد زدم
_چی داری میگی مال خودت؟! یعنی چی آیلا برد؟
بینیشو بالا کشید و گفت
_خانم خواستم مانعش بشم اما آیلا هم با میل خودش با اون مرد رفت!
در حالی که داشتم هراسان محل کارم رو ترک می کردم گفتم
_اون مرد کی بود؟ چیزی نگفت؟
_نه خانم…فقط یه کاغذ داد بهم که بدم به شما.
عصبی گفتم
_همون جا بمون…دارم میام.
و بعد تند تماس رو قطع کردم و به سمت ماشینم که داخل پارکینگ پارک شده بود رفتم.
تند سوار ماشین شدم و به سمت خونه رانندگی کردم.
از محل کارم تا خونه حداقل نیم ساعت راه بود و باید زودتر خودم رو به خونه می رسوندم.
از شدت دلشوره و استرس اینقدر تند رانندگی می کردم که نزدیک بود حتی با یه نفر تصادف کنم.
نمی دونم چرا حس می کردم اون مرد آرمینه و متوجه همه چیز شده…
دروغم بابت حاملگیم…
و ماجرای تجاوز میلاد!
به خونه که رسیدم، وحشت زده زنگ خونه رو زدم که پرستار تند درو باز کرد.
با باز شدن در پریدم داخل خونه و گفتم
_اون کاغذو بده من…زود باش.
پرستار تند از روی میز کاغذو برداشت و به دستم داد.
کاغذو باز کردم و به کلماتش چشم دوختم.
با هر جمله ای که می خوندم احساس می کردم هر آن ممکنه قلبم سینم رو بشکافه و بیرون بزنه!

دست خط آرمین بود و نوشته بودش:
_آیلا با خودم میبرم تا راحت بتونی به هرزه بازی هات با اون مرتیکه حروم زاده برسی…بهت پیشنهاد می کنم دنبال آیلا نیای هانا؛ چون به محض اینکه ببینمت به خاطر اون دروغی که گفتی و جر خوردنت زیره اون مرتیکه خونت رو میریزم!

****************************
سیلی محکمی نثارش کردم که بر اثر ضربه من،صورتش به یک طرف خم شد.
از شدت عصبانیت تموم بدنم می لرزید و اصلا کنترلی بر رفتارم نداشتم.
نامه آرمینو به تخته سینش کوبیدم و داد زدم
_بخونش! بخونش میلاد! همه ی اینا تقصیر توعه…تقصیر تووووو.
با شرمندگی کاغذو گرفت و سرشو پایین انداخت که جدی تر ادامه دادم
_کاره تو بود نه؟ ناپدید شدن آرمین زیره سره تو بود؟!
سرشو به نشونه آره تکون داد و گفت
_باره اولی که ناپدید شد نه،کاره من نبود…اما بار دومــ…
میون کلامش پریدم و غریدم
_آخه چرا میلاد! چرا؟ هیچ می دونی با این کارت منو بدبخت کردی؟بیچارم کردی!
سرشو بالا آورد و عمیق به چشمام زل زد و گفت
_چون دوستت دارم هانا…با اینکه از آرمین حالم بهم می خوره اما بهش صدمه ای نرسوندم.
پوزخندی زدم و گفتم
_تو صدمه اصلی به من زدی میلاد…تو کاری کردی که آرمین،آیلا رو با خودش برداره و ببره…تو با اون رابطه زوری منو نابود کردی و بعد خیلی راحت همه چیزو کف دست آرمین گذاشتی تا بیشتر خرد بشم…تا بیشتر نابود بشم.

با انزجار چهرشو جمع کرد و نالید
_به خدا فکر کردم اینطوری می تونم به دستت بیارم…فکر می کردم آرمین بیخیالت میشه و میزاره و میره!
با درد چشمامو بستم و زمزمه کردم
_آره بیخیال من شد اما بیخیال دخترش نشد…بیخیال آیلای من نشد.
دستاشو روی شونم قرار داد که تند پسش زدم و یه قدم به عقب رفتم.
آشفته دستی میون موهاش کشید و گفت
_باهم آیلا رو از اون عوضی پس میگیریم.
با تاسف سری به طرفین تکون دادم و گفتم
_دیگه مایی وجود نداره…از حالا به بعد تو برای من مردی میلاد…مردی!دیگه نمی خوام ببینمت…خودم به تنهایی آیلا پس میگیرم.

#لیلی

************************
هرچی تلاش کردم تا پنجره داخل اتاق رو باز کنم،نتونستم!
امیر فکره همه چیز رو کرده بود.
امکان نداشت من رو داخل اتاقی بیاره که کوچک ترین راه فراری داشته باشه.
عصبی از پنجره فاصله گرفتم و روی تخت نشستم.
فقط خدا می دونه اینبار این هیولا برام چه نقشه ای کشیده!
کلافه نفس عمیقی کشیدم و خواستم به سمت در برم که با صدای قدم هایی که از بیرون اتاق میومد؛ تند سره جام نشستم.
به ثانیه نکشید که در باز و قامت امیر بین چهارچوب در نمایان شد.
با دیدن من لبخندی زد و قدمی داخل اتاق گذاشت و گفت
_امروز حالت چه طوره ملکه ی من!
فقط با اخم نگاهش کردم که به سمتم اومد و ادامه داد
_چه اخمو! بهتره اون سرگرد جونتو بیارم پیشت تا این اخمات از هم باز بشه.
عصبی از روی تخت بلند شدم و انگشتمو به حالت تهدید تکون دادم و گفتم
_امیر به خدا اگر بلایی سره آرش بیاری مــ…
جملم با زهرخندش قطع شد.
_تو چی؟لابد منو می کشی! ببین لیلی من اگه اراده کنم می تونم به راحتی کشتن یه پشه اون مرتیکه رو بفرستم اون دنیا.

لعنتی…
من مثلا اومدم اینجا تا پروانه نجات بدم اما خودم توی چنگاله امیر گیر افتادم.
دستی میون موهام کشیدم و پرسیدم
_از من چی می خوای؟
به طرفم اومد و همون چند سانتی متر فاصله ای هم که وجود داشت از بین برد.
نزدیک صورتم پچ زد
_همون خواسته ای قبلا ازت داشتم.
مات برده نگاهش کردم که ادامه داد
_بچه!

🍁🍁🍁🍁
🆔 @romanman_ir