شاید.. شاید درست به اندازه همین دردی که تو این یکی دو هفته به من چشونده درد می کشید و این.. یه کم من و راضی می کرد.
میران علاوه بر مادر ناتنیش.. یه نقطه ضعف دیگه هم داشت که می تونستم خیلی راحت بهش نزدیک بشم و روش انگشت بذارم..
«ریتا»
تو این مدت.. خیلی واضح تونستم عشقی که نسبت به اون حیوون داره رو.. توی چشماش بخونم.. پس مطمئناً انقدری براش عزیز هست که اگه یه بلایی سر حیوونش بیاد.. به خودشم حس مرگ دست بده. درست همون حسی که من تو تک تک لحظه های این روزا دارم.. با بند بند وجودم.. تحملش می کنم.
با این فکر سریع کیفم و برداشتم و با دستای لرزون درش و باز کردم.. اون بسته کوچیکی که توی جیب داخلیش جاساز کرده بودم و روش یه تیکه پارچه دوخته بودم تا راحت بیرون نیاد و درآوردم و حین نفس نفس زدنم نگاهی به دو تا قرص برنجی که لای سلفون پیچونده بودمش انداختم.
دو سه روز پیش بود که برای پیدا کردنش.. شاید صد تا داروخونه و عطاری و زیرپا گذاشتم و صد تا قسم دروغ گفتم تا بالاخره یکی باورش شد برای از بین بردن حشرات خونه ام می خوامش نه واسه خودکشی.
هرچند که اون فروشنده چشمای خیلی ضعیفی داشت.. وگرنه از حال و روز رو به فروپاشیم.. خیلی راحت متوجه دروغم می شد.
ولی با پولی که روی میزش گذاشتم دیگه به همچین چیزی اهمیت نداد و بعد از نیم ساعت زیر و رو کردن انباریش بالاخره دو تا قرص برام آورد و تاکید کرد که با چند لایه دستکش ازش استفاده کنم و موقع استفاده حتی نفس نکشم تا مسموم نشم.
خودمم نمی دونستم دردم چیه و چرا انقدر وقت گذاشتم واسه خریدن همچین چیزی.. یا اینکه چرا همون موقع که خریدم ازش استفاده نکردم.
شاید هنوز امید داشتم به بهتر شدن همه چیز و این و نگه داشتم برای وقتی که دیگه.. همین یه نمه قدرت صبر کردنم از بین می رفت.
نمی خواستم برای این کار قرص های معمولی بخورم که احتمال زنده موندنم با شستشوی معده زیاد باشه.. حتی اگه رگمم می زدم ممکن بود بعدش پشیمون بشم و از یکی بخوام به دادم برسه و من و به بیمارستان برسونه..
دل و جرات پرت کردن خودم از بالای یه ساختمون یا انداختن خودم زیر ماشینم نداشتم و می ترسیدم نه تنها نمیرم.. که تا آخر عمر علیل و زمین گیر بشم.
تنها چیزی که بعد از سرچ کردن های مداوم توی اینترنت فهمیدم به کارم میاد.. همین بود..

چون.. چون به محض خوردنش.. همه چیز تموم می شه و دیگه هیچ راهی برای برگشت و پشیمونی نیست.
بعدش فقط کافیه دو ساعت صبر کنی.. تا یه مرگ پر از زجر و دردناک داشته باشی و من.. به خاطر همه حماقت هایی که توی زندگیم داشتم.. همچین مرگی و حق خودم می دونستم!
اما حالا که داشتم فکر می کردم.. می دیدم مردن.. اونم وقتی هیچ کاری با میران نکردم و هیچ انتقامی ازش نگرفتم بی فایده اس. بعدش اون دنیا.. شرمنده خودم می شدم و همچین چیزی رو نمی خواستم.
پس باید قبلش یه کم مفید واقع می شدم.. یکی از این قرصا رو به خورد حیوونش می دادم و بعد که میران.. به جلز ولز افتاد.. بعد از این که خوب درد و عذاب و از پرپر شدن حیوون عزیزش.. یا به قول خودش دخترش.. توی چشماش دیدم.. بعد از این که خواست انتقام این حرکتم و ازم بگیره.. خودم و خلاص می کردم.
اینجوری.. دیگه هیچ کاری از دستش برنمیاد و تا آخر عمر.. توی عذاب این دو تا مرگ که جلوی چشمش رقم می خوره.. آتیش می گیره.
تو همین فکرای وحشتناک غرق شده بودم که با صدای زنگ گوشیم جوری جیغ کشیدم و تو جام پریدم که قرص از دستم افتاد و سریع برداشتم و انداختمش توی کیفم..
هنوز نفس نفس می زدم از فکرای شیطانی توی سرم و بدنم به رعشه افتاده بود.. با همون حال گوشی و برداشتم و دیدن شماره میران کافی بود واسه بدتر شدن حالم.
مسلماً با این حال نمی تونستم جوابش و بدم و بخوام چیزی رو ازش قایم کنم. برای همچین کار وحشتناکی.. درست مثل خودش.. به یه خونسردی شدید احتیاج داشتم.
واسه همین یه کم رو تخت نشستم و سعی کردم با چند تا نفس عمیق خودم و آروم کنم و وقتی دوباره گوشیم بعد از چند ثانیه قطع شدن.. زنگ خورد.. جواب دادم:
– بله؟
نفس نفس زدن های میران بیشتر از من بود وقتی گفت:
– بیدار شدی بالاخره تنبل خانوم؟
هنوز در حال تمرین نفس گیری بودم و حرفی هم نداشتم تا در جوابش بزنم که پرسید:
– رفتی؟ یا هستی هنوز؟
یه لحظه یاد دوربین های خونه اش افتادم و با ترس از اینکه نکنه مثل همیشه داره سوال بیخود می پرسه و دوربینا رو همین الآن چک کرده و اون قرصم توی دستام دیده لب زدم:
– مگه دوربین نداره خونه ات؟
– ندیدی مگه دیشب که اومدیم.. قطعش کردم؟