برای همین سریع از ذهنم بیرونش کردم و با صدای بلند همراه با خواننده خوندم:
..من تفنگی شده ام رو به نبودن هایت..
..رو به یک پنجره در جمعیت تنهایت..
..فکر کردم که خودم را به تو نزدیک کنم..
..نزدیک کنم..
..بی هوا بین دو ابروی تو شلیک کنم..
..شلیک کنم..
..خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت..
..قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت..
..موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد..
..حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد..
ماشین و پشت چراغ قرمز نگه داشتم و نگاهم چرخید سمت درین که یه جوری نشسته بود تا کاملاً خلاف جهت من باشه و نگاهم هیچ جوره به صورتش نیفته.
عجیب بود ولی دلم می خواست حواسش تو این لحظه به متن این ترانه باشه که خیلی اتفاقی پلی شد ولی.. انگار حرف دلم بود که دوست داشتم با زبون بی زبونی به گوش درین برسه.
چون مطمئناً هیچ وقت خودم نمی تونستم این حرفا رو بهش بزنم.. من.. خودمم به خودم این اجازه رو نمی دادم که بعد از همه بلاهایی که سرش آوردم و هنوزم ادامه داره.. با زدن این حرفا که از زبون یه گوشه دلم بود.. بیشتر از این گیج و درمونده اش کنم.
..از دلم دور شدی فکر تو آمد به سرم..
..خواب می بینمت از خواب نباید بپرم..
..خواب پرواز تو با نامه خیسی در مشت..
..تو نباشی غم این عصر مرا خواهد کشت..
..عصر تلخی که به جز خاطره ای قرمز نیست..
..عصر تلخی که به جز ترس خداحافظ نیست..
..یک دوراهیست که از گریه به دریا برسم..
..به تو تنها برسم یا به تو تنها برسم..
نگاهم و با ناامیدی از چهره اش گرفتم و راه افتادم.. چقدر دلم برای اون یه دونه چال روی گونه چپش تنگ شده بود.. یا در واقع دلم برای خنده هایی تنگ شده بود که نتیجه اش می شد اون چال..
خنده هایی که بعید می دونستم حالا حالاها روی صورتش.. پدیدار بشه!
..خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت..
..قهر نه دوری تو قلب مرا بی گله کشت..
..موج موهای بلند تو مرا غرق نکرد..
..حسم از سردی این بی خبری فرق نکرد..
*
ماشین و تو حیاط خونه ویلایی بزرگی که برای مراسم امشب گرفته بودن پارک کردم و زودتر از درین پیاده شدم و رفتم سمتش..
در و که باز کرد و پایین اومد همونجا که بودم وایستادم و تکون نخوردم.. انقدری فضا نداشت حتی در ماشین ببنده و با تعجب بهم زل زد.
دیگه کاری برای آرایشش که در نظرم زیادی بود نمی تونستم بکنم و صد در صد هرجوری که می خواست پاکش کنه باز یه ذره کثیفی باقی می موند.
ولی با اون موهایی که از همه طرف بیرون زده بود نمی تونستم کنار بیام.. واسه همین نگاهی به دور و برم انداختم و وقتی مطمئن شدم کسی نیست شالش و از رو سرش برداشتم و انداختم روی ساعد دستم.
به خیال اینکه می خوام سر این مسئله هم اذیتش کنم و تحت اجبار کاری قرار بگیره که دوست نداره انجامش بده.. خواست دستش و دراز کنه و شال و ازم بگیره ولی توپیدم:
– وایستا یه دیقه!
دستام و به سمت موهاش دراز کردم و همه اشون و دسته کردم و از یه طرف ریختم رو شونه اش.. وقتی مطمئن شدم دیگه چیزی دور و برش نیست که از زیر شال بیرون بزنه.. شالش و روی سرش انداختم و یه طرفشم روی همون شونه اش گذاشتم که کامل موهاش و بپوشونه..
خیره تو چشمایی که بازم با همون بی تفاوتی داشت نگاهم می کرد تا بهم بفهمونه این کارام براش کوچکترین اهمیتی نداره لب زدم:
– همه کارایی که روزای اول آشناییمون انجام دادم.. مربوط به دلبری کردن و جلب رضایتت نبود. بعضی چیزا خواه ناخواه جزئی از خصوصیات اخلاقیمه و منم صادقانه نشونت دادم.. پس بهش عادت کن و خیال نکن چون تو این رابطه یه توقعاتی ازت دارم.. دستت برای هرکاری بازه.
چشمکی زدم و یه قدم فاصله گرفتم:
– به قول خودت بیا خودمون و گول نزنیم.. جفتمون می دونیم همچین آدمی نیستی. پس پای چیزایی که بهش معتقد بودی بمون و سعی نکن برای درآوردن حرص من.. خودت و زیر سوال ببری..
دستم و از کنارش دراز کردم و در ماشین و بستم و بعد از قفل کردنش.. دست درین و گرفتم و به زور دور بازوی خودم حلقه کردمش و با هم راه افتادیم سمت سالن.
بعد از ساعت هایی که گذروندیم و حرفایی که توی ماشین بینمون رد و بدل شد.. حوصله ای برای شرکت تو این مراسم نمونده بود..
واسه همین تصمیم گرفتم فقط یکی دو ساعت بمونیم و بعد.. با درین بریم خونه ام. خیلی وقت بود که با هم نبودیم و این یاغی گری های جدیدش و حرفای صد من یه غازی که چپ و راست به زبون می آورد.. نشون می داد که باید با راه و روش خودم.. پیچ و مهره های شل شده اش و.. حسابی سفت کنم!
خدا لعنتت کنه میران. فقط همینو می تونم بگم. امیدوارم به زمین گرم بخوری پوستت قلفتی کنده بشه😏اه اه حالم بهم خورد، چندش دیکتاتور.
این که نصف اش فقط شعر بود 💔💔💔