فکر کردن به اینکه این تازه اولشه و حالا حالاها باید اینجا بمونم تا تکلیفم مشخص بشه داشت کاری باهام می کرد که سرم و به یکی از همین دیوارهای چرک بکوبونم و خودم و خلاص کنم.

اصلاً گور بابای آبرو.. من بعد از بیرون رفتن از اینجا دیگه چه جوری می تونستم همون آدم سابق باشم و به زندگی عادیم ادامه بدم.

شاید.. شاید بهتر بود که همین الآن بلند شم و برم شماره دایی رو بگیرم و ازش بخوام کمکم کنه. ولی اونم بی فایده بود..

حتی اگه همه بدبختی هایی که بعدش نصیبم می شه رو نادیده بگیرم.. می دونستم دایی نه سندی داره که برام بیاره.. نه من دلم می خواست به خاطر همچین چیزی به این و اون رو بندازه.. منم اگه ناچار می شدم و این و ازش می خواستم.. زن دایی این اجازه رو بهش نمی داد!

با همه اینا.. تحمل همچین فضای خفه کننده ای که مطمئناً در عرض چند ساعت من و به دیوونگی می کشوند.. انقدر وحشتناک بود که بخوام به هر طنابی.. حتی پوسیده ترینش چنگ بزنم برای نجات دادن خودم.

با همین فکر خواستم بلند شم و به همون کسی که من و آورد اینجا بگم می خوام تا دیر نشده زنگ بزنم که قبل از حرکت من در توسط همون خانومه باز شد..

رو به منی که تنها آدم اون اتاق بودم گفت:

– پاشو بیا بیرون!

با تعجب ولی از خدا خواسته بلند شدم و رفتم سمتش که حین دستبند زدن به دستام با اخم گفت:

– وقتی قرار بود بیان دنبالت واسه چی گفتی بفرستنت اینجا؟

نگاه ماتم و به صورت عبوس و جدیش دوختم.. مسلماً غیر از اون یه نفر کسی از اینجا بودنم خبر نداشت.. با این حال انقدر برام غیر ممکن و بعید بود که بپرسم:

– کی؟ کی اومده دنبالم؟

جوابم و نداد و با همون اخم من و دنبال خودش کشید.. منم که دیگه جونی تو پاهام حس نمی کردم.. با این امید که یهو وسط راه کله پا نشم پشت سرش راه افتادم و اونم بدون مکث من و تا اتاق سرگرد کشوند و بعد از کسب اجازه در و باز کرد و رفت تو..

مطمئناً تو یک ماه گذشته زندگیم.. این اولین بار بود که از دیدن میران تو فاصله چند قدمیم خوشحال شدم و واسه چند ثانیه هم که شده.. یادم رفت این آدم کیه و چی به سر زندگی من آورده.

همینکه علی رغم حرفای پشت تلفنش.. خودش و با این سرعت رسونده بود و حالا اینجا.. رو به روی شعبانی وایستاده بود و داشت با اخم و عصبانیت باهاش حرف می زد.. یعنی واسه نجات دادن من اومده و این.. بعد از کاری که من اون شب باهاش کردم.. یه جور معرفت و از خود گذشتگی محسوب می شد که هیچ وقت فکر نمی کردم با این شخصیت جدید و زشتی که واسه خودش ساخته بود.. شاهدش باشم.

با وارد شدنمون سرش به سمتم چرخید و نگاهی که انگار می خواست فقط یه نگاه کوتاه باشه.. عمیق شد و طولانی.. انقدری که حرفشم قطع کرد و کامل برگشت رو به من وایستاد..

من به کبودی های تقریباً کمرنگ شده صورتش و اون زخم رویه بسته گوشه ابروش خیره بودم و اون.. با اخمای درهم از تعجب.. نمی دونم توی صورتم داشت دنبال چی می گشت.

یعنی حال و روزم انقدر اسفناک شده بود که میران هم با دیدنم ماتش برد.. همون آدمی که خودش بارها این حال و برام ایجاد کرده بود؟

چشماش که پایین افتاد و دستبند دور دستام و دید.. بهتش شدیدتر شد.. سریع روش و برگردوند سمت سرگرد و با اشاره به دستای من گفت:

– مگه حل نشد؟ چرا هنوز دستبند داره؟

سرگردم نگاهی به من و دستام انداخت و از مامور زنی که همراهم بود خواست دستبند و باز کنه و بعد از رفتنش رو به من گفت:

– وقتی گفتی کسی قرار نیست بیاد منم می خواستم برم.. شانس آوردی کاری برام پیش اومد که تا الآن موندم.. وگرنه کارت می موند. بیا اینجا رو امضا کن!

نفس لرزونی کشیدم و درحالیکه هنوز تو شوک اومدن میران اونم با این سرعت و این نگاه خیره ای که از روم برنمی داشت بودم.. با دستای لرزون شالم و مرتب کردم و راه افتادم سمت میز سرگرد که وسط راه چیزی که ازش می ترسیدم اتفاق افتاد..

با حس سرگیجه مزخرف و آنی که به جونم افتاد نزدیک بود بیفتم رو زمین که میران محکم بازوم و نگه داشت و من و بالا کشید..

نگاه نگرانش تو صورتم چرخید و لب زد:

– خوبی؟

منم خیره خیره زل زدم بهش.. اگه تو همین لحظه.. به آدم های این اتاق می گفتم که همین آدم پای تلفن وقتی عاجزانه ازش خواستم برام سند بیاره گفت به من ربطی نداره چون هیچ کاره اتم.. کسی حرفم و باور می کرد؟ چون چیزی که داشتن می دیدن.. این نگاه مهربون و پر از نگرانی بود.