کاش آن روز لعنتی هوس کباب نمی‌کردم.
کاش از ترس از دست دادن داشته‌هایم، همه را به‌باد نمی‌دادم. کاش…

ماشین جلوی بیمارستان نگه می‌دارد. کاش او نباشد.

می‌ترسم. از او، از حرف‌هایی که شاید بگوید. از رفتن و رها کردنم.

شاید بیش‌تر که بگذرد، دلش تنگم شود، شاید ببخشد.

_ تشریف آوردی؟ تو چه‌جور مادری هستی؟ اصلاً عاطفه داری؟

توی حیاط است. از همین فاصله هم بوی سیگار می‌دهد.

_ سلام.

این تنها چیزی است که از بغضی که چنگ در گلویم فروکرده فرار می کند.

_ سلام؟ سلام آخه؟ مگه سلام سلامتی خواستن نیست؟ تو جایی برای سلامتی گذاشتی؟
بچه‌م کو، مهگل؟ پسرم کو؟ این بود جواب همهٔ مراقبتای من؟ دست‌مزد همهٔ خواستنام این بود… یه دختر نصفه‌نیمه و یه پسر مرده؟ چون تو صلاح دیدی زندگیم و زندگی اون دوتا رو به گه بکشی، مثل زندگی خودت؟
اولش فکر کردم باشی، چون بچه بهت نیاز داره… ولی… نمی‌خوام دوروبر دخترم باشی. حتی نمی‌خوام شیر بهش بدی…

فقط نگاهش می‌کنم. صدایش می‌لرزد یا تن من است که لرز دارد.

_ بها!

صورتم می‌سوزد، به من سیلی زد؟

_ به من نگو بها… فهمیدی؟
از این به‌بعد کسی این اسم‌و بیاره، خونش حلاله… حالا برو بالا برای بار آخر ببینش، دیگه نیا این‌جا.
دیگه تو زندگی ما نباش… برو همون گه‌دونی مش‌قربان. مسعودم می‌دونست چه موجودی هستی…

‌ برق نگاهش پر از خشم است. اما تیر خلاص را می‌زند.

_ بهار مال منه، بهادر افخم. اون طبق قانون مال منه.

برق نگاهش پر از خشم است. حق دارد عصبانی باشد. حق دارد هر چه بگوید.

حق نداشت صورتی که با دست‌هایش نوازش می‌کرد را با سیلی سرخ کند، اما می‌گذارم به‌حساب درد و غم.

_ درد داری بهادر، درد دارم، پدری… مادرم. نه تو، نه هیچ‌کسی دیگه حق نداره بچه‌مو که قانوناً مال منه، ازم بگیره…
نامرد نبودی، دوستم داشتی… حالا… حالا نداری، فدای سرت! تو ذهنت خائن و دروغگوام… باشه‌… ولی زنتم هنوز، مادر بچه…

بغض نمی‌گذارد نفس بکشم. می‌خواهم از غم خفه شوم، کاش خفه شوم.

_ کدوم بچه… ها؟! دوتا بچهٔ ناقص؟ از کدوم قانون می‌گی برای من؟
ازت می‌گیرمش مثل اب خوردن تا دق کنی. تا آتیشی که به بهادر زدی رو به جونت بندازم… تا…

قلبم تیر می‌کشد. نفسم بند می‌آید و تنم سر می‌شود. کتفم می‌سوزد و من فکر می‌کنم ای‌کاش بمیرم.

ای‌کاش مرگ باشد. صدای فریادش را می‌شنوم که کمک می‌خواهد… که نامم را می‌خواند… که باز دلم مرگ می‌خواهد.
کاش کسی نرسد، کاش دیر برسند.
………………
_ کار خودتو کردی، بهادر؟ خوب ببینش، هنوز سی سالش نشده، سکتهٔ شدید داشته…
تو اصلاً عقلم داری، نره‌خر؟

برای چندهزارمین‌بار دیگر نگاهش می‌کنم.

فقط می‌خواستم تنبیه شود. فقط می‌خواستم با رفتن، او را به‌راه بیاورم.

این آوار فروریخته روی سرم را پیش‌بینی نمی‌کردم.

_ گفتم نرو. گفتم صبر کن، نگفتم؟ گفتم بذار از دور باشی. تو که دیدی چقدر تلاش کرد.
راهش درست نبود، اما تلاش می‌کرد. بیا…
خوب ببینش. تو ده روز، اون دیگه باردار نیست.
اون یه بچه از دست داد، تو رو از دست داد، امیدشو، همه چیزشو… گور بابای اون ناپدریت… به من زنگ نزن.

تابه‌حال فرامرز را به این حد عصبی ندیده‌ام.

_ من فقط رفتم شاپرک‌و پس بگیرم. اینا… اینا تو تصورم نبود، فرامرز… بچه‌هام… زنم… زندگیم…

گیجم، سردرگمم. گویی میان یک کابوس گیر کرده‌ام. مهگل من سکته کرده است.

چگونه نفهمیدم تا چه حد به او فشار آورده‌ام.

پسرمان مرد… پسر ما و نه فقط من. دخترمان در دستگاه است.

بهادر وحشی درونم را قلاده‌پاره‌کرده به جان او انداختم، او را دریدم. او را… مهگل خودم را. آن جسم نحیف و درهم‌شکسته را.

خدایا، من که می‌دانستم مهگل چه رنجی کشیده. من که می‌دانستم، چرا طعنه زدم.
_ حالم ازت به‌هم می‌خوره، بهادر… این‌همه سال گفتم بهادر مَرده. گفتم ارزش داری.
گفتم درسته خشنه، اما عاشق این دختره. شدن زخم‌بند هم… شدن دوای درد هم. نگو که زهری. نگو خودت مظهر عفونت و چرکی…
آخه نامرد، بچه‌ی اونم بود. درد اونم بود. بهش گفتی خیانت کردی؛ می‌دونستی نکرده.
تو چه‌جور آدمی هستی؟
گفتم شاید تو بشی درمان، اون بشه یه نور تو زندگیت!
ببین چه گهی زدی…
تو لیاقتت همون فاحشه‌های پولی هستن که می‌چاپیدنت. فقط باهات می‌خوابیدن و پولشونو حساب می‌کردن. تو رو چه به زندگی مثل آدم.

قدم تند می‌کند و از کنارم می‌گذرد و من را زیر نگاه‌های شماتت‌بار دیگران رها می‌کند، میان کابوسی که بیداری ندارد.

_ همسرتون به‌هوش اومدن.

انگار حتی لحن پرستار هم توبیخ‌گرانه است یا من این‌طور فکر می‌کنم!

بلند می‌شوم، اما واقعاً با چه رویی؟

بروم بگویم ببخشید؟ بگویم فقط می‌خواستم بفهمی چه خبط و خطایی کردی؟