با خنده‌ی دردناک کیومرث زیر دستانش، بی اراده مکث کرد، به امید اینکه حرف بزند، اما او وقیحانه لب زد:

_ اینقدر…بی‌، غیرتی…که…نمیدونی زنت، کجاست، میای…از مرد غریبه…میپرسـ…

حرفش تمام نشده، مشت دیگری نثار صورتش شد.

_ خاله یعنی چی که رفته تو اتاق حورا نشسته؟ مگه من زنش نیستم؟ بچه‌ش رو دارم بار میکشما…

صدای غر غر‌هایش را میشنید، و او خنثی با انگشتان خونی و ظاهری پریشان، به قاب عکس کوچک خودش و حورا خیره بود.

صدای قدم‌ها به سمت اتاق نزدیک شد، توجهی نکرد…شاید وقتش بود این بازی را تمام کند.

_ قباد، مادر…چیشدی تو پسرم؟ وا کن این درو…

در قفل بود، میخواست کمی در تنهایی حورای رفته‌اش را نفس بکشد، پشیمان بود…خسلی پشیمان:

_ قباد، عشقم…بچه‌مون هوس باباشو کرده خب، نمیخوای حرف بزنی باهاش؟

پوزخندی زد، قاب را روی بالش گذاشت و از جا برخاست، به سمت در رفت، همینکه گشودش، لاله و مادرش ترسیده عقب رفتند، ظاهر آشفته‌اش ترسناکش کرده بود.

_ گفتی بچه‌ی من هوس منو کرده؟

رنگ از رخ لاله پرید، خونسردی نگاه قباد میترساندش، قدمی عقب رفت و با خنده‌ای تظاهری لب زد:

_ خب…خب عشقم، ویار دارم دیگه، به بابای بچه…

پوزخندی زد:

_ به بابای بچه، نه به من!