عصبی توی صورتش براق شدم و بی توجه به نیاز صدایم بالا رفت:
_ نمیخوام… کسایی که وقت سختی و بدبختی نخواستنم رو الان نمیخوام! کسی که نبود تا وقتی بچه‌های مدرسه برام قلدری میکنن، برم ازش کمک بخوام الان به دردم نمیخوره!
دستش را کنار صورت نیاز گذاشت و به خودش چسباند، انگار میترسید از این حالت عصبی‌ام تصویر بدی از من برای کودکم بسازد، کودک چهار ماهه‌ام که تازه داشتم فرنی خوردن را به عادت‌هایش اضافه میکردم.
_ نمیخوام قباااد، کسیو که نبود تا وقتی تو خوابگاه حرف از کس و ناکس میشنوم کمکم کنه نمیخوام، الان به دردم نمیخورن…کسی که موقع ازدواجم برنگشت یکی بزنه تو سرم بگه گوه اضافه نخور رو نمیخوام!
عصبی از جا برخاستم و چهره‌ی دلخور و ناراحتی که از من گرفت را نادیده گرفتم. به اتاق رفتم و خواستم تنها باشم…فشار عصبی این روزها برایم زیادی بود، بهانه‌های نیاز و سن حساسش که به مراقبت بیشتر نیاز داشت، دردسرهای خانه و مدیریت کارهایش، دانشگاه رفتن و درس خواندن، سر و کله زدن با قباد و حالا هم قومی که ادعای فامیل داشتند…
نمیتوانستم، توان تحمل کردن همه‌ی این‌ها را نداشتم و گویا ناخواسته یا شاید هم از قصد قباد را با آن حرف‌ها رنجاندم…
وگرنه که روز ازدواجم خوشبخت‌ترین بودم!
راوی
لبه‌ی تخت نیاز نشست و موهای کم‌پشت و نرمش را از روی پیشانی لطیفش کنار زد. خم شد و فرق سرش را بوسید:
_ مامانت عصبی که میشه خوب بلده چجوری دل بشکونه…
لبخند تلخی به لب نشاند:
_ حق هم داره، نه؟ اون همه اذیتش کردم…تحمل کرد و هیچی نگفت، منم حقمه بشنوم اینارو…
نفس عمیقی کشید، بغض بیخ گلویش ماه‌ها بود که جاگیر شده بود و هربار با دیدن دو آدم مهم زندگی‌اش برای تظاهر هم که شده ناپدید میشد.
