از ترس نگاهش چسبیدم به دیوار.
اولین بار بود این طوری می دیدمش.تا این حد عصبی و پریشون…
با خشونت داد زد
_باهاش بودی؟
تڪونی از فریادش خوردم. به سمتم اومد و بازوم و محڪم توی دستش فشرد و این بار نعره زد
_جواب منو بده باهاش بودی؟
نگاهش ڪردم. چند بار از خیانت ها‌‌ش رنج بردم؟
چند بار به دستش خرد شدم و شڪستم؟ چرا این بار من نشڪنمش؟
همون لحظه سامان وارد اتاق شد و نگاه معناداری به سمتم انداخت.
به چشمای قرمز اهورا زل زدم و سر تڪون دادم.
نفسش آشڪارا قطع شد و چند لحظه ناباور نگاهم ڪرد.
از حالت صورتش ترسیدم…سامان لبخندی از سر پیروزی زد و گفت
_حالا ڪه مطمئن شدی خان زاده! عاقبت ناموس دزدی اینه ڪه یه روز ناموس خودت…
حرفش با لگدی ڪه اهورا توی صورتش زد قطع شد. جیغ بلندی ڪشیدم. قبل از اینڪه محافظا جلوش و بگیرن اسلحه ی یڪیشون و ڪشید و سمت سامان نشونه رفت.
ترسیده اسمش و صدا زدم اما اون حتی یڪ ثانیه هم صبر نڪرد و صدای شلیڪ با صدای جیغم یڪی شد.

در کسری از ثانیه سامان نقش بر زمین شد.
خواستم به سمتش برم که اسلحه ی اهورا این بار منو نشونه رفت.
توی چشماش یه خشمی بود که مطمئن بودم به منم رحم نمی‌کنه.
دستام روی شکمم نشست و ترسیده نگاهش کردم.
اسلحه توی دستش لرزید و همون لحظه یکی از محافظا باهاش درگیر شد و چند نفر هم دور سامان جمع شدن.
سر خوردم کنار دیوار و به اهورا که اسیر دست چند نفر شده بود و فریاد می‌زد نگاه کردم.
می‌خواست منو هم بکشه…اگه جلوش و نمی‌گرفتن منو هم می‌کشت. حتی بچمونو…
چشمام سیاهی می رفت و به سختی خودم و نگه داشته بودم تا پس نیوفتم.
با لرز به خون کف اتاق زل زدم،سامان و برده بودن اما خون هاش هنوز روی زمین بود.
چه غلطی کردم من؟ با دروغم گند زدم به همه چی…
اگه بمیره؟ اگه سامان بمیره؟
درد بدی زیر دلم حس کردم و بین پاهام خیس شد.
خیلی زود شلوار کرم رنگم از خون قرمز شد و وحشت تمام وجودم و گرفت.
حس کردم دنیا جلوی چشمم سیاه شد. به سختی نالیدم
_بچم
و دیگه چیزی نفهمیدم

* * * * * *
با ناله چشمام و باز کردم.توی یه اتاق نا آشنا بودم.
سر که چرخوندم متوجه شدم توی اتاق بیمارستانم….
ناله ای کردم،هیچی یادم نمیومد. اینکه چرا اینجام؟
چشمام و بستم و به مغزم فشار آوردم.
کم کم همه چی جلوی چشمم اومد و دلم هری پایین ریخت..
دستم و روی شکمم گذاشتم.. بچم!
خداروشکر در باز شد و پرستاری اومد داخل.
با دیدنم لبخندی زد و گفت
_بیدار شدی عزیزم؟
وحشت زده پرسیدم
_بچم؟بچم چطوره؟
خیره نگاهم کرد و گفت
_وضعیت اصلیت و باید از دکتر بپرسی اما… بچه تو از دست ندادی نگران نباش!
نفس آسوده ای کشیدم.
برای چک کردن وضعیتم به سمتم اومد که نگران گفتم
_یه آقایی و نیاوردن اینجا که تیر خورده باشه؟
سر تکون داد
_آره با خودت آوردنش همین بیمارستان.
با هزار ترس و لرز گفتم
_خوب؟ زندست؟
سر تکون داد
_آره اما وضعیت نگران کننده ای داره. تو فعلا استراحت کن برات یه آرام بخش تزریق می‌کنم.
از نگرانی تنم یخ زده بود. اگه میمرد… اهورا تا آخر عمرش توی زندون میموند.
یا شاید هم اعدامش میکردن.
لرز به تنم افتاد.یعنی غیرتش تا این حد براش اهمیت داشت؟

گوشام و گرفتم تا عربده‌هاش ڪمتر دلم و بسوزونه :
_عوضی… عوضیا…چه طور تونستین؟به خاطر شما داداشم رو تخت بیمارستانه… به خاطر تو!خدا لعنتت ڪنه.
اشڪام بی اختیار جاری شدن.وضعیت سامان وخیم بود.دڪترا گفته بودن هر لحظه منتظر خبرش باشین.
هلیا از فرط گریه نفسش در نمیومد.
بی جون هق زد
_نباید بمیره… حق منه بمیرم نه اون!
دلم بدجوری میسوخت.
ڪاش نمیره خدایا… ڪاش سامان نمیره!
اهورا به جرمش اعتراف ڪرده بود و حالا تحت بازجویی بود.
اما تا اونجایی ڪه از وڪیلش شنیده بودم هیچ حرفی نمی‌زد.
حتی یڪ ڪلمه! روزه ی سڪوت گرفته بود.
از جام بلند شدم و به سمت هلیا رفتم.
دلداری دادن بلند نبودم
حرفی هم برای گفتن نداشتم برای همین به سختی گفتم
_میدونم هیچ حرفیم دوای دردت نمیشه اما می‌خوام بدونی من هیچ ڪدوم از اینا رو نخواستم.
حرفم و زدم و از ڪنارش رد شدم.
با اشڪ به سمت در بیمارستان رفتم ڪه گوشیم زنگ خورد

نگاه به صفحه ش انداختم. وڪیل بود…
تماس و وصل ڪردم ڪه صدای نگرانش توی گوشم پیچید
_الو آیلین خانوم میتونید فوری تشریف بیارید؟اهورا خان…
خشڪم زد و وحشت زده گفتم
_اهورا چی شده؟
_نمی‌دونم به خدا… یه دفعه صدای داد و بیدادش از توی بازداشتگاه اومد وقتی هم درو باز ڪردن دیدن سرش غرق خون شده.مثل اینڪه دچار جنون شده و سرش و ڪوبونده به دیوار. الانم داریم منتقلش میڪنیم بیمارستان.

🍁🍁🍁🍁