معراج

بعد از سیزده سال، بالاخره دیدمش… مارال!
عشق اول، آرزوی محال، یار ممنوعه…
همانی که بوسه ی تصادفی اش بعد از گذشت سالها و تجربه ی بوسه های گوناگون هنوز هم شیرین ترین بود و از یادم نرفته بود.
دختری عاصی که هرگز مال من نشد ولی نسبت به بقیه ی دخترانی که سالهای بعد خودشان را با اصرار به من بند کردند، بیشتر از همه تعلقش به خودم را خواستم.
ولی او نخواست و دنبالم نیامد.
روزهای اولی که از باغ رفتیم بیقرار و منتظر بودم. منتظر تماسش، ولی روزها گذشتند و تبدیل به ماه و سال شدند و خبری از مارال نشد.
هیجان و شیدایی اش موقع برخورد لبهایمان، و غم بزرگش موقع رفتنم، معادلاتم را به هم ریخته بود و گمان کرده بودم که او نیز دل به من داده.
ولی با بیتفاوتی اش فهمیدم که اشتباه کرده بودم و دخترِ خان ثابت کرد که دختر پدرش بوده و منِ فقیر مفلس را قابل ندانسته بود برای دوست داشتن.

در طی پنج سال بعد چند بار تصمیم گرفتم به تبریز بروم و ببینمش. ولی هر بار با فکر اینکه من نشانی گذاشته بودم و اگر خودش میخواست پیگیرم میشد کینه به دل گرفتم و منصرف شدم.
تازه خلبان بودم و دختران زیبا و رنگارنگی احاطه ام کرده بودند. دختران کادر فرودگاه و یا مهماندارانی که همکارم بودند و هر روز میدیدمشان.
کم کم عشق ناقص مانده ام به مارال در ذهن و قلبم کمرنگ تر شد و در عشق پرواز و دنیای جدیدم غرق شدم. ولی یادش هرگز به کل از ضمیرم پاک نشد و گاهی با یادآوری خاطراتمان لبخند تلخ و دلگیری روی لبم مینشست.
بعد از گذشت ده سال دیگر به کل از دیدنش و داشتنش ناامید شدم و با خودم گفتم الان قطعا ازدواج کرده و مادر شده و حتی نام مرا نیز به یاد ندارد. خان پیزوری مسلما اجازه نمیداد دختر عزیز دردانه اش در خانه بماند و از او هم برای منافع مالی و وصلت تجاری استفاده میکرد.
درست زمانیکه دیگر از مارال دل بریده بودم و تبدیل به خاطره ای محو شده بود دیدمش!
چقدر عوض شده بود. آن دخترک ۱۵ ساله ی آتش پاره کجا و این خانم ۲۸ ساله ی موقر با آن تیپ و استایل عالی کجا. از هر حرکتش اصالت و وقار تراوش میکرد و با خودم فکر کردم که قطعا اصالت مادرش را به ارث برده.
از آن حجم بزرگ خوشحالی که از دیدنش وجودم را فرا گرفت متعجب شدم. دیدن چشمان درشت زیبایش که همیشه مرا یاد آهوی وحشی مینداخت طوری خاطرات و احساسات چندین ساله و مدفون شده ام را زیر و رو کرد که حس کردم آشناتر از آن چشمها به یاد ندارم.
او هم مانند من هیجانزده و شوکه بود و لرزش دستهایش را نمیتوانست مخفی کند. مثل همیشه سرشار از پارادوکس بود و میخواستم عقده ی اینهمه سال را بر سرش خالی کنم و فریاد بزنم تو که از دیدنم به لرزه افتاده ای چرا رهایم کردی و سراغم را نگرفتی!
ولی مگر میشد به زور از کسی بازخواست کرد که چرا توجه نکردی و برایت مهم نبوده ام؟… نمیشد، و گله نکردم، خواستم فقط از دیدن دوباره اش لذت ببرم. از اینکه نمیخواستم هیچ جوره رهایش کنم و حتی میخواستم با اکیپ خودم برای برگشتن به تهران همراهش کنم متعجب بودم و خودم را درک نمیکردم.
یعنی بعد از اینهمه سال هنوز هم آتشی زیر خاکستر مانده بود و میخواستمش؟
نمیدانستم و هنوز منگ بودم… زمان بسیار طولانی بود که دور بودیم و احساسات گذشته طبیعتا کمرنگ شده بودند. ولی چیزی که میخواستم کنارم بودنش بود و پریا را بدون درنگ تنها رها کردم برود و با مارال همراه شدم.
پریا دو سالی بود که دور و برم میگشت و زمزمه‌هایی شنیده بودم مبنی بر اینکه خواهان زیاد دارد ولی تنها کسی که میخواهد من هستم. و من در طول عمرم فقط مارال را به معنای واقعی خواسته بودم و اینک ممکن نبود همراهی او را از دست بدهم و با پریا و یا هر دختر دیگری بروم.

داخل چلوکبابی پشت یک میز دونفره نشستیم و ناخودآگاه نگاهمان به هم گره خورد. چقدر با هم آشنا و در عین حال غریبه بودیم! مارالی که در نی نی چشمانش میدیدم مارال آشنای سالهای نوجوانیم بود ولی زمانی که این وسط بینمان قرار گرفته بود، هم از لحاظ ظاهر و قیافه و هم از لحاظ اخلاق و رفتار ما را به هم بیگانه کرده بود.
گویی با یک آشنای دیرین غریبه شدی و مجبوری دوباره بشناسی‌اش!
از گره خوردن نگاهمان معذب شد و با دستپاچگی سرش را پایین انداخت و با انگشتان ظریفش بازی کرد. موقعیت خوبی بود که هر جزءش را نگاه کنم. دستان سفیدش دیگر دستان کودکانه ی یک دختر پانزده ساله نبود. بقدری ظریف و کشیده بود که دلم میخواست دستم را دراز کنم و بین دستهایم بگیرمشان. وقتی دستبند دور دستش را دیدم به وضوع چیزی در قلبم تکان خورد. دستبند هدیه ی من بود که برای تولدش خریده بودم و بعد از سیزده سال هنوز هم دستش بود!
هیچ انتظار این را نداشتم و حس عجیبی در وجودم موج زد. یعنی من برای این دختر مهم بودم؟ آنقدری که هدیه ی مرا هنوز هم با خود حمل میکرد؟! دختری که آنقدر پول داشت که در طول اینهمه سال میتوانست دستبندهایی به مراتب زیباتر و گرانقیمت تر از دستبند نازک و ساده ی من، که آن زمان به سختی و با پول تدریس خصوصی برایش خریده بودم بخرد.
مثل گذشته که مرا با رفتارهایش دچار دوگانگی میکرد باز هم دچار تردید شدم که اگر دوستم نداشت چرا دستبندم هنوز دور مچش است و اگر دوستم داشت چرا بعد از رفتنم سراغم را نگرفت!

هنوز غرق آنالیز و اسکن کردنش بودم که سرش را بلند کرد و نگاه خیره ام را شکار کرد. لبخندی زد و گونه هایش رنگ گرفت. هیکل زیبا و کمی مایل به لاغرش کاملا زنانه شده بود و به یاد آوردم که من این تن را دو بار به آغوش کشیده ام!
به آرامی غذایش را میخورد و من زیر چشمی دهان کوچکش را که خیلی دوست داشتم نگاه کردم. لبهایش هنوز هم کوچک و دلبر بود و یاد بوسه ی آن لبها باعث شد سریع نگاهم را بگیرم و ضربان قلبم را آرام کنم.
ظاهرش آرام بود و نمیشد فهمید آیا درون او هم مانند من طوفانیست یا مثل همیشه بیتفاوت و عادی
است و حسی به من ندارد. نگاهش روی میز جستجو کرد و فلفل سیاه را برداشت و روی چلوکبابش خالی کرد.

_چقدر فلفل ریختی دختر، برنج سیاه شد
_مزه شو خیلی دوست دارم، حتی بوشو… بو کن، فوق العاده ست
_اونوقتا وقتی خودتو مینداختی وسط سفره ی ما همچین علاقه ای نداشتی، حتما یه چیز جدیده

خندید و تکه ی کوچکی از کباب جدا کرد و گفت
_یادش بخیر…‌ شیوا همیشه شاکی میشد که مارال اومد سهم غذای من کم شد ولی تو با اینکه قدر گاو اشتها داشتی هیچوقت شکایت نمیکردی
_تو دلم فحش میدادم بهت

از ته دل خندید و چقدر زیبا شده بود این رویای قدیم گمشده… هر بار که پیشخدمت رستوران چیزی برایمان می آورد مودبانه تشکر میکرد و این قبیل نکات برای من خیلی مهم بودند. چه کسی فکر میکرد آن دخترک پرمدعا و خودخواهِ خانِ پیزوری تبدیل به چنین دخترِ خانم و متواضعی بشود.

_خیلی عوض شدی دخترِ خان
_گذر زمان آدمو عوض میکنه، بچه بودیم که همو میشناختیم، الان داریم از جوونی هم رد میشیم

بعد از خوردن ناهار در بازار چرخی زدیم و چشم من به روسری ابریشمی قرمزی افتاد که مخصوص زنان ترکمن بود. بسیار زیبا بود و با دیدنش تصویر مارال با آن چشمان مشکی غزال در حالی که آن روسری سنتی سرش بود در ذهنم نقش بست. مثل دختر زیبای ترکمنی که سوار اسب بود و با نگاه عاصی و جذابش دل میبرد.
_بریم اون روسری رو بخریم
_برای کی میخوای بخری؟
_برای تو

مکثی کرد و برق چشمانش را دیدم، خندید و گفت
_چرا همچین کاری میخوای بکنی؟
_دلم خواست
_ای بابا شرمنده میکنید آخه کاپتان

روسری را از فروشنده خواستم و به مارال دادم. شال طوسی روشنی سرش بود و آن روسری قرمز بزرگ را مقابل آینه روی همان شال روی سرش انداخت. همانطور که تصورش کرده بودم عالی شد و نتوانستم نگاه از او بگیرم. نگاهمان در آینه به هم گره خورد، برگشت نگاهم کرد و با لبخند گفت
_بهم میاد؟

کاش میشد بگویم رنگ قرمز با چشمان و موهای سیاه زیبایت محشر شد…

_قرمز و مشکی همیشه ترکیب قشنگی بوده

روسری را برای بسته بندی به فروشنده داد و کنارم ایستاد. عطر ملایم و فوق العاده اش مستم میکرد.
_خیلی خاص و زیباست، ممنونم
_مبارکت باشه قابل تو رو نداره… هدیه ی اولین دیدارمون بعد از سیزده سال حسابش کن
_پس منم چیزی برای تو بخرم
_لازم نکرده سریع تلافی کنی، منو ببر خانم جان رو ببینم بجای هدیه
_تا رسیدیم تهران ببرمت
_نه فردا صبح پرواز دارم ولی روز بعدش میام
_باشه، منم دوست دارم مبینا رو ببینم اونم بیار
_خودم تنها میخوام بیام دیدن خانم جان، بعدا تو رو میبرم مبینا رو ببینی

از اینکه مارال ازدواج نکرده بود و میتوانستیم مثل سابق با هم راحت باشیم و برای روزهای بعد برنامه ریزی کنیم خوشحال بودم. تنها موردی که میدانستم ایجاد مشکل خواهد کرد مادرم بود که از مارال و پدرش خوشش نمی آمد. در سالهای اخیر هر موقع که حرف مارال و یا باغ پیش آمده بود مادرم سریع واکنش نشان داده و گفته بود حرف و اسم آنها را نیاورید.
ولی حالا که مارال را پیدا کرده بودم، هر چند که دیگر آن حس سابق را به او نداشتم ولی نمیخواستم لااقل دوستی اش را از دست بدهم. یافتن چیزی از گذشته برای انسان باعث خشنودی بود. مخصوصا برای منی که به اجبار و با تهمتِ پرویز خان آن بخش از گذشته ام را رها کرده و گم کرده بودم.

مارال

معراج را به هتلی که همراه اکیپ فرودگاه در آنجا اقامت کرده بودند گذاشتم تا وسایلش را بردارد و خودم برای تسویه حساب به هتلم برگشتم. از لحظه ای که معراج را دیده بودم مثل مست ها منگ و روی هوا بودم و خودبخود میخندیدم. به پسری که ماشینم را برای پارک گرفت انعام خوبی دادم و خواستم دل او هم مانند من شاد شود. کاش میتوانستم به کل دنیا شیرینی بدهم و جشن بگیرم که معراجم را پیدا کرده ام.
قرار گذاشته بودیم ساعت ۹ بروم دنبالش و راه بیفتیم. مقابل هتلشان که رسیدم همان جوان هایی که در کافه دیده بودم و آن دختر بلوند زیبا هم بیرون هتل بودند و داشتند سوار ماشین ها میشدند. معراج با کیف دستی کوچکی که دستش بود سمت من آمد و نگاه پر از نفرت آن دختر را که سوار ماشینش میشد به خودم دیدم.
معراج در عقب را باز کرد و ساکش را آنجا گذاشت و کنارم نشست. لباسهایش را عوض کرده بود و یک شلوار جین تیره تر و پیرهن مردانه ی چهارخانه ی سرمه ای پوشیده بود. مشخص بود که تمام لباسهایش برند معروفی بودند و بوی ادکلن گرانقیمتش هم نشان میداد که مردی که کنارم نشسته وضع مالی فوق العاده ای دارد.
یاد معراج آن زمانها افتادم که فقط دو شلوار جین داشت و دو سه تا تیشرت و پیرهن مردانه.
ولی با همانها هم خوشتیپ و جذاب میشد و دل من برایش ضعف میرفت. نمیدانم معراج واقعا آنقدر خوشقیافه و خوشتیپ بود یا به چشم من که از بچگی تحت تاثیرش بودم آنطور میامد.
نگاه دقیقم را به تیپ و سر و وضعش دید و گفت
_یه چیزی نشونت بدم؟
و دست برد و از جیب پیرهنش عینکی را درآورد و مقابلم گرفت. همان عینک بود! عینک خلبانی ای که من برای تولدش خریده بودم… همراهش بود!
با دیدن عینک چشمانم پر از اشک شد و از دستش گرفتم. قول داده بود وقتی خلبان شد آن عینک را استفاده خواهد کرد و الان میدیدم که بعد از اینهمه سال نگهش داشته و استفاده میکند. درست مثل من که دستبندش را از دستم باز نکرده بودم و هنوز داشتمش. موقع خوردن ناهار نگاه معراج را به دستبند دیده بودم و از خجالت به رویم نیاورده بودم. خدا میداند با دیدن دستبند اهدایی اش دور دستم بعد از اینهمه سال چه فکرهایی کرده بود و شاید هم پی به احساسم برده بود.
عینک را به خودش برگرداندم و با مهربانی به چشمانم نگاه کرد و گفت
_حالا چرا چشمات اشکی شد؟

دیگر داشتم رسما لو میرفتم و اگر معراج قطعات پازل را کنار هم میگذاشت تابلوی رسوایی من تکمیل میشد.
سریع دستی به چشمهایم کشیدم و گفتم
_یاد اون روزا افتادم، چقدر بچگی خوب بود
_همچینم بچه نبودیم تو ۱۵ سالت بود من ۱۸

متوجه دستپاچگی و چرت و پرت گفتنم شده بود و کاش نمی‌فهمید که دلیل اشکهایم عینک هدیه ام را نگهداشتنش است.
_خوشحالم که به آرزوت رسیدی و خلبان شدی و به قولت هم عمل کردی و این عینکو نگه داشتی
_این عینک محبوبترین عینکمه معلومه که نگهش میداشتم

بالاخره استارت زدم و راه افتادیم سمت خروجی تبریز. باورم نمیشد تمام این راه را موقع آمدن چقدر غمگین و با دلتنگی معراج آمده بودم و اینک با خودش برمیگشتم!
گویی خواب و رویا بود… و من میترسیدم بیدار شوم و همه چیز تمام شود.
مکن از خواب بیدارم خدا را
که دارم خلوتی خوش با خیالش

کمی که رفتیم معراج دست پیش برد و سیستم را روشن کرد. آهنگی از رضا بهرام پخش شد که خیلی دوستش داشتم و موقع آمدن به یاد معراج گوش کرده بودم. و الان با خودش دوتایی گوش میکردیم و با هر کلمه اش دل من میلرزید.

طرح چشمان تو و
جان تو و
آن لب خندان تو
ایمان مرا برد
ایمان مرا برد
یک بیخبر از راه رسید
جان مرا برد

آنکه ایمان مرا برده بود کنارم نشسته بود و با آن ترانه ای که در فضای بینمان پخش میشد بیقرارتر میشدم برایش. دلم میخواست در عمق چشمانش خیره شوم و همراه خواننده برایش بخوانم.
از گوشه ی چشم نگاهش کردم و نگاهش به من بود و هر دو از اینکه مچمان گرفته شد دستپاچه شدیم و نگاه از هم گرفتیم.
چقدر شیرین و زیبا بود نگاه بازی با معراج و فرو ریختن دل…
کاش این جاده تا آخر دنیا ادامه داشت و بی نهایت بود. در سکوت و خلوت شب همراه معراج بودن و شنیدن آهنگ هایی که هر کدام حرف دلم بودند زیباترین اتفاق ممکن بود.
گفته بود کمبود خواب دارد و شب کل مسیر را خواهد خوابید ولی در چشمهایش اثری از خواب نبود و گاهی به جاده ی مقابل و گاهی به من نگاه میکرد و از این در و آن در حرف میزد.
_گفتی خوابت میاد معراج، یکم بخواب صبح پرواز داری
_نه فعلا خوابم نمیاد، تو بیا بخواب من برونم

حرفش جوک سال بود، مگر ممکن بود بعد از اینهمه سال معراج کنارم باشد و من بخوابم. منی که حتی با خیال معراج شب نشینی ها کرده بودم.
_نه من به شبزدگی عادت دارم تو بگیر بخواب تعارف نکن
_یادمه اون شب که تو انباری موندیم تا صبح نخوابیدی منم نزاشتی بخوابم

خندیدم و اینبار مستقیم نگاهش کردم. آن حالت همیشگی غرور و اخمی که همیشه در صورت و رفتارش بود از بین رفته بود و یک پختگی و آرامش خاصی جایش را گرفته بود.
_خیلی عوض شدی معراج… اون پسر بداخلاق و سرکش رو دیگه نمیبینم
_طبیعتا گذر زمان و اتفاقاتی که طی زندگی میفته باعث تغییر آدم میشه. پونزده سالم که بود خام و بی تجربه بودم، دنیا و آدماشو نمیشناختم، خوشبین بودم و فکر نمیکردم کسی که با مهربونی به روم میخنده ممکنه بهم نارو بزنه، هیجده ساله که شدم دو سه باری طعم نامردی و نارو زدن رو چشیدم، منزجر شدم از آدما، عاصی و بی اعتماد شدم. چند سالی منم دنبال زرنگ بازی و انتقام بودم. میخواستم منم مثل همه بزنم بجای اینکه بخورم، ولی سالهایی که گذشت و آدمایی که شناختم باعث شد پخته و آروم بشم… از هر مرد و نامردی زندگی رو یاد گرفتم. از هر شادی و غمی توشه ای برداشتم، هر چند که شادی ها چیز زیادی یاد نمیدن، غم و درده که روحو میسازه. همونطور که الماس با ناز و نوازش برق نمیزنه و باید حتما تراشیده بشه تا بشه کوه نور. آتیشه که توی کوره گل رو کوزه میکنه. منم الان که ۳۲ سالمه بقدری تراشیده و پخته شدم که دیگه نیازی به اون غرور نوجوانی ندارم. از انتقام و کینه هم گذشتم چون دیگه یاد گرفتم که نباید از کسی انتظاری بیشتر از جنم و عرضه ش داشته باشم

میتوانستم در خلال حرفهایش رد پای نامردی پدرم را ببینم. با یادآوری آن موضوع دلم گرفت و گفتم
_از بابام متنفری، نه؟
_نه… من دیگه اون پسر ۱۸ ساله نیستم که قسم خوردم کار پدرتو تلافی کنم. الان برای پدرت و امثالش فقط دلم میسوزه که اونقدر بد و خبیث هستن. از چنین آدمایی انتقام و کینه نمیگیرم چون بدذات بودنشون در واقع براشون بزرگترین بدبختیه… امیدوارم ناراحت نشی که اینقدر رک حرف میزنم، ولی یادته که بابات با من و خانواده م چیکار کرد

با ناراحتی آهی کشیدم و گفتم
_ناراحت نمیشم، من همیشه حق رو به حق دار میدم. درسته که بابامه ولی ظلم کرد به تو و مش حسن

_بیخیال این حرفا. تاریخ انقضاش گذشته و شکافتنش فایده ای نداره. از خودت بگو، چیکارا کردی این مدت؟

باید میگفتم کاری نکردم بجز انتظار دوباره دیدنت… بجز دلتنگی و بیقراری برای تو کاری نکردم به گمانم!